Lesbók Morgunblaðsins - 22.10.1967, Blaðsíða 5

SMÁSAGA EFTIR UNNI EIRÍKSDÓTTUR
FJÓLUBIÍR EJÚLL
E g var boðin til veizlu. Miki'llar og glæsi-
legrar véizlu. Og þá mundi ég að ég átti engan kjói
eem hæfði.
Það er nú svona með ckkur, sem höfum garð-
yrkju að starfi, við igleymum oft að hugsa um föt,
og hendur okkar og allt útlit sýna að við erum
ekki sér'lega fínt fólk, nánas't moldarfólk. Mér
þykir þó gott að tifheyra þessari stétt. Margvísleg
blóm, suðandi fl'ugur, glaðleg fiðrildi sem hugsa
ekki til næsta dags, það er góður félagsskapur.
Ekkert nudd og nag um náungann, ekki svo mikið
sem góðlátleg vorkunnsemi, sem er skaðræðis-
skepna oft á tíðum, heyrist í blómagarðinum.
Já, kjól þurfti ég að kaupa.
Ég fór úr vinniufötunum og þvoði minar moldar-
hendur eins vel og hægt er að þvo slíkar hendur.
Vatt mér inn í eina af betri kjólabú'ðum borgar-
inar.
Fljótlega kom ég aug,a á kjól, sem mér leizt vel
á. Hann var í daufum gu'lum lit, og þegar ég mát-
aði hann kom í ljós, að hann var eins Oig saumaður
á mig, mig og enga aðra.
— Ég ætla að k,aupa þennan kjól, sagði ég við
afgreiðsiustúlkuna. Hún leit á mig með undrunar-
svip.
— Þær nota nú yfirleitt ekki-þeninan lit í ár,
sagði hún mjög kurteislega.
— Þetta er sá eini, sem mig langar að eiga þó
úrvalið sé vissulega litskrúð'Uigt og glæsilegt, svai»
aði ég.
Ég var glöð og léttstig þegar ég gekk inn í
veizlusalinn, heilsaði brosandi yfir allan hópinn,
sem kominn var á undan mér, talandi og hlæjandi fólk.
Andrúmisloftið var hæfilega virðulegi og bó létt.
En þegar ég birtist í dyrunum var sem þögn slægi á hóp-
inn. Það var mjög óþægilegt, likast því að ég hefði gert eitt-
hvað illt af mér. Ég vissi þó ekki til þess að ég hefði lagt
illt til nokkurs manns, enda oftast ein að dunda í garðinum,
Mér var heilsað fáiega og það var undrunar- og tor-
tryggniissvipur á fólkiau.
Ég fann mér sæti úti í horni, þar sem minnst bar á mér.
Það reyndist þó ekki nóg, af einhverjum miér óskiljan-
legum ástæðum hafði ég valdið óþægindum.
Hvað gat það verið?
Ég virti fólkið fyrir mér og sá að það var reyndar engin
í fölgulum kjól nema ég.
En hverju skipti það?
Hinar konurnar voru í gylltum kjólum, grænum, bláum
og hvítum.
Roskin kona, sem ég hafði lengi þekkt, kom og settist
hjá mér.
— Góða mín, hversvegna ertu í fjólubláum kjól, það er
alls ekki í tízku, það er rétt eins og þú fylgist ekki með,
ertu kannski veik, mér sýnist þú óvenjuföl?
— Nei ég er hraust sem betur fer. En að kjóllinn minn
sé fjólublár, eins og þú segir, er nú ekki alveg rétt. Hann
er gulur og ég keypti hann vegna þess að mér líkaði bæði
liturinn og sniðið. Mér finnst hann klæða mig vel.
— Guð minn góður, þú hlýtur að vera veik á einhvern
hátt þó þér sé það ekki ljóst. Ertu kannski farin að drekka
eða nota eiturlyf?
— Það hlýtur þá að gerast í svefni, svaraði ég og reyndi
ekki að leyna ku'ldanum í röddinni. •
— Allir, sem hér eru, pískra um þig, af hverju gengur
manneskjan í fjólubláum kjól. Hún stingur i stúf við um-
hverfið og þá tízku, sem er viðtekin af okkur öllum. Ég
hef líka heyrt að þú hafir yfirgefið saumaklúbbinn, sért
hætt að baka, þvo gluggana að utan og sitthvað fleira er
um þig talað. Mér hefur alltaf verið hlýtt til þín, viljað
þér vel, þess vegna reyni ég að vara þig við.
— Ég er þér að sjálfsögðu þakklát. En ef ég á að segja
þér eins og er þá fékk ég þá undarlegu flugu í höfuðið einn
daginn þegar vorið var í algleymingi og allt var tekið að
va?ca og blómstra í garðinum mínum, að vera ég sjálf. Ég
fékk þá flugu í höfuðið að vilja vera ég sjálf, frjáis gerða
minna þá skömmu ævi, sem gefin er. Og hverju ég klædd-
ist kæmi mér einni við.
— Þú ert illa á vegi stödd. Þegar þú ætlar að fara að
lifa eftir eigin geðþótta stendurðu ein uppi. Fólk ályktar,
eins og eðlilegt er, að það sé eitthvað bogið við líferni þitt.
Núna eru allir að pískra um fjólubláa kjólinn þinn.
— Þetta er mál s-em ég hef ekki hugleitt, en þú hefur
áreiðanlega ré.tt fyrir þér um pískur fólksins. En þó þú
hafir af góðmennsku varað mig við, get ég ekki snúið við.
Ég verð að fá að vera ég sjálf, lifa í samræmi vi'ð eðli mitt
og jafnvel klæða mjg eins og mér sjálfri líkar. Annars er
mér lífið aðeins leikaraskapur og einskis virði. Ég áreiti
ekki fólk, læt það að mestu leyti í friði, á fámennan en
góðan vinahóp, sé þessvegna ekki að ég hafi brotið stór-
vægilega af mér. Að kjóllinn minn sé fjólublár er skyn-
rilla eða litblinda þessa ágæta fólks.
— Þú álítur að þú vitir betur en við öll, ©em hér erum
stödd og sjáum að kjóllinn er fjó'iublár.
— Já, og auðvi'tað géeti ég fengið litasérfræðinig til þess
að skera úr þessu, en mér finnst ekki taka því.
— Jæja, ég varaði þig við, mundu það, og ég gerði það
af góðum nug.
— Ég veit að þér gekk gott eitt tii, en ég hef vaiið með
hverjum hætti ég vil eyða ævi minni og mér er ókleift að
skipta um skoðun.
Smátt og smátt færðist aftur gleði yfir hópinn, hæversk,
tiihlýðileg gleði.
Fólkið fór að dansa og ég sat vel geymd úti í horni. Auð-
vitað bauð enginn stúlku í fjólubláum kjól upp í dans.
Mér leið satt að segja ekki reglulega vel, ég hafði ekki
kynnzt því fyrr að vera útskúfuð. Það var ekki beinlínis
sárt en skrýti'ð og ný reynsla. Ég hefði held ég ekki viljað
vera ókunnug þessari tegund reynsl-u.
— Útlagi hvað ert þú að gera hér?
Ég leit á manninn, sem talaði til mín. Hann var ungur,
skolhærður, augnalitur óákveðinn og veizluklæddur var
hann sannarlega ekki. Þó virtist enginn sjá neitt athugavert
við hann. Fólkið virtist jafnvel sækjast ©ftir félagsskap
hans.
— Útlagi, hvað áttu við?
— Nú, þú ert öðruvísi, ekki befðbundin, órímuð ef ég
mætti orða það svo.
— Hvað um sjálfan þig, ert þú rímaður og hefðbundin-n?
— Nei. Ég er líka öðruvísi, aðeins á annan hátt en þú.
Ég er öðruvísi á viðurkenndan og vinsamlegan hátt.
— Það er og. Þessvegna þorir þú að tala við mig.
— Já, mér er óhætt. Ég veit upp á hár hvernig á að
fara að því að v-era öðruvísi.
— Ég skil. Ég hef hinsvegar aldrei reynt að vera öðru-
vísi. En ég viðurkenni að ég vorkenni litblindu fólki þann
að hugsa um. Þurfum ekki og langar ekki að vera öðru-
vísi. En ég viðurkenni að ég vorkenni litblindu fólki þann
dag, sem það verður leitt í fullan sannleika. Vorkenni því
öll orðin, sem það hefur talað í blindni og hugsunarleysi.
Og þó. Það íinnur sér eitthvað annað í staðinn.
Framhald á bls. 6
22. október 1967
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5