Lesbók Morgunblaðsins - 14.07.1968, Blaðsíða 4

FJORÐI
NAGUNN
8ÍGAIÍNAÞJÓÐ8AGA
Asa ben Miriam, sem heimurinn kall-
aði seinna Jesúm, var afhentur hermönn
um, sem áttu að ráða hann af dögum,
því að sagt var að hann hefði talað
gegn keisaranum í Róm. Tveir hermenn
voru sendir af stað til að útvega fjóra
nagla til þess að krossfesta hann me'ð.
Fyrir hvern þann, sem krossfesta
skyldi, voru hermennirnir vanir að fá
áttatíu „kreitzera" til þess að fara til
járnsmiðs og kaupa nagla fyrir þá.
Þegar hermennirnir höfðu fengið þessa
áttatíu „kreitzera“ til að kaupa nagl-
ana fyrir lögðu þeir fyrst leið sína
inn á veitingakrá og eyddu helming
upphðarinnar í gómsset vín, sem Grikk
ir seldu í Jerúsalem um þessar mund-
ir. Það var orðið áliðið dags þegar
þeir mundu eftir nöglunum. Fyrir dag-
setur áttu þeir að vera komnir aftur
til hermannaskálanna, því að næsta
morgun átti krossfesting Asa ben Miri-
am að fara fram.
Þeir skunduðu því af stað, ekki alls
ódrukknir, til fyrsta járnsmiðsins og
sögðu við hann með þjósti miklum, í
þeim tilgangi að hræða hann til að
vinna verkið þó að þeir hefðu ekk
nóg fé til að greiða fyrir jámið og
vinnuna:
„Heyrðu lagsmaður, við þurfum að fá
smíðaða strax fjóra stóra nagla til að
krossfesta Asa ben Miriam með.“
Jámsmiðurinn var gamall maður, og
hann hafði séð hið ástúðlega föla and-
lit og hin Ijósbrúnu augu Asa ben Miri-
ams þegar hann gekk fram hjá smiðj-
unni hans. Það fór hrollur um járn-
smiðinn þegar hann vatt sér frá afl-
inu, þar sem hann hafði verið að vinna
og sagði:
„Ég vil ekki smíða nagla til að kross-
festa Asa ben Miriam með.“
Hermennirnir drógu þá upp hina fjöru
tiu „kreitzera“ og öskruðu: „Hérna eru
peningarnir fyrir þá. Svona, farðu nú að
smíða.
Og þeir héldu spjótunum að mann-
inum.
Hann rétti upp hendurnar, rétti úr
bakinu, leit beint í augu hermannanna
og sagði:
„Ég vil ekki smíða nagla til að kross-
festa Asa ben Miriam með.“
Hermennirnir ráku þá spjót sín i gegn
um hann.
Og þeir skunduðu til annars járn-
smiðs sem var þar skammt frá. Ogdegi
var farið að halla þegar þeir komu til
hans, og þeir sögðu við járnsmiðinn:
„Smíðaðu fyrir okkur fjóra nagla og
við skulum borga þér fjörutíu „kreitz-
era“ fyrir þá.
„Ég get smíðað fjóra litla nagla fyrir
þetta verð,“ sagði maðurinn.
En hermennirnir sýndu honum hve
stórir naglarnir ættu að vera. Þá hristi
maðurinn höfuðið og sagði:
„Ég get ekki smíðað þá fyrir þetta
verð.“
En augnatiilit hermannanna var and-
styggilegt.
„Jæja, ef þið viljið að ég tapi á ykk-
ur. Og ég sem á líka konu og börn.
Ég skal smiða þá.“
„Gyðingur," öskruðu hermennirnir,
„smíðaðu naglana fyrir okkur og hættu
þessu kjaftæði."
Þeir sáu að þeim hafði tekizt að
skjóta Gyðingnum skelk í bringu, enda
var það ætlun þeirra að þvinga málið
fram.
Gyðingurinn gekk síðan að aflinu og
byrjaði á smíði naglanna. Annar her-
mannanna hallaði sér þá fram og sagði:
„Hafðu þá vandaða og sterka, Gyð-
ingur, því að við verðum að krossfesta
Asa ben Miriam með þeim.“
Hönd Gyðingsins nam staðar með ham
arinn hátt á lofti. Og rödd mannsins,
sem hermennirnir höfðu drepið vegna
þess að hann hafði ekki viljað smíða
naglana til að krossfesta Jesú með,
sagði lágum, draugslegum rómi:
„Aría, smíðaðu ekki naglana."
Aría lét þá hamarinn síga við hlið-
ma á aflinu.
„Ég get ekki smíðað naglana," sagði
hann.
„Smíðaðu þá!„ skipuðu hermennirnir,
þó að þeir væru sjálfir skelfdir, af því
að þeir höfðu líka heyrt röddina. Dag-
ur var að kveldi kominn og þeir höfðu
drukkið upp fjörutíu af þeim áttatíu
kreitzerum sem þeim höfðu verið fengn
ir.
„Ég get ekki smíðað þá,“ svaraði
Aría.
„Gyðingur, þú sagðist eiga konu og
börn,“ sögðu þeir til að þvinga hann,
og otuðu spjótunum að honum.
„Ég Vil ekki smíða nagla til að kross-
festa Asa ben Miriam með,“ svaraði
Gyðingurinn og rétti alveg úr sér.
Hermennirnir ráku hann í gegn með
spjótum sínum.
Skammt var nú til sólarlags og her-
mennimir þurftu að hafa hraðann á.
Þeir hlupu því eins og fætur toguðu
til þriðja járnsmiðsins, sem var Sýr-
lendingur. Þeir komu í smiðju hans
þegar hann var í þann veginn að fara
burt, að afloknu dagsverki. Spjót þeirra
voru enn þá blóði drifin er þeir kölluðu
til mannsins:
„Khalil, smíðaðu fyrir okkur fjóra
svera nagla, hér eru fjörutíu kreitzer-
ar fyrir þá. Og vertu nú fljótur að
því.“
Sýrlendingurinn horfði á blóðug spjót
in og tók þegar í stað að blása smiðju-
belginn, því að hann vissi við hverju
hann mætti búast ef að hann neitaði.
En hann hafði ekki fyrr byrjað á
að slá fyrsta járnbútinn til en veikar
og skjálfandi raddir járnsmiðanna, sem
hermenniinir höfðu myrt, kölluðu til
hans að smíða ekki naglana. Maðurinn
kastaði hamrinum frá sér. Og þeir ráku
hann líka í gegn með spjótum sínum. Her
mennimir voru í öngum sínum. Hefðu
þeir ekki drukkið upp fjörutíu kreitz-
erana hefðu þeir getað snúið aftur til
hermannaskálanna og sagt frá því, sem
komið hafði fyrir. Þegar svona var kom
ið málum þustu þeir út um hlið Jerú-
salem, og fannst að þeir hefðu himin-
inn höndum tekið þegar þeir mættu
sígauna, sem var að enda við að reisa
tjald sitt og koma fyrir steðja sínum,
af því að hann var járnsmiður. Þeir
fóru til hans og skipuðu honum að
smíða fjóra nagla. Og þeir tóku upp
fjörutíu kreitzerana. Maðurinn stakk
peningunum fyrst í vasann og byrjaði
svo á verkinu. Hermönnunum leið nú
miklu betur vegna þess að þeir höfðu
fundið mann, sem var fús á að smíða
naglana, sem þeir þurftu að fá. Þegar
sígauninn hafði lokið smiði fyrsta nagl-
ans settu þeir hann í poka. Og þegar
sígauninn hafði lokið smíði annarsnagl-
ans settu þeir hann líka í pokann. Og
þegar sígauninn hafði lokið smíði þriðja
naglans settu þeir hann líka í sama
pokann. Sígauninn byrjaði á smíði fjórða
naglans. Hermönnunum var nú orðið
rórra, og áhrif vínsins farin að dvína,
svo að þeir sögðu við sígaunann:
„Með þessum nöglum ætlum við að
krossfesta Asa ben Miriam.“
Jafnskjótt sem þeir höfðu sagt þetta
tóku raddir járnsmiðanna þriggja, sem
hermennirnir höfðu drepið áður um dag-
inn, að tjá sígaunanum hvaða me’ðferð
þeir hefðu sætt. Og raddirnar voru
annarlegar. Hermennirnir litu hvor á
annan. Myrkrið var að skella á. Þeir
hlupuzt á brott áður en sígauninn hafði
lokið smíði síðasta naglans.
Þegar hermennirnir voru horfnir var
sígauninn ánægður yfir því að hafa
stungið peningunum í vasann áður en
hann byrjaði á verkinu. Síðan lauk
hann við fjórða naglann. Þegar hann
hafði lokið smíði hans beið hann eftir
því að hann kólnaði áður en hann léti
liann hjá öðru dóti sínu. Hann hellti
vatni á heitt járnið en það hraut af og
virtist engin áhrif hafa, því að járnið
hélzt jafn heitt og rautt eins og áður.
Sígaunann furðaði á þessu og hann
hellti meira vatni á. Myrkrið var að
skella á og naglinn glóði eins og
allt í einu hefði farið að blæða úr járn-
inu, og að blóðið væri logandi eldur.
Hann hellti því meira vatni á. En þetta
hafði engin áhrif og naglinn var jafn
glóandi eins og áður. Koldimmt var orð-
ið í eyðimörkinni, en samt sem áður
lýsti birta hins glóandi nagla langar
leiðir. Skjálfandi af hræðslu batt sí-
gauninn tjaldið upp á asnann og flýði
aftur inn í eyðimörkina.
Á miðnætti var asninn orðinn svo
þreyttur að hann komst ekki úr spor-
unum, og sjálfur var sígauninn svo ör-
magna að hann reisti aftur tjáldið sitt.
En þegar hann leit við sá hann aftur
glóandi naglann, þó að hann hefði skil-
ið hann eftir við hlið Jerúsalemborg-
ar, af því að hann hafði ekki þorað að
taka hann upp.
Það vildi svo til að hann var staddur
rétt hjá vatnsbrunni. Til þess að reyna
að minka glóð naglans stóð hann í
vatnsburði það sem eftir var nætur.
Hann jós á hann sandi og vatni, en það
hafði ekki nokkur áhrif, naglinn var
jafn glóandi eftir sem áður. Hann skildi
því naglann eftir á jörðinni og hélt
ennþá lengra inn í eyðimörkina. Langt
inni í eyðimörkinni, í nánd við Araba
þorp, setti sígauninn upp tjald sitt.Þeg-
ar hann snéri sér við var naglinn þar.
En þá hljóp heldur óvænt á snærið
hjá sígaunanum. Arabi kom til hans og
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
14. júlí 1968