Lesbók Morgunblaðsins - 18.03.1989, Blaðsíða 6

Mynd: Arthur Ragnarsson
Hvunndagshamingj a
að var komið lítið eitt fram yfír hádegisverð
á veitingastofunni. Flestir viðskiptavinanna
höfðu lokið snæðingi og sátu nú í makindum
með kaffíbolla fyrir framan sig.
Handan við gluggann sem sneri út að aðalgöt-
Úr smásagnasafninu
„Draumamóðirin og
aðrar sögur“. Þetta er
safn japanskra smásagna
frá árunum eftir stríð og
er þeim ætlað að gefa
nokkra innsýn í líf
japanskra kvenna og
jafnframt að sýna
breytingar sem hafa
orðið á ímynd konunnar
með breyttum
þjóðfélagsaðstæðum.
Bókinni er skipt í fímm
hluta: Jómfrúin,
Eiginkonan, Ástkonan,
Móðirin og Útivinnandi
konan.
Smásaga frá Japan
eftir Mori Yoko
Hallfríður Jakobsdóttir
þýddi úr ensku
unni stóð hlynur, eins og sprottinn út úr
málverki eftir Bemard Buffet, og benti lauf-
lausum greinum sínum upp í kólgaðan vetr-
arhimin. Það var augljóslega hvasst úti, því
að naktir kvistir hans slógust ónotalega til
í eftirmiðdagskulinu.
Inni á veitingastofunni var hins vegar
hlýtt og friðsælt. Það flæddi engin músík;
hljómur frá teskeiðum sem klingdu við
postulín var eina undirspil hinnar lágværu
melódíu kvenlegra samræðna. Vasar með
skærlitum blómum stóðu hér og hvar eins
og litskrúðugar eyjar mitt í ilmandi straum-
um frá sterku kaffí.
Akiko var búin að stara um hríð mitt á
berar greinamar fyrir utan gluggann.
Gmnnfærinn áhorfandi kynni að hafa álykt-
að að hún væri gersamlega hugfangin af
vetrarsýninni, en í raun þá var svipur henn-
ar ekki mótaður af aðdáun, heldur ráðaleysi.
„Nú er ég búinn að segja þér ástæðum-
ar,“ sagði Aono við hana og fítlaði við tómt
vínglas. „Mér þykir fyrir þessu."
Hann leit upp og stalst til að horfa á hana.
Það verður allt í lagi með mig án hans,
fullvissaði Akiko sjálfa sig. Þar til fyrir
tveimur mánuðum vissi ég ekki einu sinni
að þessi maður, Aono, væri til. Það olli mér
hvorki óþægindum né hugarangri þá, að
þekkja hann ekki. Svo ég hverf bara aftur
til þess sem var — það er allt og sumt.
Þess sem var. Hugsunin byltist fram með
flóði af óbærilegum kvíða. Hún hvarflaði
augunum upp á Aono. Nei, hún gæti aldrei
horfíð aftur til þess sem var. Hvemig gæti
hún snúið aftur til þeirrar drepleiðinlegu
vanabundnu tilvem?
„Ég dey,“ stundi hún.
„Hættu þessu! Vertu ekki með svona
fleipur," Aono reyndi ekki að dylja gremju
sína. „Við gerðum okkar samkomulag, ekki
satt?“
„Ég meinti þetta ekki. Mig langaði bara
til að vita hvemig það hijómaði þegar ég
segði það.“
Aono virtist létt. Akiko leit af honum. í
raun og vem er það ekki hann sem ég þarfn-
ast, hugsaði hún með sér. Allt og sumt sem
ég þarfnast er eitthvað sem tekur mig frá
eldhúsinu og sjónvarpinu endmm og eins.
Bara eitthvað sem þvingar mig burt úr
kæfandi þægindum heimilis míns, þótt ekki
sé nema örfáar klukkustundir. Það þarf
ekki að vera Aono. Skrambinn hafí það, þar
er ekki ein einasta ástæða til þess að það
þurfí að vera hann. nema þá sú að hann
hafí áhuga á mér.
Akiko fékk sting fyrir bijóstið í hvert
sinn sem hún velti því fyrir sér hvers vegna
hún hafi fallist á að fara með þessum
ókunna manni, sem hafði gefið sig að henni
í vömmarkaðinum. Aono var einmitt þess
konar maður sem var líklegur til þess að
abbast upp á húsmóður með gula innkaupa-
körfu á handleggnum. Það var það fyrsta
sem Akiko flaug í hug er hún sá hann.
í raun og sannleika hafði stolt Akiko
særst þegar þetta gerðist. Fram undan jakka
mannsins stóðu óhreinar líningar á skyrtu
sem einhvem tíma hafði verið hvít, og hár-
ið á honum var óbragglegt.
Óbragglegur maður, hugsaði hún með
sér. Samt sem áður, þegar hann sagðist
mundi vilja bjóða henni upp á tebolla, þáði
hún boðið nánast sjálfkrafa vegna þess að
hún blygðaðist sín fyrir að hafa verið ávörp-
uð af svona manni. Það var fyöldi annarra
innkaupakvenna í kringum hana.
Ef hún neitaði honum og hann héldi samt
áfram að stíga í vænginn við hana, myndu
þau óhjákvæmilega vekja athygli. Eina
hugsunin sem komst að hjá henni var að
komast burt af staðnum eins fljótt að auðið
væri.
Þegar hún féllst svo umyrðalaust á upp-
ástungu mannsins — þótt svo að syði innra
með henni — virtist koma fát á hann eitt
andartak. Hann leit út fyrir að trúa ekki
sínum eigin eyrum þegar hann gekk á eftir
Akiko til dyra.
Á endanum fór hún í rúmið með honum
þennan sama dag. Hvers vegna hún skyldi
hafa gert nokkuð þvíumlíkt, á því hafði hún
enga rökrétta skýringu. Sjálfsagt mátti
rekja hana til þeirrar sömu hvatar er hafði
stjómað viðbrögðum hennar í vörumarkað-
inum áður.
Þegar inn á kaffístofuna var komið, var
maðurinn vandræðalegur á svip en gat þó
ekki dulið það sem honum bjó í huga.
„Hm — þú, héma — ætlar að koma með
mér er það ekki?“ stamaði hann út úr sér
og forðaðist augu hennar. „Viltu ekki vera
svo góð?“
Það var nákvæmlega engin ástæða til
að Akiko færi með honum. Sérhver þáttur
í fari hans vakti andúð hennar og gremju.
Henni þótti áleitni hans hrein móðgun við
sig; hún gat ekki fyrirgefíð að hann skyldi
ætla að hún væri svo lítilfjörleg.
Hún komst ekki hjá því að sjá grunsemd-
arfullar augngotumar sem henni voru
sendar frá borðunum umkring — frá tveim-
ur, þremur húsmæðrum á svipuðum aldri
og hún sjálf og nokkmm unglingsstúlkum,
sem sjálfsagt vora ritarar í alltof löngu
kaffíhléi. Þessar augngotur komu henni úr
jafnvægi og knúðu hana til að taka af skar-
ið, svo það endaði með því að hún hvíslaði
„allt í lagi“ til mannsins.
Jafnvel þegar hér var komið, var Akiko
ekki í neinum vafa um að hún myndi geta
losnað við hann þegar þau kæmu út af
kaffistofunni. Hún þurfti ekki annað en að
segja að henni hefði snúist hugur.
Hún fór út fyrir á meðan maðurinn borg-
aði kaffíð. Sólin var að setjast. Kvöldroðinn
yfír borginni var dapraður af ryki. Plast-
dræsa þyrlaðist hjá henni í vindsveip, sem
einnig bar með sér angan af glóðuðu nauta-
kjöti frá nálægum veitingastað. Akiko velti
því fyrir sér hvað hún ætti að hafa í kvöld-
matinn.
Hún leiddi hugann að litla eldhúsinu
heima, að leirtauinu eftir hádegisverðinn
sem lá óuppþvegið í vaskinum. Hún gat
jafnvel séð fyrir sér varalitinn á röndinni á
bollanum sínum ofan við uppþomaðar kaffí-
dreggjamar.
Þegar síðasta skíma hins slæpta sólarlags
braust í gegnum söndugt mistrið, var sem
hitastigið hrapaði. Það fór hrollur um Akiko.
Á því augnabliki læstist um hana sú örvænt-
ingarkennd að ekkert skipti lengur máli.
Var yfirleitt nokkuð á þessu notalega heim-
ili hennar sem henni var raunveralega kært?
Hún fann tilgangsleysið hvolfast yfír sig.
Maðurinn kom út af kaffístofunni. Þegar
hann sá Akiko blikkaði hann augunum
nokkram sinnum og þvingaði fram bros. „Ég
var hræddur um að þú kynnir að vera far-
in,“ útskýrði hann nánast afsakandi. Aug-
ljóslega hafði hann búist við að hún yrði
farin.
„Hvers vegna kona eins og þú? Ég trúi
þessu ekki ennþá. Mér er þetta hreinasta
ráðgáta." Hann hélt áfram að hrista höfuð-
ið þegar þau gengu af stað saman.
Þótt hann væri rýr um axlimar, vora
hendur hans sterklegar. Þær vora þó alltént
hreinar að sjá. Akiko vissi að hún myndi
ekki hrökkva undan þessum höndum ef þær
snertu hana. Og af þeirri ástæðu einni sam-
an fór hún í rúmið með þessum ókunna
manni, sem sagðist sölumaður.
Hún hafði ekki búist við neinu algleymi
í rúminu. Og það gekk eftir. Aono var
klaufalegur og lófar hans voru undarlega
heitir. Teygjan á svörtu sokkunum hans var
slitin og þeir héngu læpulega um ökklana
á honum. Á eftir muldraði hann því út úr
sér að hann væri líkast til ekki með nóga
peninga til að greiða hótelið og þáði, vand-
ræðalegur á svip, tvö þúsund yen af Akiko.