Lesbók Morgunblaðsins - 04.03.1973, Blaðsíða 2

fœriu að heiman. Um þessar
muindir sneriist m'einfyndini
þeirra eimkium um fiyrirhug-
aða gitfltinlgu Leonoru oig auð-
uigis, unigs imaimis ultan af
Q-andi. Þau köQ3iuðu hjónabamd
þetita „nautigri'pamarlkaðinm"
ag á'ttu þá vi'ð það, að Lieon-
ora var ekiki að giiftast aif
ást, helidur, eimis og húm vi'ðlur
ikenndi sjálif, af hagtsmluna-
ástæðum. Hvað sem Iþví leið
hefði hvorki Leonora né
systkini h'ennar getað saiglt ná
kværrtiega til um það, hivort
hag’srmunahjiónabamd þetita
var þeim í raunimni svo mjiög
á möti gieði. Á saklausan háltit
sýindis't þeirn fjáirlhaigsileg
nauð-yn i sjáQifri sér ágiæt
■ré'titil'ætiinig en auk þess voru
þau ölQ yngri að árum en svo,
afi þau vænu sér nákvæmlega
meðviitandi uim itHMnmi'nigar
sínar.
Biðillinn, ungur maður
Moroni að naifni, var þegar
búinn að gera grein fiyri'r til-
'fimningum sinum undir fjGgur
augu, en hafði enn eWki haflt
si'g upp í að lýsa þeim yfir í
a'lfra áih'eyrn. Þegar þennan
tem inn efitir 'háflegismaitimm
og ti'Iikynrati fjölskyldumni
sem enn sat umdir borðiuim, að
Mononi biði frajmimi í setusifiotf
unni, rei's Leonora s'ams'bundis
•áiköf á ‘fiætiur og Ibræðiur henn-
ar ag systur hólflu þe'gar hina
hiefiðibumdnu s'kótlh'r'íð.
— Filskurinm er á. Oig nema-
hvað, þegar þú er't Ibeitan?
— Drfflfðu þig í það, skyld
;an kallar.
— Miikilð var að manngrey-
inu skiil'dist hverniig hann gat
orðið að igajgmi.
—- Bf hann hefur sig ekiki
eimu Siinmi upp i það núna, þá
-jkalM'aðu bara á miilg og óg skal
Qeysa þiig af. Éig er meir en
fús tii þess, þaö miáltltu bóka.
'Hamiingijam sanna, þeg,ar alllir
’þessir peningar eru amnars
vegar! gal'l við QweMni silfur-
skærri röddlu syisltur h'ennar.
— Æ, fjandimn hirði ylklkur,
hrópaði Leomora. Hyiöði'r henn-
ar var þessu tali vön og léit
það sem vimd ium eyrun þjóta.
— Leonora, sagði hún, þú ætt
ir að fara í giræna kjóQiinn
þinn.
— Hvers vegma? Eða ætti
ég kannski heldiur að koma
fram nakin, ef það skyldi
verða til þess að sanmfæra
hann?
— Við hvað átibu ? Græni
kj'ðlQinn fer þér bara betur.
Faðir hennar tpittaði. pipu
sína. Grásprenglt hölfiuð hans’
var hiulið Máiu reylktskýi. —
ÍMjó'ðtr þím beíiur réltlt fyrir sér,
L'eonora, sagði hann góðlát-
lega. — Og auk þess á'btu æv-
Jn'iega að hiýða fbreldnum
'þíinium, eirakum þegar þeir
hafa á nöngu að sitanda.,
— Nei, saigði Leonora
skyndiQle'ga, — ég skipti ekki
'um föt, ag gekk tif' dymnma.
— Qg þið, baetiti hún við ag
sneri sér að s.yisitkinuim sdnum,
secn enn voru að striflia henni.
— Láltíð elaki ein's olg fiífQ'.
En þegar Ihún var komin
fraim í gianginn skiþti hún um
skóðun ag hélt uipp í her-
bengi sffltit í stað þess að fara
fjölskyldulíf
Smásaga
eftir Alberto Moravia
Þau voru mijög samrýnd
QölskyQda, en sú staðreynd,
að bömin voru nú vaxim úr
grasi áisaimt með síauiknum
knö©giulm him siðari ár gerði
Qfjóet, að upplausn voifiðli yfdr.
Þeim vair öMiuim orði'ð Hjóslt, að
herbergin, sem ekki hö'fðu
breýtit svip frö. þvd á Ibennsku-
árunum — þessi Qierbergi, sem
eitit sinn voru svo snotur og
hýrleg, en Ihöifðiu nú Qá'tið
Qijóma sinn og full orðin af Qúð
um og 'brotnum (húsgöignium
— mundiu sjá á bak þeim í
'hausit. Synirnir itveir vomu að
’fara lí vinmu í Ibor.g Ifyrir 'norð
an, yngri dó'tbirin tiQ Bnigilandis
að 'fiullnuima BiJg li lijúkrun oig
iöks var eidri dóltiti'rin, I.eon-
ora, að fara að gi'fita isig. For-
eldrarnir, sem ekki áltitu ann-
að i vændum, ætil'uðu að 'flýtja
í minini dibúð.
Meðan að þessu leið, jafn-
vel í þessu andrúmsloffiti fflutn
inga oig upplauisnar, voru
sýstiki'niin áfram saman filesit-
um 'stundum, iþvi þráltt ifyrir
'kjafltlhá'titinn og 'frunt'aiskap-
inn, sem þau gerðlu sér upp
sín á mi'lfi, voru þau ákaifllega
hænd hvört að öðru, djúpri,
eðlilegri ástúð bernskunnar,
sem þau vissu, að hl'auit að
ta'ka enda um leið ag þau
VM—^
w
beint inn d stofluna. Vegigifóðr-
ið var þakið endalausum smá-
biómamynstrum. S'ömuleiðis
is gluiggjatjöldin, rúmið; alQs
sta'ðar voru smlálbillóm. Máð og
flölmuð. Nú, þegar hún átti fyr
ir höndlum að ytfirgefa þetita
æskuiherbergi siltfb, kioim henni
það enn ötmiurl'egar fyrir sjón
ir en annars. Hún tók grœna
kjóTinm út úr kQœðaskáipnum
og flór í hann fyrir frama'n
spegiTinni. Hún var lijós ytfirQif
um, vöxturinn tmjög grannur
nads'bum of 1'iðQegur, háJIsi'nn
lanigur, andliitið hviiifit og au'g-
un ibCiá ag afar stór. Hún
varð að viðurkenna það, sér
til gremjiu, að græni kjóQ'linn
brá yfir hana ljöma, li'kt og
vær-i hann otfimn úr ljóisi. Hún
dró kjóQifel'lingama’r niður
um inntfaTQinn magann og ni:ð
ur yfir beinötitar mjaðmirnar
ag hraðaði sér niður í setu-
S'tiafuna.
Það herbergi bar einnig
vitfni hniigmun fjölllslkyldlúnn-
ar, sófar ag hsagindiasitólar
með ski'tnuim, ag trasnuðium
örcnium, rykugar lámpa'hffifa’r,
igamaQd'ags skrauihmunir og
sundurleitit dót. Moroni, sam
sait í einum þessara óQrrjáflegu
hælgindas'tól'a, sbökk á fœtur
og gerði si'g ldíd'egan ti'l a'ð
kyssa á hö.nd hennar. Leon-
ora lét sem hún skildi ekki
þessa tillburði oig héQlt hlöndjuim
að siiðum, og þegar hann loks
laut höfði síirau, gflijáandi af
briQ'lja'nitíni, niður að ihendi
heninar, þá rak hún út úr sér
tungluma að honuim, eins ag til'
þess að hl'eypa í si'g kjariki.
Þau femg'U sér siæti otg Mör-
oni fór að taia um það, sem
hann hafði haflt fyrir stáfni
þennan háifa mánuö fré þvi
þau sálusjt síðast.
Meðain Mbroni taTiað'i hóí Le
onora væigtðarausa skoðun og
krutfiniinigiu á hoinuim. Henni
gazt ekki að honum, en hún
lifði í yon'inni um að flnma i
hbniuim einihivern þann ei'gin-
leika, sem rðtiti'ælfit geati hjóna
bandið, ajm.ik. að einhvenju
leyti. Moroni var ekki hár
vexti, en tfremur þéttur á
velli, háQissifcuttur ag herða-
breiður. Hár hans var þyktkt
og 'svaiit, auigun iframsitfceð,
brún ag skær, en aQr.is'endis
sviipQau's, ilditarátftiðl igrugigugt,
nefiö kubbslleglt, k'om skaklkit
fyrir sjönir aö framan, en
varð að kóngamefi þegar honflt
var á þáð frá hlið. Þaö var
þó einlkum munnur hans, sem
Leonoru gazt iffla að. Hann
var þykkur oig ð'JöiguQ'egur
manni dáflt helzit i hiug fiuiQ
peninigapynlgtja. Og fluQQur var
hann raunar, fiullíur aif s'tór-
um, þétttis'tæðum flönnúm,, sevn
lágu Ihver ýfiir aðra, lílkast
því, sem hann heföi fcvö- eða
þreíailda tanniga'röa eins oig
hákarQ. — N'ei, huigsaöi hún
með sér að loikuim, hann er
hrætðiteguir.
Moroni hótf samnæðumar
með úibúrdúnum. Hann