Tíminn - 12.10.1968, Page 11

LAUGARDAGUR 12. október 1968.
TIMINN
DENN!
DÆMALAUSI
— Ég skipti á peningunum,
sem ég fékk til þess að klippa
mig fyrir, og byssu, svo sklpti
ég á . . . .
Kanadísk mynd um feimni
barna, eðlilega og afbrigði-
lega, orsakir hennar of af-
leiðingar og upprætingu af-
brigðilegrar feimni með að-
stoð sálfræðinga og kennara
en einkum J)ó foreldra og
náms- og leikfélaga barn
anna sjálfra.
Þýðandi: Sigríður Kristjáns-
dóttir.
Þulur: Gylfi Pálsson.
21.35 Grannarnir
(Beggar my neighbour)
Nýr myndaflokkur.
Nýr brezkur gamanmynda-
flokkur.
Aðalhlutverk: June Whitfield
Peter Jones, Reg Vamey og
Pat Coombs.
íslenzkur texti: Gylfi Gröndal
22.05 Konan með hundinn.
Rússnesk kvikmynd gerð í
tilefni af 100 ára afmæli rit-
höfundarins A. Chekov, en
myndin er gerð eftir einni
af smásögum hans.
Leikstjóri: J. Heifits.
Persónur og leikendur:
Aniiá'Sergejevne: I. Savina.
Gurov: A. Batalov.
fslenzkur texti: Reynir
Bjarnason.
22.35 Dagskrárlok.
Lárétt: 1 Vesalingur 6 Fljót 7
Tveir eins 9 Bor 10 D'Uigleysingi
11 Tími 12 Þófi 13 Handlegg 15
Óholl.
Krossgáta
140
Lóðrétt: 1 Dauða 2 1001 3
Heima 4 Ónefnd 5 Grimm
á svipinn 8 Skyggni 9
Strangleiiki 13 Tónn 14 1050.
Ráðning á gátu no. 139:
Lárétt: 1 Eilífur 6 Ása 7
GH 9 MS 10 Jólamat 11
Á1 12 LI 13 Ódó 15 Náms-
lán.
Lóðrétt: 1 Eggrjárn 2 Lá
3 íslands 4 Fa 5 Rostinm 8
Hól 9 Mal 13 Óm 14 Ól.
11
41
ist sín fyrir að hafa setið inni
allt kvöldið, meðan þið voruð að
leita Óla Péturs út um allan
skóg! mælti hann. — Ef ég hefði
vitað um þetta, skyldi ég víst
hafa komið með.
— Það var sízt von að þú viss-
ir það.
— Ef eitbhivað þvílíkt kemur
fyrir öðru sinni, þá hringdu til
mín. Það ætti svo sem að vera
sjálfsagt mál.
— Ja, — ef við hefðum þurft
að þéttraða leitarmönnum . . .
— Þú hefðir átt að gera það
hvort sem var.
Hann dró handlegginn undan
armi hennar og lagði hann um
mitti hennar í stáðinn. Henni
þótti það gott. Rakinn og myrkr-
ið umihverfis þau dró þau sam-
an svo líkast var sem þau væru
eitt. Öðru hvoru voru þau hvort
öðru afar náin — ekki einasta
líkamlega. Ef þannig gæti alltaf
orðið — hugsaði hún. Var unnt
að fá aðra stoð betri í lífinu en
Hinrik?
Ekki töluðu þau mikið saman,
til þess var enginn tírni. Það lá
göngufær gangvegur milli Neðri-
bæjar og nælisins. — og þau voru
ekki margar mínútur að fara
hann.
— Heldurðu að þú verðir
lengi? spurði hann er þau gengu
upp trjágöngin við elliheimilið.
— Það hef ég ekki hug-
mynd um. það fer eftir því hvort
þarf að vaka yfir afa. Ég veit
ekki hversu illa hann er haldinn.
— Ilringdu þegar þið eruð til-
búin, þá skal ég aka ykkur heim.
— Kærar þakkir. Hún þrýsti
hönd hans létt og hraðaði sér inn
um hliðið.
Hin^ voru ekki lengra komin
með Óla Pétur en svo, að hann
mætti þeim í bakaleiðinni. —
Hvernig gengur? spurði hann. —
Get ég orðið ykkur að einhverju
liði? Ekið ykkur eða eitthvað
þess háttar?
Óli Pétur stundi.
— Það fer eftir atvikum, svar-
aði Jóhann. — Við skulum at-
huga hvernig honum líður.
— Þá ætla ég að bíða,
sagði Hinrik ákveðinn og fylgd-
ist með þeim inn í húsið.
Hann beið í stofunni meðan
þau komu Óla Pétri í rúmið.
Skömmu síðar kom Jóhann fram.
— Ég held hann sé hvergi brot
inn, mælti hann, — og hann vill
ekki sjá lækni. En honum var
orðið svo gegnkalt, að við getum
vel búizt við að hann fái lungna-
bólgu.
— En er ekki sjálfsagt að fá
lækninn hingað, eigi að síður?
— Jú, en þá fengi hann vafa-
laust flog af bræði. Hann vill fá
Samúel í Holti.
— Samúel?
Jóhann hló. — Það er nú ekki
eins vitlaust og manni kann að
sýnast Hann er vanur veikum og
skökkum gamalmennum, og læt
ur ekki illa að eiga við beinbrot
og því um líkt. Að minnsta kosti
getur hann sagt hvort senda þurfi
eftir lækninum.
— Þá fer ég og sæki Samúel.
— Þakka þér fyrii
Fyrir sjónum Hinriks var það
sjálfsagt mál að hjálpa Hellulækj-
arfólkinu að því er í hans valdi
stóð Sótt hann nú eamla skottu-
lækrnnn, og begar hann hafði
skoðað Óla Pétur í krók og kring,
kvað hann sjúklinginn ekkj í
hættu, aðeins að honum yrði
haldið vel heitum. Máttu því Jó-
hann ofi drcngirnir halda heim.
En Malín langaði til að hafa
Kristínu hjá sér um nóttina. Pilt-
ana flutti Hinrik heim til sín.
Þegar Anna frétti að Kristín ætti
að verða eftir á hælinu — aðeins
í öryggisskyni — gerðist hún ó-
róleg og endaði það með því ,að
hún fyl-gdist með Hinriki aftur til
elliheimilisns.
— Ef þú hefðir tíma til, þá
gerðrðu það kannski að skjóta
henni Kristínu heim í fyrramálið,
sagði hún á leiðinm. Því lofaði
hann að sjálfsögðu — mjög
gjarna.
— Hamngjan gefi að hann fái
nú ekki lungnabólgu af þessu,
mælti Anna Oig stundi þungan.
Hinrik leit á hana frá hlið. Hún
var svo innilega kvíðin, þrátt fyr-
ir það að áreiðanlega hafði hún
meira amstur en ánægju af föður
sínum. En hann var faðir hennar,
hvað sem öðru leið. Hinrik varð
hugsað til þess, að það andrúms-
loft sem ríkti á Hellulæk, væri
þeim sá styrkur sem allir gátu
ekki státað af nú orðið. Upp úr
þessu umhverfi var Kristín sprott
in. Hún myndi verða „góð kona“
eins og sagt var í gamla daga.
Góð tenHdadóttir líka, og góð
móðir.
16. KAFLI.
Hjálparhönd.
Nú var komin ró á innan
veggja elliheimilisins. Umstang-
inu við Óla Pétur hafði létt. Mal-
ín bjó um Samúel í gestaherberg-
inu. og hann lofaði að líta nokkr-
um sinnum ;nn til sjúklingsins
um nóttina. Anna krafðist þess
að fá að liggja inni hjá föður
sínum, til að geta hlúð að honum,
og Malín hafði látið aukarúm
þangað, þvert ofan í vilja karls.
— Ekki af því að ég telji það
nauðsynlegt, sagði hún, — en
mér er þó alltaf nokkur trygg-
ing í því.
Hún ætlaði að hreiðra um
Kristínu á sófanum í stofunni,
en Kristín afþakkaöi það. — Ég
fer heim, mælti hún. Mamma á
hægara með að vera hér. þegar
hún veit að ég er heima.
— Hinrik flytur þig heim í
fyrramálið, sagði Anna.
— Ætli hann sé ekki búinn að
gera nóg íyrir okkur
— Ekki mun hann hafa aeitt
á móti því.
Það vissi Kristín vel, en þrátt
fyrir allar hugsanir hennar og til
finningar fyrr um kvöldið, hik-
að hún eigi að síður við að |
þiggja alla hjálpsemi hans sem
sjálfsagðan hlut.
— Ég ætla samt að ganga heim
núna, svaraði hún ákveðin.
— Svona seint og í þessu niða-
myrkri, sagði Malín og maldaði
í móinn.
— Ég er viss með að rata,
— Svona eru þau öll saman!
mælti Anna og stundi við.
Kristín hló. Stundarfjórðungi
sfðar var nún á heímleið, og þeg-
ar hún var komin af stað. lá við
að hún iðraðist eftir alit saman.
“ATlONAl*
. Hi-ToP
Ekki fyrir þá sök, að hún væri
myrkfælin, heldur fann hún það
nú fyrst. hversu ógurlega þreytt
hún var. Hivorki henni né ÖSp
um hafði annað til hugar komi'ð,
en að hún gengi þjóðveginn, en
nú mundi hún allt í einu eftir
gangveginum. Sú leið var all-
miklu skemmri og það var ekki
nærri eins þrejdandi að ganga
þá götu og að þramma eftir gler-
hörðum bjóðveginum. Færi hún
gangveginn, varð hún að gæta sín
að villast ekki, en það var aðeins
örlítil tilbreytni. Hún hikaði ef-
ins í nokkrar mínútur, þar sem
skemmri leiðin lá út af inn í skóg
inn, en réði svo af að beygja út
af þjóðveginum, enda var hún
skógargötunni jafn kunnug sem
honum.
Brátt sá hún það í hendi sér,
að betra hefði verið að halda á-
fram eftir þjóðveginum, en vi'ldi
þó ekki snúa við Inni í skógin-
um var þvílíkt niðamyrkur, að
hún gat .lafnvel ekki greint greni-
toppana bera við biksvart skýja-
þykknið, hvað þá heldur að hún
sæi móta fyrir götunni. Að vísu
rataði hún vel eftir henni, og
hafði farið hana bæði í björtu
og dimmu, en aldrei i slíku
myrkri, að henni fannst. Hún
varð að fara fetið og þreifa fyrir
sér með tánum í hverju spori.
Og hún vrði lengi á leiðinni
heim með þessum hætti, þótt
hún væri ekkert smeyk um að
villast.
Hún nam staðar við eina beygj
una. Það lá við, að hún væri ekki
viss í bessu niðamyrkri. Líklega
var hún ekki komin eins lamgt
og hún hélt með þessu lötri!
Er henni varð hugsað til þess,
hve langa leið hún átti ófarna,
lá við að hún viknaði. Hvers
vegna hafði hún ekki þekkst boð-
ið um að gista á elliheimilinu?
Þá væri hún sofnúð núna.
Hún lagði af stað á ný, en
nam staðar að vörmu spori. Var
ekki ljósglæta ínnj milli trjánna?
Jú, og bað hreyfðist. Einhver
kom gangandi eftir stígnum frá
Sundavík Hver gat bað verið?
Enok eða Arnaldur? Væri það
annar hvoi þeirra, myndu þeir
áreiðanlega fylgja henni og lýsa
fram á veginn. En það gat allt
eins verið einhver annar. Það
ÚTVARPIÐ
Laugardagur 12. október
7.00 Morgunútvarp 12.00 Há-
degisútvarp 13.00 Óskalögsjúkl
inga Kristín Sveinsbj'örnsdóttir
-kynnÍT 15.00 Fréttir 15.10 Á
líðandi stund Helgi Sæmunds
son rabbar
við hlustend 1MB >7
ur 15 30
Laugardags
syrpa i umsjá Baldurs Guð-
laugssonar 17 15 Á nótum æsk
unnar Dóra Ingvadóttir og
Pétur Steingrimsson trvnna nýj
ustudœgurlösin 17 45 Lestrar-
stund fyrir litlu bönnin. 18.
00 Söngvar í léttum tón. 18.
20 Tilkynningar 18.45 Veður
fregnir 19 00 Fréttir 19.30
Daglegt líf Árni Gunnarsson
fréttamaður sér um þáttinn.
20.00 Klassískir dansar og kðr
löe ú) i .evndaraóm
urinn ■ 4 •nho-wooö“ eftÍT D?np
er >e VI >r'i*r i.p'kstibri’ Bald
vin Hslldnrsson 22.00 EYéttir
og veSurfreenu 22.15 2S.55
Fréttir í stuttu máli. Dag-
skrárlok.