Lesbók Morgunblaðsins - 04.05.1985, Qupperneq 14

Afturendinn á þessum nýja Benz er talsvert frábrugðinn þrísem menn eiga að renjast, og einna belzt að skiptar
skoðanir séu um þetta atriði íúttíti btísins.
strokka einnig í 200-gerðinni, en
6 strokka í 260- og 300-gerðun-
um) og drifið er í öllum tilvikum
á afturhjólum.
Þá er von að einhver spyrji:
Hversvegna á afturhjólunum?
Er ekki þróunin sú, að allir bílar
verði með framhjóladrif? Er það
ekki hin sjálfsagða lausn?
Framhjóladrif hefur verið
notað í vaxandi mæli á smábíla,
sem eru venjulega með litlar og
sparneytnar vélar, og það hefur
ótviræða kosti í snjó og hálku.
Ef framhjóladrif væri betra
undir öllum kringumstæðum,
væru vandaðir bílar einsog
Mercedes Benz, Volvo, BMW og
Jaguar einnig búnir að taka það
upp. En flestir vita, að svo er
ekki og einhver ástæða hlýtur að
vera fyrir því. Hún er í megin-
atriðum sú, að hægt er að hafa
bæði drif og stýringu á sömu
hjólunum upp að ákveðnu marki
í vélarstærð. Með bættri tækni
hafa þessi mörk verið færð ofar
Mercedes Benz 230 E
Nýja miðstærðin frá Benz er ekkert miðju-
moð og hlýtur að teljast einn fullkomnasti
fólksbíll sinnar stærðar, sem nú er völ á í
heiminum.
Mercedes Benz er
hvort tveggja í
senn: Framsækið
og íhaldssamt
fyrirtæki. Framsæknin er á
tæknisviðinu, en íhaldssemin
ríkir i útliti og umfram allt
gagnvart tíðum breytingum.
Stefnan hjá Benz hefur þó verið
sú að gera nokkuð gagngerar
breytingar en láta líða langt á
milli, — og alls engar andlits-
lyftingar gerðar þess á milli. Til
að mynda komu ódýrari gerðirn-
ar, 200—250 í nýjum búningi í
janúar 1976. Sá búningur var
látinn endast í 9 ár.
Breytingin sem nú hefur orðið
á þessum gerðum með árgerð
1985 hlýtur að teljast gagnger.
Hún er búin að vera lengi á döf-
inni og meðan á þróun og endur-
bótum stóð var bílnum ekið sem
svarar 500 sinnum umhverfis
jörðina. Segja má, að nú hafi
vindgöngin síðasta orðið, þegar
útlitið er ákveðið og sífellt er
verið að gera bíla betri að þessu
leyti. Beztum árangri hafði verið
náð á Audi 100 og Renault 25, en
á þessari nýjustu gerð af Mer-
cedes Benz tókst enn að betrum-
bæta loftmótstöðuna; vindstuð-
ullinn er 0.29 og það er met í bili.
Þegar horft er á bílinn virðist
ólíklegt að hann geti verið
fremri að þessu leyti en margir
aðrir bílar. Hann er ekkert
framúrskarandi straumlínulag-,
aður; Mercedes Benz hefur aldrei
verið það, — ekki á móti Jaguar
til dæmis og Audi 100 sýnist
hafa betri straumlínu.
Til að ná sem minnstri loft-
mótstöðu hefur botninn til að
mynda verið gerður sem slétt-
astur og svuntan undir stuðar-
anum að framan nær lítið eitt
niður fyrir botninn. Hjólkoppar
eru hafðir sem stærstir og slétt-
astir og kælihjálmurinn frægi er
aö sjálfsögðu á sínum stað; ann-
að hvort væri nú. En honum hef-
ur verið hallað nokkuð afturá-
bak til að fá sveigða línu á fram-
endann og þeim sem finnst að
kælihjálmurinn eigi að standa
uppréttur eins og á Rolls Royce,
þykir þetta ugglaust heldur mið-
ur.
En það er afturendinn sem
kemur mest á óvart og veldur þvi
fyrst og fremst, að menn eru
ekki á eitt sáttir um útlitið. Bent
hefur verið á, að yfirleitt hafi
allar útlitsbreytingar á Merced-
es Benz þótt slæmar, þegar þær
komu fram. En þær venjist allt-
af vel. Benz-aðdáendur eru þess
fullvissir, að sú verði einnig
raunin nú; þegar fram líði stund-
ir muni þessi bíll þykja fagur og
afturendinn ekki sízt. Ég er einn
af þeim, sem höfðu efasemdir í
fyrstu en viðurkenni, að hönnun-
in á afturendanum kemur mér
betur fyrir sjónir þegar ég sé
hann oftar. En í heildarútlits-
mótun þessa bíls hefur fyrst og
fremst verið tekið mið af „litla
Bensinum", sem auðkenndur er
með 190.
Engar stObreytingar að innan: Mælaborðið einfalt, sætin stinn, ekkert
óþarfa skraut.
Framúrskarandi straumlína, en samt rirðist bOlinn ekkert straumlínulag-
aðri en gengur og gerist. En rindstuðutíinn segir allt þar um: 0,29, sem er
met í bití.
Þá er að víkja að því tækni-
Iega. Þeir eru fjórir bræðurnir,
Benz 200, 230, 260 og 300 sem er
hraðkstursbíll með 190 hestafla
vél, 7,9 sek. í hundraðið og 230
km hámarkshraða. Lesbókin
hafði til athugunar og reyndi 230
E-gerðina sem er eins og hinir á
stærð: Lengdin 4,70 og breiddin
174 sm. Einsog við má búast um
vandaöan bíl af þessari stærð
vegur hann 1280 kg. Þumalfing-
ursreglan segir okkur, að sam-
kvæmt því ætti eyðslan að vera
12,8 lítrar á hundraðið. En svo
mun þó ekki vera. Meðaleyðslan,
eftir því sem framleiðandinn
segir, er 11,1 lítri á hundraðið;
minnsta eyðsla á jöfnum 90 km
hraða: 6,8 lítrar. Betra er að taka
það ekki of bókstaflega. Þessi
árangur hefur án efa náðst við
beztu sparakstursskilyrði, en
yrði eitthvað meiri í venjulegum
akstri.
Vélin er 4 strokka 136 hestafla
við 5100 snúninga (fjögurra
en við ákveðið mark hættir þess-
um tveimur kröftum að koma
saman svo sem nauðsyn ber til.
Stórir bílar með verulegt vélar-
afli láta betur að stjórn þegar
þetta tvennt er aðskilið; drifið
haft að aftan og stýringin að
framan. Það er einfaldlega ör-
yggisatriði. En framhjóladrif
hefur hálfpartinn orðið trúar-
atriði, sumpart fyrir mátt aug-
lýsinga. Samkvæmt framan-
sögðu eru engar líkur til þess að
fyrrnefndir bílar taki upp fram-
hjóladrif. En fullvíst er hins veg-
ar að aldrif (drif á öllum hjólum)
verði valkostur áður en langt um
líður, til dæmis bæði hjá Benz og
BMW, og það er það nú þegar
hjá Audi.
Vélin í 230-gerðinni er auð-
kennd með E, sem stendur fyrir
beina innspýtingu. Sá sem hér
var reyndur er sjálfskiptur og þá
er viðbragðið 10,4 sek. í hundrað-
ið, — og hámarkshraðinn er 203
km á klst. í grundvallarútfærslu
er fjögurra gíra beinskipting, en
Á bak rið hönnun mælaborðsins liggur sú fOósófía, að þar eigi ekkert að
rera, sem truflar atbygtí ökumanns að óþörfu.
sjálfskipting eða 5 gíra bein-
skipting samkvæmt vali. Sá sem
hér var reyndur er búinn ABS-
hemlakerfinu, sem nefnt hefur
verið hemlalæsivörn, en þetta
hemlakerfi verður að sérpanta.
Það er frábært við hvers konar
skilyrði og verulegt öryggis-
atriði.
Það sem ef til vill vekur mesta
undrun og aðdáun er fjöðrunin.
Eins og að vanda hjá Benz, virð-
ist hún stinn þegar ekið er á
sléttum og góðum vegi og sam-
kvæmt þeirri tilfinningu býst
maður við því, að finna óþyrmi-
leg högg í holum og á vondum
vegi. En svo er ekki. Sama er
hvort farið er á rólegri ferð eða
greiðum ferðahraða yfir foráttu
holóttan veg; maður sér aðeins
ójöfnurnar líða undir bílinn, en
hann flýtur yfir þær eins og
vekringur á sléttri grund og ég
man ekki eftir öðrum eins glæsi-
brag í holum síðan ég átti
Citroen DS fyrir margt löngu.
Munurinn er þó sá, að hljóðin úr
boddý-samskeytunum á Citroén
voru alltaf eins og hann væri að
liðast í sundur, en Benzinn gerir
þetta hljóðlaust.
Mælaborðið og yfirleitt öll
innrétting bílsins er með þeim
einfalda strangleika, sem Þjóð-
verjar vilja endilega hafa í bíl af
þessu tagi, en orðið hefur gagn-
rýnisefni í Ameríku til dæmis.
Sætin eru prýðilega vel mótuð
og í stinnara lagi án þess að vera
hörð. í reynslubílnum voru þau
með velour-áklæði, sem er nokk-
uð dýr valkostur; leður er aðeins
lítið eitt dýrara. Stýrið er dálítiö
gamaldags hlunkur, óþarflega
stórt. En það er hárnákvæmt og
skilar sínu hlutverki fullkom-
lega. Mælar eru hvorki meiri né
margbrotnari en í hvaða smábíl
sem vera skal. Þeir sem ráða
ferðinni hjá Mercedes Benz telja
að það auki aðeins álag og valdi
streitu hjá ökumanni ef mælar
og ljós fara framúr lágmarki.
Allar tilraunir í þá veru að láta
bíl líkjast flugstjórnarklefa eru
að þeirra mati til þess eins að
draga athygli ökumanns frá
akstrinum og umhverfinu og það
telja þeir neikvætt. Grundvall-
arstefnan ætti fremur að vera
sú, segja þeir, að minnka þreytu
og streitu og halda athygli öku-
mannsins við það sem máli
skiptir. Eitt af mörgu sem stuð-
lar að vellíðan og afslöppun er
miðstöðin. Enginn blástur eða
hávaði, aðeins stillt á ákveðið
hitastig, stofuhita til dæmis.
Maður tekur ekki eftir því að
miðstöðin sé yfirhöfuð til. Hún
gegnir sínu hlutverki á hljóðlát-
an hátt.
Og þá er aðeins eitt eftir:
Sjálfur aksturinn. Mercedes-
Benz 230E er hreint út sagt un-
aðslegur í akstri. Eiginlega er
óþarft að útskýra það nánar,
enda verða orð einatt ónóg þegar
til þess kemur að lýsa áhrifa-
mikilli tilfinningu. Allt er stabílt
og pottþétt; hann hallast ekki í
beygjum og hann stingur ekki
niður nefinu við hemlun. Á 90
km hraða eyðir hann minnstu
eins og áður er sagt; þá er líka
eins og allt sé í hægagangi.
Sjálfskiptingin er líka með
sparnaðarvali. Með því að færa
til takka er hlutfalli gírskipt-
ingarinnar breytt; bíllinn er þá
ekki eins hraður í viðbragði, en
með því að gaumgæfa sérstakan
mæli í mælaborðinu er hægt að
vera alltaf í lágmarks orku-
eyðslu.
Hvað kostar svo annar eins
kostagripur? Grundvallarverðið
mun vera 1.070 þúsund, en auð-
velt er að hækka þá tölu, t.d. með
sjálfskiptingunni, ABS-hemla-
kerfinu og ýmsu öðru. Það eru að
vísu þó nokkur kýrverð og þó
nokkur mánaðarlaun hjá meðal-
manni í BSRB svo eitthvað sé
tekið til viðmiðunar. En það er
ekki út í bláinn, að Mercedes
Benz hefur komizt upp með að
verðleggja hátt. Sá sem kaupir
þennan bíl kemst ekki hjá því að
borga fyrir gæðin. En þau liggja
líka í augum uppi.
Gísli Sigurðsson
14