Lesbók Morgunblaðsins - 12.12.1976, Blaðsíða 14

Eru konur
óhæfar í
stjómir?
Framhald af bls. 13.
félaga, einkum á sviði mennta-
mála, félagsmála og heilbrigðis-
mála.
Augljóst er að þar þræða konur,
að mestu án undantekninga, hina
hefðbundnu götu. Er það vegna
kjarkleysis, viljaleysis eða getu-
leysis, samkvæmt slagorði
kvenna: Þori ég, vil ég, get ég?.
Eða eru karlmenn svo yfir-
þyrmandi ráðrlkir, að þeir séu
ófáanlegir til að láta konum eftir
Itök I stjórnartaumunum?
Eftirfarandi staðhæfingar, sem
nýlega birtust I blaðagreinum
(Tíminn 24. okt. og 29. okt. sl.)
lýsa mismun á viðhorfi konu og
karls I þessu'máli.
Hún segir: „Þetta er ykkur
sjálfum að kenna, er sagt. Ég vil
mótmæla þessari skoðun. Konur
eru valdalausar, þær hafa ekki
yfirráð yfir neinum sjóðum, sem
eru afl þeirra hluta, sem gera
skal. Ég vil minna á samþykkt
S.Þ. þess efnis að rlkisstjórnir
beiti sér fyrir jafnréttismálum.
Ég tel að stjórnvöld eigi næsta
leik, að sjá um framkvæmd jafn-
réttislaganna."
Hann segir: „Stjórnmálin eru
möguleiki fólksins til að geta haft
áhrif á gang landsmála. Með
framtaki einstaklingsins, þ.e.
beinum afskiptum eða með at-
kvæðisrétti við kjörborðið. Sér-
hverjum er það I sjálfsvald sett
hve mikil afskipti hann hefur, en
allir hafa jafna möguleika á af-
skiptum."
Hvernig má
brúa bilið?
Báðar þessar fullyrðingar hafa
sannleiksgildi. Spurningin er:
Hvernig á að brúa bilið sem á
milli ber. Forystumenn I stjórn-
málum hafa margoft lýst yfir að
þeir óski einskis frekar en að fá
konur I samstarf á sem flestum
vettvangi. En hvernig má gera
ráð fyrir að konur hefji þessa
þátttöku? Varla dugir þeim að
berja að dyrum hjá karlasam-
kundum og spyrja: Megum við
vera með I ráðum? Hitt er ljóst, að
konur verða aldrei sóttar heim á
heimilin eða vinnustaði til að taka
þátt I þjóðfélagslegri forystu. Þar
verða þær sjálfar að hafa frum-
kvæðið.
Til þess verða þær að byrja á
byrjuninni með þvf, að gera sér
ljósa raunverulega stöðu kvenna
á hinum ýmsu sviðum jafnréttis;
síðan að hefjast handa um að út-
rýma þeim vanmætti, sem leiðir
af menntunar- og hæfnisskorta
þeirra til jafns við karla á fjöl-
mörgum starfssviðum. Með öðr-
um hætti verður jafnrétti kvenna
til atvinnu, launa og forystu ekki
tryggt.
Hver á næsta leik?
Um það má deila hvor aðilinn,
stjórnvöld eða konur sjálfar, eigi
næsta leik I jafnréttistaflinu, sem
ég persónulega vil ekki líta á sem
tafl, heldur sameiginlegt verkefni
og markmið valdhafa og
almennings til þeirra sjálfsögðu
mannréttinda, að konur geti
staðið jafn réttar I lífsbaráttunni
og karlar. En setning laga er ekki
einhllt. Launamismunur karla og
kvenna á hinum almenna vinnu-
markaði nú, leiðir I Ijós takmark-
að gildi lagalegra réttinda, á
meðan félagslegar aðstæður og
efnahagsleg öfl eru andstæð þeim
umbótum, sem lögum er ætlað að
tryggja, svo enn sé vitnað, I fyrri
heimildir. Sameiginleg stefna og
vilji til umbóta hljóta að ráða
mestu.
En nærtækast er að ætla, að
stjórnvöld hraði framkvæmdum á
þeim lið fyrrgreindar ályktunar
Alþingis frá árinu 1971, sem gerir
ráð fyrir könnun á því — Hvaða
breytingar á rð þjóðfélagsins
gætu stuðlað að auknu jafnrétti.
Þær kvarta
mest. . .
Framhald af bls. 3
hafi klökkar kvartanir fram að færa.
Hið furðulega er, að þær konur,
sem kvarta hvað ákafast, eru hinar
daufustu og aðgerðarlausustu í
rúminu.
Sjónarmið þeirra er þetta: „Það
er mannsins mfns að sjá um að ég
fái fullnægingu." Og svo ekki
meira um það.
Siðan verð ég að reyna að út-
skýra fyrir þeim, hvað þær allar geti
gert til þess að heimta sinn „rétt".
Það er vitað mál, að kúrfa hinnar
kynferðislegu ertingar mannsins
stígur hraðar og brattar en hjá kon-
unni. Og það er heldur ekki illum
hvötum eða frekju og eigingirni
mannsins um að kenna. Náttúran
hefur hagað því þannig.
En leyfið mér nú að drepa á
nokkur atriði í sögu mannkynsins.
Þegar maðurinn fjarlægðist
frændur sína i dýraríkinu og tók að
ganga uppréttur, hafði það einnig
áhrif á kynfæri kvendýrsins eða
kvenmannsins, skulum við nú
segja. Þau færðust meir og meir
fram á við. Það hafði hins vegar
þrenns konar afleiðingar.
í fyrsta lagi gafst kostur á til-
breytingarikara samræði.
í öðru lagi varð erting hinna
kvenlegu kynfæra meiri i vissum
stellingum.
Og í þriðja lagi ól konan börn upp
frá þessu með þjáningum, þvi að
lifbeinið færðist til og við fæðingu
varð að þrýsta barninu fram um
þetta lifbein.
En það voru fleiri veigamiklar
breytingar, sem áttu sér stað i
þessum efnum. Kvendýrin sóttust
aðeins eftir eðlun, er þau voru lóða.
en nú höguðu konur mannkynsins
sér eftir breyttu viðhorfi: Þær tóku
eftir þvi, að þær konur voru eftir-
sóttastar sem voru tilbúnar i ásta-
mök. Þess vegna lærðist þeim að
vera alltaf tilbúnar.
Og þær gáfu mönnunum það i
skyn.
Það gera þær annars nú á dögum
okkur til ánægju meira en nokkru
sinni fyrr. Þær sýna barm sinn og
brjóst og læri, mála sig og bera á
sig ilmvötn. Allt til að vekja athygli
karlmannanna á sér.
Hinn stöðugi fúsleiki til eðlunar
hjá hinum mannlegu frumkonum
hafði þær afleiðingar, að þær voru
stöðugt barnshafandi og þörfn-
uðust verndar og framfærslu
mannsins. Og það þeim mun
fremur sem mannabörnin voru
lengur háð umhyggju foreldranna
en dýrabörn. Milli móður og föður
barnanna varð þvi að koma á varan-
legu sambandi — annars hefði
mannkynið dáið út fyrr eða síðar.
Allar þessar breytingar leiddu til
þess, sem við köllum ást. Kona og
maður mynduðu örlagasamfélag
sem bjóst til varnar gegn fjandsam-
legu umhverfi og verndaði börnin.
Ef maðurinn sinnti hlutverki sínu á
réttan hátt, hlaut hann ástrik faðm-
lög konunnar að launum. Ef konan
hjálpaði honum til að njóta ununar,
gerði hann sé far um að láta hana
njóta hennar lika.
Viðleitni manna til að vera ástrik-
ir hefur á þúsundum ára stórlega
lengt þann tima, sem ástaleikur
tekur. í stað þess að hann tók
upprunalega 15 til 30 sekúndur,
liða nú hjá flestum mönnum tvær
til þrjár mínútur, áður en að sáðfalli
kemur. Menn með reynslu geta
lengt þann tima verulega.
Þeim mun lengri tima, sem ásta-
leikurinn tekur, þeim mun meiri
likur eru á þvi, að konan fái einnig
fullnægingu. Frá þessum sjónarhóli
séð, urðum við fyrst virkilega að
mönnum á þvi augnabliki, þegar
hin fyrsta kona naut ástabragðanna
til fulls við manninn.
Eiga þá konur sem sagt af
náttúrunnar hálfu tilkall til kyn-
ferðislegrar nautnar?
Visindin neita þvi. Prófessor
Alfred C. Kinsey kemst að eftir-
farandi niðurstöðu: Gagnstætt þvi
sem er um mennina, gerir það
konunum ekkert til og skaðar þær
ekkert heldur, þótt þær verði án
kynferðislegrar nautnar:
„Milli kynferðislegra athafna
kvenna geta vikur, mánuðir og oft
ár liðið, án þess að neitt gerist hjá
þeim i þá átt. Þetta á við um
sjálfsfróun konunnar, nætur-
drauma, sem leiða til ununar, ásta-
brögð i hjónabandi og fyrir hjóna-
band og kynvillt fyrirbæri."
Þetta er rót margs konar félags-
legs ósamræmis í kynferðismálum,
segir Kinsey.
Og vissulega er það satt! Svo
sannarlega er nóg um ósamræmi
og ósamkomulag í kynferðislegum
efnum.
Við getum gengið út frá þvi, að
hinn venjulegi maður leitist við að
vera konu sinni ástrikur og ástúð-
legur. Þessi vilji og ósk á djúpar
rætur í honum. Margir menn
fremja meira að segja sjálfsmorð, af
því að þeir geta ekki fullnægt ástar-
þrá konunnar.
Jafnsterk er frumhvötin að
vernda konu og börn, og hún er hjá
flestum mönnum skýr og greinileg.
Án þess að mögla láta þeir hafa sig
að féþúf u og eyðileggja oft heilsu
sina, svo að fjölskyldu þeirra vanti
ekki neitt. Ef nauðsyn krefur, láta
þeir brytja sig niður i styrjöldum til
varnar vandamönnum sínum.
En rækja konur nægilega vel þær
skyldur, sem náttúran hefur lagt
þeim á herðar? Ég tel, að það sé
aðeins hægt að segja að hluta.
Margar haga sér mjög svo ókven-
lega.
„Kvenfrelsiskonurnar" lýsa
mennina andstæðinga sína og það
meira að segja erfðafjendur, sem
verði að sigrast á.
Konur hafna þvi oft að eignast
börn, jafnvel þótt maðurinn vilji
gjarnan, að þau komi i heiminn.
Og margar þeirra, sem eignast
börn, taka það ekki 5 mál að hafa
þau á brjósti — af áhyggjum út af
vaxtarlaginu eða vegna hugsan-
legra óþæginda.
Konur keppa við karlmenn um
störf, sem hentað hafa karl-
mönnum betur hingað til: þær
gerast vörubílstjórar, logsuðu-
menn, járnbrautarstjórar, flugmenn
o.s.frv. Það getur bætt afkomu
þeirra og eiginmannanna, ef þær
eru giftar — en það sem þær missa
sem konur, i kvenlegu eðli, vegur
oft miklu meir.
Flestir menn hafa á sínu starfs-
sviði kynnzt hinum ósveigjanlegu,
sjúklegu metnaðargjörnu mann-
gérðum, sem ganga yfir lík á frama-
braut sinni.
Þess vegna spyr ég: Hvers vegna
ætti maður, sem hefur svo óblíða
olnbogamanngerð i rúminu hjá sér,
að vera sérlega ástríkur? Af hverju
ætti hann með miklum blíðuhótum
og atlotum að koma henni til að ná
hámarki sem — frá visindalegu
sjónarmiði — er eiginlega alls ekki
nauðsynlegt?
Af því að hann er giftur? En þá
skyldum við rannsaka það i alvöru:
Hvað þýðir eiginlega hjónaband?