Lesbók Morgunblaðsins - 15.08.1976, Side 6

Vorió er varla komið, en fölt sólskin gefur deginum
léttleika, sem lengi hefur verið saknað. Vorið er að boða
komu sína. Sumir íbúar bórgarinnar grípa til léttari fata.
Andlit borgarinhar skiptir um svip. Hún er eins og
sjúklingur, sem er að byrja að hjara við en verður samt
að fara mjög varlega til þess að honum slái ekki niður
aftur. Jafnvel Lúxembúrggarðurinn hefur fengið nýjan
ilm og raki jarðvegsins er ekki eins óvinsamlegur og
hann var í gær. Börnin hafa fyllzt von um bjartari tið og
leika sér af meira kappi.
Ungu vinkonurnar tvær eru búnar að borða og jafna
sig eftir matinn og ætla að fara i smágöngu í fölskvafullri
vorblíðunni. Þær ætla að ganga niður á Signubakka í
gegnum Latínuhverfið. I Lúxembúrggarðinum verða á
vegi þeirra ungir elskendur, sem Ieiðast, maðurinn held-
ur yfir um öxl stúlkunnar, þau ganga hratt og tala mikið.
Þegar þær eru komnar á breiðgötu Heilags Mikjáls fara
elskendur í ýmsum tengslum hjá. Fulltrúar flestra kyn-
flokka ber fyrir augu, blandaðir innbyrðis á ýmsan hátt.
— Hefur Jóhann ekki kynnzt neinni franskri?
— Kynnzt áreiðanlega, en hefur ekki verið með neinni
svo ég viti í vetur.
— Les hann svona mikið, að hann má ekki vera að því?
— Já, ég held að hann lesi mikið, hér verða menn að
lesa mikið ef þeir ætla sér eitthvað. Annars held ég að
það sé ekki ástæðan, ég held að hann hafi bara mjög
lítinn áhuga yfirleitt, mér finnst þaö einhvernveginn á
honum.
— Af hverju heldurðu að það sé?
— Ja, ég get ekki almennilega lýst því, tillitsleysi og
kuldaleg framkoma. Ég get samt ekki sagt að ég finni að
honum sé illa við okkur, og ég held ekki að hann sé
hommi.
Seinustu orðin fá Önnu til að stanza og horfa undrandi
á vinkonu sína.
— Nei, ég hef nú aldrei heyrt annað eins! Hvernig
dettur þér þetta í hug?
— Na nú, ég held að það sé nú litið að láta sér þetta i
hug, en hann er það ekki, ég hefði fundið það. Það er
einhver önnur ástæða fyrir þessu kvenhatri hans.
Anna spyr ekki meir. Þær ganga áfram, skoða bóksölu-
kassana á bökkum Signu, Notre Dame og að síðustu
Sainte Chapel, sem Jóhann hafði sýnd Sisu kaldan
sunnudagsmorgun um veturinn. Þegar degi tekur að
halla þarf Disa að skilja við vinkonu sína, sem hún sendir
beinustu leið upp á Montparnasse.
Dagblámi himinsins dökknar og hin bláa stund slær
töfrasprota sínum yfir borgina, dregur þunna bláa slæðu
milli augna manns og hlutanna i kringum mann.
Anna gengur rólega sem í leiðslu heim á hótel. Hún
veit ekki fullkomlega af því sem er að gerast í kringum
hana. Himinninn er næstum heiður, dýpt blámans verður
alltaf meiri og meiri. Þar sem miskunnarlaus birta
götuljósanna eyðileggur ekki áhrifin, er sem grár steinn-
inn taki hamskiptum, áferð hans verður mjúk og útlínur
allar mildast. liturinn dýpkar áfram og snögglega er
ljóslind hans þorrin. Myrkrið rikir. Köld rafmagnsljósin
lýsa manninum leið. Birta þeirra er stöðug og sterk, en
hún afskræmir allan lit. Hún sýnir hlutina i tillitslausu
ljósi.
XXX
— Sæl.
— Sæll.
— Ertu búin að fá þér apperítiv?
— Nei.
Hann pantar tvo Raphael.
Henni finnst hann vera vandræðalegur og óöruggur.
Hún er dálítið reið yfir því, að hann skuli ekki sýna meiri
ánægju yfir að vera með henni. Það vottar fyrir þvingaðri
kurteisii framkomu hans. Kannski finnst honum, að hann
eigi henni skuld að gjalda fyrir þessi fáu skipti, sem þau
höfðu hitzt áður og haft gaman af að tala við hvort annað
— og þetta eina skipti, sem hann fór á fjörurnar við hana
í ölvímu og hún galt í sömu mynt.
Yfir matnum verður hann eitthvað öruggari. Þau tala
um kunningja heima og atburði sumarsins. Hún finnur,
að hann forðast að minnast á þau eða nokkuð, sem leitt
gæti talið að partýunum, sem þau hittust í.
— Langar þig ekki stundum heim?
©
Saga eftir
Þorvarö Helgason
STöari hluti
Hann brosir, horfir framan í hana, tekur vínglasið og
fær sér góðan sopa.
— Heim og ekki heim. Hvað er það að langa heim?
ITitta fólk og sjá land. Hvort tveggja, eða annað sér-
síaklega. Hreinskilnislega langar mig meira heim til að
sjá landið. Það er eins og skemmtileg sparisjóðsinneign,
eyjan þarna norður i hafinu. Inneign, sem hægt er að
gripa til þegar maður er orðinn þreyttur á að puða i
þessum meginlandsskit. Ef maður á þá lengur rétt til
hennar.
— Er hægt að missa rétt til sparisjóðsinneignar, ef hún
hljóðar upp á nafn manns?
— Nei, sennilega ekki lögfræðilega séð, en hver veit
nema viðkomandi þori ekki að kannast við nafn sitt þegar
það er kallað upp, það gefur sig enginn fram, hann
stendur hljóður hjá, það hljómar ókunnuglega í eyrum
hans, framburðnrinn er orðinn honum framandi, hann
getur ekki iengur gegnt því, það verður strikað út.
— Hvað meinarðu?
— Meina ég? Ekkert nema það sem ég er að segja.
Hann hafði talað hratt eins og hann hefði hálf veigrað
sér við að segja þetta, en henni var Ijóst að hann hafði
ekki verið að hugsa þetta núna, hann hafði greinilega oft
hugsað um það áður. Hún sér á andliti hans, að hann er
ekki ánægður með að hafa sagt þetta, hann vildi gjarnan
geta þurrkað orð sín út. Anna finnur, að návist hennar
gerir honum erfitt fyrir. Þetta eru hugleiðingar fyrir
einveru en ekki fyrir samræður. Hún ákveður samt að
hlífa honum ekki.
— Leiðist þér að vera íslendingur?
Hann svarar ekki strax, horfir niður fyrir sig án þess þó
að láta á sér sjá, að spurningin hafi komið honum á óvart.
— Nei, mér leiðist það ekki, ég er meira að segja mjög
þakklátur fyrir það, en ég er ekki aðeins íslendingur
heldur líka Evrópumaður, sem lifir i samtímanum.
Eigum við ekki annars að fá okkur góðan ost á eftir
matnum. Skyldu þeir ekki hafa góðan, mjúkan
Camembert hér?
— Nei, ég vil ekki ost, sízt þennan fýluost, sem borðað-
ur er hér.
— Forfeður þfnir átu margra ára jarðleginn hákarl og
drukku með honum brennivín, og þóttust góðir menn.
— Mér er alveg sama, hún Dísa benti mér á góðan
eftirmat, Montblanc minnir mig að það heiti.
— Já, auðvitað, sætindi. Skyldi ekki hákarlinn hafa
runnið eins yel á tungunni með brennivíninu og osturinn
með rauðvíninu? Þegar islenzkir skemmtiferðamenn
koma til Parísar og bjóða manni að borða, þá er það
kallað snobberi ef maður fær sér ost. En ég er viss um, að
sá sem borðar myglaðan ost með vini er nær Hákarlsog-
brennivínsíslendingnum en hinn, sem borðar sætindi og
ávexti!
Þegar þau eru komin út í hressandi kvöldloftið, spyr
hún hann hvað hann ætlist fyrir þegar hann sé búinn
með námið.
— Ég veit það ekki, er mikið fyrir mann að gera,
kenna, láta æskuna bölva sér eins og við bölvuðum
kennurunum okkar í skóla? Annars hugsa ég ekki mikið
um það, það þarf að leysa úr öðrum spurningum fyrst.
— Er þig ekki farið að hlakka til að standa á eigin
fótum, eignast konu og börn?
— Til hvers konu og börn, börn til að halda þessari
vitleysuáfram? Ég vildi fyrst finna einhvern tilgang í því,
ég sé sem stendur enga ástæðu til þess.