Alþýðublaðið - 27.03.1984, Blaðsíða 8

8
Þriöjudagur 27. mars 1984
Guðlaugur Bergmann, forstjóri Karnabœjar: Hugsjónamaðurinn í mér er
alltaf að koma uppá yfirborðið. Gœtið ykkar á „gamla fjallabúanum“!
Ljósm.: G.T.K.
Karnabœr með eigin efnahagsstefnu,
þegar stjórnvöld týndu sinni:
„Hugsj ónamenn
lenda oft
í andstreymi“
Við Nýbýlaveginn í Kópavogi er röð af stórfyrirtækjum. Karnabær er t.d. með
verksmiðjur sínar og skrifstofur aðNýbýlavegi4 og við tókum forstjórann, Guð-
laug Bergmann tali.
„Ég veit að þú vilt tala við mig um verslun og iðnað“, sagði Guðlaugur, þar sem
hann stóð við gluggann og horfði til Esjunnar. „En á svona björtum degi minnist
ég margra atburða og mér finnst að minnsta kosti sjálfum, að í mér blundi alltaf
neisti hugsjónamannsins. Þess vegna gæti ég verið jafnaðarmaður. Vilmundur
heitinn var minn maður. Glóandi andagift og framfaravilji. Meðalmennskujukk
hversdagslífsins er svo skelfing þreytandi. Það þarf samt að læra að búa við það
líka. Hetjur hversdagslífsins, það erum við sem erum að bauka í atvinnulífi. Reyn-
um að skapa vinnu og verðmæti þrauka andstreymið og njóta líka góðu daganna.
Mikið er ég annars orðinn heimspekilegur. Jæja, — það sagði einhver, að ég hefði
svo margar hliðar.
furöul^
ótru\^„
WD40 oiys^sum.
»$&»£?%>******
^D'ÆsthláOIÍ^
Strax þegar ég byrjaði afskipti
mín af atvinnulífinu, þá nýdottinn
út úr skólakerfinu, reyndi ég að
koma lífsskoðunum mínum og
hugsjónum inn í starfið. Tískuvara
á sér margar hliðar. T.d. kvenlega
fegurð. Þegar við vorum nýbyrjaðir
með Karnabæ, stóðum við fyrir
samkeppni ungra stúlkna, sem við
kölluðum fulltrúa ungu kynslóðar-
innar. Mín skoðun hafði alltaf verið
sú, að allt of mikið hafi verið lagt
upp úr útlitinu einu saman í þessum
hefðbundnu fegurðarsamkeppn-
um. Snoppufríðleiki var ekki það,
sem ég var að sækjast eftir. Ég vildi
leggja áherslu á persónuleikann,
hæfileika einstaklingsins og fágaða
framkomu og útlit.
Dómnefndin sem valdi fulltrúa
ungu kynslóðarinnar, hafði þannig
þrjú atriði til þess að fara eftir og
vigtuðu þau í þessari röð. Persónu-
leiki og framkoma, hæfileikar og
síðast útlit.
Þannig vildi ég fara út fyrir hinn
hversdagslega ramma fegurðarsam-
keppnanna. Leggja áherslu á eðlis-
kosti unga fólksins, skapa gott for-
dæmi og hafa þannig góð áhrif á
unga fólkið, sem er að mótast og
finna sér fyrirmyndir.
Því miður kölluðu blöðin þetta
bara alltaf fegurðarsamkeppnir hjá
okkur og ég dagaði eiginlega uppi
með þessa göfgandi þætti mína á
matinu um kvenlega fegurð“.
„Gerðist eitthvaö fleira á þess-
um árdögum þinum í atvinnulifinu
í sambandi við lífsskoðanir þínar
og hugsjónir?“
„Já, já. Ég var á kafi í þessu pg
stundum ekki alltaf rétt skilinn. Ég
sá t.d. fljótlega að með þeirri gífur-
legu byltingu, sem kölluð hefur ver-
ið popp-byltingin og sem teygði
fljótlega arma sína um alla þætti
þjóðfélagsins flutu ýmsir miður
góðir hlutir. Ég segi nú stundum, að
vissu marki hafi þetta verið eðlilegt,
því sterk sól, gefur dýpstan skugga.
Margir ætluðu sér mikið með popp-
ið og ég var í forsvari fyrir marga
þætti þessarar byltingar á íslandi.
T.d. þurfti ég baki brotnu að verja
þann fáránleika, að karlmenn
mættu ekki láta sér vaxa hár, öðru-
vísi en vera sagðir grálúsugir og
annað eftir því.
Þetta var nú allt í4agi og bara
gaman. Þegar ég aftur á móti varð
var við að ungt fólk var farið að
nota vímugjafa á borð við kanna-
bisefni, þá varð ég alvarlega hrædd-
ur um hvert stefndi.
Ég ákvað að kynna mér þessi mál
eftir mætti og tók mér fyrst ferð á
hendur til Danmerkur. Ræddi með-
al annars mikið við tvo blaðamenn
á Politiken, sem höfðu rannsakað
það sérstaklega í tvö ár, hvert væri
viðhorf Dana til þessara efna og
hvort ætti að gefa þau frjáls, eins og
Rœtt við
Guðlaug
Bergmann,
forstjóra
Karnabœjar,
— um upphaf
atvinnurekstrar,
hans fegurðar-
samkeppni og
skilning
stjórnvalda
á hugsjónum
t.d. gert var við vín í Danmörku fyrr
á öldinni.
Þessir blaöamenn höföu komist
að því, að slíkt mætti alls ekki gera
og börðust fyrir þeirri skoðun sinni
í ræðu og riti. Þeir álitu þetta stór-
hættuleg efni, sem í mörgum tilfell-
um gætu leitt til forfallinnar eitur-
lyfjaneyslu og það á efnum eins og
heróíni, morfíni og LSD.
Ég fór einnig til Hollands og
Bretlands í sömu erindagjörðum og
var nú orðinn svo sannfærður um
eyðileggjandi áhrif þessara efna að
ég gekk í opinber samtök i Englandi
um baráttu gegn eiturlyfjum.
Þetta var nú í þá daga og mikið
vatn runnið til sjávar síðan. Það
sem vakti þó sérstaka athygli mína
og hefur raunar ávallt knúið illilega
á hug minn síðan var að finna hópa
af fólki, sem hefur mikil áhrif í
þjóðfélaginu og stanslaust reynir að
læða þeirri skoðun sinni inn hjá al-
menningi að kannabisefni séu
hættuminni en t.d. áfengi og hafi
einhver góð áhrif. Rói fólk, geri það
þjóðfélagslega hæfara í umgengni
eða álíka rugl.
Þetta fólk gerir sér enga grein fyr-
ir þeim skaða, sem það veldur með
þessu bulli. Ég ætla öðrum að fjalla
um það vísindalega, en bendi bara á
eitt sögulegt atriði.
Fletti fólk upp í alfræðiorðabók-
um, þá kemst það að því hvernig
orðið „assassin“ á ensku, sem þýðir
morðingi, er til komið. Það er dreg-
ið af arabíska orðinu „hashshash".
Fyrir krossferðatímana var uppi
maður í Arabalöndum, sem hét
Hassan Ben Sabah og hefur verið