Lesbók Morgunblaðsins - 25.07.1998, Page 5

„MEÐ sýningunni á IVesí Side Story í Þjóðleikhúsinu 1995 urðu ákveðin tímamót."
MY FAIR Lady í Þjóðleikhúsinu 1993. Kenn Oldfield samdi dansa og stjórnaði hópatriðum.
fellt í 12 mánuði sem leikari eða dansari til að
fá skírteinið og án skírteinis fékk maður
hvergi vinnu í leikhúsunum. Nú er þetta
breytt og allir geta sótt um vinnu og fengið
hana án tillits til menntunar eða félagsskír-
teinis. Fljótlega eftir að ég kom aftur til
London fékk ég danshlutverk í Chorus Line,
vinsælum söngleik sem sýndur var í Drury
Lane leikhúsinu í West End. Ég dansaði í
þeirri sýningu átta sinnum í viku í tvö og hálft
ár.
Danshöfundur
fyrir tilviljun
Kenn segir að hann hafl ekki haft það að
markmiði að verða dansahöfundur og leik-
stjóri. „A þessum árum var ég fullkomlega
sáttur við að dansa og gera ekkert annað. En
núna er ég afskaplega feginn að ferill minn
tók þessa stefnu. Það þarf ungan líkama og
mikið úthald til að dansa 8 sýningar í viku ár-
ið um kring eins og gert er í West End. Ef ég
reyndi þetta núna, 47 ára gamall, myndi ég
enda kvöldið í gervilunga. Eg fór í dansprufu
fyrir Sing Happy, sýningu sem sett var sam-
an úr atriðum úr söngleikjum eftir Kander og
Ebb, höfunda Kabaretts, Chicago og fleiri
söngleikja. Ég fékk ekki hlutverkið en í pruf-
unni var ég spurður hvort ég semdi dansa. Ég
sagði bara já og í stað þess að fá danshlutverk
í sýningunni var ég ráðinn sem danshöfundur.
Þetta var 1978. Næstu árin á eftir vann ég
ýmist sem dansari eða danshöfundur. Ég
hætti að dansa fyrir nokkrum árum, maður
verður að vita hvenær komið er nóg.“
Timamóf með
West Side Story
Það væri of langt mál að telja upp öll þau
verkefni sem Kenn Oldfield hefur unnið við.
Hann hefur stjórnað fjölda sýninga, samið
dansa fyrir enn fleiri og reynsla hans skilar
sér í því að hann segist hafa eins og gríðar-
stórt safn af sporum og hreyfingum í höfðinu.
„Ég treysti talsvert á reynsluna og spinn út
frá henni á æfingum. Það kemur samt fyrir að
ég veit ekki hvað ég á gera næst og þá er
besta ráðið að gefa öllum fimm mínútna hlé
og hugsa málið. Oftast nægir það.“ Hann hef-
ur farið víða um lönd og dansað, samið dansa
og nú seinustu árin hefur hann einnig leik-
stýrt söngleikjum. „Mér finnst betra að gera
hvorttveggja sjálfur. Samstarf milli danshöf-
undar og leikstjóra í söngleikjum er mjög við-
kvæmt og getur auðveldlega endað í árekstr-
um. Það er t.d. ekki tilviljun að breskir karl-
leikstjórar vilja yfirleitt ekki hafa karlmann
með sér sem danshöfund. En ég hef líka átt
mjög gott samstarf við marga leikstjóra."
Kenn ber þeim íslensku leikstjórum sem
hann hefur unnið með yfirleitt góða söguna.
Hann segir að þegar hann tók við leikstjórn-
inni á West Side Story hafi ekki verið um
ágreining milli hans og leikstjórans að ræða.
„Þama var um ágreining milli leikenda og
leikstjóra að ræða sem ég vildi ekki blanda
mér í. Þegar niðurstaða lá fyrir í því máli var
ég beðinn af stjórn leikhússins að taka við
leikstjórninni. Annars fannst mér að sýningin
á West Side Story markaði ákveðin tímamót.
Með þeirri sýningu var allt í einu komin fram
ný kynslóð af ungu fólki sem gat allt í senn,
leikið, sungið og dansað. Það er mjög auðvelt
að gera sér grein fyrir þessu því nokkrum ár-
um fyrr hafði uppsetning á West Side Story
verið orðuð við mig af þáverandi stjórn Þjóð-
leikhússins, en niðurstaðan varð sú að mann-
skapurinn væri ekki fyrir hendi.“
Leika, syngja og dansa
Kenn segir að þessi orð sín megi þó ekki
skilja þannig að hæfileikafólk hafi ekM verið
til staðar áður. „Alls ekki. West Side Story er
að nota það orð. Eldri leikararnir hafa á sama
tíma bætt gífurlega mikið við sig í reynslu og
kunnáttu svo hér er enginn hörgull á fólki
sem getur allt í senn, leikið, sungið og dansað.
Og það er meira en að segja það að hafa slíkt
á valdi sínu.“
Söngleikur í West End
íslenskt leikhús hefur verið gjöfult við
Kenn Oldfield og hér hefur hann fengið sín
fyrstu og stærstu tækifæri sem leikstjóri. „Ég
er mjög þakklátur fyrir það. En þetta hefur
samt þróast eins og af sjálfu sér og eitt hefur
leitt af öðru. Ég hef aldrei leikstýrt öðru en
söngleikjum og er ekki viss um að mig langi
til að leikstýra dramatísku leikriti. Mér þætti
gaman að fást við gamanleikrit og óperu lang-
ar mig að setja upp.“ Hann hefur nýlokið við
stóra skrautsýningu fyrir Volvoverksmiðjurn-
ar í Gautaborg þar sem öllu var tjaldað til.
„Þetta var sýning sett saman úr frægum at-
riðum úr þekktum óperum og söngleikjum.
Það er einkennileg tilfinning að setja upp
stærstu og dýrustu sýningu sem ég hef
stjórnað - kostnaðurinn var tvær milljónir
sterlingspunda - og tilgangurinn var frum-
sýning á nýjum bíl, Volvo V80. Þetta tókst
mjög vel og var mikil og góð reynsla." Hann
viðurkennir að sig dreymi um semja dansa
fyrir stóran söngleik í West End í London.
„Því fylgir auðvitað mikil áhætta en ef það
heppnast hefur það svo margt í för með sér. I
fyrsta lagi fjárhagslegt öryggi, í öðru lagi
fylgja önnur ámóta verkefni í kjölfarið.“
Hvort tækifærið sé gengið honum úr greip-
um? „Nei, það held ég ekki. Gillian Lynn var
55 ára þegar hún fékk stóra tækifærið sitt og
samdi dansana í Cats. Því hefur verið spáð
fyrir mér að ég eigi eftir að setja upp stóran
söngleik. Ég ætla að trúa því. Kannski verður
það næsta verkefni. Hver veit?“
hins vegar mjög erfitt verkefni og krefst mjög
mikillar kunnáttu á öllum sviðum af flytjend-
um. Það segir eiginlega meira en margt annað
að það skuli hafa verið hægt að setja þetta
verk upp með svo góðum árangri. Eg varð
mjög hrifinn af íslenskum leikurum þegar ég
kom hingað vegna Gæja og pía 1984. Ég var
svo óheppinn að í blaðaviðtali voru orð mín
um íslenska leikara rangtúlkuð. Blaðamaður-
inn spurði hvort íslenskir leikarar væru verri
dansarar en breskir. Ég svaraði því til að þeir
væru hvorki betri né verri en skorti nokkuð á
reynsluna. Það fannst mér sjálfum mjög eðli-
legt þar sem íslenskir leikarar á þeim tíma
virtust ekki hafa haft ýkja mörg tækifæri til
að syngja, dansa og leika í söngleikjum. í
London er stór hópur fólks sem gerir ekkert
annað. En þetta hefur breyst hér á íslandi og
nú er ný kynslóð vaxin upp og á þeim fjórtán
áram sem ég hef fylgst hér með hafa gæðin
aukist mjög mikið. Framboðið á hæfu fólki er
einnig meira en áður. Það var ekkert vanda-
mál að frnna fólkið í Grease, þetta eru geysi-
lega hæfíleikamiklir krakkar, svo ég leyfi mér
GALDRAKARLINN í Oz í Borgarleikhúsinu 1997 var fyrsta
stóra leikstjórnarverkefni Oldfields á (slandi.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/USTIR 25. JÚLÍ1998 5