Lesbók Morgunblaðsins - 23.04.1972, Síða 6

FRÁ
ÞEIM
DÖGUM
SKRIF H.K.L.
TIL E.O.S.
1923
/.

t J2 3
/n
£ o
ly^iZJ' -^jLx-cht/njks'
i /M~ W- /■ fri.it ÁA "f
“ //(<■ < •> /Vir/ up.œ.s'
/-fyu /uurfit.^f ^ jT^Uht^.^}
<. c J*f
/>7?,Á'/'^<<"' <iÁ> / Á-C.fo
j l-f.VY f Y NtlUBDElN RÉUNIS — 44. RUE IÍTKUIKIÍ ■ — WRIS

c->6
-c..A vA
^7 fö/flA- /’t -J)i U/trvJfc
/7 <// 'A«/n.c ■>vufTfL/a.-
' f&y u/cJ- * fr_(Z- J/fff. ’/
s/U^. />, í/iJJa áJL\ '■■ r /
y^c/^y p:^t^
ófœrð og óveðri væri ekki hægt
að fara nema fetið, en hestar
varla til. En á bak við hann
stóð unga stúlkan fósturdóttir
hans og gaf okkur leynileg
merki um að taka úrtölur hans
með salti, taidi alit helmingi
auðveldara en hann, en það
sem hann taldi ógerlegt með
öllu taldi hún leik einn. Þvert
ofan í vífillengjur hans var
hún hlaupin af stað út í dal-
inn að smaia saman hestum
handa okkur í næturregninu.
.... Undir miðnætti kom unga
stúikan með hrossin. Hún hafði
haft þessar truntur saman út
um hvippinn og hvappinn, tek
ið það skársta sem hún hafði
fundið. Hún hafði að vísu orð-
ið að vaða yfir ána djúpa og í
vexti, og var nú miklu blaut-
ari en áður, en það gerði ekk-
ert til, hún var ánægð og
hún var skemmtileg. Hann
varð stórrigndari er á
ieið kvöldið, kafþykk súld yf-
ir fjallinu. Við gölluðum okk-
ur, kvöddum bóndann og héld-
um af stað ásamt hinni bjart-
sýnu fylgdarmey, sem nú hai'ði
skipt um föt, en átti því miður
ekki regnkápu. Hestarnir voru
engir sérstakir gæðingar,
og hennar fararskjóti langsam-
lega verstur, hún hafði ekkert
upp í hann nema snæri, en
einhverja hnakkpútu hafði
hún þó að sitja á. Sparitreyj-
an hennar var strax orðin vot
og sparihúfan. Það voru fann-
ir yfir veginn á löngum köfl-
um þegar upp kom í heiðina, og
við urðum að fara mjög krók-
ótt. Á háheiðinni var óslitinn
skafl og svört kafþoka. En þótt
hestarnir væru lélegir, tókst
ungu stúlkunni að ljá ferðalag
inu slíka gleði og hreyfingu að
klárarnir brugðu á skokk yf-
ir urðir og eggjag.rjót, ár og
skafia. En fjörugastur af öll-
um var þó áburðarjálkurinn
ungu stúlkunnar. Hún barði
fótastokkinn og sló uppá, hló
og æpti og naut lífsins í slydd-
unni uppi á háfjallinu, holdVot
um miðja nótt. Hún var ættuð
úr Boiungarvík, og uppalin í
Skálavik, og Skálavík var
hennar staður sem hún
tók langt fram yfir alla aðra
staði. Lífið í Skálavík var fullt
af gleði og tilbreytingu,
i Skálavík var lííið einhvers
vii ði. 1 Skálavik voru g.rænar
grundir, vænt fé, góðar kýr og
skemmtilegir hestar, og fólkið
i Skálavik var ólíku betra og
eitthvað annað í Bolungar-
vík, aldrei gat hún hugsað sér
að setjast að í Bolungarvik, í
Bolumgarvik var lífið leiðin-
legt og það var eins og hver
þvældist þar fyrir öðrum, en í
Skáiavik var lífið frjálst, vor-
langan daginn hljóp mað-
ur kring um lömbin, og manni
þótti svo gaman að hitta kunn-
ingja frá næsta bæ, það var
eitthvað annað í Boiungar-
vík þar sem manni leiddist að
sjá fólkið. Hún hafði verið
fermd í íyrra. Hún sagðist ekki
hafa verið dugleg að læra, en
hún sagðist vel hafa getað lært
ef hún hefði kært sig um, hvað
er gaman að vera að læra, líf-
ið er allt of skemmtilegt
til þess að maður nenni að vera
að lesa i bók. Svo sló hún und-
ir nára og lét jálkinn valhoppa.
Þegar við vorum komnir ofan
af háheiðinni slotaði regninu,
og það var ekki þurr þráður
á fylgdarmey okkar, en hún
hló og sagðist kunna afar vel
við að vera vot, hversvegna á
maður að vera þurr?
Framhald á bls. 14.
6 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 23. april 1972