Lesbók Morgunblaðsins - 07.09.1985, Side 2

eftir JÓNÍNU SIGURJÓNSDÓTTUR
gráta, en þú sagðir mér að hugsa
ekki um það. Ef ég hefði vitað að
hún væri barnsmóðir þín og
hefði verið að gráta út af þér, út
af okkur, þá veit ég ekki hvað
hefði skeð. Það var gott að ég
vissi það ekki, ekki fyrr en löngu
seinna.
En hvað var að þér? Vissurðu
aldrei hvað þú vildir? Vildurðu
eitthvað? Ég vildi að ég vissi
það.
Ég reyndi aldrei að skilja þig.
Þetta var bara svona, og það var
ágætt svona. Mér leið vel hjá þér
og ég hlakkaði til að hitta þig
næst...
Það var ekki í tísku að vera
ástfangin. Kjánalegt að sitja hjá
einhverjum klettum, hlusta á
fossnið og þögn, horfa á stjörn-
urnar og tunglið. Samt var þetta
gaman, okkur leið vel, héldumst
í hendur og kysstumst dálítið.
Það var ekkert ljótt eða „ósið-
Það var allt svo skemmtilegt.
Þú gast hjálpað mér með erfið
reiknisdæmi og ég skrifaði upp
enskustilana þína og glósurnar.
Við lásum svipaðar bækur,
hlustuðum á tónlist. Þér tókst
meira að segja að fá mig á tón-
leika hjá Sinfóníuhljómsveitinni
og það var gaman líka.
Eg fylgdist stundum mcð þér
þegar þú vissir ekki af mér, þá
varstu allt öðruvísi. Þegar þú
varst með mér varstu svo róleg-
ur, brostir, glottir ekki, þó þú
stríddir mér, þá var það öðruvísi,
bara grín, góðlátlegt grín.
Ég veit ekki hvað ég hefði gert
ef þú hefðir strítt mér eins og þú
stríddir mörgum öðrum. Farið
að gráta? Kannski. Allavega
hefði ég orðið mjög sár.
Svo týndumst við. f heilt ár
frétti ég ekkert af þér. Þú komst
inn úr rigningunni í kakó á
Mokka. Ég þekkti þig strax, en
legt“ við það.
Þessar nætur sem við sváfum
saman hlið við hlið, fórum ekki
úr fötunum nema þegar okkur
var heitt. Okkur leið vel saman.
Ég hef oft óskað mér að við hefð-
um gert eitthvað meira en að
kyssast og kúra hjá hvoru öðru.
Þessar nætur sem við vorum
saman. Ég held að það sé betra
að vera afmeyjuð af einhverjum
sem manni þykir vænt um og
getur treyst, einhverjum sem er
ekki alveg sama, hugsar ekki
bara um sjálfan sig. En við vor-
um svo óskaplega skynsöm, það
var erfitt en það tókst, því mið-
ur. Mannstu, þú vildir útvega
verjur, ég vildi það ekki, fór al-
veg í flækju, mér fannst það
eitthvað rangt. Helvítis asni var
ég.
gat varla trúað. Ekki fyrr en þú
settist hjá mér og brostir og
augun brostu líka, alveg jafn
blíðlega og áður. Þú varst alveg
eins, en samt öðruvísi. Ég man
ennþá allt sem við sögðum, hvert
einasta orð: „Þú ert breytt, hvað
kom fyrir hárið á þér?“
„Permanent."
„Ö!“
„Þú ert líka eitthvað öðruvísi."
„Já, maður eldist og þroskast."
Ég skildi ekki strax. Horfði á þig
smá stund og sá glottið breytast
í fallegt bros. Þetta var ekki illa
meint.
„Hvað gerir þú núna?“
„Ég er í hjúkkuskólanum."
„Gaman?"
„Já, ennþá. En þú?“
„Sem minnst. Ég er að fara út á
morgun"
„Hvert?“
„Til Bretlands, svo ætla ég bara
að þvælast í sumar."
Við töluðumst smávegis við,
marklaust og menningarlaust,
svo varð ég að fara.
„Hvert ertu að fara?“
„í tima.“
„Geturðu ekki skrópað?"
„Nei.“ Ég hló bara.
„Gerðu það, mér líður svo vel
hérna hjá þér.“
Ég hristi höfuðið.
„Hafðu samband þegar þú kem-
ur í haust.“
Ég krotaði síma og heimilis-
fang á lítinn miða og fór. f marg-
ar vikur bölvaði ég sjálfri mér
fyrir að hafa ekki skrópað í þess-
um eina tíma. Núna er ég eigin-
lega fegin því.
Haustið kom og veturinn en
ekkert heyrðist frá þér. Ég
reyndi að hugsa ekki um það,
viðurkenndi ekki að ég
væri sár og vonsvikin,
að ég vonaðist eftir
þér.
Svo hitti ég systur
þína og hún sagði að
þú hefðir ennþá ekkert
komið heim, værir úti
að þvælast. Ég fékk
sting í hjartað. Það
hefði svo margt getað
verið öðruvísi. Svo
margt getað skeð sem
skeði ekki. Kannski
var þetta best svona?
Allavega er ekki hægt
að breyta því héðan af.
Ef við höfum annað
1 líf? Nei, það þýðir ekki
að hugsa um það,
sennilega mundum við
gera sömu vitleysuna
aftur. Við eigum okkar
minningar, góðar
minningar saman. Til-
viljanir. Þetta hefði
allt getað verið öðru-
vísi. Þú hefðir ekkert
þurft að vinna þennan
vetur, hefðir getað far-
ið í skóla, þá hefðum
við ekki hist, ekki þá,
ekki svona. Ef ég hefði
ekki farið í bæinn og
orðið hjúkka, frekar
eitthvað upp í sveit,
eða eitthvað nær þér,
það hefði verið hægt ef
við hefðum gert eitt-
hvað í því. Ef ég hefði
skrópað í tíma og hefð-
ir þú ekki farið til út-
landa, eða komið aftur
um haustið. Af hverju
komstu ekki?
Hvað ef ég hefði
ekki verið á vakt þegar
komið var með þig inn
og fundið veskið þitt á
gólfinu, með skilríkj-
unum þínum og mið-
anum sem ég krotaði á
á Mokka. Bara að ég
hefði aulast til að
borga af símanum áður en hon-
um var lokað, eða verið ein-
hverntíma heima hjá mér.
Ég sá að þú þekktir mig. Rétt
sem snöggvast, þegar þú opnaðir
augun, brostir og augun brostu
líka. Bara nokkur orð:
„Þú ert hérna hjá mér.“
Höfundur er ung stúlka frá Sel-
fossi, en býr í Garðabæ og er
hárskeri. Aður hefur birzt eftir
hana saga í Vikunni.
Svo skýrt, svo greinilega.
Þetta var vonlaust, ég vissi það
líka. Augun lokuðust og þú varst
dáinn. Allt í einu. Og ég var
þarna hjá þér.
að er svo skrýt-
ið, þegar ég
hugsa um það,
þá er allt svo
fallegt og gott.
Allir svo góðir
og yndislegir.
Kannski er það
ekkert svo skrýtið. Samt er ég
viss um að þetta haust, þegar við
kynntumst, hafði ekki verið neitt
ólíkt öðrum haustum. Kalt og
dimmt á kvöldin og kvíði fyrir
skólanum og vetrinum. Svo þeg-
ar ég hugsa um okkur, mig og
þig, okkur tvö saman, þá var
þetta allt svo gaman.
Af hverju gerðum við ekkert
meira í þessu? Af hverju reynd-
um við ekki að kynnast hvort
öðru betur? Við vorum ung, of
ung til að láta annað en tilviljan-
ir ráða. Kannski var það best?
Já, sennilega.
Við eigum bæði góð-
ar minningar, minn-
ingar um hvort annað,
um okkur saman. Um
drauma og veruleika,
eitthvað sem var eða
var ekki. Eitthvað sem
skeði, hefði getað skeð
og skeði kannski.
Það er svo margt
sem mig langar til að
tala um við þig, segja
þér frá ... og vita hvað
þú hefur reynt og gert.
Tala um okkur einu
sinni.
Veistu, það er búið
að skemma fossinn,
þar sem háa grasið og
hvönnin voru. Það er
búið að skemma það
allt. Steypa veg yfir, sá
grasi sem er slegið
reglulega, planta
blómum og trjám
skipulega. Þegar ég sá
það fyrst á eftir þá
fannst mér eins og allt
væri búið. Fossinn
minnti mig alltaf á
okkur þetta haust, svo
þegar hann var farinn
var ósköp lítið eftir.
Einstaka sinnum,
þegar ég hitti einhvern
sem vann með þér, eða
sem þekkti þig, komu
minningarnar og
spurningarnar. Samt
spyr ég ekki, ekki það
sem mig langar til að
spyrja. Ég veit eigin-
lega ekki af hverju.
Kannski af því enginn
vissi hvað þú ættir
mikið í mér, hvað þú
átt mikið í mér ennþá.
Þetta var svo stutt,
svo stuttur tími. Ég
ætti eiginlega að vera
búin að gleyma þessu.
Það er svo skrýtið,
þegar ég hitti fólk frá
þessum tíma, fólk sem
var með okkur, og við förum að
rifja upp þetta haust, minntist
enginn á okkur saman. Bara á
það sem þú gerðir og það sem ég
gerði, ekkert annað. Ékkert um,
að það hefðu ekki allir alltaf far-
ið heim þegar átti að fara heim.
Manstu, við bjuggumst við svo-
leiðis skotum. Ætli þeir fáu sem
vissu þetta hafi þagað, ekkert
talað um það sín á milli, senni-
lega. Kannski hefur þeim fundist
þetta alvarlegt mál, en ég var
látin í friði.
Manstu þegar ég kom í vinn-
una til þín, þegar pabbi þinn var
að skamma þig? Hann hætti og
fór þegar ég kom. Karlgreyið. Ég
hefði ekki viljað vera pabbi þinn
og verkstjóri yfir þér.
Mamma skammaði mig ekki.
Hún sagði bara að nú væri ég
orðin nógu gömul til að passa
mig sjálf. Hún vissi allt, samt
sagði ég henni ekki neitt.
Pabbi þinn var ágætur, þó þú
hefðir verið hræddur við hann.
Hann hefur bara orðið að vera
harður við þig. Þú varst erf-
iður unglingur. Þú hugsaðir allt-
af illa til hans. Hélst að allt sem
hann gerði væri til að klekkja á
þér. Eins og þegar hann keyrði
mig heim. Þú trúðir mér ekki og
gast ekki fyrirgefið honum. Þeg-
ar við fórum á réttarballið. Þú
áttir að mæta í vinnu klukkan
sjö og ég í skólann klukkan átta.
Við drösluðumst inn í herbergið
þitt og steinsofnuðum í öllum
fötunum. Ég vaknaði þegar þú
varst að sparka mér niður í gólf-
ið. Það var ekki möguleiki að
hagga þér. Ekki gat ég lagst ofan
á þig, það þorði ég ekki. Eins og
auli fór ég fram, og þurfti endi-
lega að rekast á pabba þinn.
Hann bauðst til að keyra mig
heim og ég þáði það. Hann talaði
ekkert við mig, spurði ekkert og
ég sagði ekkert. Kannski hefur
hann haldið að þú hafir verið
eitthvað vondur við mig, gert
mér eitthvað, (sennilega), ef
hann hefur hugsað um þig eins
og þú um hann.
Við hefðum átt að tala meira
saman. Hittast oftar. Við hefð-
um getað átt fleiri skemmtilegar
stundir saman. Hefðum getað ...
getað gert svo margt.
Mannstu þegar við hittumst á
ballinu og fórum út í bíL Ein-
hver stelpa kom og grenjaði í
framsætinu, þú baðst mig að
fara inn á ballið á meðan þú tal-
aðir við hana. Og ég ... a 111 a f
sami aulinn ... Ég spurði hver
hún væri, af hverju hún væri að