Lesbók Morgunblaðsins - 04.03.1973, Blaðsíða 7

Farartæki heimsmeistarans þarf að vera af
skárri sortínhi. Þessi bílJ (lugði, en bað er
Lotus, sem raunar er kaUaður John Players
Special.
Heimsmeistarinn er þjóðhetja í Brasilíu eins
og Pele var. Hér sést Fittipalði ásamt
frammámönnum i Sao Paulo við komuna
þangað.
einfaldlega Lotus-Ford 72. Fitti-
paldi vann í Formúlu 1, fimm
Grand Prix-keppnir fjórar aðr-
ar Formúlu 1-keppnir, og fjórar
Formúlu 2-keppnir árið 1972.
Hann ók mikið, var í beztri æf-
ingu og hafði bezta bílinn.
„Ég er heimsmeistari, en Jackie
Stewart er þó beztur," sagði Fitti
paldi eftir að hann vann titilinn.
Fittipaldi er kurteis, hlédrægur
og rólyndur en mjög ákveðinn.
Sem kappakstursmaður á hann
enn margt ólært, eða svo segir
hann sjálfur og dregur enga dul
á. „Hann er alltaf rólegur, aidrei
taugaóstyrkur, hann kann ekki
að hræðast. Ég get var'a skilið
það," segir Maria-Helena
um manninn sinn.
Flestir efast um að Wilson Fitti
paldi verði nokkurn tima eins góð
ur og Emerson, en þeir bræður
eru mjög góðir vinir. Þeir ferð-
ast yfirleitt milli kappaksturs-
brauta i Evrópu á nýjum Merced
es-Benz 6,3 eða Ford Granada.
Þeir leigja saman hús í Sviss, þar
sem þeir halda til með konum
sínum á miili keppna. í Sviss
vegna hentugrar staðsetningar
fremur en vegna lágra skatta, seg
ir Emerson. Þar h'eypur hann
kring um nálægan fótboltavöll og
auk þess að fara á sjóskiði segist
Emerson ekki stunda aðrar íþrótt
ir, en hann er greinilega í mjög
góðu formi. Hann er 174 cm á hæð
og vegur 72 kg. Þau Maria Hel-
ena eru enn barnlaus. Wilson og
hans kona eiga eitt bam. Foreldr
arnir koma þvi oft í heimsókn til
þeirra bræðra i Evrópu. Fjöl-
skyldulifið er Fittipaldi mjög
mikilvægt og hann reynir alltaf
að komast heim (þ.e. til Sviss)
mánudaginn eftir stó.keppnir.
Þegar vetur er hjá okkur í Evr-
ópu fer hann heim i sumarið til
Brasiliu og dvelst að mestu þar.
Hann verður auðvitað að fara til
Englands og margra annarra
landa til að prófa bílinn á mis-
munandi brautum og til að hægt
sé að halda áfram að þróa bilinn.
I Sao Paulo, heimaborg Fitti-
paldis fylgjast öll blöð og tímarit
með hverju fótmáli hans og mynd
ir af honum birtast á forsíðum
þeirra allra.
Stundvísi er orð, sem einfald-
lega er ekki til í heimalandi
Fittipaldis og hann er ekki frá-
brugðinn samlöndum sínum og
þeim brasilíska vana og kemur
gjarnan of seint á stefnumót.
Hann sleppir öllum afsökunum,
hann brosir bara.
RUSL
EINHVEBRA liluta vegna var
ruslatuiman hjá okkur ekki losuð
fyrir »1. jól og grunar mig þó, aö
í henni hafi þá þegar verið um
hálfsmánaðar úrgangur. Við urð-
um að leggja okkur til pappa-
kassa fyrir ruslatunnu eins og
stundum áður, og brátt var rusla-
tunnugeymsian að verða lull.
I siíkum kring'umstæðum finn-
um við raunverulega fyrir um-
búóamenningu (eða eigum við að
seg:ja ómenningu?) okkar tíma.
Maour fær stundum svima, þegar
liugsao er tii aiira þeirra pakKu,
poku, iiasluia og itrusa, sem not-
uð eru nú til dajfs — og: öiiu
veröur svo bara aö henda, ekKert
má nota aftur. Mér varð hugsaö
tii verkfalls sorphreinsunar-
manna i l'arís oí? Netv York xyi-
ir nokkrum árum og ÓKnvekjandi
inynda ira peim timum. I?ar sá-
um viö svart á hvítu, að maun-
ítynio viroist a gótín leio með ao
kafna í eigin rusli. Og þegar eg
var aö reyna ao troða urgangi *
iiijoikurleinuriiar tii ao drygj<«
piassio, bioskraði mér, hvuiK
reioiiinar osuop af rusii koma
ira emiu limm manna fjoiskyiuu,
þó ao maour leiði þessa liugsuu
iijá sér uagsdaglega, pegar sorp-
hreinsunin geugur sinn vaua
gang. Sannariega eru „rusiakait-
arnir“ ein aiþyöingarmesta stett
pjooieiagsins og eiga vissuiega
skiiiO goö iaun og góÖan aooun-
uo, — en pa eiga peir iiku uo
siuiida í stoðu sinni.
1 Sunnudagsbiaox ’x'fmans birt-
ist i naust pydd grein um próiess-
orshjon í washington, sem reynu
meo dagiegu lilerni sinu og draga
úr meiigun. T. d. takmarka pau
mjög alia pappirsnotkun, siuu»
bret sin á auöar pappírssiður,
sem peim berast með lcsmáii og
áugiysingum, nota aítur umsiog,1
sem þeim eru send, meö pvi uvy
líma pappírsbút framan á þau.
T'appírsbikara og pappírsserviett-
ur nota pau aidrei. l»etta geru
pau tn pess að ieggja fram sinu
skerí tii pess að draga úr skóg-
urhoggi tii papplrsgeroar og euiu-
ig tii þess aö draga ur notkun
lands undir rusialiauga. Vatn
spara þau afarmikið, mæla t.a.
aui vain, sem ler til matargero-
ar og inta eldti ineira en porf er
a. og sama baðvatnið nota bæöi
iijónin. Háskóiinn í VVashingtou
iieit um tima vikuleg námskeio
fynr pa, sem viidu kynna ser
þessar aölerðir i því skyni ao
•iraga úr mengun.
l»essi frásaga hneykslar án elu
okkur, Uotta og nýríka isiend-
inga, en ég lieid þó, að margt
megum vio af henni iæra (þo
ekki mæli ég með tvínotkun bao-
vatns). En ég álít, að sú ganuu,
góöa nytni eigi eftir að verða liaf-
in tii vegs á komandí árum, ein-
mitt vegna mengunarhættunnar.
Ug sem betur fer hefur hún alia
tío verið og er enn ástunduð af
sumum. Til dæmis má tuka þao,
aö eltir að mjólkin fór að berast
í pappírs- og plastumbúðum, er
mér kunnugt, að margir hafa not
að hyrnurnar undir útsæðiskart-
öflur, sett í þær mold og komið
kartöflunum tii innanhúss. lm
ein listræn hjón veit ég, sem not-
uðu þær fyrir steypumót og
steyptu skrautsteina í steinhæö í
garðinum sínum. Eina konu veit
ég um, sem frystir slátur í fern-
unum og margar ágætar inn-
kaupatöskur hef ég séð heklaöar
úr niðurklipptum umbúðum um
mjólk.
Eu auðvitað lendir þetta ailt á
endanum „á haugunum*1 eða á
sorpeyðingarstöðinni og gleðilegt
er til þess að vitað, að hér í
Reykjavík skuli kartöfiufiusið,
kaffigromsið — og öli dagblaða-
kássan verða að áburði, sem not-
aður er til að rækta fleiri og
fleiri græna bletti hér í borginni.
óskandi væri, að lyktin af þeim
áburði væri dálftið gleðilegri.
En þó að okkur takist líklega
aldrei að nýta allan úrgang, væri
óskandi, að okkur tækist að
koma honum fyrir kattarnef á
snyrtilegri liátt en nú er.
Og enn segi ég, þó að ég hafi
notað svipuð orð áður. Ég vildi
óska, að öllum íslcnzkum foreldr-
um hefði tekizt að kenna börnum
sínum að henda ekki rusii út um
hvippinn og hvappinn, þegar
Þjóðliátiðin mikla gengur í garð
árið 1974.
Anna Marfa Þórisdóttir.
©