Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1974, Qupperneq 11

1
Guðrún Jónsdóttir ásamt nánustu starfssystrum sfnum, Vilborgu Björnsdóttur t.v. og Sal-
björgu Eyjólfsdóttur t.h.
„VIÐ
TELJUM
OKKUR
KRISTNA
Guðrún Jónsdóttir (Ljósni. Mbl. Ol. K.
Magnússon). \
ÞJOÐ
en erum altekin hálfvelgjunni”
Eftir
Margréti Bjarnason
legt eöa geðfellt í Guós orði. Við
verðum að muna, að það, sem
segir f Gamla testamentinu, er
undanfari fagnaðarboðskapar
Nýja testamentisins og nauðsyn-
leg forsenda skilnings á þvi.“
Guðrún Jónsdóttir er Vestfirð-
ingur að ætt og uppruna, fædd við
Isafjarðardjúp. Hún var aðeins
tveggja ára, þegar móðir hennar,
Guðbjörg Sveinsdóttir, lézt frá
stórum barnahópi og frá fimm ára
aldri var hún alin upp hjá prests-
hjónunum Páli Olafssyni og Arn-
dísi Pétursdóttur í Vatnsfirði í
N-ísafjarðarsýslu. Hún óx þar
upp í kristinni trú svo sem venja
var á þeim tíma, — við húslestur
og kirkjusókn og hún telur sig
snemma hafa fundið mátt bænar-
innar. „En um trúmál hugsaði ég
ekki lengi vel öðru vísi en hver
annar," segir hún. „Ég vann
mitt starf og lifði lífinu
frá degi til dags eins og
aðrar ungar manneskjur.
Ég taldi mig trúaða, en var
það ekki fremur en þorri okk-
ar íslendinga. Við teljum okkur
trúaða þjóð, kristna þjóð — en
erum altekin hálfvelgjunni.
Raunveruleg trú á Guð hlýtur að
vera afdráttarlaus, annaðhvort
trúir þú eða trúir ekki.“
Hún kom til Reykjavíkur um
tvítugt, varð ljósmóðir og stund-
aði það starf um árabil unz þau
umskipti urðu í sálarlífi hennar,
sem skiptu sköpum og mörkuðu
henni starfsferil.
„Nei, það var ekkert sérstakt
atvik, sem þessu ol!i,“ svaraði hún
spurningu minni um ytri áhrif —
„heldur innri knýjandi þörf. Ég
fann innra með mér sterka breyt-
ingu, ég fann Drottin kalla mig til
sin. Ég fór að hugsa meira og
meira um Guðs orð og boðskap
Krists; hlusta og lesa — og ég
hlýddi kallinu."
Hún lítur á bænarkraft sinn
sem sérstaka náðargjöf. „Ég gei
ekki sagt, að ég biðji betur eða
sterkar en hver annar,“ segir
hún. „Slíkt væri hroki. Reynist
bænir mínar öðrum til blessunar,
er það vegna þess, að Drottinn
hefur gefið mér náðargjöf. Hann
gefur okkur öllum eitthvað af
sinu, þessum þetta, hinum hitt.
En við megum ekki gleyma því,
að ég er sjálf ekki annað en verk-
færi í hans höndum, hann hefur
valið mig til að starfa fyrir sig, án
hans er ég ekkert. Við verðum
líka að vera þess minnug, að lifi
ekki andinn, trúarandinn, fellur
bókstafur Bibliunnar merkingar-
laus niður. Trúin gefur okkur
nýja veröld, nýjan raunveru-
leika.“
Samkomuhald Guðrúnar Jóns-
dóttur fer fram í Hafnarfirði, að
Austurgötu 6 og að Hörgshlið 12 i
Reykjavik og eru samkomustaðir
þessir skráðar sjálfseignarstofn-
anir: „Heimili til boðunarfagnað-
arerindisins". Jafnframt hefur
hún ferðazt um landið.
1 Austurgötu 6 hefur Guðrún
starfað frá upphafi. Hún hafði
flutzt til Hafnarjfarðar laust eftir
1930 og var þar starfandi ljósmóð-
ir, þegar hún fékk köllun sina.
Árið 1935 hófst prédikunarstarf
hennar meðal fólks, sem að jafn-
aði kom saman til bænahalds og
Biblíulesturs á heimili hjónanna
Helgu Þorkelsdóttur og Einars
Einarssonar kláeðskerameistara.
Hér er ekki um að ræða eigin-
legan söfnuð í venjulegum skiln-
ingi þess orðs, ekki sértrúarsöfn-
uð, heldur er þetta hópur trúaðra.
sem kemur saman, og er öllum
frjálst að sækja þessar samkom-
ur. Stjórn er þar engin og engin
gjöld greidd. „Við erum öll í Þjóð-
kirkjunni eða Frikirkjunni, segir
Guðrún, „og greiðum okkar gjöld
til hennar, — en starfið er öðru
hverju stutt með frjálsum gjöf-
um. Við höfum aldrei samskot.
Vilji fólk styrkja okkur, verður
það að gerast vegna þess, að það
finni hjá sér hvöt til þess og
þörf.“
Nánustu starfssystur Guðrúnar
eru Salbjörg Eyjólfsdóttir og Vil-
borg Björnsdóttir. Vilborg er org-
anleikari og forsöngvari á sam-
komum og vinnur mikið að útgáfu
blaðs þeirra, Fagnaðarboðanuni,
sem hefur einkunnarorðin: „En
leitið fyrst ríkis Hans og réttlætis,
og þá mun allt þetta veitast yður
að auki.“
Vilborg hóf að starfa með Guð-
rúnu árið 1937, sannfærð um, að
fyrir bænir hennar hefði hún
læknazt af sjóndepru, sem hafði
gert vart við sig, þegar hún var
tíu ára og ágerzt svo hratt, að við
því var búizt að. hún drægi hana
óðfluga út í myrkur blindu. Sal-
björg aftur á móti kynntist Guð-
rúnu strax og hún fluttist til
Hafnarfjarðar og fylgdist gjörla
með hugarfarsbreytingu hennar.
Salbjörg hafði frá unga aldri alið
með sér þá hugmynd að setja á
stofn heimili fyrir munaðarlaus
börn, þegar hún væri vaxin úr
grasi. Atvikin höguðu þvi hins
vegar svo til, að hún hóf að senda
hjálp til barna f öðrum heimsálf-
um. Nú vinna þær Guðrún og
Salbjörg ásamt fleiri að því að
safna saman barnafatnaði — og
unglinga, ábreiðum og fjármun-
um til barnaheimilis i S-Kóreu,
þar sem m.a. eru börn holds-
veikra foreldra. Hjálpin er send
héðan fyrir milligöngu norska
Kóreutrúboðsins. Sömuleiðis hafa
þær ásamt trúsystkinum sinum
styrkt barnaheimili í Puerto Rico.
Guðrún er sannfærð um, að
væri hægt að snúa fólki til sterk-
ari og afdráttarlausari trúar og fá
það til virkari aðstoðar við aðra,
væru margir lánsamari og ánægð-
ari í lifi sinu en raun ber vitni. Og
verkefnin sér hún hvarvetna.
Aðspurð, hvort þeir væru Guði
ekki jafn þóknanlegir, sem lifðu
og störfuðu i anda siðaboðskapar
kristinnar trúar, m.a. að aðstoð
við aðra, án þess að þeir teldu sig
beinlinis strangtrúaða, svaraði
Guðrún:. „Guði eru vissulega
þóknanleg góð verk og einlægni
hugans, en þeir, sem ekki eiga
trúna, eru veglausir; þeir hafa
ekki veginn inn i himininn."
Guðrún leggur á það áherzlu, að
Guð hafi gefið manninum frjáls-
an vilja til að velja og hafna — og
hún vísar forlagatrú á bug: „Guð
hefur skapað manninn i sinni
mynd, gefið honum sannleikann
og lífið og boðað honum leið til
frelsunar. Siðan er það hans að
velja, hvort hann þiggur gjafir
Guðs eða hafnar þeim. Ef Guð
hefði ákveðið manninum örlög
fyrirfram, væri hann sem bund-
inn þræll.“
Hún er líka andvíg spiritisma:
„Guð mælir gegn þvi i Biblíunni,
að reynt sé að leita fregna af
framliðnum og þvi getum við
hugsað okkur að það sé mögulegt
— ella þyrfti hann ekki að banna
það — en því skyldum við kalla
yfir okkur reiði hans með því að
óhlýðnast því boði? Og hverju er-
um við nær? Við vitum, að allir
hljóta að ganga fyrir sinn Guð að
lífslokum og fá sinn dóm. Það er
Guðs að ákveða, hver hann verð-
ur.“
Guðrún gerir sig ekki að dóm-
ara yfir mönnum, en hún er þeirr-
ar skoðunar, að helviti sé til og
Satan stundi í sifellu sina freist-
ingariðju. „Kristin trú er i eðli
sinu barátta milli hins gðða og
hins illa og Satan er fulltrúi
hins illa, sem beitir öllum
hugsanlegum brögðum til að
leiða okkur af vegi trú-
arinnar. Þeim mun minna, sem
við uppfræðumst um hið
góða, sem felst í Guðs orði og
kærleika Krists, þeim mun greið-
ari leið á Satan að sálum okkar.
Ég er sannfærð um, að unnt væri
að ráða bót á mörgu þjóðfélags-
meini nútimans, ef börn og ungl-
ingar væru leidd betur á grund-
velli sannrar trúar, ef þeim væri
leiðbeint þannig, að áhugi þeirra
og orka beindust að starfi á Guðs
vegum til hjálpar öðrum; til lið-
sinnis þeim, er eiga i erfiðleikum;
til að stuðla að þvi að skapa verð-
mæti í stað þess að eyða verðmæt-
um eins og margir gera, m.a. með
skemmdarverkum allskonar, sem
sýnast einungis hafa það mark-
mið að veita útrás ónotaðri orku,
vegna þess að þeim er ekki hjálp-
að til að fá henni útrás i jákvæðu
starfi."
Að lokum spurði ég Guðrúnu,
hvort henni liði illa i návist
þeirra, sem ekki væru jafn sann-
færðir í sinni trú og hún eða tryðu
ekki. Hún svaraði: „Nei, því að ég
veit, að Guð elskar alla inenn; að
hann vill forða okkur frá illu; að
hann er sífellt að kalla mennina
til sín, leita þeirra og bíða þess, að
þeir meðtaki boðskap hans.‘J_