Lesbók Morgunblaðsins - 08.12.1968, Blaðsíða 13

kunningja, hér á Suðurnesjum, eins og
hann var vanur. Þann 23. október 1909
deyr hann austur á Seyðisfirði. fprest
þjónustubók Dvergasteinssóknar, er
hann sagður ógiftur sjómaður frá Eng-
ey, hefir sennilega verið þar til heimilis
af og til, en ekki skráður þar í sóknar-
mannatal á þeim árum.
Heima í Tjarnarkoti hjá foreldrum
mínum var lengi til mynd af Guðmundi
en hefir af einhverjum orsökum glat-
azt. Vissi ég ekki til að neins staðar
væri til mynd af honum, og þótti mér
leitt, að senda þessar línur án myndar,
Qg gerði ég allt er ég gat til að hafa
upp á mynd af honum, og tókst það loks
fyrir góða ábendingu nágrannakonu
minnar, er benti mér á, að vel gæti verið
að væri til mynd af honum inni í Vog-
um í Suðurkoti hjá Guðrúnu Benedikts-
dóttur. Bað ég kunningja minn úr Vog-
unum að spyrjast fyrir um það, sem og
hann gerði með þeim árangri að hann
færði mér mynd af honum skömmu
seinna. Gaf Guðrún mér síðar myndina,
Vil ég hér þakka henni fyrir þá góðu
gjöf, eins og líka þeim, sem aðstoðuðu
mig við að nálgast hana.
Bókmenntir
Framh. af bls. 4
lega afbrigðilegum mönnum. Heldur þú
að Lawrence hafi verið kynferðislega
afbrigðilegur?
Corke: Ég hef engar sannanir, alls-
engar.
Muggeridge: Heldur þú, að hann hafi
verið heilbrigður maður kynferðislega?
Corke: Hugsi maður sér styrkleika
kynorku, þar sem hámark karlmennsku
er önnur andstæðan og hámark kven-
dóms hin, myndi ég álita líklegt að
Lawrence hefði verið svona mitt á mi'lli.
Það sama á við um suma beztu lista-
menn okkar — flesta.
Muggeridge: Með öðrum orðum „Á
á skáldsögu þinni. Þar sem þú varst einn
hlutlausu svæði“ svo að ég noti nafnið
ig sjálf?
Corke: Einmítt.
Muggeridge: Svo að þið Lawrence
hafið þannig átt kynrerðislega saman.
Corke: Við vorum bæði á „hlutlausu
svæði“.
Muggeridge: Hvað þá um hann og
Muriel?
Corke: Hún var miklu meiri kven-
maður.
Muggeridge: Heldur en þú?
Corke: Já.
Muggeridge: Heldur en þú?
Corke: Já.
Muggeridge: Og þessvegna var at-
staða hennar til hans önnur.
Corke: Já, mjög ólík. Þau nánu kynni
sem voru milli þeirra, eru á engan hátt
sambærileg við þau nánu kynni, sem
voru milli okkar.
Muggeridge: Hvers vegna varð hún
svo gröm, þegar hann sendi henni próf-
arkirnar af „Sonum og elskhugum“?
Corke: Hún hafði vitað um handritið
frá því hann byrjaði á því. Hann sýndi
henni miklu meira af handritinu en
hann sýndi mér. Varðandi eitt atriði
hafði hann beinlínis leitað ráð^ hennar.
En þegar hann sendi henni prófarkirn-
ar var frásögnin orðin svo breytt. Lýs-
ingin á henni sjálfri var orðin allt öðru
vísi. Hún var ekki gröm, húr var buguð.
Þetta voru endalokin milli þeirra. Hún
sendi honum aftur bréfin sem hann
hafði skrifað henni.
Muggeridge: Hún hvorki sá hann né
hafði nokkurt samband við hann eftir
það. Hvenær sást þú hana í síðasta
sinn?
Corke: 1940 dvaldi ég hjá vini mín-
um í Nottingham, og þá dstt mér í hug
að reyna að hitta hana. Ég skrifaði
henni og bauð henni, bjóst við að hún
myndi þá ef til vill bjóða mér heim til
sín. Þetta var um það bil 30 árum eftir
að hún giftist, hún giftist 1915. Hún
hafði sett mér mót í hávaðasömu veit-
ingahúsi í Nottingham. Eg þekkti hana
tæplega. Hún var orðin lotin, svo hræði
lega mik’lu eldri en ég mundi eftir henni.
Augu hennar voru augu Muriel. Sam-
ræður mil-li okkar voru nærri útilokað-
ar, því hún var orðin svo heyrnardauf.
Ég reyndi að ná sambandi við hana,
en það var ógerningur, og að lokum
reis hún á fætur og flýtti sér til dyra.
Henni var Ijóst að tilgnngslaust var
fyrir okkur að reyna að ræðast við.
Muggeridge: Greinilega hefur Lawr-
ence ekki getist að gáfuðum konum ,eða
hvað?
Corke: Honum geðjaðist betur að
konum sem voru móðurlegar eða ást-
konum.
Muggeridge: En hann kærði sig ekki
um eiginkonu sem væri andlegur jafn-
oki hans?
Corke: Ég held held ekki að hann
hefði getað hugsað sér slíka konu.
Muggeridge: Slík kona var ekki til.
Heldur þú, Helen, að þú sért draum-
lynd kona?
Corke: Ég kann að hafa verið það,
en líklega mætti segja það um flestar
ungar stúlkur. Á vissu aldursskeiði er
maður draumlyndur. Og með þessu var
Lawrence að láta í Ijós hvað ég var
honum. í samskiftum okkar Lawrence
reyndi aldrei á hvort ég væri gædd
eiginleika til að vera hagsýn. Hann sá
mig alltaf þegar ég var að hugsa. Hann
sá þá hlið á mér sem er andlegri og
örvaði hana. Ég bjó stundum til kaffi,
það var allt og sumt.
Muggeridge: Hvenær sástu þennan
bjarta, Ijóshærða mann seinast?
Corke: f febrúar 1912 hafði hann dval
ið sér til hressingar í Bournemouth og
síðan ætlaði hann að fara og dvelja
um tíma hjá Edward Garnett. Hann
skrifaði mér og stakk upp á því að
við hittumst á Victoriajárnbrautarstöð-
inni og röbbuðum saman á leiðinni til
Croydon. Við drukkum te í járnbraut-
arstöðinni og ókum síðan til Croydon,
en þar ætlaði ég úr lestinni. Kvöldið
var mjög fallegt, við vorum kát og ekki
að tala um nein alvörumál. Ég fór því
alla leið til Woldingham og þá var sól-
in setzt. Þetta var í febrúar, fagur bleik-
rauður bjarmi á himni. Ég fór úr lest-
inni í Woldingham. Lawrence hélt áfram
til Edenbridge. Ég kvaddi, veifaði hend-
inni fyrir utan gluggann, þannig var
það.
Muggeridge: Sástu hann hvorki né
heyrðir frá honum eftir það?
Corke: Ég fékk bréf sent frá Eden-
bridge, en þetta bréf var mér ekki ac
skapi.
Muggeridge: Hvað stóð í því?
Corke: Hann stakk upp á því að ég
kæmi til Garnet, en mér fannst það
óhæfa. „Viltu ekki koma eitthvert
kvöldið og ganga með mér um gras-
lendið hérna. Síðan gætum við farið
aftur heim til Garnets. Hann er svo ein-
staklega frjálslvndur" í þessum tón.
Það var auðskilið.
Muggeridge: Þú hefur ekki svarað
bréfinu?
Corke: Ég svaraði því
Muggeridge: Kúldalega?
Corke Já, ég rvaraði því á þá lund
sem honum hefur ekki líkað
Muggeridge: Og þetta voru þá enda-
lokin?
MEDAL
“^FLOUR^1
■
BETR! KÖKUR
BETRI BRAUÐ
UPPSKRIFT VIKUNNAR:
BERLÍNARKRANSAR
1% boB lint smjörliki.
1 bolli sykur.
2 tesk. saxaður appelsínubörkur.
2 egg.
4 bollar GOLD MEDAL hveiti.
Hrærir smjörlíkið, sykurinn og appelsínubörkinn og egg-
in vel saman. Bætið hveitinu útí. Hnoðið — kælið. Skeri'ð
deigið í smábita, rúllið í lengjur. Snúið upp á lengjuna
og geirið síðan einfaldan hnút úr lengjunni, þannig að
sentimetersendi standi sin hvoru m-egin út úr hnútunum.
Setjið í ósmurða plötu. Pennslið hnútinn með sitífþeyttri
eg,gjahvítu blandaðri 2 teek. sykri. Skerið kokteiiber til
helming og setjfð í miðjan hnútinn. Smáræmur úr sítrónu
berki notist til skrauts. Ofmhiti 400°. Bakið í 10—12 mín.
(Úr deginu fást um 60—70 kökur). Ath. Ef deigið spring-
ur, velgið það eða vætið með fáeinum dropum þar til
sprungumar hverfa.
Corke: Já, einmitt, endalokin.
Muggeridge: Heldur þú, að þú hefðir
getað verið gift honum?
Corke: Hvorki honum né nokkrum
öðrum.
Muggeridge: En ímyndaðir þú þér
nokkum tíma, að ef til vill færi svo?
Corke: Þú átt við að ég ætti eftir að
giftast honum? Nei, hann stakk upp á
því, en hann vissi fullvel á þvi sama
augnabliki að slíkt var óhugsandi. Þetta
var hlutur sem hann gat ekki sjálfur
horfst í augu við. Stundum ásakaði ég
mig fyrir að hafa orðið honum svo ná-
komin, að ég skuli hafa vakið hjá hon-
um slíkar tilfinningar. Ég spurði sjálfa
mig hvort ég hefði breytt rétt, með því
að láta Lawrence lifa sig svo inn í hug-
arheim söguhetju „The Trepasser“, að
hann, að minnsta kosti um stundarsak-
ir, kom tilfinningalífi sínu í uppnám.
Muggeridge: Og nú ert þú orðin
ódauðleg í verkum Lawrence, það ertu.
Að eilífu. Nokkurs konar ævarandi
minnisvarði. Hvað finnst þsr um það.
Ertu ánægð með hvernig hann lýsir
þér?
Corke: Sú ég, sem er í þessum verk-
um, er einungis ég, eins og David hefur
skynjað mig. Ég á ekki annarra kosta
völ, en sætta mig við þessa lýsingu.
Mynd sýnir aðeins eina hlíð manneskju.
Það er meira komið undir manninum
sem skapar myndina, heldur en fyrir-
myndinni. Hinsvegar fann ég fljótlega
að kynni mín af Lawrence yrðu mér
meiri lífsreynsla en langflest fólk
nokkru sinni öðlast. Ég hef sagt frá
málavöxtum umbúðalaust. Þegar ég
horfi um öxl, eru þessi 3 ár sem við 3
vorum svo nátengd, athyglisverðasti
tími ævi minnar.
Ungar leikkonur
Framh. aí bls. 9
Litla leikfélagið og sýndum í fyrra
„Myndir“ í Tjamarbæ og sjónvarpsþátt-
inn „Ástin hefur hýrar brár“, hvort-
tveggja undir stjórn Sveins Einarssonar,
leikhússtjóra. Það er oft talað um, að
ekki sé nóg gert fyrir ungu leikarana, en
mér finnst Leikfélagið gefa afskaplega
mikið fyrir sitt unga fólk og samstarfið
miilli ungu og eldri leikaranna er mjög
gott.
Við vorum öll hissa á hvað sýningunni
í Tjamarbæ var vel tekið og urðum við
a'ð hafa margfalt fleiri sýningar en upp-
haflega var gert ráð fyrir. Síðari hluti
sýningarinnar var settur saman af okkur
sjálfum, svo og öll undirbúningsvinna.
Ég sá til dæmis um búningana og hver
og einn lét eitthvað af höndum rakna.
Þetta ýtti svo undir okkur, að við erum
nú að vinna að bamasýningu, byggða á
ljóðum eftir Jóhannes úr Kötlum. Þetta
er skemmtilegt verk, Guðrún Ásmunds-
dóttir er leikstjóri, og Jóhannes úr Kötl-
um hefur hjálpað okkur og gefið okkur
holl ráð. Ég býst við að leikritið verði
frumsýnt um jólin.
— Hvenær komstu fyrst fram á
sviðið?
— Að skólasýningum frátöldum kom
ég fyrst fram í Einkennilegur maður
eftir Odd Björnsston, sem Leikfélag æsk-
unnar fór með út á land . . . nei, annars,
ég vil sem minnst muna eftir þvi, það
Útgefandi: H.f. Árvakur, Beykjavík.
FrarrJkv.stj.: Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar: Sigurður Bjamascn frá Vigur.
Matthías Johannessen.
Eyjólfur Konráð Jónsion.
iRitstj.íltr.: Gisli Sigurðsson.
Auglýsingar: Árni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn: AðaUtræti 6. Sími 10100.
8. des. 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13