Lesbók Morgunblaðsins - 07.02.1971, Blaðsíða 5

einn — tveir! Tlelpan stanzaBl
og kippti að sér hendinni.
„Ég vissi ekki að þö gætir
þetta.“
„Auðvitað get ég það.“
„Gerðu það aftur."
Hann gerði það.
„Hvað er þetta, pabbi?"
„O, þetta er nú það sem þeir
kalla Ástarstökk í Armeniu.
Þeir lærðu hann aí villtum
f jallageitum í Nairi.“
Þegar hann bar sig að
stökkva aftur, hvíslaði telpan
óðamála:
„Ekki hérna, pabbi, það er
einhver að horfa á þig.“
Þá kom hann auga á ungan
tögregluþjón á næsta götu-
homi, en endurtók stökkið,
þótt telpan stappaði niður fæt-
inum i mótmælaskyni.
„Þú ert þó ekki hrædd við
lögregluþjóna, er það?“
„Nei, það er ekki það, pabbi,"
hvislaði hún, „en hann þekkir
þig ekki neitt, og hann heldur
^byggilega að þú sért alveg
snar.“
Hann tók í hönd hennar, og
þau gengu fram hjá lögreglu-
þjóninum, sem hneigði sig og
veifaði til þeirra. Rosey reyndi
að hverfa. Þegar þau voru kom
in yfir götuna, leit hún um öxl.
Hann þekkir þig ekkert,
pabbd."
„Það skiptir engu máli.“
„Hann hefir ekki hugmynd
um að þú ert mesta skáld, sem
til er í heiminum."
„Hvað ertu að segja?“
„O, ég veit það núna, pabbi,
en ég vissi það ekki fyrr en
hún ungfrú Efíinan sagði mér
það.“
„Gott hjá henni.“
„Hún veit allt.“
„Eflaust."
„Hún er búin að lesa allar
bækumar, sem þú hefur skrif-
að. En hvað heldurðu að lög-
regluþjónn viti? Hann hlýtur
bara að halda að þú sért orð-
inn alveg vitlaus þegar þú tek
ur ástarstökkinn svona, eins
og fjallageiturnar." Hún skim-
aði aftur í kring um sig, og
hvíslaði hraðmælt: „Gerðu
þetta aftur."
Og hann gerði það aftur.
Rosey hló við, og tók svo
stökkinn sjálf. „Þetta er ágætt,
en við erum aldrei látnar gera
svona í balletttímunum."
„Jæja, svo þú gengur þá í
dansskóla."
„Ekki dansskóla, balletttíma.
Það er í Camegie Hall, og
kennarinn minn hefur dansað
með ballettflokkum út um all-
an heim. Hún frú Totovskaya."
„Finnst þér gaman I tímun-
um?“
„Gaman? Ég get ekki hugsað
um annað en þegar ég fæ ball
ettskóna mína. Veiztu hvað írú
Totovskaya þurfti að blða lengi
áður en þeir létu hana fá ball-
ettskó?"
„Tvö ár.. ?"
„Sex ár, af því að það var
I Rússlandi, og þú veizt hvern
ig þeir eru þar. Frú Totovsk-
aya segir að ég megi fá ballett
skóna mína undir eins og fæt-
umir á mér eru orðnir nógu
sterkir til að gera táæfingar."
„Það verður merkisdagur."
„Já, ábyggilega."
„Ég held að ég verði ósköp
montinn af þér þegar þú ert
farin að dansa á tánum."
„Og mamma lika. Hún er
búin að segja það. Bara að ég
þurfi ekki að bíða voðalega
lengi. Hvað þurfa íætumir á
mér að vera sterklr, velzt þrt
það, pabbi?“
„Ja —- nei, eiginlega veit ég
það ekki, en það vill nú svo
til, að ég veit — eða trúi því í
það minnsta — að þeir séu þeg
ar orðnir alveg nógu sterkir
til að gera táæfingar. Annars
veit frú .... bezt um það.“
„Totovskaya."
„Já. Og ég er viss um að hún
lætur þig fá ballettskóna und-
ir eins og þú ert tilbúin."
„Hvernig fara fæturnir á
manni að þvi að verða sterk-
ir?“
„Ég veit ekki nákvæmlega
hvernig, það er sjálfsagt margt
sem kemur til greina. Þú verð-
ur fyrst og fremst að vera
heilsuhraust — ég held að þú
sért það — en svo verðurðu
að gæta heilsunnar, og til þess
þarftu mikið af hollum og góð-
um mat, nægan svefn og hvíld,
og síðast en ekki sízt þarftu að
vera dugleg að æfa þig.“
„Viltu koma með mér á æf-
ingu einhvern tíma?"
„Hvort ég vil!“
„Þær eru klukkan fjögur á
mánudögum og föstudögum i
Camegie Hall.“
„Ég kem þá á mánudaginn.“
„Meinarðu þetta, pabbi? Er
ekki svo óskaplega mikið að
gera hjá þér?“
„Uss, ég læt það nú bara
biða. Ég kem klukkan fjögur,
verð allan tímann út, og svo
býð ég þér og mömmu í kaffi
hjá Rumpelmayer."
„Þaö er ekki mamma, sem fer
með mig í tímana, það er hún
ungfrú McDougal."
„Auðvitað. Mamma er alltaf
að vinna. Þá býð ég ykkur ung
frú McDougal í kaffi."
„Nei, eigum við nokkuð að
vera að bjóða lienni með, ha?“
„Hvaða, hvaða, það geturn
við ómögulega gert henni, mér
líkar svo ágætlega við hana
— en þér?“
„Jú, jú, hiin er svo sem ágæt.
Hún kenndi mér að prjóna."
„Jæja, gerði hún það?“
„Já, og ég er meira að segja
búin að prjóna allt mögulegt
handa brúðunum mínum. Á ég
að prjóna eitthvað handa
þér?“
„Já, endilega."
„Allt i lagi, þá prjóna ég eitt
hvað handa þér. Hvað langar
þig mest í?“
„Ja, nú veit ég ekki.“
„Viltu fá snjóhúfu áður en
veturinn kemur?"
„Viltu vera svo góð?"
„Ég verð kannski lengi að
því.“
„Það gerir nú minnst til.“
„Á ég að hafa hana rauða?"
„Það væri það allra bezta."
„Þá æna eg ao prjonarausa
snjöhúfu handa þér áður en
veíurinn kemur."
„Þakka þér kærlega fyrir.“
„Ég er nú ekki búin með
hana ennþá, pabbi.“
„Ég þakka þér samt fyrir að
þú ætlar að gera það.“
„Já svoleiðis . . .“
„Jæja, hvert eigum við nú að
íara?“
„Æ, við skulum bara labba
eitthvað, er það ekki?"
„Ég er alltaf til í að labba.“
„Það gerir fætuma á mér
sterka."
„Þeir eru sterkir."
„Ég hlakka svo mikið til að
fá ballettskóna mína.“
„Ég held að það sé nú aðeins
tímaatriði, en það er ekki hægt
að ýta á eftir tímanum. Þú verð
ur víst bara að bíða."
„Já, en ég get ekki beðið
lengur. Ég verð að fara i ball-
ettskóna, og dansa eins og
hún frú Totovskaya. Hún er
svo létt á sér þó hún sé orðin
gömul, og það er svo fallegt
þegar hún dansar eins og í
ballettinum. Hún er ábyggilega
orðin fimmtíu ára.“
„Er það virkilega?“
„Það held ég. Hún er alltaf
að tala um það þegar hún dans
aði fyrir löngu síðan."
„Mikið hlakka ég til að kynn
ast henni.“
„Þér líkar ábyggilega vel við
hana, hún er alveg eins og
stelpa."
„Hvað eruð þið margar?"
„Stundum sex og stundum
fimm, en stundum er ég bara
ein. Ég hefi ekki skrópað úr
einum einasta tíma, þó allar
hinar hafi gert það, og frú
Totovskaya lætur mig fá heil-
an tíma þó ég sé alein."
„Það líkar mér vel við hana.“
„Hún er góð. En almáttugur,
þú ættir bara að vita ef við
gerum eitthvað vitlaust, uss!“
„Hvað gerist þá?“
„Hún lætur píanóspilarann
hætta. Það er bróðursonur
hennar þó hann sé orðinn gam-
all kall — ég held að hann sé
eldri en þú, pabbi — og svo
horfir hún bara á þá, sem
gerði vitlaust, og bíður. En svo
gerir hún það eins og á að
gera það. Svo gefur hún Mic-
hael gamla frænda sinum merki
og hann heldur áfram að spila,
og við höldum áfram að æfa.“
„Ég er ekkert orðinn gam-
all.“
Rósey fór að flissa. „Jú, vist
pabbi, þú ert gamall, eld-eld-
eldgamall! Þegar þú giftist
mömmu, þá varstu sautján ár-
um eldri en hún, sautján ár-
Framh. á bls. 10
William Heinesen
Myrkrið talar við
blómstrandi runna
— Epilog —
— Ég er myrkrið. Finnurðu ldnn mína mót þinni?
Finnurðu svartan munn minn við þinn rauða munn?
— Já, þú ert myrkrið og þú skelfir mig. Þú ert
nóttin og eilífðin. Ég finn kaldan andardrátt þinn. Þú ert
dauðinn. Þú vilt láta mig visna. Mig langar svo að
lifa or blómstra.
— Ég er myrkrið. Ég elska þig. Ég vil að þú visnir.
Blómstrir og visnir. Visnir og lifnir við að blóm þín.
Visnir og lifnir við aftur og aftur.
Ég er nóttin. Dauðinn, eilífðin.
Ég elska þig.
Ég myndi nrmagnast ef þú værir ekki og stæðir
hér ng biðir mín með kviðafullt leiftur þinna dauðvona
blóma. Með síkvikan samhljóm heitra, rauðra kossa
þinna, djúpt í mínu einmana, svarta bjarta.
Nína Björk Árnadóttir þýddi.
Sigurjón Guðjónsson
Við Leine
Við ána Leine léku sveinar þrír,
sem lásu blóm og glöddu mernn og dýr.
Og tíminn leið. Þeir urðu allt í senn,
yndisfríðir, góðir, vaskir menn.
En stríðið kom. Og ógnir flykktust að.
Hinn elzti þeirra féll við Stalingrad.
Og sá í miðið hneig í heljarslóð
í hörkum vetrar, er hann snjóinn tróð.
Þá voru ei örlög yngsta sveinsins bezt,
í Úral fangi, til hans ek'ki frétzt.
Við Leine sá ég móður, hvitt var hár,
með heiðam svip og bros í gegnum tár.
7. íebrúair 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5