Lesbók Morgunblaðsins - 05.06.1976, Blaðsíða 13

sitt. I kvöldmat er gómsætur fisk-
réttur og flasta af Kavaklidere.
Kvöldverðurinn er snæddur uppi
á malarkambi;--kettir leika sér
undir borðunum. Bylgjurnar ber:
ast alla leið upp að kambinum.
Morguninn efjir fer maður á fæt-
ur i býtið og ekur yzt út á skaga.
Aldingarðar eru beggja vegna
vegarins og ilmur af sítrónum,
fíkjum og granateplum liggur í
loftinu. Bodrum hefur heillað mig
frá þvi ég kom þangað fyrst. Það
er einstakur staður. Hann „minn-
ir“ mig á aldingarðinn Eden. Eg
er viss um, að aldingarðurinn Ed-
en hefur verið unaðslegastur á
vorin og haustin. Ég vildi síður
gista Bodrum um hásumarið.
Annars koma þar oft góðir dagar
á öðrum tímum árs, og jafnvel í
desember.
Donne Beal
Þeir, sem skrifa um ferðalög í
stórblöðin eru flestir spilltir af
eftirlæti. Þvi fleiri staði, sem þeir
koma á þeim mun fremur fýsir þá
að finna stað, er sé engum öðrum
líkur, en feli í sér kosti allra
hinna
Ég vildi hafa á einum stað
franskan mat, svissneskt lands-
lag, írskt andríki, framandleik-
ann frá Katmandu og kínverska
alþýðulýðveldinu, finnskar stúlk-
ur, fjörið frá Hong Kong og frið-
inn frá Polynesíu. Ég vildi líka
hafa þar italskan ákafa lága verð
lagið frá Sri Lanka, vinsemd Fiji-
eyinga og frjálslega gestrisni
Bandarikjamanna og Kanada-
manna Svo langar mig að verzla í
Skandinavíu, borða í Indlandi og
Taiwan og dansa við allar stúlkur
á Hawai og Tahiti.
Ég skal annars segja ykkur al-
veg eins og er, að ef ég ætti að
nefna eftirlætisstað minn, þá yrði
London fyrir valinu; En það þýðir
vist ekkert að segja fólki, sem er á
höttunum eftir framandi andblæ
og ævintýrum. Eg ætla því að
stinga næst upp á Mexikó.
I Mexikóborg eru tiu miiljónir
manns. Þetta er sannkölluð
heimsborg. Þar eru gistihús af
öllum gráðum. Sum eru hræódýr,
önnur rándýr, en allir geta fundið
einhver við sitt hæfi. Mexíkansk-
ur matur er stóráhugavert rann-
sóknarefni. Mexíkanskur bjór er
frábær. Vinið er bæði ódýrt og
gott. Og mannfræðasafnið í Mex-
íkóborg er eitthvert hið skemmti-
legasta, sem ég hef skoðað.
Pýramidarnir í Theotihuacan,
rétt utan við Mexikóborg, gefa
pýramídunum i Egyptalandi ekk-
ert eftir. Fornminjafjársjóðirnir í
Tulum, Palenque, Mitla, Monte
Alban, Chichen Itza og Uxmal
standa ekki að baki þjóðminjum
Grikkja og Tyrkja. 1 Acapulco og
Puerto Vallarta eru allar hugsan-
legar tegundir skemmtistaða, sem
menn kunna að vilja. Lika má
nefna Cancun, spánnýjan ferða-
mannastað á Karabiahafsströnd-
inni, og svo er annar eins á Kyrra-
hafsströndinni; hann heitir Ix-
tapa.
Rétt utan við þessa fjörugu
staði er komið i frumstæð indí-
ánaþorp, svo fornleg, að þau jafn-
ast á við afskekktustu þorp í Ind-
landi. Undan Kyrrahafsströnd-
inni og i Kaliforníuflóa er að
finna stórfiski, sem ekki er enn
búið að átta sig á vonzku heimsins
og gleypir við agninu, sem grin-
góarnir beita fyrir það. Heitinu
grongó verða menn að deila með
Bandarikjamönnum, hvort sem
þeim likar betur eða verr.
Richard Jósep
Ef ég ætti að fara eitthvað á
bilinu frá apríl til októberloka
Nigel Buxton
Tom Pocock
Donne Beal
Richard Joseph Rene Lecler
Jean Robertson Eiisabeth de
Stroumilio
kysi ég helzt að fara til Halkidiki.
Halkidiki er skagi og lítur út á
landakorti eins og dálítið beyglað-
ur þríforkur. Hann er i Norður-
Grikklandi. Halkidiki svarar e.t.v.
ekki jafn vel til hugmynda manna
um Grikkland og Peloponnes eða
Krít. En að mínu áliti fara sjór og
iand hvergi jafnvel saman og þar;
hvergi annars staðar er fegurð
náttúrunnar jafnmargbreytt.
Halkidiki virðist fremur i ætt
við Balkanskaga en Grikkland. Á
vorin bylgjast víðáttumiklar
hveitibreiður stráðar draumsól-
eyjum allt frá skígarmörkum upp
í fjöll. Fari maður suður skagann,
þar sem tindarnir eru í forknum,
hlýtur maður að undrast, hvernig.
það megi vera, að jafnmargs kon-
ar landslag og ólikt sé saman kom-
ið á svo litlum stað.
Vestasti tindurinn í Halkidiki-
skaga heitir Kassandra. Þar er
heiðríkt og kyrrlátt og monnum
verða ósjálfrátt hjarðljóð ávörum
— ef þeir kunna einhver. Tang-
inn hefur yfir sér græna skógar-
skikkju, faldaða löngum, mjúkum
sandfjörum. Miðtanginn heitir
Sithonia. Þar er ótrúlega fagurt
umhorfs. Þessi tangi hefurýmsar
ásjónur. Svipurinn er ýmist
hörkulegur eða hlýlegur, andlits-
drættirnir ýmist mjúkir eða
hrjúfir. Inn i tangann ganga ótal
litlar víkur og vogar, óspillt af
mönnum. Þar gleymist meng-
unarvandinn um stund.
Aðeins ein eyja er skammt und-
an ströndinni; hún er austan við
Sithonia. Hún heitir Amouliani.
Þangað sækja menn frið og ró.
Þar getur maður setið í makind-
um undir laufhimni blaðbreiðra
trjáa og sötrað ouzo úr glasi og
horft áfiskibátana úti áflóanum.
Þriðji tindurinn I Haldikiki-
kvíslinni er sú einstæða sveit guð-
stjórnarlýðveldið Athos. Þar búa
1700 munkar i hálfgerðum
óbyggðum og hafast við f æva-
gömlum klaustrum, þar sem loft
er þykkt af reykelsisgufu. Landið
í Athos er stórskorið. Athos er
mjög afskekkt. Það er því tilval-
inn staður fyrir þá, sem sækjast
eftir algerum friði og ró. Að vísu
verður hér að undanskilja kven-
fólk. Þvi er ekki einu sinni hleypt
í land á Athos.
Hvað get ég tínt til fleira um
Halkidiki? Þar fiska menn, rækta
vinber og ólívur og lifa lífinu yfir-
leitt eins og gerðist á síðustu öld.
Jafnvel stór og fín hótel hafa á
sér notalega gamaldags brag. Ég
held ég kysi að búa í Eagle’s
Palace. Það er1 i Ouranopolis,
skammt frá Athos. Það er fornleg
bygging, hlaðin úr höggnu grjóti.
Fjaran er rétt fyrir neðan hótelið.
Ferðalög er eilíf leit en örfáar
unaðsstundir. Ég kysi að fara til
Halkidiki vegna þess, að ég held,
að þaryrðu fleiri unaðsstundir en
annars staðar.
Rene Lecler
fljótið, skutumst inn á lón, sem
út úr því gengu, stigum á land
i afskekktum þorpum, á eyði-
eyjum og skoðuðum róman-
tískar kastalarústir. Við hitt-
um kollega okkar við vatnsgáttir
og bátabryggjur, skiptumst á
skoðunum við þá um veðrið,
gortuðum af sjómennsku okkar
og tókum vatn og olíu. Endr-
um og eins skutumst við inn i
krár og fengum okkur bjórkollu.
Innkaupin voru dálítið happ-
drætti. Það var sums staðar vandi
að hitta á kaupmanninn; hann var
þá veitingamaður jafnframt og
kæmi maður haldur seint var
hann kannski búinn að setja á sig
veitingamannssvuntuna og farinn
að rétta bjórkollur yfir skenkinn.
Auk þess fengum við ekki alltaf
það, sem við vildum. En það, sem
við fengum var oftast betra en við
bjuggumst við. Við fengum ný-
mjólk með þykku rjómalagi ofan
á, spónnýtt svínsflesk úr svína-
kjötsverksmiðjunniog grænmetið
keyptum við beint úr garðinum;
maður kom að girðingu bónda og
kál og gulrætur voru slitin upp
samkvæmt pöntun. Við fengum
líka heitt, nýtt brauð, en þó því
aðeins, að við kæmum í tæka tíð;
Framhald á bls. 16
Eg mundi í fyrsta lagí ekki setj-
ast upp á hóteli. Ég get að visu
nefnt nokkur hótel, sem ég vildi
fremur gista en önnur: Clément í
Ardres, Univers í Dieppe og
Doma í Chania. Þetta eru allt
notaleg gistihús, sem gengið
hafa að erfðum og ég tek þau
fram yfir önnur. En að öðru leyti
ber ég svipaðan hug til hótela og
ökukennarar til bíla, og reyni að
forðast þau, þegar ég er ekki að
skyldustörfum. Þar að auki finnst
mér mikils vert, þegar ég er í
leyfi, að geta keypt sjálf f matinn
og eldað hann.
Ég færi til Irlands. Þar i
landi er auðveldara að lifa leti-
lífi ánægður en í nokkru landi
öðru. Ég mundi leigja bát á Shann
onfljóti. Við Andrew, maðurinn
minn, höfum áður leigt bát á
Shannon og siglt um fljótið. Það
korh heldur betur á okkur þegar
við litum bátinn augum. Hann
líktist mest vasaútgáfu af Queen
Elizabeth. Það kom líka á okkur,
þegar við sáum Shannonfljót.
Þetta er geysivfðáttumikil sigl-
ingaleið og sú mesta á Bretlands-
eyjum. Stöðuvötn ganga út úr
henni hvarvetna. öldur geta orðið
furðuháar þarna. Þegar við ókum
f ausandi rigningu niður að bátn-
um í Carrick var okkur skapi næst
að hætta við, en halda aftur á land
upp og leigja hlýtt og notalegt
herbergi í einhverju gistihúsinu.
En við vildum ekki gera okkur
ber að aumingjaskap, svo að við
héldum áfram. Við höfðum tekið
með okkur nesti: kassa af bökuð-
um baunum, kassa af bjór, nokk-
ur pund af pylsum og nokkur kíló
af ýmsu. Brátt vorum við komin
út í miðja á. Andrew stóð við
stýrið en maður frá bátaleigunni
hjá honum. Allir verða að gangast
undir prófraun áður en þeim. er
treyst fyrir báti. Andrew var
mjög alvörugefinn á svip, en virt-
ist ganga skipstjórnarnámið vel.
Sólarhring síðar vorum við
stödd nokkrum tugum mílna ofar
á fljótinu. Við höfðum orðið inn-
lyksa í Carrick um kvöldið áður.
Það hafði skollið á vitlaust veður
og báturinn skoppaði eins og
gúmmíönd á öldunum i höfninni.
Svo skall á steypiregn og. við
neyddumst til að skjótast upp í
vöruhús og kaupa tvo olíugalla og
hnéhá stígvél. En nú var þetta allt
um garð gengið og við sátum f
makindum á dekkinu og úðuðum í
okkur nýbökuðu brauði og svína-
kjöti.
I sex daga sigldum við upp
Frá Carinthia I Austurriki — hliSiS a8 himrarlki, segirTom Pocock.