Lesbók Morgunblaðsins - 09.06.1984, Blaðsíða 7

iðulega allkonar hróp og köll og aumingja
Lizzi missti flesta viðskiptavinina. Þor-
steinn hafði ýmsa sérstaka siði. Um þetta
leyti var óhemjumikið af beiningamönnum
um alla Berlín. Ég labbaði oft um götur
með Þorsteini og því tók ég eftir að hann
gekk aldrei framhjá beiningamanni án
þess að rétta honum eitthvað. Venjulegast
10 pfenninga. Ég spurði hann einhvern
tíma um þetta. „Jú, góðurinn minn. Það
getur ekki sakað. Þetta er einskonar líf-
trygging fyrir næsta líf.“ Svo frétti ég það
í bréfi að heiman að Þorsteinn væri giftur.
Hafði gifst einhverri konu í norður Þtyska-
landi.
Hann skrifaði Fritz og sagði að það væri
nú eiginlega ekki nógu gott hvernig væri
með hjónabandið. Smátt væri nú um ást-
ina, enda ætti hann í erfiðleikum með að
uppfylla þær „ektaskaplegu pligtir" eins
og hann komst að orði. En hann væri bú-
inn að koma því svo fyrir að hvort um sig
hefði sér herbergi. „En ég sé um að hafa
það í lagi, því lykillinn milli herbergjanna
er mín megin. Reyndar heyri ég oft eitt-
hvert bannsett skrjáfur og það er áreiðan-
lega einhver strákur úr nágrenninu. Ekki
kann ég almennilega við það. En hvernig
er annars með rauða strákinn heima. Gæt-
uð þið ekki sent hann hingað. Ég vildi
heldur að þetta væri hann en einhver
strákskratti héðan úr nágrenninu." Þor-
steinn sagði mér frá því, að þegar hann
var í Ameríku þá hefði hann sett upp
nuddstofu með tilheyrandi gufubaöi og
allskonar fíneríi. Þetta var á sautjándu
hæð í risastóru húsi. Eitt sinn kom til
hans einhver fín frú meö einhverja kvilla.
Eftir að hafa talað við hana og heyrt
sjúkrasögu hennar, ákveður hann að setja
hana í gufubað. Hún fer úr hverri spjör og
hann setur hana í gufubaðið og lokar bað-
klefanum sín megin frá. Þarna átti hún að
vera í tuttugu mínútur.
Þegar Þorsteinn hafði lokað dömuna
þarna inni, grípur hann þorsti mikill.
Hann ákvað að skjótast niður á næstu
knæpu og fá sér einn öl. En eftir að hann
er sestur gleymir hann dömunni gersam-
lega. Eftir nokkra stund heyrir hann ein-
hver læti. Það er slökkvilið, og lögregla og
allskonar flautur í fullum gangi. Slökkvi-
liðið er að reisa stiga. Gatan strax full af
áhorfendum. Þá áttar hann sig og man nú
eftir dömunni. Hann út á götu og lítur upp.
Þá sér hann hvar blessuð daman hangir út
úr glugga, æpandi og skrækjandi og að
sjálfsögðu kviknakin. Hún öskrar á hjálp.
En inn varð ekki komist nema með hús-
broti, því Þorsteinn var með lykilinn í vas-
anum.
Þegar ég hafði hlustað á sögu Þorsteins
varð mér að orði: „Þú hefur lent í basli
með þetta.“ „Blessaður vertu, minnstu ekki
á það. Þá missti ég leyfið."
Síðast þegar ég sá Þorstein heimsótti
hann mig og að sjálfsögðu um kaffileytið.
Þetta var á sunnudegi. Hann brosti sínu
engilblíða brosi og ég bauð hann hjartan-
lega velkominn. Þegar ég var að aðstoða
hann við að fara úr frakkanum kom gamli
glampinn í augu hans um leið og hann
hvíslaði: „Ég geri ráð fyrir að þú bjóðir
mér upp á kaffi, en blessaður bjóddu mér
ekki upp á eitthvert kökudrasl, heldur nóg
af rúgbrauði með rúllupylsu og kæfu.“
Ég er sá einasti af þessum hópi í Berlín
sem er enn á lífi og umgekkst Þorstein.
Mér var alltaf hlýtt til hans og þótti gam-
an að skringilegheitum hans og sérkenni-
legum tilsvörum.
Ég sé ennþá glampann í augum hans og
kankvíslegt bros hans. Ég óska honum
velfarnaðar hvar sem hann er nú staddur.
Þorsteinn Björnsson frá Bæ. Öll
rinna rar honum mjög ógedfelld.

játa það. En hún hefir ekki gleymt því.“
Síðan rauk hann upp úr stólnum, rétt eins
og segir i þjóðsögunum, gekk að borðinu
þar sem glasið var á pappírnum, þríkross-
aði yfir borðið, hrækir svo fimm sinnum á
það, stóð upp aftur, gekk að hinum endan-
um á borðinu og krossaði og hrækti sitt á
hvað eins og þjóðsögurnar segja okkur að
gert hafi verið í gömlu bæjargöngunum til
þess að reka út drauga.
Eftir þessi ósköp, sem voru búin að
ganga á, segi ég við þá Fritz og Halldór:
„Nú hættum við þessu. Ég vil ekki meir af
slíku.“ Sannast að segja, þá ofbauð mér
alveg.
Nú var líka komið nokkuð fram á kvöld
og orðið dimmt. Þeir Fritz og Þorsteinn
bjuggu talsvert langt frá okkur Halldóri
og urðu því að fara í um það bil hálftíma
annaðhvort með strætisvagni eða spor-
vagni. Þeir þurftu að fara gegnum allan
Tiergarten, sem var þessi stóri og friðaði
garður í Berlín, þar sem allskonar dýr
voru. Að nóttu til var þar frekar fáförult.
Þegar þeir eru að fara af stað segir Þor-
steinn: „Ég fer ekki með strætisvagni. Hel-
vítis kerlingin hún Steinka getur hæglega
velt honum um koll.“ „Ertu vitlaus mað-
ur,“ segir Fritz, „heldurðu að hún velti
heilum strætisvagni?" „Ég fer með spor-
vagni,“ segir Þorsteinn. „Hún ræður ekki
við heilan sporvagn þótt djöfulleg sé.“
Ekkert Mál Að
Gleypa Eitt Svínslæri
Þorsteinn var afar áhugasamur um mat
og hafði góða matarlyst. Svo er það einn
sunnudag, að Herta hafði keypt tvö kíló af
beinlausu reyktu svínakjöti. Þetta átti að
vera fyrir föður Hertu, bróður hennar,
Fritz og Þorstein og að sjálfsögðu fyrir
Hertu. Steikin var tilbúin, svo hún fór með
hana inn á borðstofuborðið. Fer aftur
fram í eldhúsið því hún átti eftir að ljúka
við að útbúa súpuna. Þorsteinn var einn
inni hjá sér á meðan. Eftir örskamma
stund kemur hún með súpuna en steikin er
horfin af borðinu, en fatið tómt eftir.
Þorsteinn sneri sér undan og lést hvergi
nærri komið hafa. Herta sagði mér frá
þessu sjálf. Fyrst skildi hún hvorki upp né
niður í neinu. En þegar hún fór að athuga
Þorstein betur, þá vissi hún hvað hafði
skeð. „Og þetta var á sunnudegi og allar
búðir lokaðar og ég var búin að vanda mig
svo mikið við þennan fína mat. Veistu
Friðrik, fyrst stóð ég eins og auli og skildi
ekki neitt. En þegar ég fór að athuga
Þorstein, þá sá ég hvað hafði skeð og þá
fór ég bara að gráta.“
Lítið Um ást
í Hjónabandinu
Til Lizzi komu allskonar finar frúr og
stássmeyjar til þess að láta hana sauma á
sig. Svo þurftu þær að sjálfsögðu að koma
til þess að máta. Þær hringdu á þessa einu
dyrabjöllu sem var fyrir íbúðina. En þegar
hér var komið fór Þorsteinn, venjulega
allsnakinn, til dyra og opnaði. Heyrðust þá
Þegar konan sá
íslendinginn, sem
þarna rar í boöi
sem mannsefni,
rar henni
sýnilega brugðið.
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 9. JONi 1984 7