Lesbók Morgunblaðsins - 22.09.1979, Blaðsíða 4

ÆFÐI
SIG EIN
í KIRKJUNNI
Á
HÚSAVÍK
— en svo
gerðist
að
einhver
tók undir ...
Ég er fædd á Húsavík 2. sept-
ember 1895. Tvíburi, systir mín
var fædd 31. ágúst, en ég ekki fyrr
en 2. september. Systir mín dó úr
barnaveiki þegar hún var 3ja ára.
Það var mikill söknuður hjá mér
þegar ég missti hana.
Marsilína Pálsdóttir fóstursyst-
ir mín, móðir Stefáns Jónssonar
alþingismanns hefur sagt mér frá
að aldrei í lífinu hafi hún séð eins
mikla sorg eins og hjá þessu litla
barni eftir að Hulda litla systir
mín dó. Hún biður mín.
Fæðingin var mjög erfið hjá
móður minni. Það var búið að
segja föður mínum Bjarna
Bjarnasyni sölustjóra Kaupfélags-
ins, að hún fæddi ekki seinna
barnið, mig. Hún var hætt að hafa
á hríðum og það virtist vonlaust.
Mér hefir verið sagt að hann hefði
farið upp í Húsavíkurfjall til að
vera einn. Hann var búinn að
kveðja hana. Það eru stúlkurnar,
sem voru heima, sem hafa sagt
þetta.
Þann dag kom skip inn á
Húsavík vegna illviðris. Það frétt-
ist í land, að með skipinu væri
læknir og það var farið um borð og
hann beðinn að koma til móður
minnar. Þá vill svo til að þetta er
fæðingarlæknir „spesialisti“ í að
hjálpa konum. Þessi læknir var
þýzkur. Mamma mín sagði mér
sjálf að hún hefði verið látin
liggja á fjölum í tólf tíma og
nudduð allan tímann og svo átti
hún að hjálpa til eins og hún gat.
Eftir þessa tólf tíma gat svo
læknirinn tekið mig með töngum.
Þýzka lækninum þótti þetta ein-
kennilegt atvik í lífi sínu og í bréfi
sem hann skrifaði föður mínum
lét hann þess getið að einkennilegt
þætti sér ef hann ætti aldrei eftir
að hitta þessa litlu stúlku aftur í
lífinu og að örlögin báru hann upp
að þessari litlu höfn. Faðir minn
og þessi læknir höfðu eitthvert
bréfasamband sín á milli eftir
þennan atburð. Þetta voru nú einu
samfundir okkar þessa þýzka
manns, sem var lífgjafi okkar
móður minnar.
Móðir mín var frá Brettings-
stöðum í Flateyjardal, Emelía
María Guðmundsdóttir. Hún var
hagmælt og kastaði stundum fram
vísum. Þessar kvað hún á gamals
aldri:
Mér er gleði flúin frá
fjör og kraptar dvína
en Guði sé lof, ég ennþá á
æskudrauma mína.
©
Helga Bjarnadóttir í stofunni heima hjá sér.
Pétur Pétursson þulur ræðir við
Helgu Bjarnadóttur söngkonu
Fyrrum var ég ern og ung
en öllu tíminn breytir
á mig sækir ellin þung,
æ, hvað hvað hún mig þreytir.
Móðursystir mín var Karólína
prestsfrú, kona séra Árna Jó-
hannssonar í Grenivík. Synir
þeirra voru þeir Þórhallur Árna-
son skrifstofustjóri og Ingimund-
ur Árnason söngstjóri á Akureyri,
en dætur Þórgunnur, Steingerður
og Gunnhildur.
Söngurinn varð fljótt mitt
hjartans mál. Þegar ég var fjög-
urra ára var ég sett upp á stól og
látin syngja á Kvenfélagsfundum.
I barnaskólanum var ég svo alltaf
sjálfkjörin í sönginn. Það var
ágætur söngkennari á Húsavík,
Kristján Sigtryggsson ættaður úr
Mývatnssveit. Hann var kennari
barna í mörg ár. Kristján var afar
duglegur að æfa sönginn með
okkur. Ég var látin syngja sóló.
Einu sinni sungum við Jakob
Guðjohnsen síðar verkfræðingur
saman í einhverju lagi. Það var
ósköp gaman.
Ég man að það var veizla hjá
Steingrími Jónssyni sýslumanni
og mamma mín var þar með.
Þorbjörg Skúladóttir, María
Vilhjálmsdóttir, Marsilína Páls-
dóttir og Birna systir mín sátu
allar við handavinnu heima. Það
var ákveðið að ég syngi fyrir þær
og átti ég að fá verðlaun ef vel
tækist nú til og ég springi ekki á
laginu
Verðlaunin voru kökur og
súkkulaði. Ég stóð uppi á
borðstofuborðinu og söng og
sprakk ekki. Þá henti Þorbjörg
tvisti tvisvar í munninn á mér svo
ég varð að hætta söngnum. Þá
reiddist ég svo að ég tók skæri og
henti þeim og þau lentu beint í
lærinu á henni. Ekkert varð af
verðlaunaveitingu, en ég var látin
fara niður í kjallara og geymd þar.
Grímur bróðir minn var mér þar
til „selskaps". Við sátum þar og
átum súrt slátur í staðinn fyrir
sælgætið og okkur leið vel þarna
niðri.
Heima hjá okkur var orgel.
Steingrímur Þorsteinsson frá
Víðimýri í Fnjóskadal var hjá
okkur í sex vikur, hann er faðir
Ragnhildar Steingrímsdóttur
leikkonu. Hann kenndi mér fyrst á
hljóðfæri. Honum fannst ég geta
lært, sagði að það væri stórkost-
legt hvað ég lærði á 6 vikum og
hafði uppáhald á mér.
Svo eftir að ég hætti að læra hjá
Steingrími lærði ég hjá Þórdísi
Ásgeirsdóttur konu Bjarna Bene-
diktssonar verzlunarmanns á
Húsavík.