Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1976, Blaðsíða 4
lesa atvinnuauglýsingarnar i
Berlingske Tidende.
Dagarnir liðu og áhyggjuleysi
borgarinnar var óviða meira en í
litla herberginu þeirra uppi á
fjóróu hæó. Þar var raunar fátt
innanstokks nema auðvitað rúm
og borð og svo tveir stólar. Saggi
hafði komizt í veggfóðrið og úr
urðu alls konar kynjamyndir, sem
þau gömnuðu sér við að ráða fram
úr, eftir að þau voru komin upp í
á kvöldin. Þetta var heill töfra-
heimur, sem minnti á þúsund og
eina nótt eða H.C. Andersen.
Stundum voru þau í rúminu að
deginum til líka og hann var ást-
leitinn við hana rétt eins og væru
þau nýtrúlofuð.
Þegar þau gengu út ■ í góða
veðrið til þess að skoða borgina
þar sem þau voru ákveðin í að
dvelja næsta árið, leiddust þau
hönd í hönd. Þau römbuðu fram
og aftur eftir Strikinu og skoðuðu
ýmislegt, sem þau ætluðu að
kaupa, þegar hann væri kominn i
fasta vinnu. Hún átti svo sannar-
lega skilið að fá sér nýjan sumar-
kjól og hann var orðinn svo til
skyrtulaus.
Þau elskuðu hvort annað svo
heitt, að það snerti þau ekki hót,
þótt hver dagur liði af öðrum án
þess að nokkurn vantaði arkitekt.
Á kvöldin fengu þau sér stundum
bjór úti á næstu ölstofu og þau
ræddu um framtíðina, sem brosti
við þeim.
Eitt er það þó, sem árstíðirnar
hafa sáralitil áhrif á, en það eru
bankainnstæður. Þær virðast lúta
sama óhaggandi lögmálinu og
þyngdaraflið. Með ærinni fyrir-
höfn eða klókindum vex innstæð-
an, ef ef ekkert er að gert nálgast
hún núllpitnktinn óðfluga.
Þessi ráðagerð þeirra mætti
engu andstreymi og strax næsta
dag var hún orðin framreiðslu-
stúlka i kaffiteríunni hjá Magazin
du Nord úti við Kóngsins Nýja-
torg, komin með hvíta svuntu
framan á magann og ýlti á undan
sér stórum vagni. Starfið var
hvorki flókið né vandasamt,
einungis fólgið í því að safna
saman óhreinum diskum og hnífa-
pörum á þennan vagn og aka hon-
um síðan fram i uppvaskið. Þar
beið svo tómur vagn, sem hún fór
með til baka og þannig koll af
kolli. Hún þurfti ekki einu sinni á
málakunnáttu sinni að halda,
enda voru gestirnir oftast löngu
farnir, þegar hún kom til skjal-
anna og ekkert eftir nema
diskarnir og dálitlar matarleifar.
Þetta var í velferðarþjóðfélagi og
þar hafa ekki nema sumir það til
siðs að klára af diskinum sínum.
Matarleifunum skóflaði hún í
stóra plastfötu, sem var hagan-
lega fyrirkomið á vagninum.
Á kvöldin héldu þau áfram að
fá sér bjór úti á ölstofu, en á
daginn eftir að hafa rölt út i blað
söluturn, hélt Geir sig mest heima
í herbergi og svipaðist um eftir
vinnu.
Smám saman fóru þó að renna á
hann tvær grfmur. Hvernig var
þetta með Dani, vantaði þá virki-
lega enga arkitekta? Voru þeir
steinhættir að byggja? Að vísu
hafði verið dálítill samdráttur í
efnahagslffinu undanfarið, það
vissu allir. En hvað um allt þetta
heilsuspillandi húsnæði í gamla
bænum, sem var verið að rýma,
hvert átti fólkið, sem þar hafði
búið að flytja? Eitthvað varð að
koma í staðinn.
Dagarnir liðu hver af öðrum og
MÝTUR
Smösaga eftir
Örn H. Bjarnason
Það var vor i lofti í Kaupmanna-
höfn og sólin tekin að verma
gangstéttarhellurnar undir fótum
gleðikvennanna i Istedgade og við
Hálmtorgið. Elli- og örorkulíf-
eyrisþegar voru sem óðast að
skríða fram úr fylgsnum sínum og
flykktust inn í miðborgina tif þess
að skoða í búðarglugga eða bregða
sér dagstund i Tívólí og freista
gæfunnar í Itikkuvélunum, sem
þarlendir nefna jafnan einhenta
ra'ningjann. ölþambararnir i öng-
strælunum úl frá Vesturbrúgötu
sátu í stutterma skyrtum úti á
tröppum og sötruðu bjórinn sinn.
Hvað á fólk líka að vera að
sperra sig, þegar sumarið er í
nánd? AiCðvitað verða þó ein-
hverjir að vinna, vera röskir upp
á morgnana og láta hendur standa
fram úr ermum, því að ella er
ekki hægt að halda úti sómasam-
legu þjóðfélagi, sem tryggir lítil-
magnanum öryggi.
Þau hjónin Geir og Aðalheiður
voru ný komin frá I.ondon þar
sem hann hafði stundað nám í
húsgerðarlist undanfarin ár. Nú
var hann fullnuma og vorið þessi
smitandi árstími, sem hefur til-
hneigingu til þess að villa mann-
fólkinu sýn, var líka í hjörtum
þeirra. Hann hugðist vinna eitt ár
í starfsgrein sinni i Kaupmanna-
höfn, þessari glaðværu borg, sem
lætur engan ósnortinn. Þetta átti
að verða eins konar millispil, áður
cn þau hyrfu heim til tslands og
alvara lifsins tæki við, þessi
spennitreyja... eignast börn...
stofna til skulda... koma sér upp
íbúð. Þau höfðu heyrt margar
sögur frá námsmönnum, sem
„voru komnir út i lifið“,- og allar
hnigu þær I eina átt. „Þegar þið
eruð einu sinni orðin að vísitölu-
fjölskyldu þá verður ekki við
snúið."
Mikið elskuðu þau hvort annao
þetta vor og þau komu sér fyrir i
matvist á gistiheimili nálægt mið-
horginni. Því næst tóku þau að
Þau höfðu fengið senda dálitla
fjárupphæð að heiman, vegna
þess að framtíðin brosti við þeim,
en nú rak að því, að þessir
peningar gengju til þurrðar. Þau
byrjuðu að fara fyrr út á morgn-
ana til þess að sækja Berling og
auglýsingadálkarnir voru lesnir
af meiri ákafa en áður, enda
tölurnar f bankabókinni orðnar
ískyggilega rislágar. En allt kom
fyrir ekki.
Þá var það sem þau ákváðu, að
Aðalheiður skyldi fara út að
vinna. Hún hafði ekki hlotið
neina sérstaka menntun nema
hvað hún var auðvitað stúdent og
þess vegna var það ekki nema
eðlilegt, að það félli í hennar hlut
að leita fyrir sér á hinum óæðri
sviðum atvinnulífsins. Hún gat
farið í hvað sem var án þess að
þurfa að óttast, að fólki fyndist
hún taka niður fyrir sig. Hann á
hinn bóginn hafði jú tekið loka-
próf í húsagerðarlist og varð að
gæta virðingar sinnar.
nú komst hann að þeirri dapur-
legu niðurstöðu, að vorið er fyrst
og fremst í hjörtum fólks og
veðurfarið hefur þar lítil áhrif.
Gleðikonurnar úti á Hálmtorgi
voru brosmildar vegna þess, að nú
fór sumar i hönd og fyrstu ferða-
mennirnir farnir að lífga upp á
borgarlífið. Viðskiptin voru óðum
að glæðast og þær höfðu því efni á
að vera ylhýrar á svipinn, þar sem
þær stóðu þarna á gangstéttar-
hellunni sinni og biðu eftir næsta
rekkjunaut.
„Er du med op?“ sögðu þær og
þetta voru heilbrigðar stúlkur og
athafnaþráin skein úr augum
þeirra. Ilmurinn af vorinu
blandaðist lyktinni úr osta-
kjallara og frá slátraranum og
kastanfutrén voru tekin að
laufgast.
Eitt kvöldið þegar konan kom
heim ætlaði Geir að láta vel að
henni eins og svo oft endranær,
en nú var allt í einu komið annað
hljóö í strokkinn.