Lesbók Morgunblaðsins - 29.10.1983, Blaðsíða 16

* jj>1(1 jn II m ii/A' ú-T L 'i N |NUM . HÆRRA H/ (a: \L£TT- Ú£>Lt4UR |MA£>UR HEST HLTÓma vi r- LfíUi- AR Dua- Lfc'C, 'ríru--^^pl?FLMA UK |
— K'<?óvc- UR.
ÍÐKA L-O F ~ A ÐU R WNd' \J EKK\ FRIÁU IR
iÁTtrAf/D AfJOi HNAPPA. vio- „ TEKWA FLA Ml roa- FA£>IR TRÖLL-
lM.. $£TUH Á i-AÞJD
HRlNa- F f\ R l T)Nt>- URINN
HftPPS /.AMdaR 5LÁNI
l'ik - A $- hlut- I ÞJ N ADHÍFA V\Ð- KVÆM- UR AflBÁTi PEM- 1 Nfd- AR
5WAR- u?p - Arö f ÖJKRA
ULLAe-i tfÁR ÍTARF
5KÁU) HITTI FALIN T \j'l - HLTÓ-ÐI
5\iSl "CfUAT 5KORT- UR
ilt\T 5 LÆM- u(i CortaR Ó H£ FL- MEMN Hl'iFO- AR- PVNHA 'A 'AR C>b VC- STAFUK VFlR- HÖFN/W
TRflUST- UR LÚBfl Á veik FUUL CoTT EÐL.I
ÚREiNlí ÍKVi-D HÁRLAU5 HÖFUfb BeirA
ur- | nJ M Kfc'tRA 1ÍIEMND AFAR
£5PA ÓHRlF
ensk þAVND KVAÐ CiLEÐ- ItNA fANdl TIL
10N- ftÐAR- MAOUR STÚIK- UHA ■
INN- Yuli SPIU 5KRlf-
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
m SSflftA ‘l TtlW AUunoi «S AU6UW tt \íui- tAUN' IR. HtTAWN incm ÍVAB- ACI ÍLÁT- lf> t AtAB- MÁl Tonrt KÓmiI TALA tttkfu ■ ■• FutL oietA fuóiut
K M e V F A w- F A L L H L 'l F
l’l L R L 'e N S‘a lo Ml'lFA s '/ A E 1 R A
Miup*l 1 eim K M T 1 S S |v VI- A K T A R VERK- FAERt A L
SÁR K A U N 'ATT ÞUU- i-car A u 5 r U R L ÍK i Ð R A
T ’A R N 1 » ÍATN BlÓm V A R i N N JtlNJ lv(H>IC u u
(?vir- Ke«W A R ttiuork MARP- M>i A Ð i R 'I ATLu- WAFAJ 1 KÁT SÁRr A N K. (x í>
>v*rr- R U G, L 1 ILLA BÚN- A« 'o F 'l N A R FU6L- s. L VcHD- R \
s§. E N l £> 5 óí. <> u N N U Hko S K A R
Boac-
FÓL ItlOR- Iapur IHEy F A u T A R R A VfNMA 'A T A KAtti- E
Slé> *T**",M
1 . R 5 1 s L HRceu Ltftunt b r r A N N 1
R V' R ToNN í K K. T l N 6. u R Mfítk* A f)
Tawc.1 5 A L U K iVíltUK Möat, 1 Ð A M A e. u R
r A t> A KRAFT- UA A F L Kpm- N Á Wl6A«- FKKI N E r l
■Auu 'a N i ÍKÓRP F R 'A u T A R ■e A R 5 m
Hræðslan við lífið
Framhald af bls. 3
hvötunum. Mótsetningarnar
milli sjálfsins og líkamans leiða
af sér öfluga spennu er stuðlar
að blómgun menningarinnar en
þær fela einnig i sér eyðileggj-
andi möguleika. Þetta sést best í
samlíkingunni milli boga og örv-
ar. Því meira sem boginn er
spenntur því Iengra flýgur örin.
En ef boginn er yfirspenntur
mun hann hrökkva í sundur.
Þegar líkami og sjálf fjarlægj-
ast svo mjög að ekkert samband
er á milli þeirra eru afleið-
ingarnar geðveiki. Ég tel að
menning okkar sé komin að
þessum hættumörkum. Geðveiki
er býsna algeng en ótti við geð-
veiki er jafnvel enn algengari á
jafnt einstaklingslegu sem sam-
félagslegu sviði.
Að æða áfram
í blindni
Hver eru þá örlög nútíma-
mannsins í ljósi menningar
hans og þeirrar skapgerðar sem
hún leiðir af sér? Ef sögnin um
Ödipus getur þénað sem spá-
sögn, þá er hún spásögn um að
öðlast þá velgengni og mátt sem
eftir er sóst einungis til að upp-
götva lífið í rústum. Ef mæli-
stika velgengni er það að hafa
nóg að bíta og brenna og æða
áfram í blindni eins og tíðkast í
þjóðfélögum vesturlanda eru
flestir vesturlandamenn vissu-
lega lukkunnar pamfílar. En
hrun lífs þeirra er fátækt og
tómleiki tilfinninganna. Þar eð
þeir hafa ofurselt sig velgengni
og mætti hafa þeir lítið annað
að lifa fyrir. Og eins og Ödupus
verða þeir förumenn, upprættar
verur er hvergi eira. Sérhverj-
um einstaklingi finnst hann að
einhverju marki firrtur frá
náunga Sínum og allir bera í
brjósti djúpa sektarkennd sem
þeir skilja ekki. Slíkt er hlut-
skipti nútímamanna.
Hið heillandi verkefni nú-
tímamannsins er að sætta and-
stæðurnar í persónuleikanum. Á
líkamlegu sviði er hann dýr, á
sviði sjálfsins tilvonandi guð.
Örlög dýrsins eru dauði en hinn
guðiegi hluti sjálfsins krefst ei-
lífs lífs. En reyni menn að forð-
ast örlög sín getur það leitt af
sér jafnvel enn verri örlög. Það
er að segja ótta við lífið.
Mannlegt líf er fullt af mót-
sögnum. Það er til vitnis um
visku að gera sér þessar mót-
sagnir ljósar og sætta sig við
þær. Það kann að hljóma sem
öfugmæli að segja, að með því
að sætta sig við örlög sin breyti
maður örlögum sínum, en það er
deginum sannara. Þegar menn
hætta að sporna gegn örlögun-
um hverfur taugaveiklunin og
menn öðlast hugarró. Afleið-
ingarnar eru annað viðhorf
(óttaleysi við lífið) tjáð með
öðruvísi skapgerð og samfara
öðruvísi örlögum. Slík mann-
eskja hefur hugrekki til að lifa
og deyja og mun þekkja unað
lífsins.
Þýðing: Sigurður
Þór Guðjónsson.
Glæpsamleg
dáleiðsla
Framhald af bls. 15
Pelle," sagði hann vingjarnlega.
Olsen brosti. „Þér hafið rétt
fyrir yður. Ef þér viljið bara
svara af hreinskilni, þá held ég
að ágætlega fari á með okkur.“
„Vitanlega er mér sönn
ánægja að því, að sýna fyllsta
samstarfsvilja eftir beztu getu.
En hitt vil ég að þið vitið fyrir-
fram, að ég hef ekki haft nokk-
urn frið fyrir þessum fábjána.
Hann hefur heimtað að elta mig
á röndum, eins og hvolpur. Ég
gat ekki losnað við hann. Og
ekki bætir það úr skák, að hann
gengur með einhverja brjálæð-
iskennd um það, að hann verði
einhvern daginn einræðisherra
og eigi að stjórna heiminum. í
stuttu máli, hann er geðveikur.“
„Þakka yður fyrir álit yðar,“
sagði Christensen dálítið háðs-
lega. „En satt að segja var það
ekki það, sem okkur langar til
að fá að vita. Við erum hingað
komnir til þess að spyrja um
reiðhjólið yðar. Hvar er það?“
„í bílskúrnum."
„Við skulum fara og gá að
því.“
Nielsen vísaði veginn að
bakhlið íbúðarinnar, opnaði lás-
inn á bílskúrshurðinni og saup
hveljur af undrun: „Reiðhjólið
mitt er horfið! Fjandinn eigi
það, einhver hefur stolið þvi!
Það var ræfillinn hann Pelle.
Hann tók það til þess að flækja
mér í bankaránið. Kannski hann
sé ekki svo vitlaus, þegar allt
kemur til alls!“
Lögreglumennirnir hlustuðu
rólegir á masið í Nielsen, því
það var snar þáttur í rannsókn
þeirra. Ef Pelle hefði verið feng-
ið hjólið, þá var fundinn fyrsti
vitnisburðurinn um tengsl Niel-
sen við glæpinn.
Þegar lögreglumennirnir voru
komnir til höfuðstöðvanna,
ákváðu þeir að tala aftur við
Pelle. Hann var — eins og
Hamlet — hin mikla ráðgáta.
Var hann heill á geði eða vit-
firrtur?
„Við erum nýbúnir að tala við
vin yðar, Bjorn Nielsen," sagði
Christensen. „Hann segir að þér
hafið stolið reiðhjólinu hans til
þess að nota það við ránið. Ef
hann er svona góður vinur yðar,
hvers vegna stáluð þér þá frá
honum?“
Pelle pírði augun, eins og til
að leita svars innra með sér við
þessu vandamáli. „Ekki spyrja
mig þessarar spurningar. Ég get
ekki sagt yður það,“ tautaði
hann. Og svo var engu líkara en
„góði engillinn" hans hefði þrýst
á hnapp. Andlit Pelle varð alveg
svipbrigðalaust, og hann sagði
eins og vélbrúða: „Niels er sak-
laus. Eg gerði það. Ég man það
núna. Ég tók reiðhjólið úr bíl-
skúrnum hans. Ég tók hjólið til
þess að ræna bankann. Ég er
sekur.“
Eftir það lokaðist leiðin fyrir
þeim. Þá datt geðlækninum það
ráð í hug, að yfirheyra Hardrup
með Nielsen í sama herbergi.
Christensen féllst á þessa ráða-
gerð, og klukkan tíu morguninn
eftir yfirheyrði hann Pelle fyrir
framan Nielsen. Spurningarnar
voru þær sömu og spurt hafði
verið margoft áður, en læknir-
inn hafði miklu meiri áhuga á
að horfa á Nielsen en hlusta á
svörin.
Nielsen starði á Pelle, hallaði
sér áfram í stólnum með olnbog-
ana á hnjánum. Hann kross-
lagði handleggina og lét hendur
hanga á öxlum, og myndaðist
þannig fullkomið X.
„Þetta er enginn staður til
þess að sitja eins og hengil-
mæna,“ sagði læknirinn við
Nielsen. „Sitjið þér beinn!“ Niel-
sen settist þá teinréttur. En
hann krosslagði fætur sína og
hélt áfram að stara í augu Pelle.
Þegar rannsóknarmennirnir
eftir þriggja klukkustunda
þrotlausar yfirheyrslur báru
saman athugasemdir sínar,
komust þeir að eftirfarandi
niðurstöðum:
1. í hvert skipti sem Pelle sá
Nielsen mynda X með því að
krossleggja handleggi, fætur,
fingur o.þ.h. þá játaði hann á sig
glæpinn og lýsti Nielsen algjör-
lega saklausan.
2. Þegar þess var krafist, að
Nielsen myndaði enga krossa á
neinn hátt, þá gat Pelle ekki
munað neitt, en hélt áfram að
fullyrða, að Nielsen væri á eng-
an hátt viðriðinn glæpinn.
3. Þegar Nielsen var leiddur út
úr herberginu, þá hélt Pelle
áfram að tauta að „góði engill-
inn“ hans vildi ekki að hann tal-
aði, en hann væri sekur.
Nielsen var haldið í gæslu í
tuttugu og fjórar klukkustundir.
En samkvæmt dönskum lögum,
neyddist lögreglan til þess að
sleppa honum að þeim tíma
liðnum. Eða bera fram ákæru á
hendur honum ella. Það lék
háðs- og sigurglott um varir
hans, þegar hann yfirgaf lög-
reglustöðina.
Útgcrandi: Hf. Árvnkur, Reykjavík
Framkv.stj.: Haraldur Sveinsson
Ritstjórar: Matthías Johannessen
Styrmir Gunnarsson
Ritstj.íltr.: Gísli SigurAsson
Auglýsingar: Baldvin Jónsson
Ritstjórn: Aöalstræti 6. Sími 10100