Lesbók Morgunblaðsins - 24.02.1974, Blaðsíða 8

Símanúmer hans er Ieynilegt.
Ilann hefur einnig skipt um núm-
er. En þetta dugir ekki til. Sfminn
hringir án afláts samt. Þegar
hann hins vegar hrá sér í fiskbúð-
ina með skáldinu Evgení
Évtúsjcnkó, sem átti þarna leið
um, og keypti kíló af rækjum í
sunnudagsmatinn, veitti honum
enginn neina eftirtekt.
Ekki heldur uieðan hann beið
eftir leigubfl á gangstéttinni úti
fyrir. Það var ekki fyrr en tvær
námsmeyjar f einkennisbúning-
um skóla síns komu aðvífandi.
Þær voru rétt komnar framhjá
okkur, þegar önnur sneri sér við,
horfði rannsakandi á manninn í
bláu skyrtunni og hvíslaði síðan
Til hægri: Patrick White
ásamt konu sinni á göngu í
heimaborg þeirra, Sydney.
veggi. Við lauslega skoðun safns-
ins rakst ég oftast á nafn Tolstoys.
Húsið er allt hvítmálað. Þaðan
er útsýn yfir hverfið. Það er um-
kringt öðrum hvftum húsum. Ef
trúa má kjaftadálkum Sidney-
blaðanna þykir fínna að búa í
Centennial Park eftir að White
fékk Nóbelsverðlaunin og er það
að vonum. Enn liggur húsið ekki
undir ásókn pílagríma. Hafa þó
nágrannarnir heyrt um þann
heiður, sem White féll í skaut.
Þegar við settumst inn i leigubil-
inn og ætluðum niður að Double
Bay að kaupa rækjurnar sneri
leigubílstjórinn sér við i sætinu
og óskaði rithöfundinum til
hamingju. Það var ekki laust við,
BÖLSÝNIS-
MAÐUR
AÐ
UPPLAGI
Sænskur blaðamaður, Ingmar Björksten,
segir frá heimsókn til
PATRICK WHITE
Nóbelsverðlaunahafa í
bókmenntum 1973
einhverju að stallsystur sinni me'ð
ákefðarsvip.
Sjálfur virðist Patrick White
lftið hrærður af skyndilegri upp-
hefð og öllu tilstandinu. Honum
kemur fátt á óvart. Hann er böl-
sýnismaður að upjúagi og ávallt
viðbúinn því versta, sem upp á
kann að koma. Af þeim sökum
getur hann oftast huggað sig við
það, að ekki hafi þó farið alveg
einsilla og hann vænti.
En það eru Nóbelsverðlaunin.
Hann er fátalaður um þau. Færist
undan því að semja Nóbelsræðu
og ber fyrir sig Samuel Beckett,
sem sjálfur kom sér hjá þvf.
Loks er honum lítið gefið um
alla þá mergð blaðamanna,
sem skyndilega uppgötvuðu,
að hann var til og biðu
þá heldur ekki boðanna.
Fæ.stir þeirra komast lengra en
inn í garðinn umhverfis húsið.
Honum leiðast spurningar þeirra.
Siðan fer hann að tala um Ed-
mund Wi lson, einn þeirra fáu höf-
unda, sem hann nenni að lesa nú
orðið.
Bökasafn Whites f húsinu f
Centennial Park er furðu lítið að
vöxtum, enda naumast rúm fyrir
meira, þar sem myndir þekja alla
að White færi hjá sér, en hann
var í prýðisskapi, þakkaði
hamingjuóskirnar og spurði bíl-
stjórann, hvernig hann hefði
varið sumarfríinu. Þeir höfðu
ekið saman fyrr. Sjálfur ekur
White ekki bíl. Það gerir kona
hans. Enþetta var á laugardegi og
konan stóð í hreingerningum.
Á föstudögum tekur White hins
vegar til hendinni og lætur þá allt
annað úr hendi laust. Hann kærir
sigekki um húshjálp.
— Við reyndum það einu sinni
fyrir níu árum, segir hann, —- en
það fór ekki vel. Þetta veiúr
manni hreyfingu og þar að auki
dettur manni oft sitthvað nýtilegt
í hug meðan maður sýslar svona.
Gelt og spangól mætir manni
við hús Patriek Wliites. Ilann er
hændur að hundum og þótt hann
bæri við astma, er hann færðist
undan að mæta á Nóbelshátíðina,
hræðist hann ekki fullt hús
hunda. Þeir geta raunar gengið
úti mestan hluta árs.
Komið er beint inn f borð-
stofuna og þá setustofuna. Engu
er líkara en komið sé inn i lista-
safn. Ekki var örgrannt um, að
mér þætti húsgögnin svolitið
ópersónuleg. Það eru listaverkin

Patrick White ræSir við sænska blaðamanninn. Áður en hann
fékk verðlaunin var hann alls ekki víðfrægur í heimalandi
sfnu.