Vísir - 10.03.1976, Blaðsíða 9

T
Umsión:
Rafn Jónsson
Lenny Bruce:
að
koma
er
dónaleg
dónaleg i augum réttlætisins og
Lenny er handtekinn æ ofan i æ
fyrir orð sin, sem eru hverjum
manni töm og flestir hafa gert
það sem Lenny scgir frá.
Kvikmyndin Lenny er besta
mynd sem undirritaður hefur
séð um áraraðir frá Banda-
rikjunum, bæði hvað varðar
efni, túlkun leikara og uppsetn-
ingu. Dustin Hoffman og
Valerie Pierrine eru bæði frá-
bær i hlutverkum sinum, háð-
fuglsins og fatafellunnar. Nægir
þar að benda á, þegar Honey
Bruce (Valerie Perrine) stend-
ur i simaklefanum i Honuloulu
og talar við Lenny, og siðar þeg-
ar Lenny kemur fram á ryk-
frakka og öðrum sokknum ein-
um fata, illa haldinn af fikni-
efnaneyslu, og reynir að veikum
mætti að ná til áhorfenda sinna,
sem vænta mikils af honum. En
hann nær ekki sambandi.
f þessum tveimur atriðum
myndarinnar er kvikmyndavél-
inni beitt á áhrifamikinn hátt,
sem færir áhorfendurna nær at-
burðunum.
Kvikmyndin er byggð upp
sem heimildarmynd, Honey,
eftirlifandi eiginkona Lennys,
móðir hans, og umboðsmaður
segja frá Lenny sem skemmti-
krafti og manni. Orðum þeirra
til staðfestingar eru sýnd atriði
frá skemmtunum og einkalifi
Lennys og hefur undirritaður
ekki um langa hrið séð jafn fag-
lega verið farið með filmuklipp-
Lenny Bruce (Dustin Hoffman) segir samborgurum sinum til syndanna. Háðsglósur hans um banda-
riskt þjóðlif og hispurslaustta* um kynlif komu honum oft undir arma laganna. Atriðið, þar sem hann
segir að sögnin AÐ KOMA geti verið dónaleg er hreint frábært. — Þegar hann lést vegna ofneyslu
heróins, gat að lesa i bandarisku dagblaði að hann hefði látist af of stórum skammti af lögreglu.
ur eins og þar.
Lenny er kvikmynd sem mað-
ur sér ekki aðeins einu sinni,
heldur aftur og aftur.
Og þeim mun oftar, sem
myndin er skoðuð, þeim mun
meiri áhrif hefur hún.
Lenny var valin besta mynd
ársins 1975 i kvikmyndatimarit-
inu Films And Filming og auk
þess hefur myndin hlotið fjölda
annarra verðlauna og viður-
kenninga. Það er þvi enginn
svikinn sem fer i Tónabió til að
sjá mynd ársins.
Lenny leiddur burt af lögregl-
unni, sem þoldi ekki að heyra
hann tala um bla-blaið.
Á sviðinu dansa fatafellur,
sem með hreyfingum sinum og
tilburðum reyna að vekja kyn-
fýsnir áhorfenda. Þeir taka vart
eftir þessum stúlkum, amk.
finnst engum atferii þcirra
dónalegt.
Lenny stendur á sviðinu og
segir það sama og stúlkurnar
gera, en fjallar um leið um
hræsni og yfirdrepsskap banda-
rikjamanna til kynlifsins.
Framkoma hans er ósiðleg og
Feðgarnir (Ciif f Robertson og Eric Shea) koma til smábæjar í Bandarikjunum og
auglýsa flugferð fyrir 3 dollara pr. mann.
fyrir börn og fullorðna
Sfðast þegar ég skrifaði um
mynd i Nýja bió, lagði ég
áherslu á mikilvægi þess að
auglýsingar um myndir i kvik-
myndahúsum væru réttar, svo
kúnninn yrði ekki svikinn.
Það er eins og kvikmyndahús-
ið hafi tekið þessa athugasemd
til grcina, þvi það auglýsir að
Fiugkapparnir sé ævintýra-
mynd og það er hún.
Flugkapparnir er eiginlega
vel til þess fallin að vera barna-
mynd að þvi undanskildu að
málfarið i henni er vart við
barna hæfi. Þess vegna er hún
bönnuð innan 12 ára.
Myndin fjallar um bónda sem
á flugvél. Dag einn, þegar hann
fremur listir sinar með eigin-
konu sina um borð, missir hann
stjórn á vélinni og hún hrápar,
með þeim afleiðingum að konan
deyr, en hann sleppur með
skrekkinn.
Siðar ákveður hann að fá sér
aðra flugvél og ferðast með syni
sinum.
Þeir feðgar hafa i hyggju að
verða rikir og frægir með flug-
listum sinum. Þeir ferðast viða,
en það sem stendur helst i vegi
fyrir þvi að þeir verði rikir, er
löngun mannsins til kvenna, þar
sem hann vill ólmur sanna karl-
mennsku sina.
Undir lokin leysast þó öll
þeirra mál óg bóndinn snýr
ásamt syni sinum til heima-
byggðanna og það eru gefin
fyrirheit um það að maðurinn
hyggist eyða ævidögunum með
fyrrverandi mágkonu sinni.
Flugkapparnir er ekkert sér-
stök mynd i sjálfu sér, en það
verður þó enginn verri af þvi að
sjá hana. Það er, eins og áður
sagði, blandað saman efni fyrir
börn og fullorðna. Þegar undir-
ritaður sá myndina voru nokkr-
ar fjölskyldur á vettvangi og
virtust skemmta sér hið besta.
Þessi mynd virðist þvi hin ágæt-
asta fjölskyldumynd.
Mánu-
dags-
myndin:
Sálsjúkur
veðlánari
Sol Nazerman (Rod Steiger)
er veðlánari i Harlem-hverfi i
New York og virðist vera al-
gjörlega tilfinningalaus og
sálarlaus maður. Hann lifir
stöðugt i endurminningu um
fangelsisdvöl sina i Auswitchs-
fangabúðunum. llann þarf ekki
að hafa efnahagslegar áhyggj-
ur, þvi glæpaforinginn i hverf-
inu styrkir starfsemi hans.
Hjá Nazerman er lærlingur i
verslunarstörfum, ungur dreng-
ur, sem ákveðið hefur að hverfa
af afbrotabrautinni og gerast
kaupmaður. Samtal þessara
manna lýsir ágætlega ástandi
Nazermans, auk þess sem inn-
réttingin i búðinni gefur manni
þá tilfinningu að hann sé enn þá
i fangelsi.
Ýmis atvik, sem gerast i aug-
sýn Nazermans vekja með hon-
um minninguna um dvölina i
fangabúðunum og brugðið er
upp svipmyndum þaðan.
Það eina sem Nazerman vill
er friður og einvera og hann
bregst ókvæða við, þegar ein-
mana kona vill kynnast honum,
bæði til að njóta nærveru hans
og hjálpa honum i þrautum
hans.
Þessi kvikmynd er að minu
mati hreint snilldarverk og
hreint furðulegt, þegar hún var
sýnd i Laugarásbiói um árið. að
hún skyldi ekki ganga betur en
raun bar vitni um. Leikur Rod
Steigers er framúrskarandi.
honum fer vel að leika hlutverk
sálsjúkra manna.
Það er synd, að þessi mynd
skuli ekki verða sýnd áfram.
svo góð sem hún er. en þess er
vert að geta að allir áhugamenn
um kvikmyndir ættu ekki að
láta mánudagsmyndir Háskóla-
biós fara fram hjá sér. þvi þær
eru oft með þvi betra. sem sýnt
er i kvikmyndahúsunum.
Sol Nazerman (Rod Steiger) bak við rinilana i veðlánarabúð sinni.
Hann minnist þarna dvalar sinnar i fangabúðum nasista, en þar
dvaldi hanu á styrjaldaárunum. Hann missti i striðinu konu sina og
börn.