Lesbók Morgunblaðsins - 25.07.1998, Qupperneq 4

SONGLEIKJAKYNSLOÐIN
gnn byrjaði ekki að læra
dans fyrr en 21 árs gam-
all. „Svo að ég var í fyrsta
lagi of lítill og í öðru lagi
of aamall til að geta gert
mér vonir um frama í
klassískum ballett." Hann
fór því aðra leið og dans-
aði sig i
inn a son
gleikja-
sviðin í West End i
London, kom við á Islandi
ekki löngu síðar og hefur
verið hér með annan fót-
inn upp frá því. Hann hef-
ur nýlokið við að stjórna
söngleiknum Grease í
Borgarleikhúsinu. HÁVAR
SIGURJÓNSSON átti sam-
tal við Kenn Oldfield, leik-
stjóra og dansahöfund.
KENN Oldfield hefur unnið
reglulega í íslensku atvinnu-
leikhúsunum frá 1984, er hann
kom og samdi dansa fyrir söng-
leikinn Gæja og píur. „Næst
kom ég 1986 til að semja dans-
atriðin fyrir sýninguna á Ka-
barett á Akureyri," segir Kenn.
Hann hafði reyndar í millitíðinni komið og
'hlaupið í skarðið fyrir einn af dönsurunum í
nokkrar vikur í Gæjum og píum. „Pað var
skrýtið að dansa eigin spor og muna ekkert af
þeim eftir hálft ár. Ég þurfti að fá hina leikar-
ana til að kenna mér þetta allt saman!“ Eftir
Kabarett á Akureyri kom hann 1988 til að
stjóma dönsunum í Chicago, svo My Fair La-
dy(1993) og West Side Sto/y(1995), allt í Þjóð-
leikhúsinu. I vetur hefur hann nánast verið í
samfelldu starfí í Borgarleikhúsinu sem
dansahöfundur og leikstjóri, því hann stjóm-
aði dönsunum í Hinu ljúfa lífi eftir Benóný
Ægisson, leikstýrði og samdi dansa fyrir
Galdrakarlinn í Oz og núna í Grease sem virð-
ist ætla að verða smellur sumarsins ef marka
má fyrstu viðtökur.
Þoli ekki leti
Þeir sem hafa unnið með honum hér heima
lýsa honum sem kröfuhörðum og vinnusöm-
um, skemmtilegum og fjölhæfum. Hann dans-
ar, syngur og leikur og er að sögn mjög svo
frambærilegur píanóleikari. í leikhúsinu
stjómar hann æfíngum af krafti, beitir rödd-
inni óspart, er óþreytandi að sýna spor,
kenna, æfa og halda fólkinu við efnið. „Ég þoli
ekki leti í leikhúsinu. Ég get ekki unnið með
fólki sem nennir ekki að vinna. En ég er tilbú-
inn að vinna eins lengi og þarf með einhverj-
um sem getur ekki, en vill fyrir alla muni,
gera það. Ég er stundum sakaður um að vera
strangari við dansara en leikara. En ég veit
hvað dansarar geta og eiga að geta og þeir
eru líka vanir því úr danstímum að það sé
hrópað og skammast. Ef ég öskraði á leikara
sem er að reyna sitt besta færi hann alveg í
baklás. Leikarar eru ekki vanir því.“
Forðast sviðsljósið
Strax að æfíngu lokinni er hann rólegur og
yfirlætislaus og lætur fara lítið fyrir sér. „Ég
er í rauninni mjög hlédrægur og kann best við
mig innan um fólk sem ég þekki vel.“ Hann
hefur forðast sviðsljósið hér á íslandi, þrátt
fyrir að hafa nægar ástæður til að baða sig í
því; sýningamar hans hafa gengið mjög vel og
leikhúsin sóst eftir kröftum hans. Hann yppt-
ir öxlum og segist hafa lítinn áhuga á að vekja
á sér athygli; þegar fjölmiðlamir sækjast eftir
viðtölum bendir hann yfirleitt á leikarana eða
aðra samstarfsmenn en heldur sjálfum sér til

Morgunblaðíð/Ásdís
,DREYMIR um að setja upp stóran söngleik í West End í London
segir Kenn Oldfield, leikstjóri og danshöfundur.
baka. Hann segist reyndar svo frábitinn per-
sónulegri athygli að hann forðist aðstæður
sem bjóði upp á slíkt. „Ég hef heldur aldrei
verið í fríi á íslandi, alltaf verið að vinna og
farið svo beint heim til London þegar verk-
efninu er lokið. Mér líður best heima hjá mér,
innan um tónlistina mína, bækumar og garð-
inn minn. Þar endumýja ég orkuna fyrir
næsta verkefni, hvar og hvenær sem það
verður.“ Trúr þessari stefnu var Kenn horfinn
á braut héðan fljótlega eftir frumsýninguna á
Grease.
Bara sýning, elskan
„Síðustu æfíngarnar fyrir frumsýningu eru
upphafíð að endalokunum fyrir mig. Ég reyni
að fjarlægjast sýninguna og afhenda leikur-
unum hana. Ég segi við þá - núna er þetta
ykkar sýning, mínu hlutverki er að Ijúka, ykk-
ar er að byrja. Eftir frumsýningu bíð ég eftir
annarri sýningu og fylgist með henni. Onnur
sýning er alltaf erfíð, spennufallið eftir frum-
sýninguna er svo mikið. Ég reyni að stappa
stálinu í leikarana, hvetja þá áfram. Svo er ég
farinn. Maður verður að geta sleppt takinu.
Ef ég væri kyrr og fylgdist með sýningum
gæti ég ekki látið vera að laga og breyta
endalaust. Það er ekki hægt. Svo ég fer heim
og leggst í þunglyndi í tvo daga, því ég sakna
allra svo mikið. Svo fer ég að hugsa um hvað
ég geri næst. Þannig gengur þetta,“ segir
hann hlæjandi en verður svo alvarlegur á
svip. „Það má samt ekki gleyma því að þetta
er sýndarveröld sem við eram að fást við, til-
búningur. Leikhúsið er ekki lífið sjálft. Það er
vissulega stór hluti af tilveru okkar sem vinn-
um í leikhúsinu en fyrir alla hina er það
skemmtun og afþreying. Ég bið unga dansara
og leikara sem taka vinnuna svo nærri sér að
hún er að gera út af þau, að gleyma því ekki
að þetta er bara sýning - „it’s just a show,
darling.“„
Hann segir afstöðu sína til leikhússins hafa
breyst á undanfömum tveimur áram. „Ég er
búinn að ganga í gegnum mjög erfiða per-
sónulega reynslu, missi ástvinar eftir erfið
veikindi og þá fer maður að horfa á lífið í öðra
ljósi. I leikhúsinu eram við að vinna með til-
finningar og persónuleg átök en það er tilbún-
ingur. Atvinnumennska í leikhúsi er að geta
kallað fram sömu tilfinningar og fengið sömu
viðbrögð hjá áhorfendum kvöld eftir kvöld án
þess að blanda eigin líðan og tilfinningum
saman við. Ég þreytist aldrei á að dást að því
hvemig leikarar fara að þessu.“
Skemmtwn - annað ekki
Þegar þetta viðtal birtist er Kenn horfinn
af landi brott fyrir nokkram dögum, hann gaf
sér þó tíma í frumsýningarvikunni til að
spjalla og virtist ekki ýkja órólegur vegna
væntanlegrar frumsýningar. „Ég er nokkuð
viss um að við erum með góða sýningu, verkið
ristir kannski ekki djúpt efnislega en það er
skemmtilegt og þjónar tilgangi sínum mjög
vel. Hver hann er? Að veita áhorfendum
ánægju og skemmtun eina kvöldstund. Það er
tilgangurinn - „that’s showbiz, darling" -
annað ekki.“
Hann segist ekki vita hvert næsta verkefni
hans verður. „Nú ætla ég bara í langt frí. Ég
fer fyrst heim til London en stoppa stutt því
ég er á förum til Bandaríkjanna í langþráð frí,
ég ætla að keyra um suðvesturríkin með vini
mínum, hvíla mig og slappa vel af. Þetta er
búin að vera löng og ströng törn síðan
snemma á síðasta ári svo það er kominn tími á
frí.“
Prestsonur fró Wales
Kenn Oldfield er fæddur árið 1951 í Scar-
borough í Englandi, en foreldrar hans eru frá
Wales. Faðir hans var prestur innan ensku
kirkjunni og því vora bemsku- og unglingsár
Kenns talsvert mótuð af flutningum fjölskyld-
unnar á milli borga í Englandi. „Vegna starfs
síns var faðir minn fluttur reglulega á milli
sókna og ég skipti ansi oft um skóla. Fasti
punkturinn í tilvera minni á þessum áram var
tónlistin og eftir að ég hætti í skóla 16 ára hélt
ég áfram tónlistarnámi og byrjaði jafnframt
að vinna fyrir mér sem tónlistarmaður. Ég
spilaði á kirkjuorgel og hluti af starfi mínu
fólst í að ferðast á milli kirkna og sýna og
setja upp orgel og píanó. Á þessum áram var
ég ekkert að hugsa um að verða dansari eða
vinna í leikhúsi. Svo tók ég þátt í uppfærslu á
söngleik með áhugaleikfélagi og áhuginn
kviknaði fyrir alvöra. Ég hafði óskaplega
gaman af að dansa og löngunin til að læra
dans varð sífellt sterkari. Eg tók mig því til
þegar ég var tvítugur og skrifaði nokkrum
þekktustu ballettskólum Bretlands og óskaði
eftir inngöngu. Aðeins einn hafði fyrir því að
svara og bjóða mér að koma í inntökupróf,"
segir hann og brosir við þessa upprifjun. „Ég
vissi ekkert hvað ég var að gera.“
Dansandi banani
Inntökuprófið þreytti hann við Rambert
School of Ballett 1972. „Rambert skólinn
hafði þá stefnu að taka inn fullorðna nemend-
ur. í inntökuprófinu skildi ég ekkert hvað
prófdómararnir voru að biðja mig að gera.
Pirouette og Arabesque? Hvað er það? Ég
gat alveg gert það sem beðið var um, ég
þekkti bara ekki heitin. En þetta hafðist allt
saman og ég stóðst prófið." Þarna stundaði
hann nám við Rambert ballettskólann í tvö og
hálft ár og fór síðan til New York og bætti við
sig námi í nútímadansi hjá American Dance
Machine. „Eftir það fór ég til Linz í Austur-
ríki og dansaði með óperuballettflokknum í
eitt ár. Þar öðlaðist ég ómetanlega reynslu í
að túlka dansandi banana, norn í Macbeth og
fleira af slíkum aukahlutverkum. Þetta þurfti
maður að gera til að fá leikarafélagsskírteini í
Bretlandi. Reglurnar voru þannig að maður
varð að geta sýnt fram á að hafa unnið sam- ma
•t
i
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/USTIR 25.JÚLÍ1998