Morgunblaðið - 18.02.2001, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 18. FEBRÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
www.utfararstofa.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður, í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Kistur
Krossar
Duftker
Gestabók
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu milli landa
Sjáum einnig um
útfararþjónustu á
allri landsbyggðinni.
Áratuga reynsla.
✝ Droplaug Páls-dóttir, fyrrum
húsfreyja í Brekku-
götu 25 á Akureyri,
fæddist á Borg í
Njarðvík við Borgar-
fjörð eystri 3. mars
1911. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 11.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Páll Sigurðsson,
f. 7.6. 1879 í Glúms-
staðaseli í Norðurdal
í Fljótsdal, d. 3.12.
1948 í Hafnarfirði, og
kona hans Margrét Grímsdóttir, f.
7.4. 1882 á Arnaldsstöðum í Suð-
urdal í Fljótsdal, d. 21.8. 1963 í
Hafnarfirði.
Droplaug ólst upp á Borg, í
Breiðuvík við Borgarfjörð og í
Bakkagerðisþorpi til 11 ára aldurs
en fór þá til Þorsteins Pálssonar og
Áslaugar Maack á Reyðarfirði.
Systkini Droplaugar: Guðný, f. 9.2.
1906, d. 24.1. 1997; Vilborg, f. 1.9.
1907, d. 31.10. 1999; Þorsteinn, f.
8.6. 1909, d. 12.2. 1944; Unnur, f.
3.3. 1911, d. 12.5. 2000; Magnús, f.
8.1. 1913, d. 10.11. 1948; Sigur-
björg, f. 19.3. 1917, d. 1.6. 1983;
Jón, f. 20.12. 1919, og Sigbjörn, f.
24.5. 1924, d. 23.6. 1955.
Barn Droplaugar og Harðar
Gestssonar, Margrét, f. 3.2. 1933, d.
27.1. 1934.
Droplaug giftist 30. nóvember
Vignir Jónsson, f. 27.3. 1939. 3)
Auður, f. 10.6. 1939, maki Ágúst
Þorleifsson, f. 7.7. 1930, börn: a)
Elfa, f. 19.10. 1959, maki: Höskuld-
ur Jónsson, f. 31.8. 1965, börn: Þóra
og Pálína. b) Vala, f. 25.5. 1962,
maki Ingólfur B.Æ. Sigurjónsson,
f. 10.3. 1959, barn: Ágúst Ævarr. c)
Arna, f. 23.1. 1964, börn: Emma og
Logi. d) Þorleifur, f. 28.6. 1966,
maki Heiða Björg Hilmisdóttir, f.
21.2. 1971, barn: Hilmir Jökull. e)
Birna, f. 22.1. 1971, maki Pétur
Guðmundur Broddason, f. 9.10.
1975, börn: Auður Kristín og
Ágústa Dröfn. 4) Gerður, f. 7.6.
1941, f.v. maki Magnús Lyngdal
Stefánsson, börn: a) Ólafur, f. 5.11.
1962, maki Arna Arnarsdóttir, f.
5.10. 1967, börn: Arnar, Sindri og
Ólafur. b) Bára Lyngdal, f. 3.7.
1964, maki Peter Engkvist, f. 29.5.
1957, barn: Freyr, börn hennar:
Þengill og Þorkell. c) Brynja, f. 8.7.
1971, maki Jón Blomsterberg, f.
20.5. 1959, börn Sunnefa Líf og
Vera Sif. d) Stefán, f. 5.10. 1975, e)
Magnús, f. 5.10. 1975, maki Hlíf Ís-
aksdóttir, f. 13.10. 1974, barn: Bára
Lyngdal. 5) Áslaug, f. 10.3. 1947,
maki Jón Hjartarson, f. 6.4. 1944,
börn: a) Hjörtur Heiðar, f. 14.9.
1967, maki Bryndís Snæbjörnsdótt-
ir, f. 25.1. 1968, börn: Jón Halldór,
Snædís Rán og Áslaug Ýr. b) Ólafur
Páll, f. 19.8. 1969, maki Anna
Sveinsdóttir, f. 20.2. 1970, barn:
Ása. c) Frosti, f. 1.5. 1972. d) Sigríð-
ur Droplaug, f. 17.9. 1972.
Minningarathöfn um Droplaugu
fór fram í Grensáskirkju 15. febr-
úar. Útför hennar fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju á morgun, mánu-
daginn 19. febrúar, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
1937 Ólafi Magnússyni
pípulagningameistara,
f. 7.9. 1906 á Ketilstöð-
um á Völlum, d. 17.12.
1985 á Akureyri. Börn
þeirra: 1) Stjúpdóttir
Ásta, f. 25.5. 1934,
móðir Bjarnheiður
Sigurrínsdóttir, f.
14.9. 1906, d. 2.2. 1988.
Maki Guðni Valdi-
marsson, f. 7.9. 1932.
Börn: a) Valdimar, f.
8.11. 1957, b) Drop-
laug, f. 12.12. 1959,
maki Kristján Geirs-
son, f. 25.5. 1963, börn:
Bjarni Páll, Birkir og Anna Björk.
Sonur Droplaugar er Baldvin Eyj-
ólfsson, f. 12.8. 1974. c) Páll, f. 17.5.
1964, maki Sólveig Arna Jóhann-
esdóttir, f. 4.6. 1965, börn: Ásta
Mekkín, Guðlaug Marín og Signý
Malín, d) Guðrún Anna, f. 22.5.
1972, maki Sigurjón Haukur
Hauksson, f. 14.12. 1971, barn:
Guðni Þór. 2) Guðrún, f. 30.11.
1936, maki 1. Geir Snorrason, f.
31.8. 1932, börn: a) Anna Lísa, f.
22.2. 1963, maki Jón Eiríksson, f.
16.2. 1964, börn: Selma Ósk og
Harpa Marín. b) Hjördís, f. 12.5.
1964, maki Óðinn Birgisson, f. 18.6.
1960, börn: Róbert Aron og Tinna
Líf. c) Bjarni Heiðar, f. 1.8. 1966,
maki Bryndís Guðmundsdóttir, f.
10.10. 1965, barn: Arnar Darri.
Sonur Guðrúnar er Ólafur Guð-
brandsson, f. 12.7. 1957. Maki 2.
Nú er amma Dodda dáin eftir hart-
nær 90 ára fjörmikið líf. Hún átti
fimm dætur og sagði mér einhvern
tímann að hún hefði haft börnin fleiri
ef ekki hefði verið fyrir astmann. Ég
kynntist ömmu ekki náið fyrr en ég
fór til Akureyrar í menntaskóla.
Vissulega hafði ég þekkt hana áður,
hún kom í heimsóknir austur á
Klaustur og ég heimsótti hana með
foreldrum mínum norður á Akureyri.
En þegar ég fór til Akureyrar í
menntaskóla þá heimsótti ég hana
reglulega og kynntist henni mun
nánar. Yfirleitt byrjaði ég á að fá
kaffisopa hjá henni og leggja mig
stuttan dúr. Ég fór svo í búðina fyrir
hana að kaupa mjólk og sitthvað
fleira, einkum súpukjöt. Þegar ég
kom úr búðarferðinni undraðist hún
jafnan hvað ég hafði verið fljótur,
enda var ég ekki astmaveikur, og svo
hrósaði hún mér fyrir hvað ég kom
með mikinn afgang, enda gleymdi ég
ævinlega einhverju. Svo fékk ég
meira kaffi og tók kannski í spil með
henni.
Eitt sinn spurði hún mig hvort mig
vantaði ekki tösku. Ég kvað það ekki
ótrúlegt. Þá dró hún fram íþrótta-
tösku sem hún hafði keypt af óskap-
lega huggulegum ungum manni sem
hafði bankað uppá hjá henni og var
að selja töskur og fleira dót. Hún
hafði boðið honum inn, gefið honum
kaffi og spurt hann hverra manna
hann væri. Hann átti rætur að rekja
austur á land og þar með varð ekki
aftur snúið. Amma vissi vel hverra
manna hann var og gat sagt honum
ýmsar sögur af forfeðrum hans, en
þar með varð hún líka að kaupa af
honum eins og eina tösku.
Seinna flutti hún til Reykjavíkur.
Þá var ég kominn í háskólann og var
því líka í höfuðstaðnum og hélt áfram
að sendast fyrir hana í búð. Ég man
hins vegar ekki til þess að ég hafi
keypt fyrir hana súpukjöt hér syðra,
en á hinn bóginn finnst mér eins og
ég hafi naumst farið í búðina öðruvísi
en að kaupa kleinur, sem hún nátt-
úrlega borðaði ekki sjálf, ekki nema
bara svona rétt til að smakka.
Það var á þessum árum sem einn
kunningi minn krækti sér í stúlku
sem heitir Lóa. Þetta sagði bróðir
minn ömmu. Hún hugsaði sig um
stutta stund og rifjaði svo upp gamla
vísu sem hún kunni. Vísan er svona:
Þú skalt ekki elta rjúpur upp um heiðar,
heima eru götur greiðar
og gott að fara á lóuveiðar.
Ári síðar tók ég sjálfur saman við
stúlku sem heitir Anna. Þetta sagði
ég ömmu, en hún mátti þá til með að
segja mér eina sögu og vísu með.
Sagan var af tveimur nafnkunnum
Akureyringum sem voru að labba inn
Hafnarstræti einn sunnudagsmorg-
un þegar þeir mættu konu sem hét
einmitt Anna. Anna þessi var víst
allra kvenna fegurst á Norðurlandi í
þann tíma, og gott ef ekki ólofuð líka,
og því varð þessi vísa til:
Anna er fegurst af öllum,
hún ætti að búa í höllum.
Hjá Önnu vildi ég vera,
vefja hana að mér bera.
Væta hana tittlings tári,
tvisvar sinnum á ári.
Eftir að við Anna tókum saman
fórum við jafnan bæði í heimsókn til
ömmu. Í eitt slíkt skipti komum við
að henni þar sem hún lá undir snúru-
staurnum og gat sig hvergi hrært.
Hún hafði hnotið um hellubrún, dott-
ið og brotið handlegg og farið úr liði.
Fyrst höfðum við áhyggjur af því að
eitthvað fleira hefði skaddast við fall-
ið, en þegar verið var að bera hana út
í sjúkrabíl og hún bað mennina að
doka við svo hún gæti sagt okkur að í
ísskápnum væri afgangur af kjöt-
súpu og sitthvað fleira sem gæti
skemmst, þá var okkur ljóst að það
eina sem hefði gengið úr lagi voru
nokkur bein. Annað væri á sínum
stað.
Handarbrotið greri fljótt, en hún
átti lengi í basli með liðinn, og upp úr
þessu sagðist hún oft vera hætt allri
handavinnu, og þó sá ég ekki betur
en að milliverkin rynnu fram af
heklunálunum hennar og langömmu-
börnin fengju öklahosur og fleira
smálegt rétt sem fyrr. En núna,
sumsé, er hún hætt allri handavinnu,
og núna verð ég víst að læra vísurnar
mínar af annarra vörum. En það sem
eftir stendur er þetta: Það var gaman
að þekkja ömmu Doddu.
Ólafur Páll Jónsson.
Við systkinin bjuggum svo vel alla
okkar æsku að eiga bæði föðurafa og
ömmu, Þóru og Þorleif, og móðurafa
og ömmu, Droplaugu og Ólaf búandi
hér á Akureyri. Amma Dodda og afi
Lalli bjuggu í Brekkugötu 25, lítilli
íbúð sem þó alltaf var nógu stór. Þar
ólu þau upp sínar fimm dætur og er
frá leið var alltaf pláss fyrir okkur
barnabörnin sem ætíð vorum vel-
komin. Brekkugata 25 er þriggja
hæða hús. Séð með barnsaugum var
það stórt og leyndardómsfullt með
kjallaraherbergjum, geymslum,
stigahúsi og kyndikompu. Mikið var
búið að ærslast með Lalla í húsinu og
garðinum. Á sumrin strengdi afi upp
vindskýli sunnan við hús. Við krakk-
arnir skriðum út og inn um eldhús-
gluggann, bárum út púða og teppi.
Vorum í sólbaði og amma bauð upp á
veitingar, djús og kleinur eða pönnu-
kökur. Þetta voru góðir dagar.
Amma var barngóð með afbrigðum,
aldrei blöskraði henni fjörið í leikjum
eða að við rusluðum allt til. Á að-
fangadagskvöld vorum við í Brekku-
götunni. Fjölskyldan borðaði saman
og svo las afi utan á alla pakkana.
Mér finnst það aldrei hafa verið gert
almennilega síðan. Amma var mikil
húsmóðir og kokkur. Mjög þrifin og
aldrei sást á neinu. Eldamennska og
handavinna voru hennar aðall.
Sláturtíðin á haustin var annatími
hjá ömmu. Þá voru balarnir teknir
fram og síðan gert slátur fyrir fjöl-
skylduna og svo aðstoðað á öðrum
heimilum út um allan bæ. Í mörg ár
sá hún um sláturgerðina fyrir Elli-
heimilið.
Laufabrauðið var annað, þá kom
fjölskyldan saman, amma bjó til deig-
ið og flatti út og við skárum og skár-
um. Kökurnar bornar fram á stór lök
á hjónarúminu og svo steiktar þegar
þær voru orðnar passlega þurrar.
Prjónaskapur og hekl lék í hönd-
unum á ömmu. Hún kenndi lítilli
ömmustelpu að hekla á barbídúkk-
urnar. Við systurnar áttum falleg kot
og annað prjónles frá henni. Hún
prjónaði sjöl og dúka með flóknum
gatamynstrum og heklaði mikið af
milliverkum í sængurföt. Oftast var
einn dúkur í strekkingu á borðstofu-
borðinu.
Amma fæddist á Borgarfirði eystri
og bjó þar til 11 ára aldurs. Þá var
hún send í vist til Reyðarfjarðar. Þar
var hún hjá góðu fólki og talaði oft
um það, eins og Austfirðina, það var
hennar sveit.
Amma átti orðið marga afkomend-
ur, börn, barnabörn og barnabarna-
börn. Á öllum kunni hún skil og
fylgdist vel með þeim. Alltaf var hún
jafn barngóð, þegar við komum með
Þóru tveggja ára til hennar sullaði
hún úr kaffibolla á stofuborðið. Vildi
þurrka sjálf og amma sótti tusku.
Barnið þurrkaði og ömmu fannst hún
svo verkleg að hún hellti bara meira
fyrir hana á borðið.
Svo var farið inn í herbergi og þar
fékk Þóra að skoða í skúffur og skrín
og máta eyrnalokka og hálsfestar.
Við amma spjölluðum um börn og
hún sagði mér frá Margréti sinni sem
dó bara ársgömul. Við skoðuðum litla
mynd af henni, þá einu sem til er.
Aldrei grær hjartasár þess sem miss-
ir lítið barn. Hún sagði mér líka
margar sögur af því þegar stelpurnar
hennar voru litlar, það var hamingju-
tími hjá ömmu. Amma mín var við-
kvæm og skapmikil.
Heiðarleg og hreinskiptin, enginn
velktist í vafa um hennar álit. Kát og
hrókur alls fagnaðar á góðum stund-
um, ættfróð og kunni mikið af vísum
og sögum. Hún bjó við mikið barna-
lán, dætur hennar og stjúpsonur hafa
alltaf verið boðin og búin að aðstoða
hana á alla lund. Eftir að hún flutti til
Reykjavíkur eiga Guðrún og Lalli að
öðrum ólöstuðum mikinn heiður skil-
ið.
Við systkinin þökkum ömmu að
leiðarlokum, við elskum þig.
Þín
Elfa.
Ei skulum gráta setzta sólu,
sem eftir langan æfidag
heima skilnaðarfjöllin fólu,
því fegri nú með betri hag
ljómar hún fyrir æðri öld,
hvar enginn lítur nokkurt kvöld.
(Bjarni Thorarensen.)
Það er undarlegt til þess að hugsa
að amma í Brekkugötu hafi kvatt
okkur í hinzta sinn. Hún hefur alltaf
verið til staðar og reynst okkur
systkinunum ákaflega vel. Ófáar
stundirnar sátum við hjá henni og
hlýddum á ömmu rifja upp æskuárin
fyrir austan, tímann á Akureyri með
afa og síðast en ekki sízt kynni henn-
ar af gestum og gangandi. Amma var
alla tíð afar mannblendin manneskja
og kunni hvergi betur við sig en í fjöl-
menni. Þar var hún jafnan hrókur
alls fagnaðar. Þá kunni amma betri
skil á skyldleika manna en annað
fólk.
Oftar en ekki var fullt hús hjá
ömmu, enda afar gestrisin mann-
eskja og í Brekkugötunni hallaði
margur næturgesturinn höfðinu.
Íbúðin var ekki stór, en allir voru vel-
komnir og sofið var í öllum sófum og
á gólfinu ef með þurfti. Margsinnis
rifjaði amma upp söguna af því þegar
Jónsi bróðir hennar kom með rút-
unni að austan á leið sinni til Reykja-
víkur, en þá þurftu Austfirðingar að
skipta um bíl á Akureyri. Rútan suð-
ur fór ekki af stað fyrr en daginn eftir
og Jónsi hugðist því gista hjá ömmu.
Hann átti lítilsháttar erindi í Akur-
eyri og var ekki kominn í Brekkugöt-
una fyrr en kvöldaði. Þá vildi svo til
að allir farþegarnir sem höfðu verið
honum samferða í rútunni að austan
voru lagstir til svefns hjá ömmu.
Jónsi var steinhissa, en hann fékk
vitanlega pláss. Þetta er aðeins eitt
dæmi af ótal mörgum.
Við lærðum margt af ömmu og ein
helsta dyggð hennar var hreinskilni –
stundum lág við að undan sviði – en
amma kom til dyranna eins og hún
var klædd; og má ekki gleyma nyt-
seminni. Amma brýndi jafnan fyrir
okkur að fara vel með; gilti einu hvort
um var að ræða peninga, klæðnað,
muni eða mat, svo fátt eitt sé nefnt.
En amma var örlát og aldrei vék hún
sér undan því að rétta þeim hjálp-
arhönd sem þess þurftu við. Þá
kenndi amma okkur mikilvæga lexíu
– og kannski þá dýrmætustu – að
njóta þess sem við höfum.
Á góðri stundu rifjaði amma gjarn-
an upp æskuárin á Borgarfirði,
skólagönguna fyrir austan eða dvöl-
ina hjá Þorsteini og Áslaugu á Reyð-
arfirði. Þá voru henni árin með afa
séstaklega minnisstæð. Það var mik-
ilvægt, ekki hvað sízt fyrir okkur
yngri systkinin sem lítið kynntumst
afa, að amma sagði gjarnan frá einu
og öðru sem á daga þeirra hjóna
dreif.
Enn í dag er sem afi standi ljóslif-
andi fyrir okkur og við sitjum á
spjalli í Brekkugötunni rétt eins og í
gamla daga, svo skemmtilegar og
innilegar voru frásagnirnar. Af þeirri
hlýju og birtu sem brá fyrir í augum
ömmu, þegar afi barst í tal, má ráða
að vináttan og væntumþykjan var
mikil.
Aðeins þeir sem vel ritfærir eru
gætu lýst ömmu Doddu, svo vel megi
við una.
Það sem hér hefir verið tínt til er
hálfgert klór í bakkann. Líklega
munum við systkinin bezt eftir ömmu
sem hlýrri og góðri manneskju sem
lét sig varða um hag sinna nánustu;
og við vitum að henni þótti afskap-
lega vænt okkur öll. Að vísu verður
ekki af frekari kaffidrykkju eða mat-
arboðum hjá ömmu – hvoru tveggja
hafði hún unun af – en amma býr í
hjarta okkar og lífsviðhorf hennar
verður okkur veganesti út í lífið.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
Það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Ólafur, Bára Lyngdal, Brynja,
Stefán og Magnús Lyngdal.
Með örfáum orðum og þakklæti
minnist ég móðursystur minnar,
Droplaugar Pálsdóttur. Ég hef notið
vináttu hennar og samfylgdar um
áratuga skeið, á Akureyri, á Dalvík
og síðast í Reykjavík. Droplaug var
afar falleg stúlka og var til þess tekið.
Hún var myndarleg húsmóðir, aldrei
iðjulaus enda ekki alin upp við slíkt.
Ógrynni af fallegri handavinnu,
prjóni og saumaskap skilaði hún af
miklu listfengi. Hún var fróð og
minnug með afbrigðum og því
ánægja að ræða við hana og fræðast.
Mikil vinsemd og væntumþykja
var með mér og Droplaugu og ég
þakka heilshugar allar góðar stundir,
sem fjölskylda mín átti með henni.
Ég minnist systranna, móður
minnar Guðnýjar, Vilborgar, Unnar,
Sigurbjargar og Droplaugar með
hlýhug, mikilli virðingu og þakklæti.
Kærum frænkum, Ástu, Guðrúnu,
Auði, Gerði, Áslaugu og Ólafi og fjöl-
skyldum þeirra sendi ég einlægar
samúðarkveðjur.
Margrét Halldóra.
DROPLAUG
PÁLSDÓTTIR