Tíminn - 28.09.1967, Blaðsíða 8

3
í fjölbýlishúsinu Hraun-
bæ 90 í Árbaejarhveríi búa
hjónin Þórunn ÁsgeirsdótJ
ir og Gylfi Jónsson, ásamt
fjórum börnum sinum,
Önnu Helgu, sem er tveggja
og hálfs árs og myndarleg-
um þríburum, fjögurra
mánaða gömlum. Þríbura-
fæðingar eru mjög fátíðar,
— sem betur fer, mundu
flestir segja, en ungu hjón-
in og Anna Helga eru auð-
vitað yfir sig hrifin af þrí-
burunum sínum, þótt þeim
fylgi að sjálfsögðu mikið
umstang og fyrirhöfn
Þau fæddust 22. maí, nóttina
eftir 23. afmæiisdag föður síns,
tveir drengir og ein telpa. Eng-
inn hafði búizt við þrílburum.
— Læknarnif höfðu sagt mér,
að ég gæti búizt við tvilburum,
— sagði Þórunn við hlaðamann
Tímans, — en ég tók það mtátu-
lega álvarlega.
— Og hvernig voru svo við-
brögðin?
Þórunn brosir, hún hefur
áreiðanlega þurft að svara þess
ari spurningu ótal sinnum. —
Ég tók þessu ósköp rólega, seg
ir hún. — Það var ekki annað
að gera, og mér þótti þetta
aldrei neitt voðalegt.
— Það kom manni náttúru-
lega á óvart, að fjölskyldan
skyldi stækka svona mikið,
segir Gylfi.
— Og hvernig hefur stóra
systirin tekið þessu?
— Hiún er mjög góð við þau
og ekkert afbrýðisöm. Hún hef
ur reyndar verið á dagheimili
síðan þau fæddust, ^nnars væri
erfitt fyrir mig að anna þessu.
Herlbergið, sem upprunalega
átti að vera svefnherbergi hjón
anna í nýju íbúðinni þeirra,
hefiur verið gert að barnaher-
bergi. Þar eru þrjú lítil barna-
rúm og í hverju þeirra liggur
ofurlítið kríli. Þau stara stór-
um augum á þessa forvitnu
gesti. Enn eru þau alltof ung
til að gera sér nokkra grein
fyrir því, að þau vekja meiri
athygli en flest önnur börn.
Samt eru þau' farin að átta sig
talsvert á umheiminum og veita
hvert öðru athygli. Þeim finnst
það sérstaklega gaman, þegar
stóra systirin gefur sér tíma til
að leika við þau, hún talar við
þau eins og jafningja, og segir
þeim sögurnar, sem hún heyrir
á dagheímilinu. Hún segir, að
þrílburarnir hafi haest gaman af
sögunni um Rauðhettu.
Þetta eru þríeggja þrilburar,
og bera mjög lítið svipmót
hvert af öðru. Hildur litla er
minnst, og jafnframt rólegust,
TÍMINN
FIMMTUDAGUR 28. sept. 1967.
” Það ar miklu bafra að
Ijuka k«ssu um fy raf
- seglr þríburamóðurinf Þórunn
í viðtali við Tímann
en bræður hennar, þeir Ásgeir
og Jón Trausti eru stærðar
menn og dálítið meiri fyrir sér.
— Annars eru þau ósköp
þæg, — segir mamman. Ég
reyni að hafa eins mikla reglu
á þeim og mögulegt er, gefa
þeim að borða og leggja þau
á ákveðnum tímum. Ég hef auð
vitað engan tíma til að hampa
þeim mikið og dekra við þau,
og fyrir bragðið eru þau líklega
þægari en gengur og gerist um
börn. Þau vakna yfirleitt aldr-
ei á nœturnar, nema eitthvað
sé að.
— En, þegar eitt grenjar,
vebur það þá ekki hin?
— Nei, nei, það er eins og
þau séu' orðin ónæm fyiúr því.
Um árekstra á milii þeirra er
ekki að ræða enn þá, en það
kemur vafalaust nógu fljiótt.
Við kvíðum dálítið fyrir því,'
þegar þau fara að stækka, og
fara að vilja vera úti, því að
hér er engin aðstaða til slíks.
Ef við kæmum þeim fyrir á
barnaheimili, myndu heimilis-
tekjurnar ekki hrökkva. Ann-
ars er nógur tími til þess að
hugsa um það.
Úti á svölunum standia þrír
barnavagnar. — Eru ekki þrí-
buravagnar fáanlegir? spyrjum
við.
— Það er sjálfsagt hægt að
panta þá einhvers staðar frá,
en við höfum ekkert gert í því,
enda væri ég ekkert spennt fyr
ir því að arka um með þrfbura-
vagn. Á daginn sofa þau hérna
úti á svölunum, og þegar við
förum eitthvað með þau, not-
um við bílinn, og þegar þau
stækka fáum við handa þeim
kerrur.
— Það hlýtur að vera óhemju
mikill þvottur af þremur smá-
börnum?
, — Já, ég veit ekki hvernig
ég færi að, ef ég hefði ekki
sjálfvirka þvottavél, en Starfs-
mannafélag Landssímans, þar
sem Gylfi vinnur, gaf okkur
hana rétt eftir að börnin fædd-
uist, og það hefur verið mér
ótrúlega mikil hjálp.
— Eru það ekki gífurleg við-
brigði, að þurfa allt í einu að
fara að sjá fyrir 6 manna fjöl-
skyldu? spyrjum við húsbónd-
ann.
— Það hefur lítið reynt á
það enn þá, — segir Gylfi. Við
höfum fengið svo mikið af gjöf
um handa börnunum, og svo
eru þau ekki svo þurftafrek
fyrst í stað. En maður á vafa-
laust eftir að finna fyrir því,
þegar fram í sækir, — segir
hann og brosir við.
— Einna mestu viðbrigðin
eru þau, hvað maður er bund-
inn, — segir Þórunn. Það er
að sjálfsögðu lítið hægt að fara
með fjögur börn, og þegar þau
eru svona lítil vill maður helzt
ekki leggja það á neinn að
passa þau, ef maður ætlar að
skreppa út. En þetta kemur allt
upp í vana. Ég fann mest fyrir
þessu fyrst, en núna skiiptir það
eiginlega engu máli.
—• Þið hyggið líMega ekki á
frekari barneignir í hráðina?
— Nei, ætli það sé ekki nóg
komið a. m. k. í bili. Það er
miklu viturlegra að ljúka þesisu
af sem fyrst, þótt það sé
kannski svolítið erfitt. Og kost-
urinn við að eiga þríbura er
ansi mikill, þegar betur er að
gáð, þetta sparar nefnilega tvo
meðgöngutíma, — segir Gylfi
að lokum, og Þórunn samsinnir.
gþe.
Þórunn með Ásgeir, Anna Helga meS Jón Trausta og Gylfi með Hlldi lltlu.