Alþýðublaðið - 31.10.1987, Blaðsíða 6

6
Laugardagur 31. október 1987
UR ÆVI RÆSTINGAKONU
ALLTAF
AÐ SIGRAST
A EINHVERJU
«—----

Kristín þekkir umhverfið — enda unnið við rœstingu í þrjá áratugi.
Krístín Símonardóttir ól
upp 4 börn og hélt fyrst
upp á afmœlið sitt þegar
hún varð sextug.
í þrjátiu ár hefur hun unnið
fyrir sér og sínum með ræst-
ingum.
Á sjötta áratugnum sat
hún skyndilega uppi ein með
4 börn, sem hún þurfti að sjá
fyrir.
„Þá varð ég að fara út að
vinna en það var ekki svo
gott. Einhver benti mér svo á
ræstingu. Þar eyddi maður
skemmstum tíma — og fengi
þó nokkurt kaup.“
Siðan hefur Kristín unnið
við ræstingu.
Hún tilheyrir hinni týndu >
stétt, sem er ómissandi, en
„falin á bak við og má ekki
sjást" eins og ein verkalýðs-
kona komst að orði við mig.
Engin stofnun eða fyrirtæki
getur verið án „ræstitækn-
anna“ en enginn veit hversu
margar þær eru í landinu, þvi
að langflestar vinna i hluta-
starfi.
Kristin Símonardóttir er
fædd I vesturbænum (
Reykjavik 1926. Foreldrar
hennar, Ingibjörg Gissurar-
dóttir og Simon Simonarson
voru ættuö úr Ölfusi, en
höfðu flust til Reykjavikur
1925. Þegar Kristín var 8 ára
byggðu foreldrar hennar hús
við Hringbraut. Það var á
þeim tlma sem Hringbrautin
var og hét og ætlaði sér að
fara í hring, og stefndi við nú-
verandi Miklatorg i átt að Esj-
unni. Seinna var eins og
kunnugt er hætt við þau
áform. Þá varð húsið þeirra'
foreldra Kristinar ekki lengur
nr. 70 við Hringbraut, heldur
hét allt I einu Þorfinnsgata 8.
Þar stendur það enn reisu-
legt og vitnar um hug manna
fyrr á þessari öld. Og þar hef-
ur Kristín búið og býr enn.
„Heima lærði maður aö
bera virðingu fyrir öðrum.
Þetta var ein stór fjölskylda,
þvi að lengst af var móður-
fólk mitt auk minnar fjöl-
skylda þarna. Það er gott fyr-
ir börn að alast upp með
gömlu fólki, hjálpa þvi og
taka tillit til óska annarra
þegar maður elst upp ( stórri
fjölskyldu. Það hefur kennt
mér að gera fyrst kröfur til
sjálfrar mín áður en ég fer að
krefjast einhvers af öðrum.
Ég var alin upp við lltið, en
það var reisn yfir öllu sem
var gert. Þaðan kemur liklega
mln þörf að gefa öðrurn.1'
Ein með fjögur börn
Það var vorið 1956 að
paþbinn fór út af heimilinu.
Það situr ( henni.
„Hann feraö kvöldlagi. Ég
tek minnsta barnið 10 vikna,
pakka honum inn I sitt lopa-
teppi, sem var notað þegar
skipt var á honum, dreg up,p
biblíuna og byrja að lesa. Ég
vissi ekkert hvað ég átti að
gera..."
Upp úr þessu fór Kristln að
vinna utan heimilis. 1957
leysti hún af I ráðuneytum.
„Mér finnst voðalega skrýt-
ið að Lára dóttir mín skuli
vera farin að vinna þarna
núna sem aöstoöarmaður fé-
lagsmálaráðherra. Hún, sem
fór með mér 6 ára að skúra.
En svona breytast timarnir."
Vinnan í ráðuneytinu
reyndist of lltil. Kristín varð
að vinna meira eftir þvi sem
börnin stækkuðu. Það elsta
er fætt 1945 og það yngsta
1956.
„1. mars 1958 byrja ég að
vinna hjá breska sendiráðinu,
sem þá var til húsa I Þórs-
hamri. Ég man eftir þvi að
Lárusi Salómónssyni, lög-
regluþjóni, sem einhverju
sinni var á vakt þarna,
þótti undarlegt að ég skyldi
fara um ganga með miklar
lyklakippur og láta eins og
ætti heima þarna. Honum
þótti min völd vist undarleg,
enda engin furða kannski að
mér skyldi trúað fyrir lyklum
að öllum vistarverum. Þetta
var nefnilega ( upphafi
þorskastriðs.
Mér fannst gott að fá vinnu
i sendiráöinu. Vinnan tók 2
klukkutlmaog ég mátti byrja
klukkan hálfátta á morgnana.
Mér fannst þægilegt að kom-
ast út og hreyfa mig og fá
peninga i leiðinni."
1. september 1985 flutti
breska sendiráðið starfsemi
sina úr Þórshamri og upp á
Laufásveg. Sama dag fluttu
íslendingar út landhelgina (
12 sjómilur og þorskastrlðið
hófst. Það var skrýtin