Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1972, Blaðsíða 14

GLAIJM-
BÆJAR-
BAR-
ÁTTAN
Eins og flestir lesendur
Gluggans vita sjálfsagt nú
þegar, var haldin seint í
janúar skemmtun ein mikil í
nafni Glaumbæjarhreyfing-
arinnar og var tilgangur
hennar að gera lýðum ljóst
hversu margir þeir eru sem
sakna Glaumbæjar og vilja
fá hann aftur eða að minnsta
kosti annan sambærilegan
skemmtistað. Samkoman fór
mjög vel fram og var gífur-
lega f jölsótt, segja má aö
hvergi hafi verið autt pláss
i öllu Háskólabíói og er það
þó engin smásmiði. Skemmti-
kraftarnir sem fyrst komu
fram voru „Þrjú á palh“ og'
ætla ég ekki að f jöiyrða um
framlag þeirra, sem var ótta-
lega slakt. Tiivera var næst
og lék hún þrjú lög, öll
mjög góð. Þeir voru með
annan orgelleikara og (að
ég held) trommuleikara en
i hinum mis-
heppnaða sjónvarpsþætti
þeirra frá þvi í haust og
greiniJegt er að tilkoma
þeirra hefur haft góð áhrif
á hina i hljómsveitinni. Gott
hjá Tilveru. f kjölfar þeirra
komu tveir náungar er köll-
uðu sig „Þrjá félaga“. Þeir
sögðust reyndar vera fimm.
Hvað sem f jölda þeirra liður,
þá sungu þeir nokkrar mjög
skemmtilegar visur er fjöll-
uðu um efni það er var á
dagskrá á fundinum. Tveir
félagar af Suðurnesjum,
Magnús og Jóhann fluttu
þvi næst þrjú frumsamin lög
og var það vel af hendi
ieyst. Gítarleikur þeirra var
fágaður og skemmtilegur og
söngurinn vandaður.
Nú voru nokkurs konar
hringborðsumræður og
tóku þátt i þeim ekki ómerk-
ari menn en Fiosi Ólafsson,
Óiafur R. Grímsson, Jón
Þór, Hannes Jón o. fl. Þeir
skeggræddu um viija fund-
arins, Fiosi sagði brandara
og hló ásamt öðrum. Upp úr
öllu þessu var svo soðin
ályktun fundarins. Og áfram
var haldið með tónlistina.
Mánar komu og fluttu þrjú
lög, þar af tvö af „jólagjöf-
inni“ sinni. Þeir voru mjög
góðir, frumsömdu lögin vel
flutt, en söngurinn féll þó í
skuggann af of hátt stilltum
hljóðfæraleik. Þriðja lag
þeirra var ættað frá hijóm-
sveitinni „Santana" og þar
notuðu þeir tvo trommuleik-
ara, til að ná „Santana-
sándinu" og tókst ágætlega.
Og viss er ég um að Ragnar,
trommuleikarinn þeirra, er
einhver sá bezti sem við eig-
um í dag. Jónas R. og Einar
Vilberg voru mjög þok'kaJeg-
ir. Flutningur þeirra var
ágætur, þó að tilþrifalítill væri,
en lögin þóttu mér fremur
tiJbreytingarlaus. Það sem
lyfti þeim upp fyrir meðal-
lag var skemmtilegur
flautu- og harmonikuleikur
Jónasar og.svo er alltaf
gaman að sjá hann á sviði,
þótt rólegur væi'i í þetta
skipti.
Að lokum stormaði svo
Náttúra inn á sviðið og
flutti tvö lög. Að mínum
dómi var þetta bezta atriðið.
Flutningur þeirra var svo
öruggur og vandaður, að
sjaldgæft er að heyra slikt og
sýndi að hér voru að verki
toppmenn er vissu hvað
þeir voru að gera. Eini gall-
inn var hve trommuleikur
Ólafs Garðarssonar var
máttlaus. Þetta var í síðasta
skipti sem Náttúra kom fram
þannig skipuð og fullyrða
má að þeir skilja eftir stórt
skarð í röðum ísJenzkra
popphljómsveita. Hvort það
verður fyllt strax skal ósagt
látið en eitt er víst: Þessi
samkoma var öllum er að
henni stóðu til sóma og af
skemmtikröftunum þá voru
það félagarnir í Náttúru sem
stóðu með pálmann í hönd-
unum að henni Jokinni.
ój.
Frá baráttiisaniUoniunni í Háskóla bíói.
DON
McLEAN
I»að hefur niargsinnis gerzt,
aó algjörlega óþekktir lista-
nicnn liafa allt í einu þotiö
npp alla vinsældalista nieð
pliitur sínar, allir syngja lof
og pris af aðdáun og svo eí't
ir örlitla stund minnkar ból-
an og verður jafnvel að
engu.
Fyrir u.þ.b. tveimur áruni
gerðist þetta með .lames
Taylor. Hann lilaut gifnr-
legar vinsældir, sem sagt var
að niætti rekja til þess bve
venjulegur og sannur liann
var. Hann söng um atburði
sem allir höfðu komizt í
kynni við og áttu því anð-
velt með að setja sig í söniu
spor. Nú virðist sem eitthvað
hafi syrt í álinn hjá Taylor,
allavega er liann ekki jafn
vinsæll og áður. Ef til vill
skortir hann orðið lífs-
reynslu til að niiðla fólki af
eða á erfiðara með að segja
frá binu hversdagslega lífi.
Um síðiistu áramót gerðust
svo þau tiðindi að Don
McLean, áðnr óþekkt nafn,
rýkur npp alla vinsældalista
Anieríku með lag sitt
„American pie“. Þegar þetta
er skrifað er hann með
plötur í fyrsta sæti á vin-
sældalistanum yfir litlar og
stórar plötur. Þet.ta lag hans,
„American pie“, er rúm-
lega átta mínútna langt.
„Time“ segir textann
hinn súrrealiskasta er fram
bafi komið allt frá því að
Dylan samdi bið frábæra lag
sitt, „Subterranean
Homesick Blues“, 1965. I lagi
þessu er að finna hng-
leiðingar um ýmsa stór-
atburði er áttu sér stað á síð-
asta áratng, svo sem Viet-
nain stríðið. Mér finnst að
frægðarferli bans megi líkja
við Peter Sarstedt, en eins
og margir muna þá blaut
bann heimsfrægð fyrir lag
sitt „Where do you go to my
lovely“, en féll svo von bráð-
ar í algjöra gleymsku. Þó er
óskandi að eklti bíði sömu
Örlög McLeans.
Frenmr ólíklegt má teljast
að plata þessi nái vinsa»ld-
Framh. á bls. 12
24. jan. var á ilagskrá sjón-
varpsins þáttur í mnsjá þeirra
félaganna Jónasar R. .lónsson-
ar og Ómars Valdimarssonar.
Rar hann beitið fjórir. Segja
má að þar liafi öllu ægt sam-
an, allt. frá lyftingamanni til lé
legs rokkara. Þátturinn bófst
með því að Sverrir Guðjóns-
son lék og siing lag eftir sjálf-
an sig við ágadan texta Tómas
ar Guðmundssonar. Lagið og
flutningur þess var þokkaleg-
ur. Þá kom fram hópur er nefn
ist „Þrír félagar“. Hann saman-
stóð af fjórum iingum mönnum
og jieirra framlag voru tvö
„sönglög“, sem þeir gerðu ágæt
skil. Þó er ég hræddur mn að
jieir hafi ekki vakið mikla
brifningu hjá Keflavíkiirkvart
ettinum eða öðruni slíkum. Nú
kom náungi er lieitir Gestur
Þorgrímsson og framdi balaika-
og trompetleik — liljöðfæra-
laust! Þetta var allskemmtilegt
en orsakaði jió engan blátur-
krampa. Óskar Sigurpálsson
var næstur á dagskrá og — sá
var nú hraustur! Því næst
„jóðlaði“ Sigurður nokkur Þórð
arson tvö lög við gítarundir-
leik og þótti mér það illt
áheyrnar en verð jió að viður-
kenna að flutningurinn var á-
gætur. Svo komu Magnús og
Jóhann. Þelr voru stórfínír og
fluttu t.vö frumsamin liig.
Reyndar leyndi sér ekki að
Jieir liafa einhvern tíma heyrt í
C.S.N.Y., en Jiað skiptir
ekki öllu máli, beldur hitt að
lögin voru mjög góð, einkuni
jió „Mary ,Tane“. Annars tel ég
að íslenzkir listamenn eigi að
flytja íslenzka texta við íslenzk
liig. Lokaatriðið, sem átti að
vera rúsínan í pylsiiendanum,
sá svo Arnþór Jónsson um og
var jiað mjög bágborið. Vor-
kunnarvert var að sjá tilraun
mannsins til að vera sniðugiir
og meðferð hans á nafna mín-
um, Óla rokkara, var svívirði-
leg. Að niðast svona á lioniim,
f jörgömlum!
Þátturinn í heild var ekki
kynntur sem kabarett en virt.-
ist jió hugsaður sem slikur og
sé Jiað haft í huga, er hægt að
fallast á að umgjörð hans liafi
verið með réttu yfirbragði og
samkvæmt gamalli kabarett-
befð.
Innskot kyrrmynilanna varð
fljótt tilbreytingalaust og Ieið-
inlegt. Iín j)ó var jiað margt já
kvætt og skemmtileg við þenn
an jiátt að ástæða er t.il að
livetja „félagana fimm“ enn
einu sinni til að halda áfram á
þessari braut. ój.
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
6. febrúar 1972
!K