Lesbók Morgunblaðsins - 14.07.1979, Blaðsíða 11

MERCURY
GRAND
MARQUIS
Einn með öllu — en hvenœrheyra
slíkfarartœki fortíðinni til?
BÍLAR
Enn halda þeir áfram í Detroit aö
framleiða dreka samkvæmt hinni
rótgrónu, amerísku hefð. Allt bend-
ir þó til þess aö þesskonar glæsi-
vagnar heyri sögunni til. Helgast
það af því, að svo sþarneytnar
vélar hafa verið fyrirskipaðar vegna
orkukreppunnar, að þær geta eng-
an veginn knúiö svo þunga bíla
sem Mercury Marquis til dæmis.
Kemur þá að því að hugsa verður
dæmið uppá nýtt eins og General
Motors hefur gert með hinum nýja
Chevrolet Citation.
Víst er aö Bandaríkjamenn munu
horfa á eftir þeim stóru með eftirsjá
og raunar margir fleiri. Hitt er svo
annaö mál, að þessi lausn á tvegg-
ja eða fimm manna samgöngutæki
er hvorki vitræn sé skynsamleg.
Kemur þá að þeim punkti að
skynsamlegar lausnir eru því miður
oft leiðinlegar, en það er annað mál
af fílósófískum toga spunniö, sem
ekki veröur farið útí hér.
Mercury Grand Marquis er hann-
aður á svipaðan máta og aðrir
ámóta drekar amerískir. Þó er
ýmislegt í hönnuninni, sem vert er
að geta lofsamlega um og þá fyrst
og fremst sætin. Þau gefa engum
lúxussætum eftir í stærð og mýkt,
en veita samt ágætan stuðning og
eru glæsileg útlits. Ágætlega hátt
er undir loft og gluggar háir með
góðu útsýni, nema til afturhorn-
anna, þar sem „stælar" eru látnir
ganga fyrir notagildi. Aftursætiö er
vissulega sæmandi hvaða þjóö-
höfðingja sem er. Mínusmegin færi
ég aftur á móti mælaborðið, sem er
frekar afturhvarf til útlits, sem var í
tízku í amerískum bílaiðnaöi fyrir
margt löngu og er afar pjáturslegt
og líklegt til þess að tísta og skrölta
með tímanum. Reyndar var tístið
þegar byrjað og ber þeim mun
meira á því sem bíllinn er að öðru
leyti framúrskarandi hljóður; svo
hljóðgengur í hægagangi til dæmis,
að leggja verður við hlustir til þess
að heyra hvort hann er í gangi.
Lúxusbíll af þessu tagi er eðlilega
búinn sjálfskiptingu, en vinnslan er
góö þar fyrir, enda þótt vélin sé nú
orðin lítil til samanburðar við það
sem var fyrir fáeinum árum, þegar
sjálfsagt þótti að svona bíli væri
með 250—350 hestafla vél. Grand
Marquis annó 1979 er hinsvegar
búinn 8 strokka, 5,8 lítra vél, sem
talin er vera eitthvað nærri 150
DIN-hestöfl. Annað, sem snertir
bætta hönnun og vert er að geta
um er það, að bensíntankurinn er
uppá rönd aftan við afturöxulinn og
vegna þess arna er feykilega gott
farangursrými í skottinu. Nú þykir
góð latína að gólfteppiö nái uppá
miðjar hurðir og ekkert nema gott
um það að segja. Annars er fátt
nýstárlegt á ferðinni í útlitinu; þar
eru farnar gamalgrónar leiðir, sem
reynzt hafa vinsælar og þrátt fyrir
töluvert mikla eyðslu og þrátt fyrir
að tækið kostar nú 9 milljónir, er
hægt að finna kaupendur að þess-
um bíl og búum við þó við dýrasta
bensín í heimi og verðlag á bílum
miðað við laun er víst óvíða óhag-
stæðara. Sölumaöur hjá Ford
sagði, að ekki væru margir slíkir í
pöntun, en hann kvað heldur ekki
fráleitt aö hægt væri aö selja
nokkra, ef þeir væru til á lager og
hægt aö fá þá á stundinni.
Mercury Grand Marquis er í
akstri eins og vera ber: Mjúkur og
hljóður og hefur stórar, svífandi
hreyfingar. Hann fer létt yfir holótt-
an malarveg og bæði þar og á
malbiki liggur hann miklu betur en
amerískir bílar geröu fyrir fáeinum
árum. Sé þess gætt að hafa réttan
þrýsting í hjólbörðunum, er hann
stööugur í rásinni. Niöurstaðan
verður sú, sem lúxusbíll, stendur
hann sig á móti hverju sem er og
gæti með góðri meðferð dugað
framyfir næstu aldamót.