Lesbók Morgunblaðsins - 22.10.1967, Blaðsíða 16

Ló<c
U R
SLKiq.
IR
PmTí\h
EifflJ
4flN/;l
In-
BHU-
nSw-
u pp-
st*-
HUffl
iTT-
bRH-
rh»h
KK-
OPP-
1«
u'/r-
FCRi
Kmo
IH
FULL-
IHH
5PHI
6l|©

d e<4-
LCHDI
KlPPMR
WW
Boí5
kvpcb
flR
iM'R;
• R€>
3hkt>-
fítr
MCÍ>

Kv'et'-
KAFM
Ffc*lf-
ISt
Tl íflflfl
MHKfl-
HMMfl

DHKJ-
flt
hK*4-
TH
FHMCifl-
MflfllC
ÍUKK
Heúí.
m
VflSKr
*-g»Kt
fEUICi
BLICS
l/ELU-
flWHq
MflT-
l?Ei»UÍ
0(?%.
/fl
íf/t-
li?
/jfro/iifa;
UHDír
MfHfl
PgJT
LTKflHlS
HLvlTflfl
4»

Pgfl*
IKLIMH
VEflUR
,{0l'sP

L'lK-
HMÍ-
HLUTI
MflL-
I rJ N
BpRO.
hcv-
l€>
5KVtD
WfMNl

LHHOIS
H tíf£>
>
QgCBHR
rnMOI
VlÐUór
H*?osi
ISKJflL-
TT B
IPVRIN
HliJ
Lítfiít
IKELL-
ue-
/MN
SL’fl?
£Fju
Sfll'
HU.
HEIPUR
KdMM-
UflMflR
fflflOfl'
MflRK

1-
5ViKT-
flsr
LIM
Kve/i-
HflFN
6/EUl
Hdfti
O R-
OflflO-
UR
PRv'NA
HF*Tl
KEIOI-
HtJót>
fln

itA
ifWRO’
RR
STflF(jg

osm-
ÍT0»
KH"
/6.V'
'utt.
HREVf-
iNO
r

mmm
Lausn á síðusfu krossgáfu
BRIDGE
Spilið, sem fer hér á eftir er frá leikn-
um milli Bandaríkjanna og Argentínu
í heimsmeistarakeppninni 1961.
Norður.
A A-10-4
V Á-10-9-4-3
♦ D-7
4- 8-6-5
Austur.
A K-D-9-2
V D-6
♦ G-9-5
A 7-4-3-2
Suður.
A G-7-6
V K-8-2
♦ Á-K-10-2
A Á-D-10
Lokasögnin var sú sama á báðum
borðum, þ. e. 3 grönd hjá suður og
útspil var einnig þa’ð sama á báðum
borðum þ. e. spaða 3.
Þar sem spilararnir frá Argentínu
sátu N—S varð úrspilið svo sem hér
segir: Sagnhafi lét spaða 4 í borði,
austur drap með spaða drottningu, lét
út laufa 2, sagnhafi lét drottningu og
vestur fékk slaginn á kónginn. Vestur
lét næst út spaða 5, sagnhafi lét spaða
10, austur drap með kóngi, lét út laufa
3, sagnhafi lét laufa 10 og vestur fékk
slaginn á gosann.
Vestur lét næst út spaða og þótt tígl-
arnir liggi vel þá gat sagnhafi aldrei
fengið nema 8 slagi og tapaði því spil-
inu.
Við hitt borðið sat hinn kunni banda-
ríski spilari, Peter Leventritt, í su’ður
og hann spilaði þannig: Hann lét spaða
4 í útspilið og austur fékk slaginn á
drottninguna. Austur lét út lauf og
nú ákvað Leventritt að treysta á hjart-
að til að vinna spilið og drap því með
laufa ásnum. Næst lét hann út tígul,
drap í borði, lét út hjarta 3, austur lét
hjarta 6 og sagnhafi lét áttuna.
Vestur fékk slaginn, lét út spaða,
sagnhafi drap með ásnum, tók slagi á
hjarta og tígul og fékk þannig 10 slagi
og vann spilið. Bandaríska sveitin
græddi því 730 á þessu spili.
Vestur.
A 8-5-3
V G-7-5
♦ 8-6-4-3
A K-G-9
Oft er kvartað undan því, hve
mjög slcorti á, að umræður milli
manna á opinberum vettvangi, og
þá jafnframt í dagblöðum, séu mál-
efnalegar. Málflutningur manna
einkennist oft af persónulegum sví-
virðingum og illkvittni, orð ann-
arra eru rangfœrð og rangtúlkuð,
slitin úr samhengi svo að mein-
ing brenglast. Það er kannski eft-
irtektarvert, að um skoðanaskipti
manna á prenti er á íslenzku máli
notað orðið ritdeila — það virðist
sem sagt ekki œtlazt til að menn
gœti stillingar á prenti, heldur
þrátti, ávíti eða átelji einhvern svo
notuð sé skilgreining íslenzkrar
orðabókar.
Persónulegra svívirðinga á prenti
gœtir nú sem betur fer minna en
áður, þótt
ekki séu þau
að vísu horf-
in enn. Mér
skilst, að slíkt
sé arfur okk-
ar frá þeim
tíma, er ill-
kvittni í garð
náungans á
prenti taldist
til þj óðlegrar
listar og orðsnilldar; slík „list“
þróast vissulega ekki nema til sé
jarðvegur fyrir hana. Þótt viður-
lög hafi frá upphafi íslandsbyggð-
ar legið við níði, hafa menn verið
misjafnlega nœmir fyrir mann-
skemmandi áhrifum þess á ýmsum
tímum. Almenningsálit er, held ég,
að snúast gegn slíku nú, og er það
vel. Þeir sem iðka persónuleg sví-
virðingaskrif þekkjast fljótlega úr
og falla á eigin bragði. Annar angi
þessa gamla arfs er sá, að menn
þola ekki rœttmæta gagnrýni, en
skoða hana sem persónulega árás
og ofsóknir. Einnig þeir koma fljót-
lega upp um sig.
Hitt er verra við að eiga, er menn
rangtúlka orð og málflutning ann-
arra og fara með heimildir sínar
að vild í svonefndum „svargrein-
um“. Oft er erfitt við slík vinnu-
brögð að eiga í dagblöðum, svar-
greinin birtist kannski í öðru dag-
blaði en hin upphaflega grein sem
verið er að andmæla; lesendur ann-
ars málgagnsins fá þannig af-
skræmda mynd af því sem um er
að ræða. Að þessu leyti eru dag-
blöð óheppilegri vettvangur fyrir
skoðanaskipti en sjónvarp og út-
varp. þrátt fyrir trú okkar á var-
anleik hins ritaða orðs. í sjónvarpi
og útvarpi er mönnum gefið tæki-
fœri til að sitja hvor andspœnis
öðrum x kapprœðum, samtímis geta
þeir komið skoðun sinni á fram-
fœri og gœtt þess að rökfœrslur
þeirra brjálist ekki í munni and-
mælanda.
Almenningur hlýtur að gera þá
sjálfsögðu kröfu til þeirra sem
vilja leggja einhverju málefni lið
með blaðaskrifum, að virðingar sé
gœtt gagnvart heimildum. Aðhald
í þessum efnum hlýtur auðvitað að
vera hlutverk ritstjórnar hvers
dagblaðs, og dagblað, sem njóta vill
álits telur það siðferðilega skyldu
sína að tryggja svo fremi sem kost-
ur er, að aðsend grein vitni rétt í
annarra orð og fari rétt með, jafn-
vel þótt lagaleg ábyrgð hvíli á
greinarhófundi, sé hún birt undir
nafni. Skuggi óábyrgra og óheiðar-
legra skrifa hlýtur óhjákvœmilega
að falla á það málgagn sem birtir
þau engu síður en á þann sem
skrifar. Slík ritstjórn er engan
veginn það sama og ritskoðun; hér
er ekki um það að rœða að meina
mönnum að koma skoðun sinni á
framfæri, aðeins tryggja að þeir
geri það án þess að bera um leið
Ijúgvitni gegn náunga sínum.
En ábyrgðin hvílir auðvitað fyrst
og síðast á þeim einstaklingi sem
heldur á pennanum hverju sinni.
Heiðarleg vinnubrögð í málflutn-
Framhald á bls. 14