Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Blaðsíða 9

ég eittfivað óvænt eTns og 'til dæmis
Robinsson Krúsóe frá Palla. (Það var
piltur, sem oft dvaldi á heimilinu).
Jólakveðju frá dönskum sunnudaga-
ekólabörnum var ég þegar búin að fá,
en hafði naumast leyft mér að líta í
hana. Ég ætlaði að lesa hana á jóla-
nóttinni og á meðan mundi ég hugsa
um systkini mín, sem einnig fengu
svona jólakveðju, það var eins og þetta,
6em við áttum sameiginlegt, færði mig
ofurlítið nær þeim. Og ég mundi hugsa
ínikið um hana möminu mína fyrir
sunnan og biðja þess, í von um bæn-
heyrslu, af því að það var þessi nótt,
að ég fengi að sjá hana á nýja árinu.
Ef ekki, þá á þar næsta ári. Ég vissi að
mamma vildi að ég væri guðrækið barn
og reyndi því að segja: Verði þinn vilji.
Mér fannst jólin vera komin, þó að
ekki væri orðið heilagt, þegar ég klæddi
mig í jólafötin, sem voru að mestu
leyti ný og heimaunnin. Ég skrapp fram
í fjósið, sem var tengt hlóðaéldhúsinu
með stuttum gangi. Mig langaði til að
ljúka þvf af að óska kúnum gleðilegra
jóla, ekki mundu þær vita, að jólin væru
ekki alveg komin. Þær voru þokkalegar
og sælar með sig, búnar að fá valdar
viskar af ilmandi töðu og áman þeirra
full af nýsóttu vatni, sem hafði verið
tekið úr vök í ánni, þegar vökin var
brotin sáu piltarnir, hvað ísinn var
þykkur, mundi halda vel hesti og sleða
með fólki.
Hundurinn okkar, hann Kerri, tiplaði
með mér og brosti út að eýrum, hann
var spakvitur og glaðlyndur og átti
mikilli hylli að fagna.
Þegar ég kom inn í baðstofu reis
kötturinn minn, hann Hlini, upp í auka-
rúminu, teygði sig ögn til að fríska sig
upp og tók svo til við að sleikja á sér
lappirnar og strjúka þeim um snjáldrið.
Það var rétt eins og hann sæi, hvað ég
var hrein og vildi fara að mínu dæmi.
Þegar búið var að Ijúka frammiverk-
unum settumst við að jólasnæðingi. Það
var mikill ilmur af jólakrásunum, log-
andi vaxkertum, lyngi, er við höfðum
skreytt með, og eini, sem við höfðum
brennt í stónni.
Mamma las jólaprédikun, sem hét:
,.Það er yíir oss vakað.“ Á undan og
eftir sungum við jólasálma. Undur þótti
mér þetta sálmavers fallegt:
,.Á himni næturljósin ljóma
svo ljúft og stillt og rótt,
og unaðsraddir engla hljóma
þar uppi um helga nótt.
Ó, hvað mun dýrðin himins þýða?
Og hvað mun syngja englaraustin blíða?
Um dýrð Guðs föður, frið á jörð
og föðurást á barnahjörð.“
Ég bændi mig eins og ég sá pabba og
rriömmu gera. Svo buðum við hvert öðru
góðar stundir og gleðileg jól.
: • • \

::-:0 ■

■
■xí-íí:'
■ ': ::
iirii#
•\

í r ' :
:
' W'' •' ■' j
;

: v

Dickens og jólin
Éramhald af bls. 7
stöfum á titilblaði. Frásögnin er þrung-
in tilfinningahita, sem hann hafðí
aldrei fyrr látið í ljós. Sagan er upp-
ljómuð af ljósadýrðinni í búðunum, há-
rauðum einiberjunum og eldglæringun-
um frá brakandi eldiviðarbolum, sera
skiðloga í arninum.
„A Christmas Carol“, jólaævintýrið,
var tilbúið til bhtingar í nóvemberlok.
Þegar vinnuæðið rann af Dickens, greip
hann ofsakæti. Hann veitti sjálfum sér
jól, eins og hann kaus helzt að hafa
þau, með húsfylli af vinum — og hví-
líkum vinum. William Thackeray, John
Foster, Thomas og Jane Carlile sam-
einuðust fjölskyldu hans, sjálf ennþá
meiri börn en krakkarnir.
ldrei hefur sézt önnur eins
veizlumáltíð, skrifar Dick-
ens, aðrir eins dansar, annar eins sjón-
hverfihgamaður, önnur eins faðmlög.....
við Foster lékum stórkostleg töfrabrögð,
Við seiddum fram býting í tómum
skaftpotti og létum hann loga í húfu
Stanfields, án þess að skemma höfuð-
fatið. Ég breytti kexkassanum í lifandi
marsvín, sem hljóp milli fótanna á
krökkunum mínum. Það vakti svo mik-
inn fögnuð og hafði svo mikil óhljóð
í för með sér, að þau hafa heýrzt alla
leið til Ameríku ......
Þessu næst dansaði Dickens sveita-
dansa.
— Hvellirnir af sprengingunum og
kampavínið eftir kvöldverðinn hafði
slík áhi-if á okkur að við létum sem
óð værum, segir Jane Welsh Carlile. —
Thackeray þreif utan ima mig, svo
þybbin sem hann nú var, og sneri mér
með þvílíkum hraða að ég æpti upp:
— í hamingju bænum hættið! Annars
skellið þér höfðinu á mér í vegginn,
svo heilinn liggur úti. — Það gerir ekk-
ert til, svaraði Thackeray. Á jólunum
þarf maður ekki á heila að halda, þá
hefur maður aðeins not fyrir hjarta.
Þetta var í stuttu máli það, sem
Dickens hafði viljað segja og var að
hans áliti hin eiginlega jólákenning.
Sú kenning, að gleðin sem við njótum
vegna hamingju annarra, stuðli í svo
óendanlega ríkum mæli að okkar eigin
hamingju. TilfinningEU’ mannlegs bróð-
urþels er vel hægt að þroska. Það er
til í öllum, jafnvel Scrooge, eins og
kemur fram í sögunni sem Dickens
skrifaði. Ef við kunnura að þróa það
og festa það í sessx, þá erum við hólp-
in.
Akaflega skynsamleg kenning, sem
Dickens flutti óteljandi fjölda lesenda
um víða veröld, og sem hefur líka gert
þá að betri mönnum.
Lesið aftur þetta „Jólaævintýri“ hanj
Dickens nú um jólin.
(Þýðinguna gerði E. Pá.)
S4, desember 19IQ®
■LESBÓK MOPvGUNBLAÐSINS 9