Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1977, Blaðsíða 15

hugskoti
4ood]|
jillen
HJÁLPAÐU A1BR, L/EKMR! Tþú UERÐUP A£>
É6ELSKA Tl/ÆR KOKUK. ) SK/L/Ð U/Ð ALLARKONU,
6ÖRU 1/EóMA G'AFVA HBNN*RAö6 6fíN6A f f(LAU6WR/
06L'ARU VE6UA
ki/axtar/a/s- Æbi inmzr
© KiflR Pt
H/ZTTU V/£> L'ARU.
SARA ER<AREIE>AHLE6A
SÚ RÉTTA F/RlR þ/6.
ffL
H'ARIE)!
GOTTAE> K/FEA HARA •
„AFHVER/U ER.U SUMAR, KOh/UR S/ETAR06 SAFflRIK- AR 06 A0PAR EMS 06 SÍLP íRJÓMASÓSU?" VEKEU/HUER TIL6AU6UR ME9 \ LÍFIMU, 06 EFSVÚER, AF HVERJU FRU, STUTTU PlLSllV 1 ^uKOMUV U^TISKU?
|||| 1 0 Km Kutum ■ynttCAt*. me.. IIN. WM §1 |
vYoopy
Dul-
skyggni
barna
Framhald af bls 11
til Laxárdals er hann leit bæinn í
fyrsta sinn, mörg gulmáluð stafn-
þil I iðgrænu túni. En svo varð
honum litið á Dalsbjargs brúnina,
austur frá bænum, og var eggin
kolsvört og skuggaleg að sjá og
skaut hún honum óljósum skelk í
bringu. Helgi spurði hvernig hon-
um litist á nýja dvalarstaðinn, og
svaraði Sigurður hikandi, að hér
væri staðarlegt heim að líta, „en
brúnin á dalnum er óþolandi
esp“. Helga þótti svar dregnsins
undarlegt og skildi það ekki, og
Sigurður gat þá ekki útlistað það
nánar.
Nú leið og beið og var útengja-
sláttur burjaður fram á Inndaln-
um. Þá var rigningatíð. Kýrnar
héldu sínum vana, að láta leita að
sér á hverju kveldi. Eftir einn
rigningardaginn fór Sigurður
holdvotur að leita þeirra. Skyggni
var slæmt og varð hann að fara
viða og kom ekki heim með þær
fyrr en klukkan tvö um nóttina.
Guðrún vinnukona beið eftir hon-
um og var nú f illu skapi og húð-
skammaði hann fyrir leti og
ómennsku. Sigurður svaraði
henni engu. Hann var skjálfandi
af kulda og flýtti sér heim og inn f
baðstofu. Ætlaði hann að snarast
sem fyst úr bleytunni og komast
upp f mjúkt og volgt rúmið. En
rétt f því að hann byrjar að rífa af
sér blautu fötin, sá hann bregða
fyrir hjá rúmgaflinum hryllilegri
mynd af mannshöfði. Var andlitið
nábleikt og teygt, eins og það væri
afmyndað af óstjórnlegum kvöl-
um. Við þessa sýn greip Sigurð
geigvæn hræðsla, svo að hann
hentist í loftköstum aftur að
gaflaði baðstofunnar og faldi
hann sig f skoti sem þar var. Þar
áttaði hann sig að nokkru, herti
upp hugann og gekk aftur að rúm-
inu. En þar blasti við honum sama
afmyndaða andlitið sem áður og
jafnvel enn hræðilegra en fyrr.
Sigurður hentist þá í ofboði aftur
f skotið og beið þess þar skjálf-
andi og titrandi af kulda og
hræðslu, að Guðrún kæmi inn, en
þá hugsaði hann sér að komast f
rúmið hundanna, sem var aftan
við rúm Guðrúnar, því að þar
myndi hann hafa næga hlýju af
hundunum.
Þegar Guðrún kom inn, hóf hún
þegar að afklæðast. Þá skreiddist
Sigurður fram úr skotinu, og er
hún sá hann, féllust henni fyrst
orð og hendur af hræðslu. Þegar
hún sá hver þetta var, hóf hún
upp raust sína og var heldur há-
værari en vera bar innan um sof-
andi fólk:
„Hvað er að þér strákur, ertu að
leika draug?“ „Alltaf ferðu vers-
nandi og endar með því að verða
vitlaus."
Við þetta vaknaði Jónas og var
ekki mjúkur á mannnn: „Láttu
strákfjandann eiga sig, okkur má
standa á sama þótt hann drepist."
Sigurður bað þau vera róleg, því
að hann ætlaði að hreiðra um sig
milli hundanna. Þetta gerði hann
svo og leið sæmilega hjá þeim um
nóttina, þvf að þá fór úr honum
hræðslan og skjálftinn.
Morguninn eftir vaknaði Sig-
urður f hundabælinu um fóta-
ferðartíma og fannst sem hann
hefði náð sér aftur. En nú blasti
við ný skelfing. Hann sá hvar
Margrét stóð hjá rúmi Sæmundar
og hélt um höfuð hans, en hann
var með ógurleg uppköst og eng-
dist sundur og saman af átökun-
um við að kúgast. Sæmundur
steig ekki á fætur eftir þetta.
A fimmta veikindadegi hans
voru þau vinnuhjúin og Sigurður
send inn á dal að snúa hey-
flekkjum. Var þá brakandi þerrir
og heitt í veðri. En vinnutíminn
varð ekki lengri en nokkuð fram
yfir nón. Þá kom Guðrún Jónas-
dóttir að heiman send að biðja
þau að koma þegar heim, því að
Sæmundur vildi kveðja þau
hinstu kveðju, hann væri nú við
andlátið. Þá fór Sigurður að gráta
og starði nú á dalseggina svörtu,
sem þegar hafði boðað honum
þessa fregn er hann leit hana í
fyrsta sinn.„Brúnin á dalnum var
óþolandi esp.“
Þau brugðu skjótt við og fóru
heim, en þegar Sigurður leit á
andlit hins deyjandi manns,
hnykkti honum mjög við, þvf að
þarna sá hann sama andlitið og
hann hafði séð á rúmgaflinum
skömmu áður, afmyndað af þján-
ingum. Sæmundur dó meðan þau
stóðu yfir honum.
Þegar útför Sæmundar var
gerð, sá Sigurður aftur sömu sjón-
ina, er hann hafði séð við traðar-
hliðið skömmu áður. Líkkista var
settþverbaka á Grána Sæmundar.
Lfkfylgdin gekk á eftir kistunni
eftir tröðunum og sfðan eftir
götutroðningunum út f Árdalinn.
Við húskveðjuna hafði Einar
bróðir Sæmundar leikið á orgelið
og hann var sá eini, sem gripið
hafði f það sfðan Sigurður heyrði
orgeltónana nóttina góðu.
Húsráðendur í Laxárdal voru
þá Sæmundur Einarsson og
festarkona hans Margrét Svein-
bjarnardóttir. Þar voru í heimili
Rannveig móðir Sæmundar, „og
var ætfð eins og ljós, hljóð og
rólynd". Um Sæmund sagði hann
að hann hefði reynst sér sem besti
bróðir, en Margrét hefði verið sér
„sem indælasta rnóðir". Hjón, sem
höfðu flosnað upp frá búskap,
voru þarna í vinnumennsku. Hét
konan Guðrún Jónsdóttir, en mað-
urinn Jónas Jónsson. Þarna var
lika annað veifið dóttir þeirra, er
Guðrún hét og geðjaðist Sigurði
vel að henni, en miður að for-
eldrum hennar.
Húsakynnum lýsti Sigurður
þannig: I sérstakri stofu hafði
Rannveig aðsetur sitt. Þar var or-
gel og sagði Sigurður að það hefði
verið mestu unaðsstundir sfnar er
hann sat þar, og Sæmundur lék á
orgelið og söng. Aftur af þessari
stofu var baðstofan og þar svaf
allt hitt heimilisfólkið. Tveir litlir
hliðargluggar voru á baðstofunni,
en þó var hún nógu björt. Þar inni
voru fjögur rúmstæði. I innra
rúminu vinstra megin svaf Mar-
grét, svo var rúm Sæmundar og
hjá honum svaf Sigurður. 1 innra
rúminu hægra megin sváfu þau
hjónakornin Jónas og Guðrún, en
rúmið aftan við þau var ætlað
hundunum, en þeir voru tveir.
Nú leið fram að túnaslætti. Þá
smfðaði Sæmundur forláta hrífu
handa Sigurði, og fannst honum
nú sem hann væri maður með
mönnum. Þegar fór að verða
skuggsýnt á kvöldin, kom það f
hlut Sigurðar að sækja kýrnar,
því að þá hættu þær að koma
heim sjálfkrafa. Varð Sigurði oft
Ieit að kúnum, einkum ef þoka
var og illviðri, og kom þá stund-
um ekki heim með þær fyrr en
komið var fram yfir háttatíma.
Guðrún Jónsdóttir varð þá að
vaka eftir honum, því að hún átti
að mjólka kýrnar. Var hún þá
jafnan óblfð á manninn, er henni
þótti hann koma seint. Nú var það
eitt kveld, að honum gekk illa að
finna kýrnar, en þegar hann var
kominn með þær heim undir bæ,
sá hann að maður stóð úti f túni
við slátt. Gladdist hann við þetta
og þótti sýnt að ekki væri jafn
framorðið og hann hefði ætlað.
En Guðrún var ekki mjúk á mann-
inn og meðal annars sagði hún:
„Hengslastu strax inn i bólið þitt,
svo að þú sért kominn í það áður
en dagur rennur." Þá mælti Sig-
urður: „Ég ætla fyrst að skreppa
út á tún til Sæmundar, hann
stendur þar við slátt." Þá um-
hverfðist Guðrún: „Hver andskot-
inn er í augunum á þér strákur?
Þar er enginn maður og Sæmund-
ur er sofnaður fyrir lögnu. Snáf-
aðu heim og þá geturðu séð það
sjálfur.”
Sjá nœstu I
síöu /^j