Lesbók Morgunblaðsins - 25.09.1977, Qupperneq 2

Gestirnir eru nýfarnir. Skyndilega
orðin þögn í stofunni, þrungin spennu.
Annarleg þögn eftir ákafar samræður,
mikinn hlátur og tónlist. Raddir og hlát-
ur klingja í þögninni líkt og örsmáar,
splundraðar agnir, sem valda snöggum',
stingandi sársauka, ef þær hitta.
Hún byrjar að taka til; fer sér sein-
lega. Hellir úr öskubökkum i arininn,
tínir saman glös og setur á bakka. Hún
nemur staðar með bakkann í setustof-
unni miðri.
,,En hvað það verður alltaf kyrrt og
undarlegt á eftir“, segir hún, og hallar
undir flatt, likt og hún sé að hlusta eftir
einhverju.
,,Já“.
Hann situr með siðasta glasið sitt, og
hefur losað um bindishnútinn.
Hún fer með bakkann fram i eldhúsið.
Hún er á háhæla skóm og það heyrast
háir skellir, er hún gengur um gólfið.
Hann heyrir glamra i glösunum, heyrir
hana skrúfa frá vatninu, sér hana þvo
glösin — og þó sér hann hana ekki. Hann
hefur séð þetta ótal sinnum og gjörþekk-
ir hendur hennar, líkar hendur barns,
seinar í hreyfingum, klaufalegar, óvanar
öllu, sem þær taka á. Stundum er ein-
hver yndisþokki yfir þessu — og þaó
fannst honum reyndar einu sinni — en
oftast er það bara þreytandi, gremjulegt.
Bara klunnaskapur, ergilegt fum.
Hún kemur aftur fram í setustofuna,
nemur staðar og stendur kyrr eitt andar-
tak eins og á báðum áttum. Svo gengur
hún útmeð glugganum og dregur tjöldin
frá. Náttmyrkrið er rétt aðeins farið að
litast gráu. Þetta er ekki nema örlitil
skima. Myrkrið minnir á þéttar, svartar
slæður; það er eins og ein þeirra sé í
þann veginn að svífa á burt.
„Getur nokkur verið glaður eftir, að
gestirnir eru farnir?" segir hún. Hún
heldur enn um gluggatjöldin.
Hjálpi mér, hugsar hann mæddur,
byrjar nú dramatíkin enn.
„Mér Iíður að minnsta kost ágætlega",
segir hann þurr á manninn. „Ég er hæst-
ánægður, að gestirnir eru farnir“.
Hún svarar ekki strax. Henni er lagið
að biða, þegar það á við.
„Þú, já“, segir hún svo hljóðlega og
andvarpar, svo lágt, að hann verður að
geta sér þess til, að hún hafi i raun og
veru andvarpað. En hann veit, að hún
andvarpaði, hann þekkirþessi andvörp.
Hún gengur frá glugganum og enn
skellur harkalega í gólfinu. Honum
finnst hann hafa haft þessa skelli i
eyrunum án afláts allt kvöldið.
„Geturðu ekki farið úr skónum?"
„Af hverju?“
Af því, aö ég er þreyttur. Dauðþreytt-
ur. En af því, að hún stendur þarna og
horfir á hann alveg hjálparvana segir
hann:
„Af þvi, að mér finnst gaman að horfa
áþigganga umberfætta".
„Þá verð ég svo lítil".
„Þú ert lítil“.
„Ekki þó minni en Napóleon".
Hjálpi oss allir heilagir. Gat hún aldrei
svaraö neinu öðru til? Var þetta það
lengsta, sem hún komst í andlegheit-
um. . .
Hann kom sér ekki að því að svara
henni.
„Já“, segir hún og andvarpar um leið
og sezt á sófann. „Ég er lítil og þú ert
stór. Stór og gáfaður".
Hann drepur i sígarettunni sinni, losar
af sér bindið og fleygir því yfir stólbak.
„Ég er þreyttur", segir hann. „Dauð-
þreyttur'1.
Hún situr hreyfingarlaus á miðjum
stórum sófanum.
„Já“, segir hún. „Það ertu sjálfsagt“.
„Já, það er ég“.
„Eg sagði það“.
Hún hefur lag á því að koma sér af-
skaplega undarlega fyrir. Aðrir setjast í
hægindastól. I sófum hvíla menn sig, og
setjast helzl í þá, ef ekki eru önnur sæti
laus. En hún! Þarna situr hún, lítil og
þreytt í miðjum þessum stóra sófa! siíur
bein í baki, hljóðlát og piinnir helzt á
gest, sem er i þann veginn að kveðja.
Gæti hún nú ekki farið úr skónum, að
minnsta kosti. sett undir sig fæturna og
©
Þegar gestii eru far rnir nir
Eftir Björg Vik
látið eins og.. .nú, eins og hún væri að
láta liða úr sér. . .eins og hún ætti heima
þarna. . .væri þarna.
„Nú?“ segir hún og hallar undir flatt
og horfir á hann gráum augunum, sem
liggja djúpt í höfðinu líkt og inni í
dimmum holum. „Ætlarðu þá ekki að
fara að hátta?“
Hann kínkar kolli.
„Rétt bráðum".
Hann leggur augun aftur, hallar höfði
aftur á bak, og situr svona. Síðan segir
hann;
„Á ég að hella í glas handa þér?“
Hún hristir höfuðið.
„Nei, takk“, segir hún eftir andartaks-
þögn. Hann sezt aftur upp og teygir úr
sér.
„Þú hefur vonandi skemmt þér í
kvöld“. Hann segir þetta án þess að líta á
hana.
„Já, ég skemmti mér bara vel“. Ilún
situr kyrr og virðir hann fyrir sér.
„Skemmtirðu þér vel með Markúsi?"
í þetta sinn lítur hann á hana.
„Já, það gerði ég“, segir hún og lítur
hægt af honum. „Ég skemmti mér vel
með Markúsi“.
Hún tinir svolítið kusk af kjóinum
sínum; strýknr litilli hendinni klaufa-
lega yfir hné sin.
„Hann dansar vel“, segir hún.
Hann sýgur upp í nefið. Brosir þreytu-
lega, grettur.
„Þið dönsuðuð bæði sérlega vel“. Svo
einblínir hann á hana.
„Veiztu, hvernig þú lítur út, þegar þú
dansar svona? Á ég að segja þér það?“
Hún lítur á hann, hallar enn undir
flatt, horfir á hann út úr hálfmyrkum
tóttunum.
„Þú lítur út eins og þig langi mest að
verða étin, hrá og í heilu lagi, gleypt
lifandi".
Hún bærir ekki á sér, en horfir stöðugt
á hann rökkvuðum augunum.
„Já“, segir hún eftir nokkra bið,
„kannski vil ég það“.
„Einmitt. Þannig líturðu út“.
Hún situr með hendur i skauti; það er
eins og hún viti ekki hvað hún á að gera
af þeim. Hún situr og virðir þær fyrir
sér.
„Leiðist þér það?“
„Hvað? Leiðist mér hvað?“
„Leiðist þér, þegar ég lit svona út?“
Það hnussar í honum. Svo geispar
hann.
„Mfn vegna máttu lita út eins og þér
sýnist“.
Hún kinkar kolli, og kyngir einhverju.
Hvorugt mælir orð frá munni. Þögnin
er eins og myrkur milli þeirra.
„Ég vildi bara, að ég þyrfti ekki að
hanga i þessum samkvæmum þínum. Ég
vildi miklu heldur fara að sofa“.
Hún situr ekki lengur bein í baki. Hún
er orðin hoknari í sætinu. Virðist nærri
því sem hún lúti höfði af blygðun.
„Þú ert alltaf þreyttur".
„Já, það er ég. Þreyttur. Uppgefinn.
Uppgefinn af vinnu, þreyttur á fólki.
Dauðþreyttur“.
Hún fylgir höndum hans eftir með
augunum, þegar hann lyftir glasi sínu.
Hann drekkur brúnleitan vökvann hægt,
og hún horfir á.