Lesbók Morgunblaðsins - 22.09.1979, Blaðsíða 6

Sigurjón Guðjónsson:
SVARTÁ RAULAR
Enginn leit fegri ágústdag,
ilmur úr hamraþili.
Lóan kvakar sitt kveöjulag,
kvikar ioftiö af spili.
— En Svartá raular sinn rammaslag,
rymur vættur í gili.
Falla aö velli fögur strá,
flugbeittir Ijáir hvína.
Slær hver og slær sem mest hann má.
Miðdegisgeislarnir skína
miidir, og heiöum himni frá
háfjöll og jökul krýna.
Áöur þaö léku afreksmenn
yfir gljúfriö að stökkva.
Lifa þá nokkrir eftir enn
að orku sem viö þeim hrökkva,
og eiga metnaö og mátt í senn
aö mana gljúfrið dökkva?
Að slætti er ítur yngissveinn,
aö ætt og fóstri valinn,
sækinn vilji, svipur hreinn,
sómi byggöar talinn.
Vormaöur ungur, vegur beinn,
vonunum beztu falinn.
Fræknleik mestum og feöradáð
fýsir hann eftir aö líkja,
í strangri glímu skal hætta háö,
af hólminum ekki víkja.
Við metnaö nokkurn er marki náð,
manndómsbraginn ei svíkja.
Hann kastar orfi og hleypur hratt
aö hyldjúpa gljúfrinu svarta.
Ungs manns hjarta er hraust og glatt
í hásumarveörinu bjarta.
Stökkið er skammt, en á bakkann bratt
þar birkiangarnir skarta.
Hann hóf sig á loft, tók hinsta stökk,
hringiöur undir sjóða,
hrapið hans beiö í djúpin dökk,
dillir sér hávær móöa,
líkið hvílist viö bera blökk,
en bjargsins veggir hljóða.
Svo bregður við aö blóösins lit
allt ber á garöi heima
þar sem á engi annir, strit,
örlögin víöa sveima.
Og móðirin hugsar: Ég misst hef vit
eða mig er farið að dreyma?
Enginn leit fegri ágústdag,
ilmur úr hamraþili.
Lóan kvakar sitt kveðjulag,
kvikar loftið af spili.
— En Svartá raular sinn rammaslag,
rymur vættur ígili.
Fremst í flugvélinni sat nítján ára
námsmaður og barðist við tárin sem
þrálát fylltu augu hans og hótuðu að
renna niður kinnarnar. í hálsinum sat
kökkur sem neitaði aö fara.
Hún haföi veriö svo ógn guggin og
raunamædd þegar hann kvaddi
hana — ekki sagst hafa neitt að lifa
fyrir.
„Mig langar ekki til aö gera neitt,“
hafði hún sagt.
Honum þótti ósköþ vænt um hana
— já, hann elskaði hana eins og lífiö
í brjósti sér. Þess vegna þótti honum
líka afar erfitt aö skilja við hana.
Hann vissi að söknuðurinn ætti eftir
að reynast næstum óbærilegur.
Samt var hann að fara.
„Er skólinn svona mikils virði!“
hafði hún sagt.
Hann vissi það ekki.
En nú var hann farinn að efast.
Kannski væri menntunin of dýru
verði keypt. Var verjandi að kveljast
heilan vetur af söknuði og leiðindum
og eiga jafnvel á hættu að missa
hjartagullið sitt?
„Reyndu að vera hress!“ hafði
hann sagt við hana.
„Hvernig á ég að vera hress þegar
þú ert að fara,“ hafði hún svarað.
Hann sá að augu hennar voru rök.
Við þessu hafði hann ekki átt neitt
svar. Sjálfur var hann jafn dapur og
hún, en hann var karlmaður og mátti
ekki æörast. Samt langaöi hann
mest til að beygja af og gráta í faðmi
hennar. Hann vissi ekki hvort hann
átti að skammast sín fyrir það.
Og þarna fyrir neöan var hún á
leiöinni í bæinn. Hann vonaði inni-
lega að hún mundi ekki fara sér að
voða í geðshræringu sinni. Hann
gæti ekki afborið að eitthvað kæmi
fyrir hana. Ó, elskan, farðu varlega!
„Má bjóöa þér Vísi eöa Dagblað-
ið?“ spurði flugfreyjan. Hann hrökk
upp úr hugleiðingum sínum.
„Vísi takk,“ sagði hann.
Hann reyndi að sökkva sér oní
lesturinn: ... danskeppni í Óöali . ..
íranskeisari í Marokkó ...
Mikið elskaði hann hana.
... Carter meö nýtt frumvarp ...
Mikiö fannst honum hún falleg.
... Liz Taylor á frumsýningu ...
Mundi hún gráta þegar hún kæmi
heim?
... FH marði ÍR ... Stenmark
efstur ...
Var hann að gera reginskyssu með
því aö fara í skólann?
... Reyklausi dagurinn á morgun
Var menntunin of dýru verði
keypt?
... Tveir bátar farast á Axarfirði
Gat hann verið þekktur fyrir að
fara heim aftur?
... Óli Jó hótar afsögn ...
„Góðir farþegar, við nálgumst nú
Reykjavík," tilkynnti flugfreyjan.
„Vinsamlegast spennið beltin og
réttið sætisbökin og athugið að
reykingar eru ekki lengur leyfðar.“
Hann lagði frá sér blaðið og virti
Akraneskaupstaö fyrir sér. Veöriö
var stillt og fagurt — meira að segja
sólin spanderaði geislum sínum á
landið. Lóðréttan reyk lagði upp frá
Sementsverksmiðjunni. Þetta hafði
verið þægileg flugferö, en honum var
kalt á tánum og sætið við hliðina var
autt...
Nú birtust olíugeymarnir á Grand-
HVER
DAGUR
ÞJÁNING
Smásaga
eftir
Hávarð
Helga