Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1972, Blaðsíða 12

BRIDGE
Hér íer á eftir spil sem er einíkar lærdóms-
ríkt sökum þess, að margir ágætir spilarar
tapa oft spilum eins og þessum eingöngu
sökum þess, að þeir gera sér ekki grein fyrir
öllum vinningsleiðum.
Norður
" 4 6-3
4 Á-8-6
4 Á-D-7-4-2
4 10-5-3
Vestur Austur
4 G-9-7-4 A K-D-10 8-5
V 9-5-4 V 10-5
4 G-10-8-6 4 K-5
4 G-2 4 K-D-9-4
Suður
4 Á-2
V K-D-G-7-3
4 9-3
4 Á-8-7-6
Sagnir ganga þarrnig:
Austur — Suður — Vestur — Norður
1 Spaði 2 Hjörtu Pass 3 Hjörtu
Pass 4 Hjörtu Aliir pass
Vestur lét út spaða 4, Austur drap með
drottningu og sagnhafi drap með ási. Sagn-
hafi sá, að hann varð að gera tígulinn góðan
ef honum átti að takast að vinma spilið. Hann
lét því út tígul 9, Vestur drap með tíunni,
drepið var í borði með drottningu og Austur
fékk slaginn á kóngirun. Austur lét næst út
spaða kóng og síðan lauí og spilið varð 2
niður, þvi sagnhafa tókst ekki að gera tígul-
in góðan.
Sagnhafi gat auðveldlega unnið spilið.
Hann verður í byrjun að reikma með, að
Austur eigi tígul kóng, annans getur hann
varla sagt 1 spaða í byrjun ( hann á t. d.
engan ás). Geri sagnhafi ráð fyrir þessu þá
skiptir ekki máli hvort Austur á einn eða
tvo tígla með kóngnum. Sagnhafi á því að
haga úrspilinu þannig:
Hanin lætur út tígul 9 og gefur í borði, því
það Skiptir hann engu máii hvor andstæðing-
anna fær slagimn. Næst taka A.—V. slag á
spaða og láta út lauf. Sagnhafi drepur með
ási, tekur tígul ás og nú fellur kóngurinn.
Næst lætur hann út tígul 4, trompar heima,
tekur 3 siagi á tromp og er síðast inmi í borði
á tromp ás. Nú tekur hann tígul drottningu
og fimmta tígulinn, sem er orðinn góður, og
losnar þaninig við 2 lauf heima og vinnur
spilið.
BRIDGE
Glugginn
Framh. af bls. 14
um utan Ameríku þar sem
efni Iiennar er mjög stað-
bunðið. Þó er aldrei að vita
ílteefandl: M.f. Arvakur, Reykjavik
Framkv.stJ.: Haraldur Sveinsson
Rltstjórar: Matthías Johannesscn
Eyjólfur KonráO Jónsson
AðstoðarritstJ.: Styrmir Gunnarsson
RitstJ.fltr,: Gisli Sigurðsson
Auglýsincar: Árni Garðar Krlstinsson
Rititjórn: Aðalitrætl 6. Sími lOlóf
nema einhverjir hér hrífist
af Iaginu, sem er að mínum
dómi aukaatriði með textan-
um. Allavega er það stað-
reynd að islendingar eru
einstakir með það hve litla
athygrli þeir veita erlendum
textum. En hér fylgir smá
sýnishorn, mönnum til upp-
örvunar:
„Bye, bye miss American pie,
Drove my Clievy to the levy,
but the levy v.-as dry.
And them good old boys
were drinkin’ whiskey
and rye.
Singin’ „This will be the day
tiiat I’U die“.
ö.j.
12 1.ESBÓK MORGUNBLAÐSINS
DÖNSK blaðakona, sem var hér á ferð
ekki alls fyrir löngu og ég hitti að máli,
var vitaskuld áhugasöm um land og þjóð,
siði og venjur, þó alveg sérstaklega um
hvernig vceri komið rauðsokkábaráttu
hér, hvort kollektivhugsjónin vœri að fá
hér byr undir báða vœngi, eins og í Dan-
mörku og hvernig við værum á vegi stödd
í dagvistunarmálum.
Svo vikið sé að því síðasttalda, sagði hún
að bœjarfélögin í Danmörku hefðu ekki
undan að reisa dagvistunarstofnanir, þar
sem konurnar streymdu í síauknum mæli
út í atvinnulífið. Því hefði orðið að leysa
vandamálið að verulegu leyti með fóstrun
á einkáheimilum. Það leiddi síðan af sjálfu
sér, að slík vistun hefði verið dýrari í
upphafi, vegna þ ess að bœjarfélögin
greiddu niður gjöld á dagheimilum, á sama
hátt og gerist hérlendis. Hins vegar hefði
ekki liðið á löngu, unz óánœgjuraddir
hefðu gerzt liávœrar, þar sem þeir, sem
ekki gœtu komið afkvæmum fyrir á dag-
heimilum yrðu að greiða um helmingi
hœrri upphœð fyrir vikið. Svo eindreg-
inn vilji foreldra á því að fá bœjarfélögin
til samstarfs leiddi síðan til þess að þar
sem nefnd blaðákona a.m.k. þekkir til
er mánaðargjáld á heimili 400 danskar
krónur; af þeirri upphæð borgar foreldri
kr. 135 eða því sem næst og bœjarfélagið
265 krónur mánaðarlega.
Hér er sannarlega á ferðinni mál, sem
einnig snertir okkur. Segja má að þátt-
taka kvenna í atvinnulífinu liafi aukizt
svo skyndilega, að ekki sé við því að bú-
ast, að borg á borð við Reykjavík geti
haft undan að byggja dagheimili. En lítil
sanngirni sýnist mér vera í því, að sumir
borgarar greiði allt að helmingi minna
fyrir gœzlu barna sinna — þ. e. á dag-
heimilunum — en þeir sem verða að koma
börnunum í einkafóstur.
Til mikilla bóta var, þegar sett var
eftirlit með því, hvaða heimili fengju
leyfi til að taka börn í gæzlu og sömu-
leiðis mun eitthvert eftirlit vera með því,
hvað foreldrar greiða; algengast er frá
fjögur til fimm þúsund og fimm hundruð
krónur. Á dagheimilum er gjáldið hins
vegar um 2.300 krónur og er þarna meira
en lítill munur á. Æskilegt væri, að borg-
in reyndi að koma þarna til liðs með því
að greiða niður einkafóstrun. Það er ekki
hægt að loka augunum fyrir því, að ein-
stœtt foreldri eða námskona t.d. sem á
tvö eða fleiri börn, er þurfa daggœzlu,
hefur varla efni á því að vinna eða stunda
sitt nám verði þær að greiða allt að tíu þús
und krónur á mánuði fyrir dagvistunina
eina saman. Niðurstaðan hlýtur í fjöl-
mörgum tilvikum að verða að viðkom-
andi foreldri treystir sér engan veginn til
að hefja störf utan heimilis eða halda
áfram námi sínu. Þá vaknar aftur spurn-
ingin, hversu miklu þjóðfélagið tapar bein
línis á því að þessir kraftar notast ekki.
Um þetta mál hefur verið mikið ritað og
rætt á allra síðustu árum og sýnist held-
ur ekki vanþörf á að þarna verði að gert
í málunum.
Varpa mœtti fram þeirri hugmynd,
hvort ekki væri unnt að setja konum, sem
taka börn í dagvistun, einhver skilyrði
um menntun, eða halda einhvers konar
námskeiö, t.d. á vegum eða í samvinnu
við Fóstruskólann í ýmsum þeim fræðum,
sem konum þessum kœmi vel að hafa
kynnt sér. Konur — eða karlar — sem
hefðu lokið slíkum námskeiðum œttu
síðan að ganga fyrir að fá börn í dag-
vistun.
Á slíkum námskeiðum mœtti einnig
hugsa sér að þjálfa konur eða karla, sem
vildu táka að sér að hlaupa undir bagga
á heimilum, þegar veikindi barna ber að
höndum, svo að foreldri þyrfti ékki að fá
leyfi úr vinnu sinni, þegar sjúkleiki steðj-
ar að.
Jóhanna Kristjónsdóttir.
A Ströndum
Framh. af bls. 7
þér. Ég hef ekkert annað með
þessu starfi; engan búskap eða
þvíumlíkt. Vinnudagurinn er
oft æði langur við afgreiðslu
og bókhald jöfnum hönd-
um. En það er ekkert til að
tala um, aðeins sjálfsagðir
hlutir. Maður lætur hverjum
degi nægja sína þjáningu og ég
kvíði engu sérstaklega, nema ef
það væri ísinn.“
Á leiðinni suður varð á vegi
mínum Ragnar Valdemarsson
frá Hólmavik, póstflutninga-
maður á Norður-Strandir.
Hann hefur seytján manna
bil og flytur bæði fólk og póst.
En það er aðeins þann tíma
ársins, sem vegurinn er fær.
Síðastliðið vor var fyrst farið
25. mai, en ekki fyrr en 10. júní
árið þar áður.
Ragnar fer eina ferð í viku,
en þá alla leið til Norðurfjarð-
ar og Ingólfsf jarðar og það er
um 300 km akstur, báðar leið-
ir. Alltaf eru einhverjir með í
förinni, sagði Ragnar. Stund-
um er það fólk, sem ættað er
norðan af Ströndum. Það er að
fara í sumarleyfi og stanzar í
viku; fer aftur með næstu ferð.
Það er heldur ekki hægt að
búast við, að þessar ferð-
ir standi langt frameftir
hausti. I fyrra gerði ófært í
september. En það hefur allt
gengið slysalaust. Og yfir vet-
urinn tekur Ragnar lífinu með
ró. Hann er annars Bolvíking-
ur, en búinn að vera viðloð-
andi á Hólmavík í fjörutíu ár.
Eitt af því, sem Ragnar flyt-
ur eru dagblöðin. Og öll önn-
' ur blöð raunar. En pósturinn
er ekki til muna segir hann.
Þeir eru ekki kaffærðir í les-
máli þarna norðurfrá. „Ég flyt
Tímann og Morgunblaðið",
sagði Ragnar; „önnur blöð fá
þeir ekki. Og engin út-
lend blöð. Þeir kaupa ekki
dönsku blöðin í Árneshreppi".
----O-----
Síðan eru liðnir sex mánuð-
ir og oft hefur mér orðið hugs-
að norður á Strandir. Þegar
veðurkortið í sjónvarpinu
sýnir norðanátt og snjókomu,
þá veit ég að Torfi sér ekki
mikið af Finnbogastaðafjallinu
út um gluggann, þar sem hann
situr við kennarapúltið sitt. Og
ég veit, að Gunnsteinn á Norð-
urfirði kemst ekki útfyrir Urð-
arnes á Skódanum sínum og
kannski kemst enginn í kaup-
félagið heldur. Ég man jáfn vel
eftir hvítleitum rekaviðnum á
f jörunum og róseminni í fasi og
svipmóti fólksins. Hvort-
tveggja fannst mér viðkunnan-
legt.
Ég hef gert mér það til dund
urs að teikna og mála eina og
eina mynd af Ströndum; eink-
um og sér í lagi af hákarla-
hjöllum eða einmanalegum hús
um, sem standa þarna á strönd
inni við yzta haf og eyðast með
hægð. Það getur verið fallegt i
sjálfu sér, fallegt á mynd, en
ég skil mjög vel hvern þann,
sem kýs að leita sér lífsbjarg-
ar annarsstaðar. Úr fjarlægð
eru Strandimar rómantískar,
jafnvel fagrar. En veruleik-
inn þar er óvæginn og svalur
eins og ásýnd fjallanna, þeg-
ar önund tréfót bar þar að
landi til að deyja.
í janúar 1971.
6. febrúar 1972