Lesbók Morgunblaðsins - 15.10.1988, Blaðsíða 7

Lesbók Morgunblaðsins - 15.10.1988, Blaðsíða 7
KÖLLUN EÐA KVÖÐ Smásaga eftir Brendan Gill Þýðandi Sigurlaug Björnsdóttir Hún hafði slétt, ljóst hár og ijóðan munn, og hún var hölt. Hún lék golf á hveijum degi og synti mitt í hópi ungra pilta. Charles horfði á hana, þar sem hann sat hjá móður sinni á hótelver- öndinni, og kinkaði kolli, meðan móðir hans endurtók: „Er það ekki skrýtið, að svona stúlka? Ég get ekki skilið, hvað í ósköpunum þeir sjá við hana.“ Charles tók að ganga fram hjá sundlauginni á morgnana, þegar stúlkan og piltarnir lágu þar hlæjandi hlið við hlið. Hann veitti rödd hennar eftirtekt. Hún var lág, róleg og einbeitt. Þannig var einnig tal hennar. Honum fannst annað hvert orð, sem hún sagði, vera „andskotinn" og „helvíti" eða verra. Þegar hún talaði um Guð, sem Charl- es var að búa sig undir að helga líf sitt, var eins og hún ætti við kunningja í næsta húsi. „Ég sver það við Guð,“ sagði hún. „Það veit Guð, að ég hlýt að hafa sagt ykkur þetta." Charles beið ekki eftir sögunni, sem kom á eftir, heldur gekk burt. Charles var átján ára, og hann var í sumarleyfí með móður sinni í síðasta sinn, áður en hann byijaði í prestaskólanum. Að átta árum liðnum yrði hann prestur. Orð stúlkunnar fóru um huga hans eins og leiftur. Aldrei á ævi sinni hafði hann hvorki séð né heyrt neinn sem talaði eins og hún. Kvöld eitt að loknum snæðingi settist stúlkan við hlið hans á veröndinni, meðan móðir hans var uppi á lofti að taka inn pillu. Stúlkan var með bros á vör, og augun voru á litinn eins og bláa, opna blússan hennar. „Við ættum að kynnast," mælti hún. „Þú ættir að koma í hópinn til okkar við laugina." „Ég er með mömmu." Stúlkan lagði höndina ofan á hans. „Það veit Guð, að þú ert orðinn nógu gam- all til þess að synda einn. Er það ekki?“ Charles fannst, að hann ætti að segja henni eins og var, áður en það væri um sein- an, svo að hún segði ekki eitthvað, sem hann gæti aldrei gieymt. „Ég ætla að verða prestur," sagði hann. Stúlkan brosti enn. „Prestur? Með flibba, sem er hnepptur að aftan og annað eftir því?“ Hann kinkaði kolli. „Svo þú getur ekki komið að synda með klíkunni." „Það kemur því ekkert við. Mér fannst bara, að ég ætti að segja þér þetta. Ég segi það öllurn." „Gætirðu komið á ball með okkur, ef þig langar til þess?“ „Auðvitað." „Gætirðu komið í bíó með mér, ef þig lang- ar til þess?“ „Við komum ekki með bflinn okkar,“ sagði hann feginn. „Já.“ „Ég hef aldrei kynnst strák, sem ætlar að verða prestur. Gætirðu komið í bfltúr í kvöld, ef þig langar til þess?“ „Æ, helvíti, ég meinti á bflnum mínum. Ég sagði þetta svona hinsegin, en ég segi ekki, að ég ætlaði að fara með þér.“ Hún virti hann rólega fyrir sér frá hvirfli til ilja. „Það væri skrýtið að fara með strák, sem ætlar að verða prestur." Til allrar hamingju mundi móðir hans koma niður þá og þegar, hugsaði Charles með sér. Hún yrði ekki lengi að binda enda á samtalið. „Þú ættir ekki að halda áfram að blóta svona,“ sagði hann. Hann bjóst við, að hún skellti upp úr, en hún gerði það ekki. Hún strauk hendinni upp og niður beran, brúnan fótlegginn. Hann var styttri en hinn. „Svona hvemig?" sagði hún. „Þú átt ekki heldur að segja: „Guð veit!' Það er að leggja Guðs nafn við hégóma. Það er eitt af boðorðunum tíu.“ „Ég er agalegur andskotans asni,“ sagði stúlkan. „Ég tala svona til þess að láta fólk- ið ekki hugsa um fótinn á mér. Ég vissi ekki, að þú ætlaðir að verða prestur." Charles langaði til þess að losna við hana, en hann vissi ekki hvemig. Hann stóð upp og sagði: ,Ég held, að þú ættir ekki að hugsa um það. Ég tók ekki einu sinni eftir því.“ Hún stóð einnig á fætur. Augu hennar leiftmðu. „Æ, vertu ekki að ljúga, helvítið þitt," sagði hún. „Auðvitað hefurðu tekið eftir því. En fer það í taugamar á þér? Lang- ar þig til þess að forðast mig vegna þess?“ „Nei,“ sagði hann. „Ó, nei.“ Hún smeygði hendinni undir arm hans. „Þakka þér fyrir að segja þetta svona vin- gjamlega og hiklaust. Eg hef engan spurt um þetta lengi." Charles vissi ekki fyrr en hann var farinn að ganga um veröndina við hlið stúlkunnar. Hann hafði ekki ætlað sér það, heldur gerði það eins og í hugsunarleysi. Ljóst hár henn- ar straukst við öxlina á jakkanum hans. Þegar horft var niður á hana, bar ekki á því, að hún var hölt. Hann beygði sig ofan að henni og andaði að sér ilmi hennar. ,Segðu mér, hvað þú gerir,“ mælti hann. ,Hvað ég geri? Þetta er eins og skothvell- ur.“ „Þú þarft ekki að segja mér það.“ „Jú, ég má til. Ég er bara ekkert sér- stakt. Ég er ekki falleg, og ég bý ekki yfir soig — ekki mikilli sorg. Ég geri ekkert. Ég er búin í skólanum og það var haldin veisla, og ég býst við, að ég verði laus og liðug I tvö eða þijú ár. Á endanum kemur líklega einhver og biður mín, og þá gleypi ég agnið eins og þorskur. Ég vona, að ég verði svo skynsöm að gera það. Og þegar allt er komið í kring, verð ég alsæl. Ég ætla að lofa honum að hafa síðasta orðið í flestum deilum okk- ar. Ég ætla að reyna að veita honum fullnæg- ingu, eins og stendur í þessum andstyggilegu bókum, ala honum góð böm og allt það.“ Charles fannst hann vera kominn að niður- lotum. Hún hafði sagt honum allt um sjálfa sig. Hún hafði sagt honum sannleikann, sem hann vildi ekki heyra. Þau vora komin út á enda á veröndinni og stóðu og horfðu inn í dalinn á milli Qallanna. Tveir gamlir menn léku krokket í húminu, sem var að færast yfír. Lágir smellir kváðu við, þegar kylfumar hittu kúlumar. Hvítar buxur hreyfðust eins og vofur um grasflötina. Neðan úr eldhúsinu bárast þreytulegar raddir frammistöð- ustúlkna og diskaglamur, því að verið var að þvo upp. ,Talaðu nú um þig,“ sagði stúlkan. „Þú heldur, að þú viljir verða prestur." ,Já, eins og ég sagði." ,Það er þá ekki bara heit, sem móðir þín vann, meðan hún gekk með þig?“ Charles hló. Hann var hissa, hvað hlátur- inn kom sjálfkrafa. „Jæja,“ sagði hann. „Ég held, að mömmu hafí alltaf langað til, að ég yrði prestur, sér- staklega eftir að pabbi dó. Við mamma fóram þá til útlanda. Við voram í Róm um suma- rið. Við fengum áheym hjá páfanum — þess- um gamla. Hann er lítill maður með þykk gleraugu og stóran hring. Við fóram í kirkju og gengum meira að segja til altaris á hveij- um degi. Þegar við komum aftur hingað til landsins, fór ég í kaþólskan skóla. Ég kunni vel við mig þar. Ég varð stúdent í vor. Ég ætla í prestaskólann í haust. Ég býst við, að ég kunni líka vel við mig þar.“ „En er það nóg? Þarf ekki meira?" spurði stúlkan. „Ég er ekki kaþólsk — ég er hvorki það né annað. Þarf maður ekki að fá eins konar kall, heyra klukknahringingu eða eitt- hvað svoleiðis?“ „Þú meinar köllun. Jú, ég held, að ég hafí fengið köllun." „Hvemig var það? Hvemig geturðu verið viss?“ Charles greip um handriðið á veröndinni. Hann hafði aldrei getað svarað þeirri spum- ingu. Hann mundi, hvemig hann var vanur að kijúpa við rúm móður sinnar mánuð eftir mánuð, ár eftir ár. „Finnurðu það ekki elsk- an?“ hvíslaði hún. „Finnurðu ekki, hvað það verður-dýrlegt? Finnurðu ekki, að Guð vill þig?“ Charles hafði að lokum sagt við sjálfan sig, að hann gæti svarað. Daginn eftir sagði móðir hans, um leið og hún þerraði augun: „Héma er drengurinn minn, faðir Duffy. Ég gef yður hann.“ og faðir Duffy mælti: „Þér erað írskum mæðram til fyrirmyiidar. Éruð þér viss um það, drengur minn, að þér viljið koma til okkar?" „Já, faðir, ég er viss," sagði Charles og horfði á móður sína. Hann var búinn að gefa svarið, bæði skrifa það og lifa, en hann hafði aldrei trúað því. Nú heyrði hann sjálfan sig segja í fyrsta sinn: „Nei, ég er ekki viss.“ Stúlkan sagði: „Þá verður þú ekki prest- ur. Þú mátt það ekki. Hvers vegna ertu svona helvíti hræddur við að viðurkenna sannleik- ann?“ Charles sá móður sína koma gangandi eftir veröndinni. Hann virti hana fyrir sér, eins og hún væri ókunnug. Hvílíkur feikna- skörangur var þessi gamla kona, hversu sterk, og hvemig hún hafði knúið hann áfram. Hann tók í hönd stúlkunnar. Hún svar svöl og hreyfingarlaus. Hann fann gólf- ið titra undan fótataki móður sinnar. LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15. OKTÓBER 1988 7

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.