Tíminn - 18.08.1968, Blaðsíða 16

....
mm

m w&im
S , ;•• ■
:■ ■ ■
T-gWWUífamir
ágús+ 1968. — 52.
HELMINGUR UPPLAGSINS
SELDIST FYRSTU VIKUNA
GÞE-Reykjavík, föstudag. I tíðaljóða, og innti hann eftir | vikuna eftir iitkomu bókarinnar
Tíminn ræddi í dag stultlega við sölu bókariniiar og heimtu at- hefði heimingur upplagsins verið
Sverri Krislinsson, útgefanda Há-1 kvæðaseðla. Sagði liann, að fyrstu 1 , Framhald á bk. 14.
Skýringarmynd á þróun íslenzks landbónaSar frá aldamofum. Fólki fækkar i sveitunum, en bufe fiolgar og ræktun eykst og framleiðslugeta buanna er mein en nokkru
stnni fyrr. {Tímiamyndir — GB)
Aukin ræktun, kynbætur og vélvæöing
EYKUR FRAMLEIÐSLUGETU
Zffl' ‘VFŒt' M'
SVEITA JAFNT OG ÞETT
OÓ-Reykjavík, föstudag.
Framfarir í íslenzkum land-
búnaði hafa verið gífurlegar síð
ustu aratugina Þrátt fyrir fólks
fækkun í sveitunum eykst fram
leiðsla landbúuaðarafurða jafnt
og þétt og með aukinni rækt-
nn og tækni verður framleiðslu
getan rneiri. f þróunardeild Land
búnaðarsýningarinnar ‘68 er
lýst á auðskiiin hátt með tákn
myndum og línuritum þróun
landbúnaðar á fslandi frá alda-
mótum til þessa. f delldinni eru
einnig sýndir gamlir munir, verk
færi og áhöla sem notuð voru
við landbúnaðarstört og vinnslu
landbunaðarafurða áður fyrr, og
sum þeirra jafnvel allt fram á
þennan dag. Er fróðlegt að
bera saman þessi gömlu áhöld
og nýtízkulegar og stórvirkar
vélar, sem nutaðar eru í dag og
stórauka fraroleiðslugetuna og
jafnframt létta erfiði af þeim
sem að landbúnaði vinna og
spara vinnukraft. Þá er athyglis
vert nve afurðir búfjár hafa
aukizt ótrúlega á tiltölulega
stuttum tíma. Er það að þakka
kynbótum og betri fóðrun bú
penings og er árangur á þessu
sviði áreiðanlega heilladrýgst
framför sem orðið hefur í land
búnaðl.
Tæpast fer milli mála að
Þróunardeildin er hin fróðleg
asta sem er á landbúnaðarsýn-
ingunni og aýnir bezt hvílíku
Oettistaki bændur og samtök
> eirra hafa lyft og hve vel
ækni og samvinna hafa reynzt
islenzkum landbúnaði og þjóð-
arhag yfirleit.
Mikið hefu: verið ritað og
rætt um „flóttann úr sveitun-
um“ og má til sanns vegar færa,
gð mikil fólksfækkun hefur
órðið f sveitum íslands. Árið

1890 voru lanclsmenn 70.927. Þá
bjuggu 63.078 manns í sveitum
og 7.852 í bæjum. Árið 1965
voru íslendingar 196.933. í bæj
um ojuggu 162.743. í sveitum
34.190 Sýna þessar tölur glögg-
lega hver fólksfækkunin í sveit
unum er. Samt sem áður er
framleiðsla landbúnaðarafurða
meiri nú en nokkru sinni áður.
Og þessar tölur segja heldur
ekki alla söguna. Áður fór
vinnsla á nær öllum þeim vör
um sem framleiddar voru á bú
unum fram í sveitunum. Nú er
landbúnaðurinn undirstaða
margs háttar iðnaðar og at-
vinnugreina sem stundaðar eru
í þéf'býli og eiga fjölmargir
bæjaibúar atvinnuafkomu sína
undir framleiðslu landbúnaðar-
ins, og er hér fremur um að
ræða aukna verkaskiptingu sem
kemur í kjölíar tækninnar en
að fólk sé að „flýja“ landbún-
aðinn.
Sem dæmi um framleiðni-
aukningu sveilanna má nefna
að ár:ð 1941 var verðmæti
framleiðslu á hvern ársmann
'
í landbúnaði, miðað við verð-
lag ársins 1967. 85 þús. kr.
1965 var samsvarandj tala 246
þús. kr.
Kynbætur og betri fóðrun
búfjár hefur aukið afurðirnar
að miklum mun. Meðalnyt á
kú, árið 1901 var 1600 kíló,
miðað við 4% fitumagn. Með
tilkomu nautgriparæktarfélaga
og rannsókna hefur nyt kúnna
aukizt svo að árið 1966 var
meðalnytin oiðinn 3000 kíló. Á
sama tímabili hefur mjólkur-
framleiðslan aukist úr 27 þús
uind tonnum í 121 þúsund tonn.
Árið 1901 voru nautgripir á
öllu landinu 25.674 talsins.
1967 voru nautgripir 54.530.
Sömu sögu er að segja af
s au ðfj 'á rræktu n in n i. 1934 var
kjötframleiðsla eftir vetrar-
fóðraða kind að meðaltali 11.1
kíló. Allt síðan hefur magnið
aukizt og árið 1967 var samsvar
andi i.ala 16,3 kíló. Hefur rækt
un fjárins sums staðar gefið
mun betri raun er áðurnefndar
meðaltolur sýna. Til dæmis feng
Framhald á bls 14.
....... vwim
Þessar myndir eru gott dæmi um framfarir í landbúnaði. Annars vegar klifberar og reipi, sem lengstum hafa verið nauðsynleg tæki tll
heyflutninga en eru nú úrelt og sjást varla nema á minjasöfnum. Hl ns vegar er nýtízkulegur heyvagn og heyblásarl, en þessi verkfæri
eru hvorutveggja sjálfvlrk og hleður vagnlnn sig sjálfkrafa þegaj- honum er ekið yfir múga og blásarinn þeytir heyinu í hlöðu og staflar
því án þess að mannshöndin komi þar nærrl.