Lesbók Morgunblaðsins - 26.01.1969, Blaðsíða 5

MÉR er sama
SMÁSAGA EFTIR A. L.
ið upp fyrir þeim, djöfuls fífl-
unum.
Fífí, skrifaði hún og brosti
sigri hrósandi. Andlitið var fín
gert og regiulegt, og við bros-
ið komu fram örsmáir spékopp-
ar í kinnunum. Tennurnar virt
ust skaga enn lengra út, þegar
hún brosti.
Nú voru þær að koma. Hún
heyrði í þeim í ganginum. Hún
ætlaði að þjóta upp, en hætti
við. Voru strákar með þeim?
Nei, það var víst vitleysa. Hún
leit fram á ganglnn, kallaði:
„Halló, stelpur"!, fór svo til
þeirra, þar sem þær voru að
klæða sig úr yfirhöfnunum.
Þær voru fimm núna, Dúdú,
Lúlú, og Sísí og Alla og
Guðrún. Guðrún, þvilíkt nafn!
Að láta kalla sig Guðrúnu!
Sjálf hét liún Hallfríður
og hafði einu sinni ver-
ið kölluð Fríða, en þegar hún
fór að vlnna á fyrsta sjúkra-
húsinu, sagðist hún vera köll-
uð Fífí. Hún hafði verið rekin
þaðan. í»að var sagt, að hún
legðist á minni máttar og sæti
færi um að kvelja veikasta
fólkið og þá, sem ættu bágast.
Hún var líka rekin af næsta
sjúkrahúsi. I»að hafði sagt það
sama þar, helvítis pakkið. Og
það hafði verið gert at í henni
á báðum stöðunum. En s vo
hafði hún komið hingað. Hér
gekk allt vel. Hún þurfti ekki
að vera eins og hún hafði ver-
ið á hinum sjúkrahúsunum leng
ur. Að vísu var gert at í henni
hérna líka. Það hafði alltaf ver
ið gert at í henni. En nú var
henni bara orðið andskotans
sama. Það var nefnilega það
sko. Það var nefnilega það.
„Ætlið þíð ekki á ball í
kvöld?“ skrækti hún. „Ætlið
þið ekki á ball á laugardegi
eins og venjulega?“.
„Jú,“ svaraði Alla „Það er
nú meiningin, skal ég segja þér.
Ætlar þú kannski á ball?“
„Ne-hei“, sagði Fífí og hló.
„Ég fer ekki á böll. Ekki á
svona böll eins og þið farið á“.
„Hvemig böll ferð þú svo
sem á?“ spurði Dúdú háðslega.
„Ég fer ekki á nein böll
liér, svona skítaböll eins og
þið farlð á,“ ískraði Fífí. „Ég
ætla til Kaupmannahafnar
næsta sumar og þar ætla ég
á böll. Þar era nefnilega hald-
in svona böll eins og ég fer
á.“ Hún hló hátt.
Hinar ypptu öxlum og grettu
sig og fóru inn í herbergi Guð-
rúnar. Fífí elti og settist hjá
Öllu, lagði annan handlegginn
utan um hana og smeygði hinni
hendinni ofan í hálsmálið á
hennl.
„Hver andskotinn er þetta?“
sagði Alla og hrinti hendinni
frá sér. Fífí hló lágt með dul-
arfullum svip og fór að strjúka
á henni hárið. Alla gaf henni
hörkulegt olnbogaskot og fór
yfir að glugganum og kveikti
sér í sígarettu. „Komdu þér út,
asninn þinn“, hr.eytti hún út
úr sér.
En Fífí hallaði sér upp að
veggnum, brosti áfram og sagði
ísmeygilega: „Kemur hann í
kvöld, sæti kærastinn þinn,
hann sæti Kiddi þinn, ha?“
„Já, hann kemur nú reynd-
ar,“ svaraði Alla.
„Guð, hvað þú átt gott,“ hélt
Fífí áfram. „Hann, sem stamar
og er með rautt nef og nærri
eíns stór og venjulegur dverg-
ur.“
Hún hataði engan eins og
þennan strák. Hann var úr
sama plássi og hún, og enginn
hafði sagt stelpunum jafnkvik
indislegar sögur um hana og
hann, eins og þegar hún reyndi
að lemja heilan hóp af krökk-
um, sem voru að stríða henni,
og þeir lömdu hana í klessu
og rifu kápuna hennar í tætlur
og mamma hennar fiengdi hana
á beran rassinn úti á tröpp-
um, og þegar — en það gerði
ekkert til. Hann vissi ekki neitt.
Hann vissi ekki, þegar hún
einu sinni á jólatrésballi í
barnastúkunni hafði boðlð bróð
ur hans upp, þessum með brúna
liðaða hárið og bláu augun,
sem var svo alvarlegur og góð-
legur á svipinn. Og svo lag-
legur. Og svo var kallað dömu-
frí, og hún hikaði og horfði
niður fyrir tærnar á sér Iengi,
lengi: svo datt henni allt í einu
í hug, að kannske mynd'i ein-
hver önnur bjóða honum upp,
og þá varð hún svo hrædd, að
hún gleymdi öllu öðru og hljóp
yfir gólfið og hneigði sig fyrir
honum. Og hann, sem var allt-
af svo alvarlegur og góðlegur,
hann hló. „Heldurðu, að ein-
hv«r vilji dansa við þig?“ sagði
hann með samblandi af fyrir-
I’itningu og viðbjóði. Hún hafði
hatað þennan Kidda, bróður
hans, sem Alla var með, síðan
honum skaut upp þarna í hús-
inu cinu sinni eftir ball. Það
var eins og hún hefði séð djöf-
ulinn sjálfan. En hann vissi
ekkert. Þvi að þessi jól hafði
hann verið hjá afa sínum og
ömmu úti í sveít og ekki komið
til baka fyrr en eftir nýjár.
Hann mátti svo sem gelta, grey
ið. Henni var sama um allar
sögurnar hans. En hún hataði
hann. Hún hataði engan eins
og hann.
Hinar stúlkurnar tóku um-
mælum hennar um kunningja
Öllu ekki alvarlega. Þær ým-
ist glottu eða hlógu. Þær sátu
og reyktu og voru húnar að
setja plötuspilarann af stað.
„Ég á kærustu," gargaði Fífí.
„Jæja,“ sagði Sísí.
Þær vissu allar, hverja hún
átti við. En hún varð að segja
það samt: „Þessa dökkhærðu,
sætu með magabólgurnar á
401!“ Fífí hafði tvisvar tekizt
að fletta upp um hana pilsinu
svo að aðrir sáu til, og stúlkan
hafði hara litið á hana ótta-
slegnum augum og flýtt sér
hurt. En hún hafði ekkert sagt.
Ekkert ótugtarlegt. Hreint og
beint ekkert.
„Magabólgurnar", fnæsti Dú
dú. „Hún er geðveik".
„Það er lygi! æpti Fífí.
„Hún er víst geðveik. Allir
vita það,“ sagði Dúdú.
Fifí sat og hugsaði sig um.
„Jæja,“ sagði hún. „Hún er svo
sem ekkert kærastan mín. Ég
var bara að plata. Hún er al-
veg vitlaus í mér, en — Ég
hef alltaf vitað, að hún er geð-
veik.“
„En þú varst að enda við að
s-egja, að það væri lygi og að
hún væri kærastan þín,“ sagði
Lúlú illkvittnislega.
„Ég var að plata, segi ég,“
sagði Fífí. „Kærastan mín í
raun og veru er úti í Kaup-
mannahöfn. Hún fór í fyrra.
Hún skrifar mér alltaf einu
sinni í viku. I hús úti í bæ,
þar sem ég þekki fólk. Til þess
að bréfin komist ekki í hend-
urnar á palckinu hér.“
Hinar ráku allar upp hláturs
rokur. Svo gátu þær ekki á sér
setið lengur. Það var ekki hægt
að stilla sig um að gera at í
Fífí við og við. Hún var Iíka
svo mikil eíturnaðra við alla, að
hún átti það meira en skilið.
Það var bara verst, að það var
eins og henni stæði alveg á
sama. Samt hafði Kiddi sagt,
að mcðan hún var krakki, hefði
hún fengið æðfsköst þegar
henni var strítt. En nú var
eins og hún þyldi allt. Það var
auðvitað leiðinlegt, en samt var
það nú óneitanlega góð skemmt
un að gera at í henni. Það var
svo kostulegrt að sjá svipinn á
henni á meðan það var næst-
um eins og henni fyndist gam-
an að því sjálfrl. Hún var jú
ekki almennileg.
Ungu stúlkurnar völtruðu eft
ir gólfinu, geifluðu á sér munn-
inn, svo að tennurnar stæðu
sem mest út, settu upp á sér
kryppu, ranghvolfdu í sér aug-
unum, og á meðan góluðu þær
kersknisorð með röddum, sem
þær reyndu að gera sem líkast-
ar nefmæltum rómi Fífí.
„Yndislega, geðveika kærast
an mín, hún er svo sæt!“
„Svona gangið þið, þegar þið
farið til prestsins, geðveika kær
astan og þú, og hjákonan í
Kaupmannahöfn á eftir.“
„Heldurðu, að þær verði ekki
afbrýðisamar hvor við aðra, Fí
fí?“
„Svona ertu, sko, þú ert
svona. Svona ertu.
Fífí sat og brosti sinu dular-
fulla brosi.
„Svona ertu, sko, þú er svo-
Framh. á bis. 11
26. janúar 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5