Lesbók Morgunblaðsins - 21.01.1989, Blaðsíða 2

L
LUNDUNAP I S T I L L
Sardínur í jámormi
Af æðibunutímanum,
goðkynja tónleikum,,
Camden-markaðnum,
skrýtnum klúbbum og
neðri maga borgarinnar,
þar sem lífið er iðandi.
Eftir
BIRGITTU JÓN SDÓTTUR
g hrökk upp einn sólbjartan morgun við há-
væra sprengingu, skjálfta í húsinu og sírenu-
væl. Mér flaug í hug að þetta hlyti nú bara
að vera smá jarðskjálftakippur og ætlaði að
snúa mér yfír á hina hliðina og blunda aðeins
lengur. Hugsaði svo: nei, nei, varla heyrist
sprenging þó kippi í jarðskorpu.
Sá svo í fréttunúm að þetta var IRA-
sprengja sem skók norðurmagann á borg-
inni svo harkalega fyrir hanagal. Uff, frem-
ur ógeðfelid tilhugsun, einn hermaður dó
og svoleiðis, ojbarasta. Engum fannst þetta
neitt ægilega tiltakanlegt nema mér, ég var
hreinlega hrærð. Fannst þetta óþægilega
nálægt.
MIÐMAGAFERÐIR í JÁRNORMI
Þegar ég ferðaðist í jámormi (neðanjarð-
arlest) reyndi ég fyrst að skoða fólkið, það
er gaman að skoða fólk. Komst seinna að
því, að það er hin argasta hótun að kíkja í
hvít augu þess.
Þannig að ég tók bók með mér næst, en
ég sá að fólk laumaðist til að kíkja á hina.
Kannski sumir hafi klippt gægjugat á risa-
stóru blöðin sin!!
Ef maður ætlaði sér að fara eitthvað inn
í miðmagann eða annað, þá þurfti að skipu-
leggja og skipuleggja. Skelfing pirrandi.
En þetta eru mikil ferðalög í lestum og
strætó og svo er víst ansi hættulegt fyrir
stelpur að ferðast einar á kvöldin, allskyns
krókódílamenn í öllum homum. Strákar
fylgja alltaf stelpum heim, svolítið halló, en
nauðsyn í sumum skuggahverfum.
í Lundúnum er fjölbreytt úrval klúbba,
fyrir allar manneskjusortir. Eg skoðaði
nokkra, þar sem fremur skoplegt var að
fylgjast með fólkinu (þar eð það er áhuga-
mál).
Þetta eru staðir sem svartklætt fólk með
mikla málningu ög hörð andlit sækir, mána-
böm, hálfgerðir pönkarahippar og allskyns
furðufuglar. Tónlistin var mjög góð í þessum
klúbbum.

Einn staður átti hjarta mitt, ósköp lítill
og hét The Psychadelic Jungle: Fólk í marg-
litum fötum, svartklæddar verur fáar og
örfáir pönkarar, mjög fín blanda, engin
spenna I loftinu né rifrildisseggir.
Annar klúbbur var stórgóður, hann hét
Loose og þar var spiluð þung psychadelia
og furðuleg kvikmynd sýnd á einum veggn-
um, hinir vom baðaðir marglitum munstmm
og ljósum sem breyttust í sífellu. Reykur
flaut á gólfinu og já, alger sýra. Ekkert hip
hop þar, bara hopp og hí og trall la la.
Markaðir án Landa-
MÆRAÍCAMDEN
Ég sem sagt bjó í norðurhlutanum, ekki
langt frá var Camden. Um helgar er þar
geysistór markaður, þar sem úir og grúir
af öllu á milli himins og jarðar. Ég fékk
vægt sjokk þegar ég fór þangað, maður
hreinlega óð í fólksflaumi.
Þegar út af jámormastöðinni kom, mætti
mér þétt röð af fólki báðum megin við gang-
stéttina. Það rétti öðru fólki bréfmiða með
boðum og afslætti á tónleika og í klúbba.
Þegar ég var komin með fullt fang af þess-
um ósköpum, tókst mér loks að bijótast út
úr þvögunni við illan leik.
Camden-markaðurinn er í raun margir
stórir markaðir, sem renna saman án landa-
mæra. Þama vom til sölu klósettsetur úr
furu, arinstæði, málverk og antíkmunir,
fatnaður, skartgripir, bækur, drasl og hljóm-
plötur, ég gæti talið endalaust.
í raun þarf maður að fara eldsnemma á
morgnana ef ætlunin er að finna eitthvað
til að kaupa, flestir eru annars komnir til
að sýna sig og sjá aðra, óskaplega mikið
fólk þama strax upp úr hádegi. Það var
alls staðar, fyllti gangstéttir, götur og hvem
krók. Ég fór oft á virkum dögum til Camd-
en til að labba meðfram síkjunum sem
finnast þar, litlir húsbátar lágu við festar
og kettir lágu makindalega á stöfnunum.
Svo eru líka í Camden bestu bóka- og hljóm-
plötubúðimar í bænum, ef maður vill ná í
eitthvað sem ekki fæst á íslandi. Þessar
búllur voru hálfgert ævintýri, létu lítið yfir
sér frá götunni séð, en þegar inn var kom-
ið voru þær stútfullaf af íjársjóðum.
SKOTGLAÐIMÁLARINN
Það verður að viðurkennast að ég fór
ekki á nein stór söfn, enda leiðast mér túr-
istar með leiðsögumönnum þegar ég vil
sökkva inn í eigin veröld, innan um falleg
og fom listaverk, þama varð ég háfleyg.
Fór þó í eitt gallerí, Októbergalleríið, á
málverkasýningu með verkum eftir William
S. Burroughs. Þar gaf að líta spýtur sem
gamli maðurinn hafði skotið í gegnum með
skammbyssunni sinni og svo málað þær og
límt litlar myndir á að lokum.
Það voru líka þó nokkuð mörg virkilega
góð málverk þama eftir hann. Þau vom
með' djúpum, fallegum og hvössum litum.
Mjög sterk litasamsetning. Form vom ávöl
eða skörp með samfelldum munstmm. Svo
sannarlega hreifst ég.
En þau vom sko dýr, alltof dýr. Kannski
út af því að hann er þekktur og virtur á
bókmenntasviðinu og sannkallaður uppá-
tækjamaður.
Kramdar Sardínur
í SVITASÓSU
Mín fyrstu kynni af æðibunutímanum,
„msh hour“, vom einmitt á leið heim frá
þessari málverkasýningu þegar ég þurfti
að ferðast með svörtu línunni.
Norðurlínan, elsta lína neðanjarðarkerfis-
ins og sannkallaður svartur sauður, er alltaf
að bila á verstu tímum og auðvitað bilaði
hún þegar ég þurfti að fara um magann á
háannatíma.
Engin lest kom og ég heyrði eitthvert
skringilegt tuldur í hátalarakerfinu, fólkið
límdist saman í kæfandi hitanum, slæmar
lyktir byijuðu að láta vita af sér.
Og alltaf fleira og fleira fólk, sífellt
streymdi það niður í þetta helvíti eins og
graggug á, þar sem allir fiskamir em ná-
kvæmlega eins.
Loks kom ein lest eftir einn og hálfan
tíma og sjá; þetta var lestin mín. Ég ætlaði
að láta mig fljóta inn, en það var svo troð-
ið að helmingurinn af mér varð eftir úti,
ég hreinlega nennti ekki að ná í hann seinna
svo ég tróðst út úr lestinni.
Ennþá bið og jafnmikið fólk ef ekki fleira.
Lögregla blokkeraði innganginn svo fleiri
træðu sér ekki á pallana; ég bjóst þess vegna
við að sjá fólk byija að hrynja niður á tein-
ana.
Jæja, Ioks eftir annan einn og hálfan tíma,
þegar ég var endanlega farin að trúa því
að ég væri bara kramin sardína í svitasósu,
kom tilkynning í hátalaranum; uhum, herrar
mínir og dömur, það er tóm lest á leiðinni
til að bera ykkur alla leið heim... Oj, oj, oj.
Þvílíkar fagnaðarstunur, hver rödd var
veikluleg en niður gleðinnar mikill.
Mér hafði tekist að troða mér alveg
fremst, enda hafði ég beðið svo skelfilega
lengi, hætti þar með lífi mínu því fólk slóst
um bestu stæðin. Þessi tóma lest var svo
önnur tilraun til að sjá hversu mörgum
sardínum má koma fyrir í einn lítinn jám-
orm.
En eftir fjögurra tíma hrollvekju þá loks
heim heim og í ferskt loft. Ég var ekki lengi
að kveikja mér í sígarettu enda bannað að
reykja alls staðar í undirheimum. Úff, svooo
gott þetta hreina loft í Lundúnum!
GÓÐKYNJA TÓNLEIKAR
MEÐ Slæmum Fræjum
A sumrin er svo sem ekki mikið að gerast
í tónlist, en mér tókst þó að komast á eina
góða tónleika, fór líka á nokkra hundfúla.
Fínu tónleikamir vom með Nick Cave and
the Bad Seeds, hans fyrstu í heimalandinu
í ein þijú ár og þeir einu um nokkurt skeið.
Eins og von er, þá var húsið kjaftfullt (ég
er einstaklega lagin við að lenda í fólks-
flaumi eins og mér leiðist það). Stemmning-
in var með því besta, einhver tilhlökkun lá
í loftinu og tja, jafnvel gleði, svei mér þá.
Cave var bara hress, hvorki borinn inn
né út af sviðinu eins og heima forðum.
Þétt og góð keyrsla allan tímann, ný og
gömul lög. Blixa stóð sem steingervingur
og lamdi gítar, hinir vom líflegri, sér í lagi
Cave. Hann hoppaði og skoppaði eins og
unglingur í hamingjukasti í sumum lögum,
eða þá að hann varð dramatískur og þung-
lyndislegur með tilþrifum í öðmm. Skemmti
mér mjög vel.
NlÐURSTAÐA AÐ
LOKINNIMAGASKOÐUN
Á yfirborðinu, þ.e.a.s. í efri maganum,
er London grá og fremur leiðinleg borg, en
komist maður alla leið í neðri magann, þá
er hún litrík og iðandi af lífi.
Það er hægt að lifa hlægilega ódýrt þama
ef maður gefur sér tíma til að læra af mis-
tökunum og spyr innfædda ráða. Mjög hjálp-
fúst fólk, gefi maður sig á tal við það.
Eitt ber að taka fram; flestir Englending-
ar em sjúklegir krikkett-, tennis- og fót-
boltaáhugamenn, þó þeir taki sjaldan þátt
í slíku sjálfir. Svo em þeir líka bjór-, mat-
og sjónvarpssjúkir, en gleymi maður þessu
má njóta Lundúna út í ystu æsar, því hún
hefur upp á svo marga möguleika að bjóða.
Best er að kynnast réttu fólki, þá gengur
allt mun hraðar fyrir sig. Bara að halda sig
frá miðmaganum því þar er allt helmingi
dýrara, ef áhugi er fyrir að vera lengur en
eina helgi.
Höfundurinn er ung slúlka og býr nú í Dan-
mörku.
2