Lesbók Morgunblaðsins - 03.12.1988, Blaðsíða 8

Lesbók Morgunblaðsins - 03.12.1988, Blaðsíða 8
Heima eítir 11 áraútivist og flökkulíf um tíma í Villta Vestrinu va Benjamínsdóttir átti stutt samtal við Lesbók fyrir 13 árum af mjög svo sérstæðu tilefni: Hún hafði m.a. lært hundasnyrtingar í Ameríku og ætlaði að reka sérstaka snyrtistofu í þessu augnamiði. Það var þá stað- urinn í borg, sem bannaði hunda- hald, enda varð þessi starfsemi skammlíf. Raunar var þetta aukabúgrein myndlistarkonu, sem hafði af eðlislægum áhuga á tilver- unni lagt stund á ýmislegt fleira fyrir vestan; þar á meðal látbragðs- leik og leiklist, jassdans, svissneska strengbrúðugerð og rússneskar bókmenntir - fyrir utan myndlist og þar á meðal skúlptúr. Hún hafði líka að námi sínu loknu efnt til sýningar í Ásmundarsal og fengið lofsamlega gagnrýni: „Hressilegur blær yfír verkunum..." og „lipurt yfírbragð, sem vitnar um lífsfjör og leikandi hugarfar", sagði mynd- rýnir Morgunblaðsins. Eva er frá Bíldudal en fluttist ung að árum með fjölskyldu sinni til Reykjavíkur og ólst upp í Skeija- fírðinum, þar sem hún komst í kynni við óvenjulegan mann, sem iðkaði gönguferðir í íjörunni. Þar var kom- inn Þórbergur Þórðarson og varð nú enn að Sobbegga afa, þegar hann kenndi Evu þá kúnst að hlusta á steina. Hneigð tii myndlistar kom snemma til sögu, segir Eva og bætir við, að líklega sé hún bóhem að eðlisfari. Eftir undirbúningsnám í myndlist í Myndlistarskólanum í EVA BENJAMÍNSDÓTTIR myndlistarkona tekin tali í tilefni sýningar á Miklubraut 50, þar sem hún hefur opnað sýningarstað, sem heitir Gallerí Eva. Náttúruhamfarir, 1988. Reykjavík, þar sem hún naut leiðsagnar Hrings Jóhannessonar, var hún um tíma við frönskunám í Suður-Frakklandi, en hélt síðan til Ameríku með eiginmanninum, Pétri Pétursyni tónlistarmanni, sem fór í tónsmíðanám. Þau dvöldu fyrst í New York, þar sem Eva hafí raunar dvalið áður; það var á hippatímabilinu 1967-69, „þá var ég einn skrautlegasti hippinn í Greenwich Vill- age,“ segir hún. Þau Eva og Pétur fluttu sig síðan um set til Boston, þar sem bæði innrituðust í nám 1976; Eva tók þar inntökupróf í School of the Museum of Fine Arts. Þar lagði hún stund á málverk óg skúlptúr og raunar margar hliðargreinar, því um margt er að Eva Benjamínsdóttir í vinnustofu sinni. velja í svona stofnun; þar á meðal tók hún ljósmyndun, svo og og ýmisskonar verklegt nám, sem praktískt er fyrir listamann: Log- suðu og rafsuðu, hömrun, meðferð trésmíða- véla og fleira þessháttar. Eva komst inn í skólann á síðari hluta annars árs og þegar þar er komið sögu, vinna neniendur sjálfstætt - Independent Studies kalla þeir það- og nemandinn óskar eftir því sjálfur, ef hann vill fá kennara til að líta til sín. Þetta er mjög dýr einkaskóli og kennir m.a. klassísk vinnubrögð; þar á meðal þá málunaraðferð, sem kennd er við meistara fyrri alda. Eva útskrifaðist þaðan 1984. „Þegar verið er við nám í Bandaríkjunum, má ekki samtímis vera í vinnu. Það var að sjálfsögðu lifað á námslánum, sem nú er verið að stritast við að borga af, en auk þess seldi ég íslenzkar lopapeysur; við tókum að okkur að gera upp gamlar íbúðir, ég kenndi íslenzku og var módel í öðrum lista- skóla“, segir Eva. Hún hafði loks fengið rúmgóða vinnustofu í aflögðu vöruhúsi í Boston; það var nauðsynlegt, því skólinn gat ekki útvegað slíkt vinnuhúsnæði, en gerði aftur á móti kröfur um stór verk, svo sem lengi hefur tíðkast í Ameríku. Eftir að Eva útskrifaðist flutti hún sig um set og fékk vinnustofu í stórri hlöðu í New Hamps- hire, þar sem hún hélt áfram að mála stór- ar myndir og seldi nóg til að geta keypt sendibíl, sem tekinn var í gegn og gerður að íbúðarhæfri vinnustofu á hjólum. „Þetta var mjög tilfinningahlaðið tíma- bil,“ segir Eva, „því við hjónin vorum að skilja. Mig langaði í meira nám; m.a. í mannfræði og fomleifafræði, en til þess fékk ég ekki styrk. Og alla ævina hafði ég þráð að leggj- ast í ferðalög og láta hverjum degi næga sína þjáningu. Nú sá ég færi á að láta þann draum rætast, þótt raunar væri ég efnalaus fyrir utan bílinn, sem kom í minn hlut. Mig hafði lengi langað að flakka eitthvað um vestanverð Bandaríkin; komast í Villta Ve- strið og kynnast mannlífí þar, svo og mynd- listinni, sem ég vissi að var sérstæð og ólík því sem ég hafði kynnst í New York og Boston. Það er skemmst frá því að segja, að ég lét þennan draum rætast. Hún Eva litla, fyrrverandi hippi og alla tíð bóhem, bar inn í þennan bíl fátæklegar föggur sínar, lítinn kæliskáp, sængina að sjálfsögðu, svo og liti og léreft. Þá var ekkert að vanbúnaði og ég lagði íann vestur á bóginn. Um þessar mundir dvaldi Hermína tvíburasystir mín ásamt manni sínum og dóttur vestur í Ariz- ona og ég var ákveðin í því að komast til þeirra, en annars var engin ferðaáætlun. Sem sagt: Ferð án fyrirheits. Samt hafði ég með mér myndavél, dagbók og segul- band, sem ég talaði inná í einverunni og lýsti leiðinni og því sem ég upplifði. Þetta var skemmtileg tilbreyting, sem átti vel við mig. En vissulega flögraði stund- um að mér, að svona ferðalag gæti verið varasamt fyrir einsamla konu. Þegar vestar kom í landið til Nashville í Tennesee, eignað- ist ég talstöð í bílinn, sem reyndist ágætt öryggis- og hjálpartæki, ekki sízt eftir að

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.