Lesbók Morgunblaðsins - 30.09.1973, Blaðsíða 6

hefði neinn áhuga á barn-
inu og hann varð argur, ef
hún grét á nóttunni. Hún
var ansi óvær í nokkra
mánuði, vegna maga-
kveisu, svo gekk það yfir,
en þá var eins og hann
væri búinn að fá einhvers
konar andúð á henni.
Ári eftir að við giftum
okkur gátum við flutt í
íbúðina og var hún þó ekki
alveg búin, en ég vonaði
hann myrídi verða duglegri
að vinna í henni, þegar við
værurn komin inn, þótt
annað kæmi á daginn.
Skömmu seinna varð ég
ófrísk aftur og hann varð
alveg geggjaður og sagði,
að það væri líklega með
öðrum en sér. Auðvitað
kom það ekkert til mála,
því að ég var aldrei með
öðrum, þótt hann væri vit-
laus úr afbrýðisemi, ef ég
svo mikið sem brá mér til
vinkvenna minna, ég tala
nú ekki um, ef hann kom
þangað sem ég vann og sá
mig á tali við vinnufélaga
mina, sem voru karlkyns.
Samkomulagið fór hríð-
versnandi, meðan ég var
ófrísk í þetta s'kiptið og
hann var meira og minna i
burtu, ég varð að hætta að
vinna, hann skammtaði
mér naumi af sínu kaupi
og gerði ekkert í íbúðinni,
svo að við vorum með allt i
kössum í eldhúsinu, ófull-
gert baðherbergi og nátt-
úrlega ekkert á gólfum og
svo vantaði lengi vel hurð-
irnar. Þegar ég átti barnið
fór hann á fyllerí og sagðist
ekkert koma og heimsækja
mig, því hann ætti ekkert i
þessum krakka. Það var
alveg sarna þótt foreldrar
mínir reyndu að tala um
fyrir honum, hann var
snarvitlaus. En svo kom ég
heim með barnið og það
var auðvitað nauðalíkt
honum — önnur telpa —
og smám saman fékk hann
ofurást á henni, en skipti
sér aldrei af þeirri eldri.
Mér er sagt að hann hafi
verið sæmilega vel liðinn á
vinnustað og einhvern veg-
inn kom drykkja hans
aldrei að sök þar, þvi að
hann drakk yfirleitt bara
um helgar. Ég var smám
saman orðin afar þreytt á
þessu, ég var búin að missa
áhuga á honum sem karl-
manni, íbúðin var hálf-
köruð, krakkarnir alltaf
meira og minna lasnir, ég
gat ekki unnið úti lengur
og ég átti varla fyrir nýjum
flíkum og hefði gengið eins
og drusla, ef foreldrar mín-
ir hefðu ekki hvað eftir
annað hlaupið undir bagga
og a.m.k. tvisvar lögðu þau
út fyrir afborgun á
íbúðinni.
Svo einu sinni þegar
hann skreiddist heim á
sunnudagskvöldi og ég
hafði ekki séð hann síðan á
föstudegi, þá nefndi ég i
fyrsta skiptið orðið skilnað.
Hann varð alveg æfur og
sagði það væri ábyggilega
einhver annar í spilinu. Ég
veit nú ekki hvernig ég
hefði átt að hafa tök á þvf.
En það skipti engu máli.
Honum datt ekkert annað i
hug. Nú við töluðum svo
um þetta í sæmilegri vin-
semd, þegar hann var
búinn að jafna sig daginn
eftir, og hann sagðist ekki
vilja skilja við mig. Stelp-
urnar voru orðnar 4 og 6
ára, þegar hér var komið
sögu, og ég var mjög
óráðin, hvað ætti að gera.
Mig óaði að vísu við
skilnaði og öllu, sem slíkt
hefði í för með sér, en á
hinn bóginn fannst mér
erfitt að búa við þetta
lengur.
Eitt föstudagskvöld,
þegar hann kom ekki heim,
fylltist ég ofsabræði. Ég
fékk stelpu til að gæta
barnanna, og svo fór ég út
með tveimur vinkonum
mínum. Ég drakk mig
dálítið fulla og hitti strák,
sem ég kannaðist við frá
fyrri tíð og álpaðist til að
fara með honum heim og
vera með honum. Ég sá
mikið eftir því, en vonaði,
að maðurinn minn kæmist
ekki að því og hét með
sjálfri mér, að það skyldi
aldrei koma fyrir aftur.
Hins vegar voru ekki liðn-
ar nema fáeinar vikur,
þegar einhver kjaftaði í
hann, að hann hefði séð
mig með öðrum. Þá skipti
allt í einu engu máli með
hann sjálfan og hvað hann
hafði gert mér öll þessi ár.
Hann varð alveg galinn og
sagðist heimta skilnað á
stundinni. Ég var niður-
brotin, því að um svipað
leyti fór mig að gruna að ég
værl ófrisk og flest benti til
að það væri eftir hinn. Svo
þegar maðurinn minn
komst að því, þá var ekkert
verið að tvínóna við hlut-
ina. Fenginn lögfræðingur
og allt það, og svo heimtaði
hann að fá yngri telpuna til
sín, þótt hann væri enginn
maður til að hugsa um
hana. Þetta lenti í herjans
miklu stappi og þótt við
seldum íbúðina, þá var hún
ekki lengra komin en svo,
og auk þess svo mikið sem
hvíldi á henni, að ég varð
að flytja aftur heim til for-
eldra minna. Þau voru líka
reið út f mig einhverra
hluta vegna. Ég ætlaði svo
að leita á náðir hins og vita
hvort hann vildi hjálpa
mér. Hann sneri þá bara
upp á sig og sagði, að hver
sem væri gæti átt þennan
krakka. Maðurinn minn
féllst á að bíða þar til
barnið væri fætt, en hins
vegar flutti hann að
heiman og það var með
herkjum, að hann borgaði
með mér og börnunum það
sem um hafði verið samið,
þegar gengið var frá
skilnaði að borði og sæng.
Hann hélt áfram að gera
kröfu til að fá yngri telp-
una og það fór fyrir barna
verndarnefnd, með öllu því
sem því fylgir. Orskurður
hennar varð mér í vil og
svo eftir að yngsta barnið
fæddist, byrjaði ballið. Þá
voru teknar blóðprufur í
allar áttir, og í ljós kom, að
strákurinn, sem ég hafði
verið með, gat ekki átt
barnið og maðurinn minn
varð að éta allt ofan í sig
með það. En skömmu síðar
var svo gengið frá lög-
skilnaði. Út úr íbúðasöl-
unni fékk ég innan við
hundrað þúsund og hef
ekkert mér til framfærslu
nema meðlögin með
telpunum þremur. Ég hef
ekki getað byrjað að vinna,
því að sú yngsta er svo lítil
og ég hef ekki getað fengið
pláss á barnaheimili og
mamma fór einhvern veg-
inn í baklás og vildi ekki
hjálpa mér mieð barna-
gæzlu og fór að vinnasjálf.
Mér finnst ég standa
uppi, ein og yfirgefin, og
mér finnst hart, að felstir
sameiginlegir vinir okkar
standa með honum, þó að
allir viti, hvernig hann hef-
ur hagað sér og komið fram
við mig. Ég er þó að sumu
leyti fegin, að við erum
skilin; þó get ég ekki neitað
því að mig dreymir um að
einhvern tíma hitti ég ein-
hvern sem getur verið og
vill vera góður við mig og
telpurnar mínar. Ptbbi
þeirra hefur samgang við
þá í miðið, hinar tvær vill
hann ekki sjá þótt hann
gefi þeim stundum eitt-
hvað, og sú elzta líður auð-
vitað undir því. Hann er nú
búinn að ná sér í nýja píu
og mér er sagt, að hann
hafi ekki verið seinn á sér
að barna hana, Það er
skrítið með hann, sem
virðist svo lítið gefinn fyrir
börn, hvað hann er snögg-
ur í slíkum aðgerðum.
Minna má nú gagn gera.
Eg er beisk út af því að
hafa eytt í hann þessum
árum og lagt hart að mér
til að fá þetta hjónaband til
að blessast, án þess hann
sýndi nokkurn tíma, að það
væri honum einhvers virði.
Helzt vildi ég losna alger-
lega við að sjá hann. En
það er svo skrítið — ef ég á
að vera hreinskilin — að
stundum þegar hann
kemur að sækja telpuna,
langar mig alveg ofsalega
að vera með honum. Ég hef
slegið mér talsvert upp,
síðan við skildum, og verið
mikið með karlmönnum,
en einhvern veginn finnst
mér alltaf það vera hann,
sem við langar að vera með
— og hafði ég þó verið
alveg sljó fyrir honum í
langan tíma, áður en við
skildum. . .
Hann segir:
Við kynntumst á balli,
annað hvort á Röðli eða i
Klúbbnum og enda þótt ég
væri þar með annarri
stelpu, sem ég hafði boðið
meðmér, lét hún migékki i
friði og hún var þá talsvert
„sexy“ svo að ég lét hina
sigla og var með henni. Það
þurfti nú ekki mikið fyrir
þvi að hafa. Ég ætlaði mér
ekkert meira með hana, en
svo hittumst við, annað
hvort á götu eða i bíó og
hún bauð mér heim og
beint upp í rúm og allt það
og fáeinum vikum seinna
sagðist hún vera orðin
ólétt. Mér fannst nú í
fyrstu, að það gætu verið
fleiri en ég, sem kæmu þar
við sögu, svo létt var hún á
bárunni í þeim sökum
gagnvart mér, og því þá
ekki við fleiri.
Nú en ég var hálft í
hvoru skotinn í henni og
foreldrar hennar ýttu á að
við trúlofuðum okkur, og
það varð endirinn. Þau
ýttu líka á að við færum að
byggja, þótt við ættum
ekki bót fyrir rassinn á
okkur, því að ég var enn að
læra, og hún átti ekkert
nema sparimerki fyrir
nokkur þúsund, svo að ég
var mótfallinn þessu. En
þegar bæði hún og foreldr-
arnir voru svona ákveðin,
lét ég undan. Foreldrar
hennar hjálpuðu okkur
með fyrstu útborgun og
auk þess leyfðu þau okkur
að hírast í kjallaraboru í
húsinu hjá þeim, svo
maður átti nú aldeilis að
vera þakklátur fyrir þessa
„rausn“, og ég fékk svo
sannarlega að heyra þetta
á næstu árum og það gerði