Lesbók Morgunblaðsins - 20.03.1982, Blaðsíða 2

Lesbók Morgunblaðsins - 20.03.1982, Blaðsíða 2
Flestir íslend- ingar þekkja ugglaust leikarann Ævar R. Kvar- an, sem hefur komið viö sögu á sviði Þjóðleikhússins allt frá stofnun þess 1950. Hlutverkin sem hann hefur jikið, gamansöm, alvarleg og allt þar á milli, eru fleiri en svo að hann hafi á þeim nokkra tölu. Starf Ævars í þá veru að stuðla aö fögru, mæltu máli, hefur ekki heldur fariö framhjá landsmönnum og mörgum er kunn- ugt um starf hans í þágu sálarrann- sókna og bækur og önnur ritstörf þar aö lútandi. Þess er skemmst aö minnast, að Ævar ritaði greinar í Lesbók um „Sjáandann sofandi“, þann fræga mann Edgar Cayce, og bæði hefur Ævar verið forseti Sálar- rannsóknafélagsins og ritstjóri Morguns, sem er tímarit um dulræn efni. Áhugi á þessum fræðum hefur verið Ævari í blóð borinn; afi hans, Einar H. Kvaran, rithöfundur, var frægur spíritisti á sinni tíö. Hitt vita færri, að Ævar bjó sig undir allt annað lífsstarf en varð, nefnilega meö því aö Ijúka lögfræði- prófi frá Háskóla íslands. Og tiltölu- lega fáir vija ennþá þaö, sem hér verður á dagskrá og gert að umtals- efni: Dulrænar lækningar, sem eiga sér stað fyrir meðalgöngu Ævars og eru til komnar í seinni tíð. í bók, sem Ævar hafði meðferöis þegar við tók- um tal saman, eru 2134 nöfn karla og kvenna, sem leitaö hafá til hans í sjúkdómsraunum sínum, fyrsta nafn- ið er skráð 24. febrúar, 1975, — og margir bíöa. Ævar biðst samt undan því að vera kallaður huglæknir eða eitthvað slíkt, hann kveöst einungis vera miöill, farvegur; legga til sam- band til þess að lækning geti átt sér stað. „Upphaf þessa máls má rekja til þess, að Jóna Rúna, konan mín, tók eftir þessum hæfileika hjá mér,“ segir Ævar. „Hún hefur mikla dulræna hæfileika og margir leita Hjónin Jóna Rúna og Ævar heima hjá sér á Kambsveginum. Jóna Rúna uppgötvaöi fyrst þann hæfileíka hjá Ævari aö geta komið á lækningasambandi, „en maöur tekur ekki alltaf mark á konunni sinni,“ segir Ævar. ásjár hjá henni, en þaö er nú stur.dum svo, að maður tekur ekki alltaf konuna sína al- varlega. Ég var búinn aö sætta mig viö að hafa ekki sjálfur dulræna hæfileika og að mitt hlutskipti yrði að skrifa um þau mál. Um það bil ári síðar var á ferðinni hjá okkur enskur miðill, kona, sem kom heim til okkar og sagði þá við mig: „Þú hefur mikinn lækningamátt." „Til hverskonar lækninga?," spurði ég. „Absent healing," svaröi konan; fjar- lækninga, sem byggjast á einbeitingu og hugsun, en ekki því að sjá eða snerta sjúkl- inginn. Ég sagði konunni, að mér þætti þetta frekar ótrúlegt, því þetta er æðsta tegund dulrænna lækninga. En hún var hörö á þessu og mér skildist einnig, að það væri ekki aðeins rétt að ég beitti mér í þessu skyni, heldur bæri mér að gera það. Flestir sem hafa hæfileika til þess arna, þurfa að sjá og snerta sjúklinginn, hann veröur að koma til miðilsins. Þar hlýtur hann meöferö og engir tveir fara eins áð. Stundum þarf snerting að koma til, en aðrir hafa hendurnar nærri sjúklingnum.“ „Var það á einhvern hátt erfið ákvörðun fyrir þig að gefa þig að þessu?“ „Nei, alls ekki. Og þegar ég hafði tekið þessa ákvörðun, fór Jóna Rúna að vakna um nætur við veru, sem kom til hennar, ekki í draumi, heldur veruleika. Þessi vera reyndist hafa verið Indíáni í sinni jarönesku tilvist og kallaði sig Hvítu Ör. Hann bað konu mina aö spyrja mig, hvort hann mætti lækna fyrir mína meðalgöngu; kvaðst vera búinn að bíða eftir mér í 30 ár. Hann haföi áður reynt að komast í samband til lækn- inga gegnum írskan mann, sem hafði brugðist, líklega vegna drykkju. Þegar ég fór að íhuga þetta, þá sá ég aö þaö voru einmitt liöin 30 ár frá því ég fór aö iðka sjálfrannsókn og fór aö verða eitthvaö óánægður með líf mitt eins og þaö var. Þá hóf ég átak til að átta mig á sjálfum mér; las mikið af ritum spekinga um listina að lifa rétt. En þaö er nú svo, aö því meira sem maöur les, þeim mun meira finnur maöur til eigin vankunnáttu. En gagnstætt því sem halda mætti, hefur þaö ekki vanlíðan í för mér sér; þvert á móti. Mér finnst nú, aö það sé gert ráð fyrir því við manninn, aö hann eigi að gera sér grein fyrir þeirri stað- reynd, að hann veit mjög lítið. Sem sagt: ég fór að horfa í þennan spegil. Menn ganga um með grímu og eru sífellt að leika. Nei, ekki bara leikarar, — allir eru að leika eitthvað. Margir eru alltaf í vörn; flýta sér að gleyma áviröingum sín- um og horfa aldrei í þennan spegil, taka þar af leiðandi aldrei framförum. Vanmeta- kenndin er ótrúlega rík hjá mörgu fólki og af henni leiðir mikil dómharka. Fáeinir menn geta ekki hitzt án þess að fara aö baknaga einhvern og smjatta á ávirðingum annarra og hópurinn verður aö þessu leyti alltaf verri en hver einstaklingur innan hans. Það virðist huggun í því aö finna dæmi um aöra, sem eru hugsanlega verri en maöur sjálfur og þaö er nú þess vegna, að sorpblöö með níði og slúðursögum selj- ast svo vel. Allt verður það til aö magna neikvæöar hugsanir. Við erum bæði útvarpsstöðvar og við- tæki í senn og hver vond hugsun, sem frá okkur fer, getur haft neikvæð áhrif á aöra. Fólk er þó mjög misjafnlega næmt fyrir þessu og sjáðu til: Það er ekki nóg að vera gætinn í orðum. Maður verður lika að vera gætinn í hugsunum. í lífinu er enginn vandi að láta sé þykja , vænt um góða og skemmtilega manneskju, sem þar að auki vill þér vel. En þegar þú kemst að því, að einhver sé að rægja þig á laun, hvernig bregstu þá við? Þú hugsar ef til vill reiður: Ég skal jafna um hann og láta hann fá fyrir feröina. Þetta er líklega algengasta viðbragðið og flestir fara strax aö hugsa illa til þess er að rógin- um stóö. En í staö þess aö fyllast hefndar- hug, skyldi maður segja viö sjálfan sig: Nú ætla ég að biðja fyrir þessari persónu. Það er að vísu nokkur vandi og til þess að svo megi veröa af alhug, þá verður maður aö vinna bug á sjálfum sér." „En er sú bæn þá ekki fyrst og fremst eigingjörn?“ „Kannski. En mundu, að þú ert aö vinna bug á sjálfum þér og um leiö ert þú að hjálpa þessari persónu til að verða skárri manneskja. Það er nú einu sinni þannig, að þegar þú ferð sjálfur inná braut kærleik- ans, þá fer þér sjálfum þegar að líða betur. Ég er á þeirri skoöun, að allar svona hugs- anir komist til skila — og í því sambandi hefur ekki minnst að segja, hvernig þú hugsar til látinna. Eftir því sem mér skilst, hafa kaþólskir þann sið, að biðja með sér- stöku ritúali fyrir ákveðnu, látnu fólki. Þessi siöur virðist hafa veriö lagður niöur í Lúth- erskunni og það er miöur. Góðar hugsanir okkar til látinna eru þeim til mikillar hjálpar; um það hafa margsinnis komiö boð. Ég var mjög leitandi i þessum efnum, hafði lesið einhver ókjör, en var samt farinn aö efast um, hvort maður heföi í rauninni nokkuð lært. Ég vildi vita, hvort maður heföi í rauninni nokkuð lært. Ég vildi vita, hvort til væri einhver kjarni í þessu öllu saman, og þá kemur umsvifalaust þessi hugsun til mín, svo sterkt, að ég get ekki gleymt þvi: Þú átt aöeins þaö.sem þú hefur gefiö. Mér fannst þá strax, að þarna væri innsti kjarninn í nýju gildismati á líf mannsins. Ég skal játa, að þetta hljómar eins og alger mótsögn, venjulega á maöur það ekki leng- ur, sem maður hefur gefiö öðrum. Þarna er þessu snúið við: Aðeins þaö sem maður hefur gefið, er svo mikils virði, að þaö er þaö eina sem maöur á þegar hérvistardög- um lýkur og um leiö það eina, sem hægt er að taka með sér. Eftir að ég hafði gert mér þetta Ijóst, brá ég þessum mælikvarða á mitt eigið líf og niðurstaðan var ekki uppörvandi: Algert gjaldþrot. Þaö mátti lýsa lífi mínu með beygingunni: Ég um Mig frá Mér til Mín. Sem sagt: Ég hafði talið sjálfsagt að þiggja og ekki svikizt um það. Og til þess aö auð- gast ögn sá ég, að ekki dugöi minna en gerbreyta sjálfum sér. Aðstæður til þess voru kannski ekki sem hagstæðastar, ég var þá með sjö manns í heimili, vann tvö- falda vinnu til að endar næðu saman og fjárhagslega átti ég nóg meö mig og mína. En okkur yfirsést oft um tækifærin til aö gefa; þau eru allt í kringum okkur þegar betur er að gáö og mig langar til að nefna lítið dæmi um bendingu, sem ég fékk. Einn góðan veöurdag var ég á gangi vestur á Hringbraut og heyrði þá rödd, sem sagöi: Líttu til hægri. Ég gerði það; leit til hægri. Röddin kom aftur og spuröi: Hvaö sérðu? Ég svaraði: Ég sé hús. Röddin: Hvaö hús er það? Elliheimilið Grund, svaraöi ég. Meira var það ekki, en það var nóg. Mér var bent á gamla fólkiö og ég fór rakleiöis til Gísla Sigurbjörnssonar, forstjóra á Grund og bað leyfis að mega lesa upphátt fyrir vistmenn á hverjum sunnudegi. í lengri tíma fór ég þangaö á hverjum sunnudegi og las upphátt og fólkið var svo þakklátt, að þaö tók ekki gott og gilt aö ég kastaði á það kveðju og færi að svo búnu. Ég varö aö taka mér stöðu úti við dyr og fólkiö vildi Gísli Sigurðsson ræðir viö ÆVAR R. KVARAN um dulræn efni og lækningar, þar á meðal dulrænan hæfileika sem uppgötvaöist hjá Ævari sjálfum fyrir fáeinum árum og varö til þess, að nú biöur hann fyrir og liösinnir sjúku fólki og þjáöu og hefur á þriöja þúsund manna leitað til hans vegna þessa

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.