Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1966, Blaðsíða 21

a'ð palbb! Tieiftiar og mamma héldiu !
adur hennar. Allt í einu varS henni
ijóst, að hún var komin langt á undan
Iþeim, alein. Vegurinn hafði skipzt í þrjá
mjóa stígi og þau gengu sitt eftir hverj-
um stígnum. Þrátt fyrir að Anna he.fði
óljósa hugmynd um að þetta vœri að-
eins draumur, stanzaði hún lömuð af
ekelfingu og reyndi að kalla til þeirra,
en hún kom ekki upp nokkru hdjóði.
Hún sá þau þó greinilega og leit á þau
til skiptis. Þau veifuðu til hennar og
kölluðu, en þegar hún ætlaði að hlaupa
til þeirra komst hiún ekkert áfram.
Nú varð skelfingin öllu öðru yfirsterk-
ari og hún hrópaði upp yfir sig og hljóp
Bi'öan viti sínu fjær á milli þeirra og
reyndi að koma þeim saman, en án árang
urs og þegar henni tókst þetta ekki
hrópaði hún upp yfir sig: „Mamma!
Pappi!“
Martröðin varð sem hyldýpi, sem hún
vai að hrapa niður í, en á síðustu stundu
náði hún taki á einhverju og togaði af
ölium kröftum. Það voru sængurfötin
sem hún reif ofan af sér, og síðan datt
ihún hágrátandi fram úr.
— Hvað er að þér, ástíin min?
— Hvers vegna grætirðu svona, stóra
pabbastelpa, þig var bara að dreyma,
elskan mín.
Anna heyrði raddir þeirra, en hún
þorði ekki að opna augun af ótta við
að þetta hefði ekki veri'ð draumur.
— Vertu ekki hrædd, anginn minn, við
erum hérna bæði hjá þér.
Anna teygði hendurnar eftir þeim,
því að hún var enn ekki laus við ótt-
ann.
— Þið megið aldrei fara frá mér,
hrópaði hún. Þið verðið að vera hér,
þið verðið alltaf að vera hér og þið
megið aldrei vera reið hvort við ann-
að. Þú mátt ekki fara frá okkur, mamma
mín. Hún hafði svo mikinn ekka að hún
igat varla komið orðunum út úr sér.
— Auðvitað fer ég ekki frá ykkur,
barnið mitt.
— En þú sagðist ætla að fara og
pabbi var svo vondur að hann sagðist
vera þreyttur á þér, ég heyrði hann
eegja það, hrópaði Anna örvita.
Móðir hennar tók hana í fang sér og
vaggaði henni blíðlega, en svo leit hún
á marrn sinn, og nú var henni ljóst hvers
vegna Anna hafði verið svona örvænt-
ingarfull.
— Hún heyrði þetta allt í dag, sagði
hún óhamingjusöm. — Hvað eigum við
að gera? Hvað eigum við að segja?
Anna róaðist smám saman og hætti
að gráta. Hún leit framan í móður sína
og því næst á föður sinn, sem hafði
lkropið á kné við hliðina á þeim og
iagt armana utan um þær báðar. Hún
sagði ekkert, en bænaraugu hennar
isögðu meira en orð fá lýst.
Mamma hennar dró djúpt andann og
sagði síðan rólega og eðlilega:
-— Nú ert þú bráðum orðin stór
stúlka, Anna mín, og því ætla ég að
biðja þig að hlusta nú vel á það sem ég
eegi og reyna að skilja það.
Anna horfði á hana stórum augum og
mamma hennar átti í erfiðleikum með
að byrja, en hélt svo áfram.
— Þú veizt ósköp vel hve okkur
pabba þínum þykir vænt um þig, en þú
veizt l'íka, að stundum verðum við svo-
Biítið refð við þig. Hún reyndi að brosa,
en brosið varð aðeins að grettu. Okkur
pabba þínum þykir líka óendanlega
vænt hvort um annað en við getum líka
stundum orðið óvinir. Það gleymist láka
fljótt, einmitt vegna þess að við elsk-
«m hvort annað. Við vitum vel, að þeg-
er við erum æst, segjum við ýmislegt
Ikjánalegt, sem við alls ekki meinum
©g hefur engin áhrif á ást okkar........
t>að er bara nokkuð, sem við segjum
til að fá útrás. Það er eins með okk-
tir og gufuketil, þegar þrýstingurinn
verður of mikill, þá blæs hann gufunni
burt, og eins gerum við; þegar of margir
•máhlutir ergja okkur, þá blásum við
Framhald á bls. 23
I kvöld er enginn sjáanlegur á
strætinu utan svartklædd kona, sem
hleypur gegnum regnmistrið með barn
í fanginu. í neonrökkrinu er hún til-
sýndar eins og vængjaður óskapnaður.
Gamli maðurinn situr við sínar dyr
og reykir sína pípu. Hann er holdskarp-
ur, nefið langt og brýnt eins og á fugli.
Ilann tinar og horfir stóreygur niður
eftir götunni.
Það er kalt, segi ég. Bráðum hátta-
tími.
Nei, segir hann. Þegiðu. Hlustaðu.
Ég hlusta. Ég heyri nið regnsins og
meyrt skvaldur laufsins í garðinum.
Smám saman slökkvir vatnið glóðina
í pípu mannsins. Hár hans klístrast í
haustgráum flekkjum niður á ennið.
Þegar loks er dautt í pípunni spyr
hann:
Hvað er langt liðið á nóttina?
Það er engin nótt, svara ég. Það er
kvöld.
Það er nótt, segir hann. Snúðu ekki
út úr fyrír mér. Ég er gamall maður.
Ég sýp hregg og fingur mínir sem
hvíla á öxl hans eru dofnir og kaldir.
Engar stjörnur, segir hann dauflega
og slær úr pípunni. Og tunglið nýtt
mætti segja mér.
Já ætli það ekki. Það er líklegt.
Bifreið rennur hljóðlaust fram hjá
okkur og spýtir vatnshroðanum undan
hjólbörðunum. Lotulangt hvæs þeirra
við götuna er enn í eyrum okkar eftir
að hún er horfin. Hún dregur á eftir
sér rauðan og hvítan slóða í glæru
skini Ijósanna. Ég tvístíg fyrir aftan
manninn og hann segir gramur:
Farðu ekki. Styddu við stólinn minn.
Fætur hans hanga slyttislega fram af
fótskemlinum. Þeir eru smáir eins og
barnsfætur. Ég segi:
Mér er kalt. Eigum við að fara inn?
Nei, segir hann eftir nokkra þögn.
Ilann var í kynlegu móki og augu
hans galopin.
•Kigningin sveipast í fosfórgular
síæður. Þær koma dansandi mjúklega
út úr tóminu, leggjast hver yfir aðra,
hrynja niður með húsunum og úr hári
mínu.
Veiztu hvað ég er að hugsa? segir
öldungurinn.
Nei. Hvað ertu að hugsa?
Ég er ekki að hugsa. Ég var að hugsa.
Hann er dálítið gramur. Hann missir
pipuna úr dofnum höndunum og teygir
sig eftir henni. Þegar hann nær ekki
til hennar ætla ég að rétta honum.
Nei, segir hann. Geymdu hana í vas-
anum. Þegar ég dey máttu eiga hana.
Þvínæst eftir nokkra þögn:
Ég var að hugsa um að það væri
líklega bezt að deyja í svefni.
Ég skal kalla á Maríu, segi ég. Ertu
lasinn? Er þér ekki kalt?
Hverjum er kalt? segir hann önugur.
Láttu mig í friði.
Og ég held áfram að tvístíga fyrir
aftan hann. f trénu handan götunnar
kallast á tveir fuglar, sem hafa misst
sönginn. Gamli maðurinn segir sein-
lega:
Bróðir minn dó í svefni. Aftur á
móti varð faðir minn sjódauður. Ég
hef alla æfi verið fátækur. Ég vil
deyja í svefnL
Og skyndilega í skipunartón:
Kallaðu á Maríu.
egar ég opna hurðina streymir
ylurinn á móti mér. Það er bjart inni
og stúlkan kemur fljótlega. Hún er í
drifhvítum náttserk, holdug, vingjarn-
ieg og hissa.
Hvað er á seyði hér? segir hún og
pírir út um gættina.
Haltu í höndina á mér, María. Hann
teygir til hennar gamla fingur.
Ertu genginn af göflunum, pabbi? Ég
er nýfarin að sofa. Ætlarðu að fá
lungnabólgu á þínum aldri. Nú fer mig
aftur að dreyma illa.
Ég halla mér upp að henni og finn
hlýjuna frá holdugurn og stórum lík-
ama hennar. Hún strýkur á mér hárið
og hnussar.
Ertu vitlaus? segir hún vingjarnlega.
Komdu strax inn með afa þinn. Hvað
eiga þessi fíflalæti að þýða í rigning-
unni?
Haltu í höndina á mér, María, biður
gamli maðurinn. Gegnum gleraugun
virðast augu hans stór og gulleit.
Geturðu ekki skilið það að ég get
það ekki? Ég er nýsofnuð. Ég held
þú sért eitthvað að klikkast upp á síð-
kastið.
Við mig segir hún blíðlega:
Komdu undireins inn með hann, fífl
geturðu verið.
Eins og við fyrirskipun hættir að
rigna. Strætið glóir í ljósunum. Ég sný
stólnum við og ek honum inn í húsið.
Vatnið streymir af gamla manninum.
Engar stjörnur, segir hann beisklega.
Og ég var svikinn aftur meðan það
rigndi.
IíESBÓK MORGUNBLAÐSINS 91
24. deseunber 1&66