Lesbók Morgunblaðsins - 18.02.1989, Síða 11

Eigi er kyn, að okkar þjóð
úr sé hrakið líf og blóð,
soginn mergur, sál og fjör,
sem við hjarta nísti dör.
Óstjómar þvi ósköp fom
er vor svarta hefndamom,
höggormssvipa hörð og sár,
hún út kreistir blóðug tár.
Þessa neytti þrælalið,
þá innfærði nýjan sið,
guðsorð bar fyrir skálkaslgól,
skímu sannleiks ágim fól.
Árin hefír hundrað þijú -
hroðaleg er reyndin sú -
kynslóð eftir aðra fæðst,
en til hvers er gáta stærst.
Góðir bræður, gefíð hljóð!
Gimast bæði menn og fljóð
þrælaætt að auka meir,
ef aldrei frjálsir verða þeir?
Venð heldur ásta án
en að þola slíka smán
enn að nýju aldir þijár,
öllum dauði sæmir skár.
Danskir þrælar þöktu land,
þjóðareignum veittu grand;
ræntu konur, kirkjur, böm,
kvoma eins var soltin göm.
Argir böðlar Baunveijar,
sem bölvi himinn, jörð og mar,
fjötur þræla færðu’ oss í;
frelsisvana hnigum því. .
En með frelsi allt burt dró,
eiturdreka hremmt af kló,
sárri höggorms svæft af tönn,
svo lá allt í dauðahrönn.
Drekalyklgu dróma í
dauft sló hjarta bijósti í;
eitri dönsku deyfður af
dauðvona þá hver einn svaf.
í kaupmannslíki komu þá
kvikindi þeim dönsku frá
er dauðvona okkar þjóð
út úr sugu merg og blóð.
Þær blóðsugur baunverskar,
böðuls þræla húsgangar,
afhrak svart úr svikaþjóð,
sogið hafa vort hjartablóð.
Þetta bölvað þrælaok,
þess ei grilli fyrir lok.
En ef dugar ekki grand
yfirgefum þetta land.
Ekkert þolum þrælaok,
þess er hægt að gera lok
landnámsmanna lundar því
leynist neisti bijóstum í.
Allir höfum afl og þol
upp að blása þvílík kol
er vér sjáum yfrið glöggt
aldrei Danir geta slökkt.
Aumar konur okkar lands,
að sem kreppir harmafans,
er þær veslar varla sjá
vá þótt skelli dyram á. -
Það sem sárast ykkur er
á nú hlut að máii hér,
ætljörð, böm og ykkar menn
ánauð grimmri lúta enn.
Haldi sama áfram enn
og ei Danir lúta senn
þá er ykkar eina vörn
aldrei meira fæða böm.
Slíkar lafa á oss enn
eiturkindur, viti menn,
fyrirlíta fólk og land,
flétta saman okurband.
Allrar þjóðar örlög þung
era veðsett þeirra pung.
Smán er fyrir land og lýð
lengur hýsa þvflík níð.
Skuldadagurinn eftir er,
allir þessa neytum vér;
borgum kauðum best hver má
belgi rauða fyrir grá.
Óstjóm, hroki, ofurdramb,
aurapúka þjóst og ramb,
allt um síðir enda fær
ofaní' djöfuls hrekkur klær.
Ég veit, Danir ætla hér
allt vort ráð í hendi sén
heimska kisu hefir oft
heitur grautur brennt á hvoft.
Að þau saklaus, aum og smá
augum blóðgum horfi á
ættland sitt í öllu smáð
orðið danskra hunda bráð.
Storkni blóðið æðum í,
ástin frjósi' í bjóstum hlý!
Hertu guð, sem harm oss bjóst,
hvert að steini móður bijóst.
2. Viðbætir
Fyrrum ragmennsku ráðgjafa sinna
rækti jöfur í stóðmerar ham,
en af kjaftaþings útflæmdum slinna
ergi fremst nú við Danmerkur gram.
Haralds Gormssonar göfug dæmi
goðrækum Danskinum sannist nú á,
er íslendingum einum hjá
ætíð vaka í fullu þjóðræmi;
þess allir óskum vér
að einkum Danaher
nú hljóti blauður blessun þá
sem Birgir Harald hjá.
Danagrey, sem drottna hér,
dæmi hunda taki sén
þeir ef manna þýðast sið
þykir miður eiga við.
Ljótur sigur unninn er,
ei er vert þeir hrósi sér:
tanna neyta títt eg sá
tík þá, sem að undir lá.
Stjórn sem þrælkar lýð og lönd,
Loka kaupir á sig bönd;
harðsnúin að hennar kverk
heljarsnara rennur sterk.
Óvitur, sem aldrei sá,
eigin bragði fellur á.
Hrokafullum hætt er þijót,
hann að falla á sitt spjót.
Ef að sköpum allt nú fer,
einhver leik á borði sér
fyrr en allt úr okkar þjóð
út er rannið frelsisblóð.
Allir dagar eiga kvöld,
eins um Dana fer nú völd,
þeirra hroka, heimsku stjórn
Helvítis mun kjörin fóm.
1. Viðbætir
Foma landvætti liðsinnis kveður
land vort kúgað sem Haralds á öld;
fúlum útnyrðing andköldum meður
eldfyöll greiði þeim landseta gjöld.
Kveldriða illvætta orgsægur versti
æri og glepji þau svívirðu fól;
á hveija gnípu, hvol og hól
heilög Saga níð þeim upp festi,
er Dönum eilíf sé
ættbölvun háð og spé.
Fram, fram og aldrei gefið grið
uns gleypið fjanda lið.
Svo mörg voru þau orð. Samtímamaður
Sigurðar Guðmundssonar einn heyrði Alda-
hroll, kannski á kirkjuloftinu, og orti á
móti kvæðinu, þar á meðal þessar vísur:
Ég hef heyrt hann Aldahroll
af Austanvéra saminn.
Honum sjálfum kom í koll
kjaftur hans ótaminn.
Um „roðatíkur" ræða fer
og „rassasleikjur" glaður.
Þar fann nöfn á sjálfum sér
sómaveikur maður.
Hver mun minni arð og auð
með eigin höndum vinna?
Hver mun þiggja betra brauð
af borði granna sinna?
Okkar þjóð um aldir þijár
eitrar Dana þrældómsfár
hefir lifað heldur ríkt,
hvað á lengi að þola slikt?
Dönum bölva órétt er
að því skulum gæta.
Fyr sama dómi sem og vér
senn þeir skulu mæta.
Framfór bönnuð öll oss er
ef að lífsmark hreyfir sér,
eins og mýslu eða fló
á oss Danir sletta kló.
Fegnir mundu margir þá
mega aftur taka
orð sem vöram fóra frá,
þau fást þó ei til baka.
K I R K J U L I S T
Hátíðarhökull Sigrúnar Jónsdóttur í Sigluijarðarkirkju.
Hnkull til minningar
um séra Bjarna
Sigluíjarðarkirkju hefur
verið gefinn hökull og er
gjöfín í minningu séra
Bjarna Þorsteinssonar,
tónskálds og prests á
Siglufirði. Það eru afkom-
endur séra Bjama, sem
stóðu að gjöfínni. Sigrún
Jónsdóttir listakona, sem mikla reynslu hef-
ur af gerð kirkjulistmuna, var fengin til að
hanna gripinn og var hann til sýnis um tíma
í verzlun Sigrúnar, Kirkjumunum í Kirlqu-
stræti. Sjálf er Sigrún hinsvegar búsett í
Stokkhólmi.
Um það myndræna, sem fram kemur
bæði framan og aftan á höklinum, segir
Sigrún svo:
„Á baki hökulsins kemur fram tónútsetn-
ing á hinu þekkta sönglagi séra Bjama,
Kirkjuhvoli, og ennfremur vegurinn bak við
hann, framhjá Hólshyrnu og að Siglufjarðar-
skarði. Blái liturinn er dekkstur efst og
framkallar táknmerki það, sem ætlað er
bæði guði og frelsaranum, en fyrir ofan það
getur að líta gull- og silfurþrasði, sem tákn
um fortjaldið mikla.
Á framhlið hökulsins er aftur á móti tón-
útsetning á hinu þekkta sönglagi séra
Bjama, Aftansöng. Stjaman á bláa himin-
fletinum er lýsandi tákn hátíðarinnar".
Ljóð vikunnar í Sjónvarpi 19. febrúar:
Jú, ég hef áður unnað
Eftir JAKOBÍNU JOHNSON
Jú, ég hef áður unnað — en aldrei svona heitt.
Ég veit ei veðrabrigði — og verð ei framar þreytt.
Jú, ég hef áður unnað, en aldrei svona heitt.
Þvf ef ég sé hann sofa, með sælufrið um brá,
þá kýs ég alla ævi þann yndisleik að sjá.
— Og vofum veruleikans ég vildi bægja frá.
En aftur ef hann vakir, og augun dökk og skær,
með brosi trausts og blíðu allt blessa nær og fjær,
þá langar mig þau lýsi eins lengi og hjartað slær.
Og ef hann leggur arma með ástúð mér um háls,
og mjúkur vangi vermir — þá vaknar sál mín frjáls,
að syngja’ um ást og yndi, þó oft sé varnað máls.
Og ef hann mælir: „Mamma “ — þá man ég ekki neitt,
nei, ekkert sem mér amar, og er ei vitund þreytt.
— Jú, ég hef áður unnað — en aldrei svona heitt.