Lesbók Morgunblaðsins - 04.03.1973, Blaðsíða 3
Thorkild Björnvig
eR|íogioo
„Við iðnvœðum
við fjármöiíiium
við áaetlum
við framleiðum
við pökkum inn
við þ^iijum út
við heyjum samkeppni
við reiknum
við auslýsum
áhættuna e i t r u n in a ?
Við ábyrgjumst
við endurnýjum
við flytjum brott
v’ið lítum eftir
við setjum upp tæki
sem mæla ou sýna hættumörk
við aukum framleiðslu
súrefnisffeyma og: neyzluvatnshreinsitækja
íyfja gegn afleiðinguiium
því helzt viljum við
t.d. aka
hvert í KÍnum bíi
það er nauðsynlegrt að aka
það er nauðsynlegrt að leg:g:ja
nauðsynleg:ra að liafa torg:
grrasbala og: leikvelli hér og: hvar
það er nauðsynleg:t að eitra
ekki að lifa non vivere — e f þ ú
verður bá ekki að lifa?
JLátum hverjum deg:i næg:ja sína þjáning/g:leÖi
það er nauðsynleg:t aö fljúgra
stórhópum saman
eins hratt oir kleift er
helzt liljóði skjótar
hvers veg:na?
Allir g:era það svo þess veg:na
verða allir að g:era það
það er nauðsynlegt að dæla
aka
fljúg:a
sig:la
framleiða
paklva
þenja út
keppa
aug:lýsa
á eftii- okkur eiturelf an ?
Ætli það séu ekki ýkjur
vistfræðilegur fasistískur/sósialistískur áróður
vona þú sért skynsamur
streitist ekk* á móti
vinnir ekki hermdarverk
en notir þér bréfdálka dagblaða
og' annarra fjölmiðla og Speaker’s Corners
Guð sé oss næstur
þú ert raunar ekkert öðruvási en vi?)
þú hefðir gert nákvæmlega það sama
ef svo hefði viljað til
að þú liefðir komið á undan.“
„Sem sé
umbúðalaust
þú arfleiðir okkur að
minningunni um grænar lendur
filmubútum með aldauða dýrategundum
strjálu drúpandi grasi og trjám
(sem eru ekki ræktarleg en þjóta upp og
fella blöð sín alltað þrisvar á ári)
veganeti sem spennir greipar um alla jörð
stórborgum sem jarðýtum líkar
slöngva fátækraliverfum í hringi kringum sig
himni körguðum og lokuðum en undir honum
neonvetrarbrautum að störfum og skemmtan
verksmiðjum og sorpfjöllum með gargandi mávum
sem hröfnum yfir val
rykbyljum og
svörfunarflóðum
eitruðum fiskum plöntum og
viðnámi lierskara skaðvænna skordýra
ódrepandi sigurtístandi rottna
og músa og spörva (einhverjir
geta sem sé lifað)
tækjum
sem mæla og sýna liættumörk
eitrunar í lofti og vatni
tölum sem lesa má
eins og liitastig lofts og vatns
á tiiflum á baðstöðum sem standa enn
við ströndina
og við erum jafnmáttvana gagnvart þessu
sem veðrinu
einu sinni
loftslagsbreytingum og
ólijákvæmilegum tilbrigðum öryrkju
einföldun fjölmiðla og Babelsturni sérfræðinganna
dæmum um mannát í hungurturni linattarins
óleysanlegum vandamálum sem skotiö var á frest
og styrjöldum —
nútíminn er þinn
vald vöxtur og bílífi
á eftir ykkur citurelfan
en vitaskuld
þegar við saumum að þér
treystir þú
aðlögun vorri lausn
viðnámi voru.“
Ólafur Haukur Árnason íslenzkaði.
byrjaði á þvtí að liýisa, á oí-
,gierðan en eiintogan háitlt, niátit
úriuifegurð heimasvteiltar sinn
ar: sj-ón'Uim, ávaxit-aliundunum
l-oÆfisllalgiitu, kaietit'unium, fijöll-
unum. Deonora hiuigisa'ði sem
svo, að þe-tita diálæti á n'áitfiúr-
-un.ni viæri, þegar ai-lit kffitni til
atlis, jáfcvæður eiiginieiiki. —
Góðls vút'i, s-agði h-ún við sjáJifa
siig. Að nátltúriunni Wkinni
vék M'oroni að fjö’.'skylidiu
sinni, sem hann nædldi aif jafn
mi'kCium hiita þólt.t á annan. hiá/t't
væri, af meiri tiifinin'inigu og
hl'ýju, hanm sagði henni af
ölldnuðum ifbreldriuim sdn'um,
bræðrum simum og sysfirum,
’iafaði þaiu á hvert neipi', og
var þá bliðan og viðtevæmn-
in í svip hans sffik, að manni
lá við að klökkna. Enn sa'gði
hún ViÖ sjáilfa sig: — Göðs
viti. Áisit á fjöls'kjylldiu sinni
var jlálkivæður eiginiei'ki.
Þegar Moroni var búinn
með náititúnunia o(g fjöílstkiyidiu
sina £óir hlann að taila um sjáilf
an silg.. Hann rædidi þetlta efni
með salma þung;mium og sömu
áikefðinná og hin tvö, ag það
fðll eklki eins vel í kramið h'já
Leonaru. — Ég tek þér vara
við þvti, saigði hann, að ég er
haiðsfijóri, Élg er ei'nriæðis-
seglgiur, els'kur að erfðavenj-
um, og isammennskiu, Ihændur
að igömilum Ih.ugmynidum, siið-
uim öig regiium,. Ég er í sfiutltiu
máifi sagfi, fuiliur af fordóm-
um — ðg er halidinn þeim öl'l-
ium sem einum. Auk jþess er
ég frekar ofsaigijairn og árásar
hneigðuir, afbi'ýðisamiur, ein-
okunaiisi'nnaöur oig ábilgjarn.
Hann ræddi galla stna með
mlikiCli vellþólkniun, réltrt eins
ag þeir væru kositir. Leonora
velti þvi fyrir sér, hvort
hann gierði þetta tid þtess að
kama í veg fyrir gaignrýni,
eða af því hann iié’di í raun
o'g venu, að þefita vænu mann
kositir. En eklki kiomsfi hún að
nteinni niðunsitöðiu ium það,
hvor kenningin væri ré.tt.
Moroni bæfiti við: — Og méc
heppnasit aitlt, sem ég tek m!ér
fyrir hendur. Taki ég ákvarð-
un urn að klama eihhverju tdl
leiðar, fieklsit mér það ævin-
lega áöur lýlkiur.
Leonona só, að Moroni var.
að n'állgast raunverultegit
marklmið hteiimsóknarinnar og
sipurði, með uppgerðar sak-
leysi: — Eins og Jwað?
— Niú, tiii dæimiis, sagði Mor
oni, . . . hvað skai taka. . . .
dæmin eru öteljandi. iVdð get-
um tekiö til diæimits þessi m'áia
ferli, sem töifðiu miig i sveit-
inni að þessu sinni. Einn
starfs.manna iminna höifðaði
Friunhald á bls. 15.