Lesbók Morgunblaðsins - 25.09.1977, Side 16

ír
hugskoH
Woedg
^UIra'
GRÍNMy MD -
/RMAR?
HMM-HAF/ þE/M
ÍRAUN OG l/E/?U
TEK/STAÐ
■ENNA HÖFR-
UNGUM
AÐ TALA..-)
ERTU HFUF/NN
AF MUNDUM
K/3ERGMANS
LUND/ OQ
T/LF/NNINGA
H'T/
f EG ER
HRlFtNN AF
V SU/F/
EG
'A FUND
V/Ð
HÖFRUNG
SEM
ER
ALTALANP/
„ °° r
SkARPGAF.■-
, AÐUR
íþOKKABÓr

pETTA ÓSTÖDv^f HUERN/g'
F/NNST þÍR
KOL~
HEFUR þúr
NOKKURN TÍMA
BRAGÐAD þARA
UUUíUtti
F
þHÐ ER GANIAN AÐ
TALA U/Ð HÖFRUNG),
EN pAÐ GETUR ALORE/
, OR£)/Ð AL UARLECj
/ /A A rZ>/XRp\A
© Bvll's
Lex, Mex, Rex og Pex
Eitt sinn. þegar Lex. Mex, Rex
og Pex voru að koma úr göngutúr
ofan af Dvergahóli. styttu þeir sér
leið gegnum Gluggaþorp. Þeir
löbbuðu allir I röð, Lex fyrstur,
siðan Mex og svo koll af kolli og
sungu hástöfum Dverghólamars-
inn. Til þess að týnast ekki hver
frá öðrum. höfðu þeir strengdan
tvinnakaðal á milli sln.
Allt I einu blasti við þeim snot-
urt timburhús. að mestu þakið
vafningsviði. Þarna átti lúter
heima ásamt foreldrum slnum og
afa.
Lex, Mex, Rex, og Pex forvitnir
að vanda, klifruðu upp vafnings-
viðinn, inn um opinn eldhúsglugg-
ann og beina leið inn í einn eld-
hússkápinn. Þá heyrðu þeir Lúter
kalla úr útidyrunum: Afi, við
mamma og pabbi ætlum að
skreppa til Lúllu frænku, við verð-
um ekki lengi, bless á meðan afi
minn." „Allt I lagi Lúter minn. ég
halla mér þá á meðan," svaraði
afi.
Ekki fundu þeir félagarnir neitt
spennandi I þessum eldhússkáp,
svo að þeir trftluðu allir fjórir út á
eldhúsborðið og undirbjuggu sigið
niður á gólf. Þetta var töluverð
þrekraun. en þar sem þeir voru
þaulvanir að bjarga sér, tókst
þetta vel.
Nú drógu eldhússkúffurnar að
sér athygli þeirra. „Eigum við að
draga þá neðstu út," sagði Pex.
Þeir hlupu allir að. til þess að toga
i skúffuna, sem ekki hreyfðíst
einu sinni við átakið. „Ekki þýðir
þetta." sagði Lex. „við verðum
vlst að fá köttinn I lið með okkur."
,. „Hvernig eigum við að fara að
því?" spurðu hinir þrtr einum
rómi. „Við bindum annann end-
ann á kaðlinum okkar I rófuna á
kettinum og hinn I skúffuna, svo
verðum við að gera honum svolít-
ið bilt við, svo að hann þjóti af
stað og dragi skúffuna út í leið-
inni," sagði Lex.
Þetta heppnaðist sæmilega, en
kötturinn sleit auðvitað kaðalinn
þeirra og rauk í sprettinum inn til
afa og upp fyrir hann i rúmið.
„Skárra er það nú ódæðið t
mannlausu eldhúsinu." rausaði
kötturinn hálf vonsvikinn yfir að
vera vakinn af værum blundi.
Skúffan opnaðist rétt mátulega
mikið, til þess að þeir félagarnir
komust ofan í hana. „Uss það er
ekkert merkilegt hérna," sagði
Mex. „Jú-húú. sérðu allar svörtu
klessurnar þama I horninu Mex
minn góður, hvernig væri nú að
fara I feluleik í hrúgunni?" „Já.
gerum það," sögðu hinir. Pex átti
að leita og beið nú spenntur eftir
þvl, að félagarnir væru búnir að
fela sig. Hó, hó. heyrðist úr hrúg-
unni og beið Pex þá ekki boðanna.
en hljóp eins og fætur toguðu og
ætlaði nú að vera snöggur að
finna þá. Þetta var ekki eins auð-
velt og hann hélt, þvl að smugurn-
ar voru svo margar. Þarna sá I
rauðan hárlubbann á Mex fram
undan einni sveskjunni. .,Hæ. þú
ert fundinn Mex, " kallaði Pex.
Hlunkaðist Mex þá hlæjandi niður
til Pex. Rétt seinna kom Pex auga
á Rex, þar sem hann var að reyna
að losa annann fótinn á sér undan
heljarstórri sveskjuhlussu. Þá var
bara eftir að finna Lex. Pex leitaði
og leitaði út og suður, um allan
sveskjuhauginn. en sá hvorki
tangur né tetur af honum, svo að
hann settist bara niður og hugsaði
málið. Blðum við. hvað var nú
þetta, sveskjan, sem hann sat á,
hreyfðist upp og niður eins og hún
andaði. Pex stóð upp og rannsak-
aði sveskjuna gaumgæfilega. Það
var ekki um að villast. eitthvað
óvenjulegt var þarna á seyði. Það
skyldi þó ekki einhver búa þarna,
hugsaði Pex, og af þvi að hann var
kurteis að eðlisfari, bankaði hann
uppá og spurði, hvort nokkur væri
heima. Eitthvert dauft hljóð barst
honum til eyrna, svo að hann lagði
eyrun alveg að. Heyrir hann þá
eitthvert tist og krimt, sem engin
leið var að átta sig á. Nú varð
forvitnin öllu yfirsterkari og Pex
réðst inngöngu. Þama inni var
svarta myrkur, en Pex rambaði á
hljóðið. Æ, þama rekst hann á
eitthvað hart. þetta var steinn inni
I miðju, mjúku sveskjuhúsinu.
„Hvar I ósköpunum hefur Lex fal-
ið sig", tautaði Pex. um leið og
hann þreifaði sig áfram, en
skyndilega datt hann um eitthvað.
Þetta var þá enginn annar en Lex.
sem var alveg að springa úr hlátri.
Hann hafði étið sig inn I miðja
sveskju og beið þar pakksaddur
eftir þvl að Pex fyndi sig.
Nú bárust þeim til eyrna hrika-
legar drunur. Hvað getur þetta
verið sögðu þeir hver I kapp jvið
annan. „Við verðum að athuga
þetta" sagði Lex, sem var þeirra
djarfastur. Þeir fóru hálf kvíðnir
upp úr skúffunni og héldu I þéttri
halarófu inn I herbergið, sem
drunurnar bárust frá. Þarna inni lá
afi gamli og hraut þessi lifandis
ósköp. Afi leit út sem heljarmikið
ferliki I augum þeirra félaga, með
mikinn skeggskóg, sem flæddi út
á hið viðáttumikla sængurhaf.
Þeir ákváðu að kanna þetta
nánar og Rex sveiflaði kaðlinum
og snaraði stóru tána á afa. Upp
komust þeir og hálfa leið eftir
sængurhafi. þegar á þá skall
hrottalegt ofsarok með undirgangi
og hávaða. Þeir fuku hver ! slna
áttina. Einn lenti i lófanum á afa,
annar hékk í stóru tá, þriðji á trýni
kattarins og sá fjórði fauk ofan i
hvitan dall með gulum legi I, sem
var á gólfinu við hliðina á rúminu.
Lex, sem lenti á stóru tánni,
heyrði fyrstur neyðarópin I Mex.
Hann ásamt Rex, sem kom úr
lófanum. fleygðu kaðlinum góða
fram af sænginni og niður til Mex,
sem barðist fyrir llfi sinu i dallin-
um. Mex var dreginn upp renn-
blautur. gulur, upplitaður og illa
lyktandi. Þar sem þeir glöddust
yfir giftusamlegri björgun Mex.
heyrðu þeir hálfkæfð hjálparóp I
Pex. Þá var ekki beðið boðanna,
en rokið i átt til hans, sem ekki
reyndist vanþörf, þvl að Pex hafði
runnið niður á milli kattarins og
afa og var i algjörri sjálfheldu.
Hlandblautur kaðallinn var látinn
slga niður til Pex og hann dreginn
upp. Pex fór ófögrum orðum um
lyktina um leið og hann þakkaði
þeim björgunina, þegar honum var
svo litið til Mex. skildi hann
hvernig i öilu lá.
Ferðinni var nú haldið áfram,
þvi að Skeggskógur var næsti
áfangastaður. Þangað komust þeir
klakklaust og hvildu sig. Þar sem
þeir voru nú staddir á miklu
hættusvæði. eða þar sem drynurn-
ar áttu upptök sin, höfðu þeir ekki
langa viðdvöl. Rex kaðalkastari
snaraði eyrað á afa og hófst þar
með klifríð upp slðasta hjallann,
andlitið. Mex, hrakfallabálkur,
sem hélt um blautan og hálan
kaðalendann. missti allt i einu tak-
ið og steyptist ofan i kjaft karls.
Hristist karl, higstaði og hóstaði
og spýtti ót>ragðinu og Mex út um
opinn gluggann. Mex puttabrotn-
aði víð magalendinguna úti á
vafningsviðnum. í látunum sveifl-
uðust Lex, Rex og Pex svo til i
kaðlinum, að minnstu munaði að
þeir lentu fyrir slummunni. En i
sama mund komu Lúter og for-
eldrar hans heim og þegar þau
opnuðu útidyrnar kom svo mikill
dragsúgur, að hann feykti þeim
félögum út I buskann og hefur
ekki heyrst til þeirra slðan.
Guðmundur Franklin Jónsson.
Leiðrétting
I Lesbók 33. tbl. 11. sept.
ruglaðist texti undir myndum
með grein Sigurðar Sv. Pálssonar
um Fassbinder. Katzelmacher
(1969) á að standa undir mynd
efst til hægri á bls. 10. Götter der
Pest (1970) hins vegar undir
myndinni á sömu bls. efst t.v.
Samskonar vixlun hefur orðið á
myndatextanum undir myndun-
um á miðri siðunni: Warum laft
herr R. arnok? (1970) og Rio das
Mortes (1971).
- Vinur minn
Snúlli
Framhald af bls. 7
Snúlla. Ég hef nú eytt nær öllu
þvi sem við unnum okkur inn,
aðallega i áfengi og eiturlyf. Ég
veit að ég á ekki langt eftir ólifað,
en mig hryllir á engan hátt við
tilhugsuninni um það. Lífið hefur
engan tilgang fyrir mig síðan
Snúlli dó. Samt vil ég ekki að
leyndarmál okkar fari i gröfina
með mér, heldur að með þessari
frásögn megi minningin um
Snúlla lifa i hjörtum þeirra sem
þetta lesa.
Blessuð sé minning hans.
l’lKcfandi: II.f. Arvakur. Rpvkjavík
Kramkx .s|j.: Ilaraldur SvHnsson
Rilsljórar: MalIhfas JohannrssFn
Slyrmir (iunnarsson
Rilslj.fllr.: (ilsli Sinurðsson
Aui’lysinuar: Arni (iarðar Krislinsst»n
Rilsljórn: Aðalslræli 6. Simi 10100