Lesbók Morgunblaðsins - 20.08.1978, Síða 15

flr
hugskotl
Woodg
WUIon "
»•-------------------------------------^
FÖEXJR MÍNUM OG HOUJARP MÁ6I IAMUM
HErclR ALpREl FALLIP HVOPUM V£>A\MAH
„'AEXJ/Z ENWU/AKP GlFf/ST SySTUR /MlNNi«
^MAPURINM BtPUI? X þÓGERlRþAEÍ
FÓ'PUKIKJM UM HÖWP ) pETTA Ef?f>ÍN
SlKJNAJ? WElTTEL-SKUPU. / HÖMP /
T^KJUR MIMAR ERO X/ 6G ER ^
SAPAUTLAf?, PUGA VARla> ’ EK<aRT ,
TIL AO FRAMFLEITASJALF- gafnaujos...
UM AA^HV/APþÁ HEWMi *
LiKA "
'hc
© Bull's n-29
OG SNÖPU NÚ ’A
HANM! ÞÚ VEIST
AP HOMUM HEFUR
ALPREI GEPTAST
ALLT i
LA6l,EGFER
Q Klnt Footuntt Syndlcf. Inc. WH.
0£ FJÖLSKVLPA Y 5VO eg BysT
MIM El? HALFVlTLAUS VIP þvi", EFTIR AP
E|NS OGNEPFBtNPI HARA HUGLEITT
MlMM SEM STÖKK þETTA ALLT/MONIF?
FRA kOMUMMI SlNNI L w.'.
^HR. ALLEW. ÉG VEITAP MURIEL- ER AU<SA-
STEINMINM þlWN, SVO 'APOR EKl ÉG BIP
UM LjöWP HEMNAR, FlWNST MÉR
Rett AP pú VITIR AP- ••
VEL, HELP É<3, HANN
SELPI MéfR MEIKA AP SEGJI
GAMLA GlFTIWGARHRWSpsí
'—-~^INN SINNl.1 ^ ■»
HVERNIG
ÖEKK?
Vegiröstarinnar
Framhald af bls. 7
fremur vökulir og höföu daginn
áöur skotiö tvo landa sína á flótta
rétt þar hjá sem Everingham ætlaöi
yfir. Þaö aftraöi honum þó ekki;
hann setti upp sundgrímuna, óö út
í og lagöist í flauminn. Hann var
þrautþjálfaöur sundmaöur. Hann
kraflaöi sig upp á bakkann Laos-
megin og svipaöist um — en sá
Keo hvergi fyrst í staö. Hann var
farinn aö óttast aö hann heföi veriö
of lengi á leiöinni og hún heföi ekki
þoraö aö bíöa. Loks kom hann
samt auga á hana, í nokkurri
fjarlægð. í sama bili sá hann hvar
landamæraveröir nálguöust og áttu
svo sem hálfah kílómetra ófarinn en
virtust þó ekki hafa komiö auga á
þau. Hann sá aö engan tíma mátti
missa og hætti á þaö aö hrópa á
Keo aö flýta sér. Hún heyrði hróp
hans og hraðaði sér niöur á
bakkann.
Þau voru búin aö koma sér
saman um þaö fyrir mörgum
mánuöum hvernig þau skyldu haga
flóttanum. Þau töföu ekki frekar en
óöu þegar út í fljótiö. Þá varö
Everingham þess var, aö Keo var
aö missa stjórn á sér: henni stóö
ekki aöeins stuggur af landamæra-
vöröunum, heldur líka fljótinu; hún
var nefnilega ekki synd. Var
Everingham nú einar tíu mínútur aö
kenna henni aö draga andann
gegnum pípuna á sundgrímunni og
fullvissa hana um þaö aö alit mundi
fara vel. Þá loks fékkst hún til aö
halda áfram. En í þann mund kom
bátur aövífandi og nálgaöist óöum.
Þau Everingham og Keo stirönuöu
upp þar sem þau stóöu úti í ánni
og biöu þau þarna milli vonar og
ótta þar til báturinn var kominn svo
nærri aö þau sáu um borö. Þeim
létti ekki aillítiö: þetta voru ekki
landamæraveröir heldur fiskimenn
og auöséö á svip þeirra aö þeir
skildu sízt í þessu feröalagi.
Þegar þarna var komiö sögu varö
Keo þó oröin svo skelfd, aö
Everingham þorði ekki aö leggja
þvert út í fljótiö; hugsaöi sem svo
aö bezt væri aö eyöa ekki kröftum
í þaö aö berjast viö flauminn en
bíöa og sjá hvort ekki yröi lygnara
lengra niður frá og vöröur e.t.v.
minni í bakkanum Laosmegin. Hann
sá samt brátt, aö þetta dygöi ekki
og hann yröi aö reyna aö komast
yfir sem fyrst. Synti hann nú einn
um stund allt hvaö af tók, en var
tekinnn aö þreytast ákaflega og
ekki bætti úr skák aö Keo var oröin
svo hrædd aö hún var búin aö
missa stjórn á sér og farin aö
brjótast um. Þótti Everingham nú
horta allískyggilega og líklegra en
ekki aö verðirnir kæmu auga á þau.
Hann vissi aö þeir mundu þá hefja
skothríö undir eins, og baö hann
þess aðeins aö tyrstu kúlurnar hittu
ekki og sér gæfist ráörúm aö kafa.
Þaö virtist nærri jafnlangt í
bakkann Tahilandsmegin og þegar
þau lögöu í fljótiö, enn eftir u.þ.b.
kílómetri. Everingham fannst hann
vera aö örmagnast á sundinu. Hann
hætti aö synda og lét berast meö
straumnum. Hann varö aö hvíla sig
stundarkorn.
í sömu svifum kom bátur upp
fljótiö og nálgaöist hratt. Þann bát
þekkti Everingham samstundis og
kveöst hann ekki hafa orðiö fegnari
í annan tíma. Þarna var kominn
thailenzkur varöbátur. Tveir vinir
Everinghams höföu fylgzt meö
feröum hans í sjónaukum og sent
bátinn til móts viö þau Keo er þeir
voru farnir aö örvænta um aö þau
næöu aftur yfir fljótiö. Renndi
báturinn nú upp aö þeim og voru
þau dregin um borö snarlega.
Everingham var aö lotum kominn
en jafnaöi sig þó fljótlega. Keo var
öllu verr á sig komin, enda haföi
hún veriö vannærö mánuöum
saman og ekki heldur fengið lyf sem
hún þurfti. Hún var þegar flutt í
sjúkrahús, og var hún komin á
bataveg aö nokkrum dögum
liönum. Nýtt líf var hafiö: hún haföi
heimt unnusta sinn, og hún var
frjáls manneskja.
— FRED BRUNING
FIRRÐ
Framhald af bls. 2
augu mér og ég sá altaristöfluna þar
sem Kristur gekk á vatninu og hann
seig niöur og hvarf í djúpið. Myrkriö
luktist allt um kring og konan mín sveif
um loftiö meö vængi eins og engill og
leystist upp í agnir, sem uröu að
blettum á augum mér og rúmiö tók
dýfur og höfuöið losnaði af mér og ég
fann, aö ég fyndi þaö aldrei aftur. Ég
mundi eftir fætinum, sem ég missti í
vatniö og mér var alveg sama. Allt varö
aö engu og ekkert varð allt. Algleymiö
kom smám saman og vitundin varö að
kringlóttu auga, sem sá mig liggja í
rúminu, höfuölausan meö annan fótinn
og handleggurinn var farinn og ég vissi
bara aö þetta var ég. Hjúkrunarkonan
kom meö ólar og batt mig í rúmiö og
mér var alveg sama. Kannske ólarnar
hafi meitt mig, en ég fann ekki til.
Vitundin var aö vakna og ég heyröi
messusönginn í fjarska. Tónar orgelsins
voru sem ölduniöur og ekkert truflaöi
friöinn innra meö mér. Læknirinn meö
svarta skeggið og loönu handleggina
laut yfir mig og ég heyrði hann segja
hranalega:
— Hann er aö taka andvörpin.
Og mér var sama. Ég sveif utan
sjálfan mig og horföi á lækninn rista
mig á hol og taka úr mér hjartað og éta
þaö. Síöan breiddi hann hvítt lak yfir
mig og ég haföi aldrei veriö betur
lifandi.