Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1976, Blaðsíða 16

S'ÓHÖRU, KOKKURINK
ALPA 1 SÓLAROLIU,
W VAR LAMUM'A
:G UPPOBFINN.
yiÐ RRÍFUM STRMWWÉO HfFth
Þb 6AMAN \
AFAOK/KJA* 'SL/I ^
IAOF/NS / . Sö
INNI VISARYKKI/R £KKI AP HANGA HÉR
'A HUNPABÆU / CRN6I AP6ERPAR .
LAUStR... y
BLDHUSIP,
Sölfrœöi í
íslenzkum
þjöðsögum
Framhald af hls. 12
ho.vrdi prostkonan hófadyn úti.
Ilún hljóp út, því aó hún hjóst
vió að maóur sinn væri kominn
op kastaói á hann kveóju, því aó
svo var dimmt, aó hún só ekki
handaskil en onginn var kom-
inn. Vió þetta varó prestkonan
hálfsturluó 0« þau ölþ Klukkan
2 kom séra Benedikt op tveir
menn aórir. Ilann var alvotur
op sapói vió konu sína, jafn-
skjótt op hann hafói heilsaö
henni: ..Mikiö huf>saöi ojí til þfn
áöan." Kom þá upp úr kafinu,
aó um þaö leyti er húsfreya
heyröi hófadyninn, var séta
Benedikt kominn aö því aö
drukkna í ó á leiöinni.
Frá æskuárum mínum minn-
ist ep þess, aö þaö var svo aö
sepja daelej'ur viöburöur, aö
talaö var um aö nú væri von á
einhverjum pesti, hann heföi
„port hoö á undan sór“. Fin-
hver á heimilinu hafói oröiö
þess v;tr, ojj þessi fyrirhæri
voru kiilluö „aösóknir". |>ær
voru lalsvert mismunandi oj>
talaö var um, aö sumir sæklu
vel aö, i-n aörir illa. Oflast voru
áhrif aösóknarinnar þau, aö
einhvern syfjaöi skyndilepa,
svo hann málti varla halda sér
vakandi. eöa þá aö einhver
skyndilejj vanlíöan eöa velliöan
preip einhvern öfyrirsynju.
hetta peröist ekki aöeins á
heinuli mínu. heldur á hverjum
hæ í sveilinni. ofj vefjna þess
hve hversdafjslejjt þaö var,
fjleyntdisl þaö svo aö sejjja jafn-
óöunt. Merkilefjasl þölli hvaö
aösöknirnar voru misjafnar.
Ileyröi ejj fólk stundum laka
þannifj lil oröa: „Það var svo
sem viö því aö húast aö hann
sækti illa aö þessi," eöa þá:
„Þess var von aö þessi sækli vel
aö.“
Kin aösókn er mér enn í
minni. Ilún skeöi þejjar ejj var
17 ára. Þaö var um hávetur ojj
mikill snjör á jörö. Um miöjan
dajj sefjir frænka mín upp úr
eins tnanns hljóöi: „Nú sækir
fast aö mér. Ilór kemur fjeslur
hráöum ojj honum er mikiö
niöri fyrir." Skömmu seinna
kom unfjlinjjsstúlka. ojj henni
var sannarlofja ekki rótl í fjeöi.
llún haföi verió send aö heint
an i dauöans ofhoöi, aö reyna aö
fá einhvern mann lil aö sækja'
hekni um lanfjan ofj erfiöan
vejj. vejjna þess aö hróöir henn
ar haföi sýkst svo hastarlefja ?.)
honum var vart hujjaö líf.
A annan vejj voru þau nujj-
skeyti. sent kölluö voru hugboð
eöa aövaranir ojj enjjinn vissi
hvaöan voru komin. Menn töl-
uöu þá um aö eitthvaö legöist
vel eöa illa í sifj. ojj (öldu þaó
forboöa þess, er koina skyldi.
Þaö var mjöfj alvanalefjt aö
heyra menn taka |>annifj til
oröa:
— Þa' má ntikiö vera ef þetta
fer vel.
— Svo spáir mér hujjur um,
aö þessu fylfji einhver óhöpp.
— Mifj skal ekki undra þótt
þetta blessist ekki.
— Pfjj hefi hufjhoö um aö
þetta fari illa Ofj leiöi illt af sér.
Þá var ekki talað af eijjin
dómjjreind, heldur „lajjöist
þetta þannifj f menn". Þeir
fenfju einhvern fjrun um, aö
þessi og þessi athöfn manna
myndi fara á annan veg heldur
en ætlast var til. Þegar forspár
þeirra rættust, var þeim gjarnt
að segja: „Já, grunaöi mig ekki
aö svona mundi fara?“ Miklu
sjaldnar var hitt aö þaö „legöist
i menn" aö allt myndi fara vel.
og þess vegna mátti kalla hug-
hoð þeirra aövaranir, sem sleg-
íö haföi svo snögglega í hug
þeirra, aö engin riik fylgdu. að-
eins orölaus grunur, kominn aö-
vífandi frá einhverjum öðrum
hug.
Stundum kom þaö fyrir, að
tveir menn fengu sama hug-
skeytiö, þeim „datt báðum i
hug" hiö sama á einu augna-
bliki. Þetta þótti furðulegt og
var taliö óheillamerki, eða
hending um að annar hvor væri
feigur og átti það að bitna á
þeim, sem seinni yröi aö segja
frá hugskeyti sinu. Hann gat þó
afstýrt því meó því að segja:
„Eg er ekki hraófeigari en guö
vill," um leið og hinn hafði sagt
frá hugsan sinni. Skifti þá engu
máli um hvaö hugskeytió var.
Almenn mun sú trú hafa ver-
ið, aö menn fengi ýmsar bend-
ingar um að aórir væri að tala
um sig, enda þótt hikstinn væri
ótvíræðasta merki þess, eins og
fyr er getið. Menn „fundu það á
sér", eða einhver örói kom yfir
þá. Eitt merki þess var, að
rrtönnum hljóp hiti í kínn. Væri
það hægri kinnin, þá var verið
að tala illa um mann, en væri
það vinstri kinnin þá var verið
að tala vel um mann, eða eins
og gamall talsháttur segir:
„Vinstri kinn er vinarkinn".
.vI.: fra.",, uni mió.ja þessa öld
var þaö talið hégilja ein, að
hugskeyti gæti borist milli
manna. Nú hefir þó „sálfræð-
inni" farið þaó fram, að vísind-
in hafa viöurkennt aó þetta sé
staðreynd.
Þjóðtrúin hefir mörg visindi
og margan sannleik aö geyma,
sem komiö hefir til fáfróðs al-
mennings með innsæi og hug-
skeytum.
GALLVASKI!
flsii iKur útlendingahersveitinni
r 2? -

. - -
W- r-

s',.
jt

/" 1. LE&ÍÓN. YJÆJA?ENHI/AR\
1. SKROKKUR, \ ERÞA ÞESS! 1. LE6~
S?sim gpyt, ftiroTÍ 1
W.<; •* LÍKLECrA ÞbAP &ERA
✓ MEIRA ENAP KÍKJA !
OAULVERJARNIR TVE/R FÓRUAOW
F/NNA KUNNIN6JA S/NN. GR/KK/NN
FANN EINHVERN T/L AO PRÚTTA V/Ð.
PAN/NN HITTI 6AMLA KARLSBERO-, SOT-
/NN FÉKK SÉR ROMMELLA EKKERT, BRET-
/HH FÓR MEO STÖN6 T/L AO VE/OA / ÁNN/
FÓRAÐ STE/KJA ULF-
GAPUS GRENJATÉKUS
SP/TALA. SJ'ALFURER
WSVONA'Þb LAH6TSE 7
(HEHNAR T/PPERARÍU KÆRUSTU
ÞINNAR.HITTIKOU HANA AFTUR.