Lesbók Morgunblaðsins - 01.05.1966, Blaðsíða 8

! ÍSLENZK HEIMILI f
: :
áletraða. í bókinni stendur: „Til Láru
frá höfundi bands og bókar“.
Sigurður er listamaður í þessari iðn,
enda virðist hann hafa mikla ánægju
af henni.
— Þetta er dásamlegt tómstundagam-
an og ég er þannig, að ég hef alltaf ver-
ið haldinn nokkurri sköpunarþrá og í
þessu fær hún útrás.
Við skrifborðið stendur stytta Ás-
mundar Sveinssonar af skáldjöfrinum
Einari Benediktssyni. Hún er um 50
cm há í gipsi.
— Styttuna gaf Ásmundur mér, og
þykir mér vænt um hana, því að Einar
þekkti ég vel. Ég var einkaritari hans
í heilt ár og þannig var hann í pelsinum
sínum á götum Reykjavikur þá. Af-
steypan á Miklatúni hefur ekki tekizt
vel, að því er mér finnst, því að þar er
höfuðið sett allt of mikið milli herðanna
eða hálsinn of stuttur en svo var Einar
ekki, né heldur er styttan hér svo eins
og þið sjáið.
Mf au hjón eiga mikið af fallegum
málverkum eftiy fjölmarga þekkta lista-
menn. Nefndur er Kjarval, en auk þess
eiga þau verk eftir Engilberts, Snorra
Arinbjarnar, Finn Jónsson, Veturliða
Gunnarsson, Jón Jónsson bróður Ás-
gríms, Gunnlaug Blöndal, Eggert M.
Laxdal, Sigfús Halldórsson og síðast en
ekki sízt Emil Thoroddsen, þann fjöl-
hæfa listamann.
— Þetta er stærsta málverk, sem Em-
il gerði, segir Sigurður og bendir á
fallega mynd, nokkuð dökka, af fólki á
síldarplani, sem hlustar á harmoníku-
spilara, er situr á tunnu. Myndin heitir
„Siglufjarðarvals" og í henni eru ákaf-
lega skemmtileg geðhrif. Hún er máluð
um 1925.
— Þegar við giftum okkur áttum við
enga mynd, segir frú Lára — og ég hélt,
að við myndum aldrei eignast neina,
en þetta hefur komið smátt og smátt og
flestar höfum við keypt með afborgun-
V ið vestanverða Snorrabraut
stendur jötuneflt tröll, steypt x stein, og
stýðst við steðja. Úr augum hrökkva
annarlegir gneistar og svipurinn er
þungur. Þetta er „Járnsmiður“ Ás-
mundar, og hann lætur sér fátt um
finnast, þótt hann andi köldu að norð-
an. Að baki honum er stofnun, þar sem
hundruð borgara hafa fyrst séð dags-
ins ljós, en andspænis honum, austan
megin við Snorrabrautina, er heimilið
sem við ætlum að heimsækja, Snorra-
braut 77.
Að Snorrabraut 77 býr Sigurður
Grímsson, borgarfógeti, og kona hans,
Lára Jónsdóttir, ásamt fósturdóttur
þeirra, Ásu Finnsdóttur.
Heimilið stendur á gömlum merg,
enda 34 ára gamalt, að því er Sigurð-
ur segir okkur. Stofan er í vinkil og er
styttri armur vinkilsins jafnframt skrif-
stofa húsbóndans. Þar er mikið af bók-
um og þegar við spyrjum, hve margar
þær séu, segist Sigurður ekki vita það,
en hann bætir við:
— Ég gæti trúað því, að þær séu um
eitt þúsund talsins.
— Þær eru yfir 1300, segir frú Lára.
— Látið mig vita það. Ég þarf að þurrka
af þeim og einu sinni taldi ég þær í
vónzku minni — og hún hlær.
Á vegg í skrifstofunni hangir stórt
Kjarvalsmálverk.
—Kjarval datt í hug að mála af mér
mynd, segir Sigurður. — Við fórum upp
á Hellisheiði, og settumst út í hraunið,
og þar lagði hann drög að þessari mynd.
í henni má sjá fjöldamörg andlit, ef að
er gáð. Þegar listamaðurinn hafði svo
lokið við myndina, stakk ég upp á, að
hún skyldi heita: „Mér fannst ég finna
til“, en það er ljóðlína úr kvæði eftir
sjálfan mig, kvæði, sem þeir voru að
fetta fingur út í hér í gamla daga. Ef
þú athugar betur neðra hornið til hægri
stendur þar: „Siggi Gríms“ og ljóðlín-
an.
V ið snúum okkur nú aftur að
bókunum, sem allar eru í fallegu bandi,
og höfum orð á því.
— Já, tómstundaiðja mín er að binda
bækur. Á yngri árum lærði ég bókband
hjá frú Rósu Þorleifsdóttur, frábærum
kennara. Ég held, þótt ég segi sjálfur
frá, að ég hafi verið nokkuð góður nem-
andi. Þá batt ég um 100 bindi, en hætti
svo. Síðan liðu 25 ár, þar til ég byrjaði
á þessu aftur. Ég fár á kvöldnámskeið
í Handíðaskólanum til Helga vinar míns
Tryggvasonar og rifjaði þetta upp og
nú er ég - bújn að binda um 300 bindi
alls. Tvær bækur hef ég bundið í al-
skinn, ljóðabókina mina, „Við langelda"
og „Fögru veröld“ eftir Tómas.
— Ég var einhvern tíma að segja
við Sigurð, að hann yrði að gefa mér
bókina sína, segir frúin — og skömmu
síðar færði hann mér hana í alskinni
um. Ein fyrsta myndin, sem við eign-
uðumst, var lítil mynd eftir Snorra Arin-
bjarnar af húsum við Haðarstíg. Snorri
bjó þá við þá götu og málaði það, sem
hann sá út um glugga sinn.
Við spyrjum nú húsbóndann um á-
hugamál hans, önnur en bókbandið.
Hann svarar:
— Ég hef mikla ánægju af skáld-
skap, en einkum ljóðum, þó nær ein-
göngu hefðbundnum, og yfirleitt les ég
ekki þennan nútíma, órímaða, sem
hvorki hefur höfuðstaði né stuðla. Þó
hef ég einu sinni heyrt Ijóð, sem var án
Sigurður við' tómstundaiðju sína, bókbandið.
3 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
1. maí 1966