Lesbók Morgunblaðsins - 18.03.1973, Blaðsíða 7

GUNNAR DAL
KAFLI UR
ÓPRENTAÐRI
SKÁLDSÖGU
(Yóginn Góvinda ræðir við
ungmennið Xara Mathúr, sem
snýr heim í þorp sitt að námi
loknu til að framkvæma
grænu byltingima).
Ungmennið Tara Mathúr
virti gamla yogann fyrir sér
um stund, þar sem hann sat
fyorir framan hann sviplaus og
stjarfur.
„Gúrú, þú sagðir seinast, að
maðurinn yrði að þekkja guð
til að 'þekkja sjálfan sig. Og
þú sagðir áður, að maðurinn
yrði að þekikja sjálfan sig til
að þekkja guð. Er þetta etoki
allt leikur að orðum?“
Yóginn Góvinda ileit etoki á
hann en svaraði með lágri
hljómiausri röddu.
„Það er ekki aðeins leikur
að orðum, sonur minn.“
Tara hristi höfuðið þrá-
kelknislega.
„Ég gæti skilið þig, ef þú
segðir að guð væri í góðum
verkum,“ sagði hann. „En
hvemig er hægt að finna guð
með því að sitja hér og hafast
ekkert að?“
Góvinda var jafn mjúkmáll
og áður.
„Þetta er ekki erfitt að
skilja, sonur minn. Það getur
enginn skilið guð, nema guð-
inn í okkur sjálfum. Maður-
inn verður fyrst að ná sam-
handi við hann og láta hann
taka við stjórninni og dýsa sig
upp, svo að fáfræði mannsins
hverfi."
Tara Mathúr leyfði sér að
brosa og það vottaði fyrir
kald'hæðni I brosi hans.
„Ef hann er til Gúrú!“
„Hann er til, sonur minn,“
svaraði öldungurinn án frekari
skýringa.
Ungi maðurinn hleypti brún
um.
„Hver getur vitað það?“
spurði hann.
„Sjáendur og helgir menn.“
„Þeir segja það. En hvemig
get ég vitað það?“
„Hvorki áf bókum, sonuir
minn, né vegna orða minna.“
Tara Mathúr bandaði frá
sér.
„Mig grunar að þetta sé allt
saman ímyndun. 1 hreinskilni
sagt, ósatt.
Hrukkurnar í andliti öld-
ungsins dýpkuðu.
„Það halda allir græningjar,
sonur minn,“ svaraði hann og
svipur hans léði orðunum
óvæntan styrk. „En líttu fram-
an í Krist, Budda, Lao Tze,
alla spámenn og hina helgu
menn jarðarinnar. LeStu orð
þeirra og skoðaðu verk þeirra.
Þeir eru sammála um allt, sem
mestu máli skiptir. Farðu nú
heim til þín og spurðu sjálfan
þig í einrúmi, hvort þér finn-
ist líklegt, að þeir séu allir lyg
arar og hræsnarar eða þá geð-
bilaðir menn. Hvers vegna
skyldu þeir ekki segja satt?
Athugaðu því næst sálar-
ástand og verk þeirra, sem of-
sækja þessa menn, hæða þá og
spotta þá, og níða þá lifandi og
dauða."
„Dauða, Gúrú?“
„Frj’áisa, sonur minn.“
„En æruverðugi Gúrú. Get
ég séð með augum þeirra?
Hvernig á ég að trúa þessu, ef
það er ekkert í mér, sem bend
ir til 'þess, að guð sé til?“
Nú leit gamli yóginn í fyrsta
sinn framan í Tara. Hann
þagði drykklanga stund eins
og 'hann væri að velta spurn-
ingunni fyrir sér. Svo sagði
■hann.
„Þú spurðir um guð, sonur
minn?“
,.Já?“
„Hvers vegna spyrðu um
guð?“
„Þetta er áleitin hugsun hjá
öllu fólki býst ég við,“ sagði
Tara.
„Hefur þú þráð að þekkja eitt
hvað hærra en sjá'lfan þig?
Æðri forsjón? Guð?“
„Já, en hvað sannar það,
Gúrú?“
„Væri ég þyrstur sonur
minn, ef hvergi væri til vatn?“
„Nei, líklega ekki.“
„Og svangur, ef hvergi væri
til matur?“
„Auðvitað ekki.“
„Héfur þú einhverja verald-
lega löngun, sem beinist að ein
hverju sem ekki er til?“
„Nei, nei, líklega ekki.“
Yóginn Góvinda brosti sínu
lítilláta brosi og hélt áfram.
„Nei, sonur minn. Menn hafa
ekki heldur andlega löngun,
sem beinist að engu. Af hverju
stafar þessi þrá eftir guði?
Hvers vegna hafa allir þessa
tilfinningu, að þeir séu að biða
eftir einhverju mikilvægu, ef
þeir hafa einskis að bíða?“
„Ég hef ekki hugsað um
það, Gúrú. En sá sem skrifaði,
„Beðið eftir Gódó“, virðist
hafa gert það.“
„Ekki þekki ég þann mann,“
sagði yóginn Góvinda, „en hitt
veit ég, að þessi þrá, sonur
minn stafar af þvi, að við erum
brot af stærri heild. — Og
einnig þú ert brot áf stærri
heild en þú heldur.“
„Hvaða heild, Gúrú?“
„Mannkyni, sem er tengt
öilu lí'fi, hnétti, sem er tengd-
ur sólkerfi, sóikerfi, sem er
tengt alheimi. — Við erum brot
af alvitund, sonur minn.“
„Og þessi alvitund er guð?“
„Já, sonur minn.“
Tara Mathúr virtist ekki
viss í sinni sök.
„Kannski hefur maðurinn
samt einskis að bíða, Gúrú?“
„Og kannski er það stórkost
legra en hann grunar, sonur
minn.“
Tara hristi aftur höfuðið og
breiddi úr grönnum fingrum.
Hvað vissi Góvinda um efnis-
leg vísindi?
„Guð getur ekki vitað allt
sem gerist í alheimi,“ til-
kynnti hann afdráttarlaust.
„Hvers vegna ekki, sonur
minn?“
„Veizt þú Gúrú, að það get-
ur ekkert farið hraðar en Ijós-
Fnamh. á bls. 13